Κατά τα ειωθότα, στο παρόν thread ρίξτε όπου βρείτε review επίσημο ή ανεπίσημο στο έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο. Όχι ότι έχουν μεγαλύτερη αξία από αυτά που νιώθει ο κάθε ακροατής του δίσκου, αλλά έτσι για να δούμε τι αποτυπώνεται και να κάνουμε κουβέντα. Καλές ακροάσεις...

Λουκιανός Κοροβέσης απο το Rocking.gr

Όποια ανάλυση και να διαβάσεις για την τυπική ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, θα καταλήξεις στο ίδιο συμπέρασμα: ράτσα ανατολίτικη με τα μάτια της στην Ευρώπη, ο Έλληνας δε μπορεί να καταλήξει αν θέλει να θεωρείται Μεσογειακός, Ευρωπαίος ή Ανατολίτης και, παγιδευμένος ανάμεσα στις τρεις του ταυτότητες, αποκτάει «ψυχολογικά». Παρόμοια διλήμματα φαίνεται πως αντιμετωπίζει και ο Θανάσης: τραγουδοποιός που ξεκίνησε βουτηγμένος μέσα στην ελληνική παράδοση ("Στην Ανδρομέδα Και Στη Γη"), χόρεψε με την ελληνική rock παράδοση, όταν εκείνη άρχισε να σπάει τα στεγανά του ιδιώματός της ("Βραχνός Προφήτης"), προσέγγισε την «αλλαγή» της Ευρώπης ("Η Βροχή Από Κάτω"), θυμήθηκε και τραγούδησε την ξενιτιά ("Διάφανος"), γύρισε στη μεταπολίτευση ("Σαμάνος") και φέτος... Φέτος, μη μπορώντας να καταλήξει σε ταυτότητα, ε, κάνει ψυχανάλυση...

Ο ελάχιστος εαυτός. Ο νοσταλγός της αρχής, ο γητευτής της ύπαρξης. Ο μόνος. Μετά τον (αδικημένο αλλά και αδικούντα) "Σαμάνο", όπου ο Σαββόπουλος ζόρισε την εκφραστικότητα του Θανάση, και παραμετά τον τελευταίο πραγματικά τεράστιο δίσκο του, τον "Διάφανο", δεν είναι τυχαίο πως τα πράγματα στοχεύουν και πάλι την τρυφερότητα του εσώτερου Θανάση. Στον "Ελάχιστο Εαυτό" η σκοτεινιά είναι παχιά και πρόδηλη, καθώς η παραγωγή του Φώτη Σιώτα είναι πιο κλινική και πιο ψυχρή από τις παλαιότερες, ενώ η φωνή του Ορφέα Περίδη προσθέτει στα κομμάτια που τραγουδά κάτι από το σπαραξικάρδιο της αβεβαιότητας της χαμένης ταυτότητας του Έλληνα. Ο εαυτός ίσως είναι ελάχιστος, επειδή ο Θανάσης λοξοδρομεί, απομακρύνεται από τις αγαπημένες του ελληνικές ρίζες και περιηγείται και πάλι στα ανάκτορα των ευρωπαϊκών αναφορών του, μειώνοντας τα μπουζούκια και τους αμανέδες που αγαπήσαμε στο παρελθόν και δίνοντας βάση στις πιο ambient στιγμές, την κιθάρα και τα πνευστά. Δε θέλει να κάτσει εδώ, φαίνεται να τον κούρασε αυτή η τόσο περιοριστική ελληνική πραγματικότητα και αφήνεται, βάζει πλώρη για έξω, προς αναζήτηση της ελπίδας. Και στο ταξίδι κάθεται στην κουπαστή και κοιτάει την Ελλάδα, καθώς αυτή χάνεται στο βάθος, μέσα στην ομίχλη ενός μέλλοντος ανύπαρκτου.

