Θέλω να πω στους βάρβαρους και στους ειδωλολάτρες
πως έχω βάρος και Θεό και γι' αυτονών τις πλάτες.
Θεό που κάθεται στη γη -ξέρω τη γειτονιά του-
που 'χει την αυταρέσκεια και δε θωρεί μπροστά του.
Μα σαν θα 'ρθει ο τρυγητής, θα ‘βρει τη γιατρειά του.
Θα 'ρθει ο άγριος τρυγητής, να βρει τη γιατρειά του...

\"Αχ να'μουνα καλύτερος,
αχ να μην ήμουν ψεύτης.
Και το μεγάλο κάλεσμα,
να μην φοβόμουνα...\"

(αυτό με τους στίχους δεν το έχουμε ξανακάνει?)

ή αλλιώς, αφιέρωμα στον Γερακάρη :

Δροσοσταλίδα το πρωί
το μεσημέρι λάμια
και παραγιός το απόβραδο
που φεύγει απ' τη δουλειά.
Τη νύχτα σιτοκαλαμιά\
που σπίρτο την ανάβει.
-Πες μας, πού πας;
-Μέσα στη φωτιά.

---

¼ταν κοιμάται ο Θεός κι ο διάβολος ξεχνάει
σε βάρδια δίχως πλευρικά, μια νύχτα σκοτεινή,
μεθά ο χρόνος και γελά κι άλλο δεν προχωράει.
Βάλε φωτιά στα ρούχα σου και κέρνα μας κρασί

---

Της νύχτας η ακταιωρός τους πλάνητες μαζεύει,
με χάδια τους χαζεύει, με χίλια ξωτικά.
Ξεχύνεται απ' τα αμπάρια της κρασί βαλσαμωμένο,
κόκκινο, κεντημένο με σταυροβελονιά.

Ophelia έγραψε:
Ναι, αλλά δεν ήταν αποκλειστικά για στίχους του Θανάση.

...Κι όταν γυρίσει το κλειδί
Και μπει στο μαγαζί
Πρώτα ο ήλιος κι ο άνθρωπος κατόπι...

¼σον αφορά τον Γερακάρη:

¸ρημα κορμιά, καμμένες εκκλησίες,
καφτάνια της ψυχής, αρχαίες αμαρτίες.
........
¸ρημα κορμιά, του φεγγαριού κρατήρες
αθώα στο σταυρό, πιλάτοι στους νιπτήρες.

---

Αχ ζωή μάγισσα
να σε μάθω άργησα.

---

¼μορφος κόσμος μάτια μου, μα το σεργιάνι λίγο.
¸να τραγούδι παιδικό που γίνεται καημός.
Τα μάτια πριν χορτάσουνε, πρέπει να ξαναφύγω,
καλή αντάμωση λοιπόν, στων αστεριών το φως.