Όπως κυλάει ο ποταμός κυλάει κι η ζωή μου.
Έχει τα χρόνια για νερό,όχθες την αντοχή μου.

Αλλού θολώνει και γυρνά,χάνεται μες στη δίνη
κι αλλού καθρέφτης γίνεται και κλέβει τη σελήνη.

Αχ της ζωής μου ποταμέ,ζωή μου που σε χάνω,
σε τρώει η μαύρη θάλασσα μα τι μπορώ να κάνω.

Έχει κορμούς που πλέουνε και πέτρες που γλιστράνε,
έχει και μνήμες πέστροφες,που στην πηγή γυρνάνε.

Όνειρα ποταμόπλοια που κόπηκαν στη μέση
και αγκαλιές νερόλακκους,γυμνό κορμί να πέσει.

Αχ της ζωής μου ποταμέ,ζωή μου που σε χάνω,
σε τρώει η μαύρη θάλασσα μα τι μπορώ να κάνω.



Γεια σου ρε Θαναση!!!

Αιντε εκει βαθια, βαθια στα σωθικα μου αιντε κατι γινεται κυρα μου αιντε χιλια αλογα τυφλα γυριζουν αιντε εξοδο ζηταν και μαλωνιζουν. Αιντε εδω σιμα, κοντα δυο μετρα βαθος αιντε λεν πως φυλακιζουνε το παθος αιντε ριχνουν χωμα, με λουλουδια ραινουν αιντε και θαρρουν, θαρρουν πως ξεμπερδευουν.

έρημα κορμιά, χαρούμενα θλιμμένα
κρυφές περαταριές για τ'άγνωστα τα ξένα...

Τα τραγούδια παίρνουν κάτι απ'την ψυχή μας
και το μεταφέρουν στο στερέωμα
όπου αναβοσβήνει σα θλιμμένο πάλσαρ
και το δρόμο δείχνει για τους ναυαγούς

και πολλάαααα άλλα...

Ο καθρέφτης σαν στόμα,σαν σπηλιά και σαν θάλασσα,
με τα πρόσωπα παίζει,με τα είδωλα ζει,άλλη μια φυλακή.

Άιντε μες στης Γης το πυρωμένο κέντρο
Άιντε δυο πουλιά φιλιούνται σ'ένα δέντρο
Άιντε πέφτει λάβα,λάβα απ'τα φιλιά τους
Άιντε και φτερά απολιθωμένα τα κορμιά τους
...
Άιντε δω σιμά,κοντά δυο μέτρα βάθος
Άιντε λεν πως φυλακίζουνε το πάθος
Άιντε ρίχνουν χώμα,με λουλούδια ραίνουν
Άιντε και θαρρούν,θαρρούν πως ξεμπερδεύουν....

/

Πηγαίνω μεσοπέλαγα
με τ'άλμπουρα της νίκης
για να χτενίσω τα λυτά
μαλλιά της Βερενίκης

/

Άνθρωπέ μου,τι ξεφτίλα
να σου χαλάνε τ'όνειρο
κι εσύ να τους αφήνεις!

/

Νυχτερινά εμβατήρια
με προσκαλούνε
στη μάχη για τα μάτια σου
ήρθα με λιγοστές ελπίδες...

/

Κι ενώ περνά η νύχτα κατάλευκη
βροχερή σαν Κυριακή
ξέρω γιατί στ'αυτί που σπαράζει
χιμάς και γλείφεις σαν το σκυλί..

/

Σώμα που χορεύεις
κι έχεις οδηγό
μες στα κύτταρά σου
τον κοσμικό παλμό
Με τη φιλντισένια μέση
χάραξε να σε χαρώ

/

Βάλε κρασί στου φίλου το ποτήρι
κι η μοναξιά ας κάνει χαρακίρι!

/

Πίσω απ'τους λόφους,πίσω απ'τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα
χωρίς Βαστίλη,χωρίς ανάθεμα
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα...

/

Ξύπνα,τις πύλες άνοιξε
να μπουν οι κουρασμένοι
Να μπω κι εγώ που μ'έπιασε
η δίψα για ζωή!

/

Αλλιώς τα περιμέναμε
κι αλλιώς μας ήρθαν
λεν αναστενάζοντας
στον τόπο μου οι γριές

Σέρνουν βαρύ σταυρό
και όταν αποθάνουν
τον κόβουν ξύλα οι γείτονες
κι ανάβουνε φωτιές.

/

Με το φεγγάρι πιες κρασί...

/

Ο Κάλχας έριξε τη ζαριά
κι ύστερα βήχοντας γυρνάει και λέει:
Ααα,ούτε και σήμερα οι άνεμοι δεν θα μας πάρουν..

/

Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες
Όταν τ'ανοίγω βλέπω μπρος μου ό,τι κι αν τύχει
Όταν τα κλείνω βλέπω μπρος μου ό,τι ποθώ.

(Ξέρω ότι οι τελευταίοι στίχοι είναι του Εμπειρίκου,αλλά από τον Θανάση τους έμαθα,οπότε τους παραθέτω!)


Υ.Γ. Συγγνώμη για το μεγάλο ποστ...

Σαν μπαλαρίνα διάφανη
περνάς μπροστά μου
και το άρωμά σου συνταγή
για εφηβικές παρανομίες.


Κόβω τη θάλασσα στα δυο
κι ανοίγω μονοπάτι
στην αγκαλιά μου να 'ρθεις ξανά
απ' το βυθό του χάρτη.


Και μ' απάντησαν:
«Η γη ανθίζει εκεί που θέλει.
Άμοιρη ψυχή μην ξεγελαστείς».


Στου Μαγγελάνου τις φωτιές,
στου Βόρα το κατάρτι
και στου παιδιού το γόνατο
το ίδιο πράγμα αλλάζει
και τις φωνές σκεπάζει.


Το νερό στη Βάλια Κάλντα
μόνο με νερό δεν μοιάζει.
Απ' το πουθενά πηγάζει
κι απ' την άβυσσο.


Όνειρο η ζωή δεν είναι
κι όποιος πόνεσε στον πόνο
πάντοτε θε να πονάει
κι όποιος θάνατο φοβάται
θα τον κουβαλάει στους ώμους.


Πες μου κάτι αφόρητο.
Σαν τη φράση "ξέρεις τι έχω κάνει εγώ για σένα;"


Ο ελάχιστος λέμε, ο νοσταλγός της αρχής,
που το άσπρο στο μάτι του έχει γεμίσει με βρύα,
ο ξενιστής των ονείρων, που αλλοιώνει τα σχήματα
κι αναγκάζει το χώρο να παθαίνει ναυτία.