Στιχουργικά, εξακολουθεί να παραμένει μεγάλος, τεράστιος. Γράφει και τραγουδά μεστά, απλά, σώζοντας λέξεις και φράσεις της ελληνικής παράδοσης, που ναι, πρέπει να ανοίξεις λεξικό, καθώς ο γούγλης δεν τις γνωρίζει, έλειπε στο μάθημα. Πρέπει να ρωτήσεις τις γιαγιάδες του χωριού, τα μαστόρια της οικοδομής, τις σταχομαζώχτρες. Ο στιχουργός Θανάσης εξακολουθεί να ηγείται της γενιάς του, αλλά και της νεότερης γενιάς, γιατί ενώ είναι στο πηγάδι της ύπαρξής του, δε γρατζουνάει τους τοίχους αυτοοικτιρόμενος, αλλά κοιτάει έξω, στο φως. Και ελπίζει, κλαίγοντας, πως όλα καλύτερα θα γίνουν, σε ένα μέλλον άστοχο αλλά και πιθανό. Φοβάται, χωρίς να δειλιάζει και ανησυχεί, χωρίς να παραιτείται. Είναι μελαγχολικός χωρίς να είναι κλαψ^$#@νης και γράφει στίχους που ένα βράδυ που θα έχεις πιει θα τους σιγοτραγουδήσεις στο δρόμο για το σπίτι. Γράφει λαϊκούς ρεμπέτικους στίχους, στίχους παραμυθά και ονειροκρίτη (άλλη μια φορά ο άυλος κόσμος αποτελεί την κύρια θεματική του), την εποχή του internet. Πώς τα καταφέρνει ούτε ξέρω. Αλλά το ξανακάνει.

Το "San Michele" είναι ένα έπος από τα παλιά, την ίδια ώρα που η (παρεξηγημένη ήδη, αλλά αγαπημένη μου) "Ανταρκτική" είναι από τα πιο rock κομμάτια που έχει γράψει. Το "Σαν Παιδί" θα ήταν εύκολα «άγρυπνο» και το "Του Έρωτα Και Του Θανάτου" θαρρείς πως γράφτηκε σε γαμοτράπεζο στην Ήπειρο. Το "Σιμούν" θα το τραγουδάτε μέχρι να κλείσει η φωνή σας στην επόμενη συναυλία και η "Ομίχλη" είναι για νυχτερινή οδήγηση. Το "Ερώτηση Κρίσεως" θα γίνει αγαπημένο της ευρύτερης αριστεράς και θα έπρεπε να είχε μπει στο τέλος, μιας και χαλάει τη ροή του δίσκου, όταν στα "Τραγούδια Που Έγραψα" ο Θανάσης εξομολογείται πως «δε θέλει να ανάβουν αναπτήρες» με τα τραγούδια του, αλλά «να ανοίγουνε κρατήρες» - κομμάτι προσωπικό, απολογητικό, που εκτιμώ πως και αυτό θα αγαπηθεί επίσης πολύ...

Στον "Ελάχιστο Εαυτό" ο Θανάσης παραδίδει άλλο ένα μεγαλειώδες κεφάλαιο στη διαμόρφωση της προσωπικής του δισκογραφίας αλλά και της σύγχρονης ελληνικής rock παράδοσης, με ελληνική ψυχή και ρεμπέτικη αλητεία. Μπορεί τώρα στα δύσκολα του ΔΝΤ να λιγοψύχησε και να έβαλε πάλι την ευρωπαϊκή του μάσκα, αφήνοντας το μπουζουκάκι του πίσω στην κακομοίρα πατρίδα, αλλά και σε αυτό το πεδίο δείχνει πως τα καταφέρνει περίφημα, δίνοντας ένα «ελάχιστο» μέγιστο εαυτό. Όσοι τον αγαπάτε, τον έχετε ήδη. Οι υπόλοιποι δώστε μια ευκαιρία στον κορυφαίο Έλληνα σύγχρονο δημιουργό να σας ψυχαναλύσει, καθώς...

«Και τα παρτάλια οι σκέψεις μας, πειρατική σημαία. Όλα στραβά γινήκανε και όλα είναι ωραία...»

από το: grrock.net

Κριτική από ένα blog που βρήκα χαζεύοντας

the-mezzanine.blogspot.com/2011/02/11-project-week-5.html

πολύ ρόμπα ο τύπος..

θενξ trigitis.

tetradiospiral
και άλλο ένα.

mic.gr

Ελάχιστος εαυτός, τρελός χορευτής
Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Νέος δίσκος, νέα μπάντα, νέα βόλτα στον κόσμο. Νέοι στίχοι, νέες μουσικές περιπλανήσεις. Και μια νέα κουβεντούλα για να μάθουμε λεπτομέρειες.

Δύο χρόνια μετά τον Σαμάνο και τον Νιόνιο έκανες απολογισμό του "καλέσματος";
- Όσο νοιώθω ενεργός δεν κάνω απολογισμούς, είμαι λίγο όσα πάνε κι όσα έρθουν. Αν μπω στο γήρας, θα έχω το χρόνο να αναπολώ σχέσεις, συνεργασίες, σημαντικές και ασήμαντες καταστάσεις.

