1

Σα να μη γεννήθηκαν ποτέ,

σα να 'ταν ένα ψέμα

άνθρωποι που δώσαν την χαρά,

που 'φτασε και σε μένα.

Άγιοι που δεν θα γιορταστούν

γιατί δεν θα τους βρουν τη μέρα που ταιριάζει,

άμυαλοι που πέσαν στην φωτιά

για να 'χει τ' όνειρο φωλιά για να κουρνιάζει.

1

Σκαρφάλωσα με δύναμη σε κάβο σαπισμένο

που ο άνεμος τον έσπρωξε, μας έβγαλε στα βράχια.

Ένα πακέτο πέταξα σέρτικα στον πνιγμένο,

που παίζει ζάρια και χαρτιά και όλο χάνει τάχα.

1

Παλιά, για κάθε ταξιδιώτη, υπήρχε σκιερό δεντρί,

όπου μπορούσε -όποιος κι αν ήταν- να ξεκουράσει το κορμί.

Άκουγε ο άνθρωπος στα φύλλα του ανέμου την βαθιά πνοή

κι όταν σηκώνονταν να φύγει η κούραση του είχε χαθεί.

Κι αν ήταν πλούσιος ή και πένης, είτε γυναίκα είτε παιδί

το ίδιο πρόθυμα δεχόταν να τους φυλάξει απ' τη βροχή.

Πλάτανοι, καρύδιες, σφενδάμια, φλαμούρια και βελανιδιές

'παίρναν του κόσμου την παράνοια και ημερεύαν τις ψυχές.

1

Πλύστρα του ουρανού

Στύψε τα ρούχα σου

Στύψε τα σύννεφα

Σιψάω σήμερα.

Να πέσει μια βροχή

Έλα γριά βροχή ξέπλυνε τα κρίματα μου.

Κάθε σταγόνα σου

Ένα γλυκό φιλί για τα βλέφαρα.

Καλά που θα 'τανε

Να ξεκαθάριζε

Ν' άλλαζε η ζωή

Μόνο με μια βροχή.

Πες μου γριά βροχή

απ' όσους ξέπλυνες ποιοι ξανάρθαν λεκιασμένοι

Ζητώντας για άλλη μια

Για ακόμα μια φορά να τους λυπηθείς.

1

Ένα πουλί απόδημο, καθόταν στην πλατεία,

χάζευε τους περαστικούς και έπινε μπύρα κρύα.

Η πρώτη φέρνει δεύτερη, κι η δεύτερη ζαλάδες

κάτω από τα καθίσματα κινούνται συμπληγάδες.

Και ενώ στο Vox παιζότανε έργο του Παζολίνι,

χάλασε απότομα ο καιρός και ξέσπασε μπουρίνι.

Δεν ήταν στάλες τις βροχής για να κρατάς ομπρέλα,

ήταν μπάτσοι διαλεχτοί που κάναν πασαρέλα.

1

Μια μάνα που 'χε ένα γιο, μα ήταν λωλοπαρμένη

δεν είχε την υπομονή για να το αναθρέψει,

και στην ποδιά της το 'βαλε, πάει να το ρεματίσει.

Στο δρόμο που επήγαινε, στη στράτα που πηγαίνει

μια πέρδικα την απαντά, μια πέρδικα της λέγει:

«Μωρή σκύλα, μωρή άνομη, μωρή μαριολεμένη,

εγώ έχω δεκαοχτώ πουλιά, πάσχω να τ' αναθρέψω

και συ έκανες χρυσόν υιό, πας να τον ρεματίσεις;»

1

Στα μοναστήρια προσευχές, στα καπηλειά κουβέντες

και στα βαμμένα βλέφαρα γκρεμός για τους λεβέντες.

Του μήλου τα δαγκώματα αιώνιοι μπελάδες

και τα κορίτσια τα παλιά αθόρυβες μανάδες.

Ανοίγει το ζεστό ψωμί, αχνός τριανταφυλλένιος

ανοίγει και μια φυλακή να βγει ο δικασμένος.

1

Ο καβαλάρης τ' άλογο το 'χε μες στην καρδιά του.

Που να 'βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του.

Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι,

στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι.

Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο,

κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ' τον ίσκιο.

Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω,

αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του.

Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες

ο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες.

«Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις;

Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ' εύρω ή θα μ' εύρεις».

Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει,

καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει.

Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν

το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ' αφήσαν.

Περνούσε κι ένας μάστορας που 'μαθε στην Κρεμόνα

να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια.

Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια,

την πήρε κι έφτιαξε μ' αυτή δοξάρια ένα κι ένα.

1

Ως είσαι ξαπλωμένη με βλέφαρα κλειστά

Σε γη χορταριασμένη, σε γη φαρμακερή

δεν ξέρω αν κοιμάσαι ή εμένα λαχταράς

να δώσω ύστερο φιλί.

Μα απ' τους πολλούς αιώνες που κάθομαι βουβός

έχω ριζώσει χάμω, τα χέρια μου κλαδιά.

Πως να σε πλησιάσω, έρημο κορμάκι πως

να σε κρατήσω αγκαλιά.

1

Αν γυρέψουν οι καημοί τραγούδια ξεχασμένα,

αν το ζάρι που 'πεσε δεν θα βρεθεί ξανά,

αν των χειλιών οι χαρακιές απαρνηθούν το ψέμα

κι αν τα παραθυρόφυλλα χτυπήσουν δυνατά...

Αν γίνει η καρδιά σφυρί και σήμαντρο το στέρνο,

αν τα μαλλιά σου φτιάξουν της αράχνης τον ιστό,

αν των ματιών οι ποταμοί ξυλεία μεταφέρουν

κι αν γίνει η ανάσα σου σπαθί δαμασκηνό...

1

Να 'χεις το δέρμα του πελάγου

και του τύφλου το χάδι.

Έτσι μπορεί να σε ποθήσουν

κι ίσως να σου το πουν.

Αλλιώς την πρώτη άνοιξη,

στο πρώτο σταυροδρόμι,

θα σκορπιστούν οι έρωτες,

θα μείνεις μοναχός.

Να 'χεις της νύχτας την ανάσα

και της αυγής το δάκρυ.

Έτσι μπορεί να σε θελήσουν

κι ίσως να σου το πουν.

1

Σαν τις αλογόμυγες

στης άνοιξης την πλάτη

τώρα χάσκουν αδειανά

τα πολυβολεία.

Τα κοιτώ κι αναριγώ

που μια μέρα είδα

τον αντάρτη τον Ramon

καθιστό σε μια άκρη.

Άρμεγε μια αχτένιστη,

μια ρούσα γίδα

κι όπως κοντοστάθηκα

λόγο μ' απευθύνει: