Η \"Κοιλάδα\" ρε παιδιά...ακόμα ανατριχιάζω κάθε φορά που την ακούω

poios eide dentro monaxo na xei rigmena fulla,
poios eide kai tis agkalies pou dwsa k pou pira

poios latrepse to arwma ap to vregmeno xwma,
poios xairetai t antamwma me to diko sou swma

ksupna kardia mou, ksupnise deili kai xaidemeni,
to paniguri arxise kai den mas perimenei

ma perimenw adika ksethwriase i mnimi,
auti i plana ksenitia posous den katapinei

skoupidi i skepsi tin petw, ti logiki aparniemai
m ena saraki armeniko gia dromous pou den thelisa
stis xarauges ksexniemai

me kleista ta matia panta tragoudaw
giati stin kardia mou o zefuros fusa

Χελώνα

Σ´ ένα μονόφθαλμο παπί θα διηγηθώ τα κρίματα μου,

πόσες φορές αρνήθηκα τους πόθους και τα ένστικτά μου.

Στον κόρφο που μ' αγάπησε θα ρίξω πέτρα και θα φύγω,

τον χωροφύλακα που κρύβω θα ρίξω μέσα στο πιοτό.



Στους τελευταίους τους σπασμούς θα ανακαλύψω την χελώνα

που ήταν χρόνια αραχτή κι είχε την νύχτα για κρυψώνα.

Θα δέσω στο λαιμό λουρί κι ύστερα πάνω στο καβούκι

αφού περάσω κάθε λούκι θα δώσω μια παράσταση.



Περσέας θα 'μαι θλιβερός που αντί για ξίφος θα έχω πένα

κι ενώ θα δυσανασχετείς που 'φαγες φέσι ένα κι ένα,

με μια θανάσιμη λαβή σκοτώνω τη Λερναία ´Υδρα

πριν της ζωής μου η κλεψύδρα φωνάξει τέρμα ως εδώ.

Μικράκι που πελάγωσε,
ντροπή που γυροφέρνει,
του λόφου αλεπότρυπα
με δώδεκα στοές.
Γιορτή που δεν τιμήθηκε,
ηφαίστειο που κοιμάται.
- Πες μας, πού πας;
- Μέσα στις φωτιές!

¸νας στίχος που τα λέει όλα:

ΓΑΜΩ ΤΟ ΠΟΡΤΟΦΟΛΙ ΜΑΣ!!!

Μια νύχτα καλοκαιρινή, υγρή στη Λισσαβόνα
ονειροπόλος ποιητής χαϊδεύει τη σιωπή·
Ο φόρος της διάνοιας πληρώνεται μ' αγρύπνια
αγρίμι είναι που κρύβεται σε σώμα λογιστή

Απ' τ' ανοιχτό παράθυρο κοιτά τους άδειους δρόμους
Τη μέρα ειν' ένα τίποτα. Το βράδυ ειν' εγώ
που κάθεται καρτερικά στην έρημη αποβάθρα
να πάρει την κλινάμαξα που πάει στην άβυσσο

Ανακαλεί τη θλίψη του, την αστραπή της γνώσης
για κάθε του παρόρμηση που άφησε κρυφή
κι απ' το βιβλίο του Ιώβ χειροκροτά τη φράση
Κουράστηκε η ψυχή μου απ' τη ζωή

Γλυκά θ' ανοίξει η κλειδαριά της πόρτας για το Σύμπαν
ο υπάλληλος Πεσόα θ' αφήσει τις σκιές
Και μένα, που ξαγρύπνησα, με πιάνει η ανησυχία
αν είναι οι αναμνήσεις μου ψεύτικες ή σωστές

...