Πώς βλέπεις τη δεύτερη δεκαετία του 21ου Αιώνα; Ως Ελλάδα, ως ανθρωπότητα, ως μουσική, που βαδίζουμε;
- Η Ελλάδα αλλά και όλος ο πλανήτης, κακώς εχόντων των πραγμάτων, θα βαδίζει προς μια, όλο και πιο άσχημη περιβαλλοντική κατάσταση, επιτείνοντας το φόβο και την ανασφάλεια που ήδη έχουν σταλάξει μέσα μας οι εξουσιομανείς. Η μουσική θα συνεχίζει να λειτουργεί ως βάλσαμο, θα μας κρατά το χέρι και θα ξεχνιόμαστε για λίγο. Πιστεύω πως θα γίνει πιο λυρική, από αντίδραση.

Υπάρχει ήδη έτοιμο νέο cd, διάβασα. Πώς ονομάζεται, τι περιλαμβάνει και πότε κυκλοφορεί από ποιά εταιρία;
- Ο τίτλος του δίσκου είναι: "Ο ελάχιστος εαυτός" και βλέπω να κυκλοφορεί τέλη Ιουνίου από τη Λύρα. Το περιεχόμενο μέχρι την τελευταία στιγμή μπορεί να αλλάξει, οπότε δε θα ήταν δόκιμο να αναφέρω όλους τους τίτλους. Επειδή είσαι κινηματογραφόφιλος θα πω μόνο ότι υπάρχει κομμάτι με τίτλο "Σαν Μικέλε" που, ως ένα βαθμό, είναι επηρεασμένο από την ταινία των αδερφών Ταβιάνι. [Ο Σαν Μικέλε είχε έναν κόκορα]

Ο τίτλος "Ο ελάχιστος εαυτός" υπονοεί έναν μινιμαλισμό και μια ενδοσκόπηση! Είναι μια αυτοάμυνα; Είναι προσωπική στάση ζωής; Είναι επιστροφή στη βάση, στις ρίζες, στην παράδοση; Είναι αναδίπλωση; Πως το βλέπεις και πως σου βγήκε;
- Περί "Ελάχιστου εαυτού", διάβασα κάποια στιγμή σε άρθρο μιας εφημερίδας, όπου ένας βιολόγος προτείνει τη θεωρία, ότι αποτελούμαστε από δύο εαυτούς εκ των οποίων τον έναν ονόμασε "ελάχιστο". Δε θυμάμαι πολλά πράγματα αλλά αυτό που διάβασα λειτούργησε σαν ερέθισμα να γράψω τη δικιά μου στρεβλή εκδοχή, ας πούμε σαν ένα ημιποιητικό κείμενο. Ύστερα έφτιαξα ένα τραγούδι πού τα λόγια του είναι σαν εισαγωγή γι' αυτό το κειμενάκι. Τα λέω λίγο μπερδεμένα αλλά θα καταλάβεις όταν θα κυκλοφορήσει ο δίσκος. Στο εσωτερικό του θα μπορεί να διαβάσει κάποιος το πόνημά μου. Σου παραθέτω σπαράγματα:

"Ο ελάχιστος εαυτός, ο τρελός χορευτής,
η κιβωτός των κινήσεων, ο ιχνηλάτης του Βέγα.
.......................................................................
Ο ελάχιστος, λέμε, που το άσπρο στο μάτι του
έχει γεμίσει με βρύα.
Ο ξενιστής των ονείρων που αλλοιώνει τα σχήματα
κι αναγκάζει το χώρο να παθαίνει ναυτία.
........................................................................
Ίδιος με θόρυβο ψυγείου σ' άδειο σπίτι
που δένει αρμονικά με τον άλλον, του σύμπαντος
και υφαίνουν τον τρόμο και, μετά, την πίστη."

Ποιες μουσικές ακούς σήμερα; Από ποιους εμπνέεσαι ή εμφορείσαι;
- Από τις πρόσφατες συναντήσεις με τη μουσική, μου άρεσε ο τελευταίος δίσκος του κουαρτέτου Kronos [Floodplain] κι έτσι από σπόντα γνώρισα και τον Alim Qasimov [τραγουδιστής του μακάμ από το Αζερμπαϊτζάν]. Επίσης, παρακινούμενος από μια κριτική στο MiC πήρα τον τελευταίο δίσκο του Vic Chestnut [At the cut] που μου άρεσε αρκετά και κυρίως η φορτισμένη ερμηνεία.


