1

Mάσκα δεν έχω να γυρνώ

στο καρναβάλι ετούτο

μόνο μια απόχη να τρυγώ

της θάλασσας την πονηριά

και της σιωπής τον πλούτο.

Bάρα καλή, βάρα γερή

μια ντουφεκιά ζαχαρωτή

κι άσε να νοιώσει η γαλαρία

του χαρτοπόλεμου τη βία.

1

Η θάλασσα έχει κύματα,

η κουταλιά κανένα

και το κορμί που μου 'δωσαν

χέρια έχει τρελαμένα.

Δεν υπακούνε στο μυαλό

σηκώσαν μπαϊράκι,

ακούνε μόνο την ψυχή

και το άσβηστο μεράκι.

1

Σαν μπαλαρίνα διάφανη

περνάς μπροστά μου

και το άρωμά σου συνταγή

για εφηβικές παρανομίες.

Ομορφούλα μου

ο κακός ο λύκος είμαι

και σε κυνηγώ.

Στων παιδεραστών την όχθη

εξόκειλα θαρρώ.

Η μέλισσα βγάζει κερί

κι ο μάγος θαύμα

και το δικό μου το πουλί

βγάζει φωνή και αλαλάζει.

1

Αφού κανείς μας δε μπορεί

το αύριο να το ορίσει,

γλέντα τη δόλια σου καρδιά

που η αγάπη βασανίζει.

1

Μια πάστα η ζωή

κι η ΑΕΛ το κερασάκι.

Κι όλα όσα θέλω για να πω

τα τρώει το ποταμάκι.

Μονάχα ο δόκτωρ Ιπποκράτης

το 'χει πάρει είδηση,

κι αφήνοντας το βάθρο πού και πού

στις όχθες πάει να ψαρέψει το μυστικό.

Βεγγέρα, Μούσες, Μονοπώλιο, Μπραζίλ και Λάμπα,

της πόλης οι μοιραίοι εξασκούνται στο μπλαζέ.

Στη σκοτεινή πλευρά τελώνια 'λευτερώνονται

και τατουάζ γεμάτα 'αχ και βαχ'

στου Πηνειού τις λεύκες χαράζουνε.

1

Τράβηξα δειλά-δειλά

της κερκόπορτας το σύρτη

και πήραν φωτιά τα μάτια μου

μάγκα μου απ' όσα είδα.

Πολιτεία απέραντη

από γυαλί και κεχριμπάρι,

τα χρώματα της ίριδας

της έπλεκαν στεφάνι.

Στα στενά της σέρνονταν

άγιοι σκοτεινοί κι αγύρτες

και στο λιμάνι αθίγγανοι

μυρίζανε παλάμες.

Ο Ανέστος τρυφερά

γέμιζε καρφιά τα χέρια

κι ο Μεβλανά Tζελαλεδίν

γυρνούσε και γυρνούσε.

1

Σήκω και δώσε μου κρασί τα λόγια είναι καμμένα

απόψε το χειλάκι σου είναι το παν για μένα.

Κι όσο για τα ταξίματα και για τα κρίματά μου

τα βλέπω σαν τα κατσαρά μαλλιά σου μπερδεμένα.

Για εκείνα που δεν έκανα και που 'χω καμωμένα

αν έχω τη ζωή σωστά είτε στραβά παρμένα

αυτό θα 'ν' το μαράζι μου κρασί λοιπόν ποιος ξέρει

μην βγαίνει τούτη η αναπνοή στερνή φορά από 'μένα

1

Ήταν ένας βαρύμαγκας,

ρεμπέτης και αλάνι

πού 'χε μαχαίρι δίκοπο

και σκούφια από τη Μάνη.

Χόρευε ζεϊμπέκικο

κι η γη θαρρείς βογκούσε

κι έφτυνε τον ταμπάκο του

σ' όποιον περιφρονούσε.

Είχε τριάντα γκόμενες

για κάθε μέρα μία,

καθόταν μόνο αν έπιανε

ο μήνας τριάντα μία.

Έξω απ' το σπίτι έκαναν

ουρά οι χωροφυλάκοι,

να πουν την καλημέρα τους,

να ψάξουν για μαυράκι.

Μα ένα πρωί αλλιώτικο,

μιαν αποφράδα μέρα

εκεί που αυτοκρατόρευε

και του 'καναν αέρα,

ένας φαφούτης γέροντας,

ένας παραλυμένος

να σέρνει το κουφάρι του

που ήταν αναγκασμένος.

1

Αγία Νοσταλγία

πέλαγο ανοιχτό,

πόσα σκαριά έχεις πάρει

για πάντα στο βυθό;

Αγία Νοσταλγία

φιλώ την εικόνα σου.

Δεν έχω απόψε πού να πάω,

δέξου με στο δώμα σου.

Αγία Νοσταλγία

τις αγάπες μου καλώ

μέσα από καθρέφτη

παραμορφωτικό.