Με μια τράτα ολόχρυση
με σουρωτήρι πάτο,
στο σκότος πλέει αβύθιστη
με πλήρωμα φευγάτο.

Αντί πανιά πουκάμισα
και για κουπιά τα χέρια,
ψαρεύει αναστεναγμούς
και τους πουλάει στ' αστέρια.

Δηλαδή ακόμα και αν τα πάντα είναι ενάντια και οι συνθήκες αντίξοες, εσύ να μην σταματάς να παλεύεις!

Με μια τράτα ολόχρυση
με σουρωτήρι πάτο,
στο σκότος πλέει αβύθιστη
με πλήρωμα φευγάτο.

Αντί πανιά πουκάμισα
και για κουπιά τα χέρια,
ψαρεύει αναστεναγμούς
και τους πουλάει στ' αστέρια.

Δηλαδή ακόμα και αν τα πάντα είναι ενάντια και οι συνθήκες αντίξοες, εσύ να μην σταματάς να παλεύεις!

Στους δρόμους
θα βγει απόψε
-αχ! μυαλό τις τρέλλες κόψε-
μαύρος δρόλαπας να κάνει
από όλες τις ψυχές χαρμάνι

Να το πάρουνε οι χτίστες
και να στήσουν σκαλοπάτια
απ τη γη ν΄ανέβω πάνω
ν΄ανεβώ και ν΄ανασάνω

Στους δρόμους
θα βγει το βράδυ
καντηλάκι μες το λάδι
να φωτήσει τους διαβάτες
να φανούν οι παραβάτες

Παραβάτες κολασμένοι
απ΄τον έρωτα δαρμένοι
όλη τη χρονιά αλήτες
και το Μάη δροσουλίτες


Δεν είναι μουσική Θανάσης αλλά δεν παύουν να είναι δικοί του αγαπημένοι στίχοι!

«Νυν απολύεις τον δούλο
σου,δέσποτα» και σε σκεπάζει,
όπως η μάνα τη νύχτα.

ξέρω γιατί, στ’ αυτί που σπαράζει,
χιμάς και γλείφεις σαν το σκυλί

Κάθε απώλεια είναι παράσημο,
Που καρφιτσώνεται βαθιά στο σώμα.

Κι ούτε στη μνήμη φίλημα
ούτε ελεημοσύνη
ούτε απ’ τα δίχτυα του ψαρά
να πολεμάει να φύγει.

κι εγώ αγαπώ τους ξένους μου,
τους πιο δικούς μου ανθρώπους.