Πόσο δύσκολο [ή εύκολο] είναι για έναν καταξιωμένο δημιουργό, με το δικό του πια στούντιο ηχογραφήσεων, να βρει εταιρία κυκλοφορίας και διανομής; Έχεις σκεφτεί τη διανομή στο διαδίκτυο ή την κυκλοφορία μέσω των ζωντανών σου εμφανίσεων;
- Μ' αυτά που κάνω, ποτέ δεν ήμουνα η χαρά των εταιριών. Ούτε έχω μεγάλες πωλήσεις. (Ούτε είχα).
Περισσότερος ντόρος γίνεται γύρω από μένα παρά εμπορικό αποτέλεσμα. Ξεκίνησα από τα πρώτα βήματα μια συνεργασία με την, πάλαι ποτέ, Λύρα, η οποία και συνεχίζεται, με εξαίρεση το δίσκο "Διάφανος" που είναι δική μου παραγωγή. Δε με απασχολεί έντονα το ζήτημα. Είτε με τη βοήθεια μιας εταιρίας είτε μόνος, στις συναυλίες ή στο διαδίκτυο, θα το παλεύω όσο νομίζω ότι αυτά που κάνω έχουν κάποιο λόγο ύπαρξης.

Υπάρχει και μια καλοκαιρινή περιοδεία ζωντανών μουσικών αναζητήσεων. Μετά την πανηγυρική πρώτη εντός έδρας, στο Μεταξοχώρι Αγιάς [23/05], δώσε μας το πλάνο των επόμενων στάσεων;
- Από τη σελίδα koiladatwntempwn.gr βλέπεις στις 31/05 στο Θέατρο Πέτρας στην Αθήνα και στις 02/06 στο Θέατρο Δάσους στη Θεσσαλονίκη.
Αν θυμάμαι καλά είναι ακόμα μία στις 23 Ιουλίου στον Δήμο Πέτα στην Άρτα κι από κει και πέρα το χάος. Περιμένουμε απαντήσεις από αρκετά μέρη, θα γίνουν και κάποιες αυτοδιοργανώσεις αλλά γενικά φέτος είναι πιο δύσκολα τα πράγματα εξαιτίας των οικονομικών συνθηκών και του Καλλικράτη. Με μένα υπάρχει και ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα, διαχρονικό. Από τη στιγμή που δεν εμφανίζομαι στην τηλεόραση είναι σα να μην υπάρχω για αρκετούς από αυτούς που διαχειρίζονται τον πολιτισμό στους δήμους και τις νομαρχίες. Άσε που έχω κι εγώ τις ιδιοτροπίες μου και δεν παίζω όπου νά 'ναι.

Ποιο είναι το σχήμα του νέου cd και ποιο θα είναι αυτό της περιοδείας;
- Πολύτιμοι συνεργάτες σ' αυτή την προσπάθεια είναι οι:
Ματούλα Ζαμάνη (τραγούδι, κρουστά), Μιχάλης Χανιώτης (μπουζούκι, τραγούδι), Φώτης Σιώτας (βιολί, βιόλα, πλήκτρα), Δημήτρης Μυστακίδης (ακουστική κιθάρα), Ανδρέας Πολυζωγόπουλος (τρομπέτα, φλικόρνο), Χρυσόστομος Μπουκάλης (μπάσο), Σωτήρης Ντούβας (τύμπανα), Κώστας Παντέλης (ηλεκτρική κιθάρα), Γιάννης Αντωνιάδης (κλαρίνο).
Για την καλοκαιρινή περιοδεία, αυτό θα είναι το σχήμα, προσθέτοντας στον ήχο τον Χρήστο Μέγα και τον Μάκη Πελοπίδα και στα φώτα τον Χρήστο Λαζαρίδη και τον Βασίλη Πουφτή.
Στο δίσκο παίξανε οι πιο πολλοί από αυτούς (άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο) αλλά και παλιότεροι συνεργάτες. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει για τον Φώτη Σιώτα ο οποίος έκανε το μεγάλο μέρος των ενορχηστρώσεων αλλά και έπαιξε (!) το πιο πολύ ηχητικό υλικό.

Και ένα τελευταίο! Τι είναι οι Θανασοσυνάξεις; τι ακριβώς γίνεται σε αυτές; Πότε συμβαίνουν;
- Είναι κάποια χαρτόμουτρα που μαζεύονται και παίζουν "Θανάση". Αστειεύομαι. Νομίζω πως πρέπει να ρωτήσεις κάποιον από αυτούς που τις διοργανώνουν. [βλέπε koiladatwntempwn.gr]

Ευχαριστώ πολύ και καλές αναζητήσεις.
- Πάντα με υγεία...