1

Άντε, μες στης γης το πυρωμένο κέντρο,

άντε, δυο πουλιά φιλιούνται σ' ένα δέντρο.

Άντε, πέφτει λάβα, λάβα απ' τα φιλιά τους

άντε και φτερά απολιθωμένα απ' τα κορμιά τους.

Άντε, κει μακριά, μακριά στην Ανδρομέδα

άντε, πίνουν τσίπουρο και τρων λακέρδα

άντε, κάτι όντα περίεργα κι ωραία

άντε, πού 'ναι μόνα και ψάχνουν για παρέα.

Άντε, κει ψηλά στην άκαρπη Μελούνα

άντε, φύτρωσε, φύτρωσε μια παπαρούνα

άντε, που 'χει στόμα, στόμα και δαγκάνει

άντε, κι όλο λέει πως δεν το ξανακάνει.

1

Κόβω τη θάλασσα στα δυο

κι ανοίγω μονοπάτι

στην αγκαλιά μου να 'ρθεις ξανά

απ' το βυθό του χάρτη.

Να σταματήσεις τις ψευτιές

πως θέλεις να γυρίσεις,

μα -δήθεν- πως ο Κύκλωπας

προβάλλει αντιρρήσεις.

1

Του πρωινού άστρο θαμπό

για χάρη σου αγρυπνούμε.

Η αναπνοή μας σου μιλά

κι οι βράχοι κρυφακούνε,

άστρο του πρωινού!

Το φως σου από ουρανό

απόμακρο το στέλνεις,

άστρο θαμπό του πρωινού

που τη ζωή μάς φέρνεις

άστρο του πρωινού!

Ένα λοφίο πορφυρό

φορώντας πλησιάζεις,

αστέρι, που πριν έρθεις καν,

άστρο μου φεύγεις πάλι,

άστρο του πρωινού!

1

Βρ' αμάν, αμάν, αμάν!

Του κάτω κόσμου οι φυλακές

δεν είν' αρματωμένες

με αμπάρες και με σιδεριές

και «βούβαλο» στην πόρτα.

1

Κάτω απ' το μαξιλάρι

είναι ένα βαθύ πηγάδι

που μέσα κατοικούν

οι ψυχές που σ' αγαπούν.

Παλεύουν κάθε βράδυ

με τα κιούγκια στο σκοτάδι

να φτάσουν στα ψηλά,

πλάι στο μαχαραγιά.

Να σου μιλάν στον ύπνο,

να σε μπάζουνε σε κήπο

με αϊ-γιάννη και λωτούς,

με χειμωνανθούς.

Κι όταν σ' αναταράσσει

-για τα σκάρτα που 'χεις πράξει-

κύμα φαρμακερό,

να σου δίνουν φυλαχτό.

1

Σε τούτο το νυχτέρι

η Σανκάρ κι η Μπαλιστρέρι

μου κρατάνε συντροφιά.

Κι η νύχτα η κοροϊδεύτρα

κράζει και λαλεί

πάλι νταλγκάδες το παιδί.

Αρχέγονες οι μνήμες,

τα παπούτσια φαγωμένα

απ' τις κοκκινόπετρες.

Στην ξενιτιά δεν πήγα

ούτ' αρρώστησα

μα το κλαρίνο με τρυπά.

1

Καθόμουνα στον καφενέ, βρ' αμάν, αμάν,

κι έβλεπα τα μανάρια

να περπατούν καμαρωτά, β' αμάν, αμάν,

και να μοσχοβολάνε.

ΧΟΡΟΣ: «Κι όσο το μάτι θόλωνε,

η βέρα που φορούσε

γαντζώνονταν στο δάχτυλο

και τον πετροβολούσε».

Μέταλλο σε βαρέθηκα, βρ' αμάν, αμάν,

βάρυνες με τα χρόνια.

Σε βγάζω από πάνω μου, βρ' αμάν, αμάν,

και σε πετώ στο κύμα.

1

Ποιος είδε δέντρο μοναχό

να 'χει ριγμένα φύλλα,

ποιος είδε και τις αγκαλιές

πού 'δωσα και που πήρα.

Ποιος άκουσε τα βήματα

απ' του σκακιού το πιόνι,

ποιος άκουσε τον ίδρωτα

πού 'πεσε στο σεντόνι.

Έλα μορφή αγαπημένη,

έλα όπως παλιά,

με το αγκάθινο στεφάνι

πού 'χες πάντα πρόχειρα.

1

Είναι μια τράτα ολόχρυση

με σουρωτήρι πάτο,

στο σκότος πλέει αβύθιστη

με πλήρωμα φευγάτο.

Αντί πανιά πουκάμισα

και για κουπιά τα χέρια.

Ψαρεύει αναστεναγμούς

και τους πουλάει στ' αστέρια.

Ωρέ, η βάρκα μας, γκιόσα!

Ωρέ, η κουρελού, γκιόσα!

Ρε, πότε εδώ και πότε αλλού,

μες στα πελάγη του ουρανού.

Ωρέ, πότε εδώ και πότε αλλού,

η βάρκα μας η κουρελού.

Χιλιάδες μάτια την κοιτάν,

καρδιές την προσκυνάνε

κι όσοι παραλογίζονται

πού πάει τη ρωτάνε.

«Πηγαίνω μεσοπέλαγα

με τα άλμπουρα της νίκης,

για να χτενίσω τα λυτά

μαλλιά της Βερενίκης».

1

Πολλοί θέλουν την άνοιξη

κι άλλοι το καλοκαίρι

και το χειμώνα το βαρύ

μονάχα οι καλογέροι.

Έλα βοριά, καλέ βοριά

χιόνι και καταιγίδα,

να πέσουνε τα μάνταλα,

να σφραγιστούν οι θύρες,

να μην περνούν οι έμορφες

και πέσω σε παγίδες.

1

Όσοι φυλάνε κλειδαριές

και τα κλειδιά γυρίζουν,

δεν έχουν φίλους καρδιακούς,

δεν έχουν προκοπή.

Γυρνούν τα βράδια φλύαροι,

απανωτά καπνίζουν

κι όταν στο στρώμα πέσουνε,

βουλιάζουν στη σιωπή.

Όσοι νομίζουν πως κρατούν

της γνώσης τα ευαγγέλια

και δίχως να τους ζητηθεί

τη γνώμη δίνουνε,

ξυπόλητοι βαδίζουνε

στης ζωής τα μονοπάτια.

Αλλού 'ναι τα αληθινά

κι αλλού σκαλίζουνε.

1

Γύρω από τούτο το ακούραστο τραπέζι,

που το φαΐ και το πιοτό μας κουβαλά,

τη μέρα κλείσαμε, αδυσώπητη μέρα,

με τα διλήμματά της και τις αναποδιές.

Α, βλέφαρα μολυβένια

και μάτια θολά!