Συνηγορώντας στα όσα έγραψε πιο πάνω ο φίλος mvalou, θα περιμένω με ιδιαίτερη προσμονή να περάσει η "μπόρα". Και τότε θα αποτιμήσουμε με τον δέοντα σεβασμό τον κύκλο που αυτός ο δίσκος, πιθανότατα, ολοκληρώνει, την πολυτέλεια του να γινόμαστε σε κάθε κυκλοφορία μάρτυρες μιας συνεχούς και εξελισσόμενης πορείας- ανεξάρτητα από το αν είμαστε ικανοί να την κατανοήσουμε, καθώς και κάποια ψήγματα σκέψης για το τι μπορεί να αναμένουμε από τούδε και στο εξής. Ο δημιουργός "μίλησε". Και εμείς μπορεί μεν να συνθέσουμε διατριβές, όπως όμως λέει και ο ποιητής, "κατόπι δεν είχε τίποτε την ίδια σημασία."

Προς απάντηση όποιου αναζητα το cd στη Θεσσαλονίκη , εγώ το πήρα (αφού το έψαξα σε 3,4 σχετικά καταστήματα )από το stereodisc της Αριστοτέλους , σήμερα μόνο εκεί υπήρχε και μάλλον πουθενά αλλού , από αύριο δε ξέρω ...

Όσο αφορά το περιεχόμενο με μια ακρόαση μετά τη δουλειά δε θα θελα να βγάλω συμπεράσματα , πάντως ένα έχω να πω : με εξαίρεση τη ''Βροχή από κάτω '' που δε τη θεωρώ ''νορμάλ'' ή συμβατική δουλειά είχα τη πιο κρύα 1η ακρόαση ,ίσως περίπου ίδια με της ''Αγρύπνιας''.Βέβαια η ''Αγρύπνια'' με κέρδισε με το καιρό και σήμερα τη λατρεύω , δε ξέρω θα το δείξει ο καιρός , καλές ακροάσεις σε όλους !

Τι δισκάρα! που είπε και μια φίλη παραπάνω
Καταπληκτικός δίσκος, ροκ (θα ήθελα περισσότερη κιθάρα και λίγο πιο δυνατα τα ντάμς), γεμάτος ρυθμό που έρχεται κατεύθειαν από την καρδιά του Θανάση και μας παρασέρνει με την αυθεντικότητά του!
Ένιωσα δικαιωμένος μετά τον "Σαμάνο" που δεν μου άρεσε, δεν ξέρω γιατί απλά δεν μου άρεσε!
Θανάση σε ευχαριστώ που με έκανες να νιώσω όπως τότε που είχα ακούσει εκείνον τον παλιό δίσκο "Αγία Νοσταλγία". Ρήγη να διαπερνούν τα χέρια μου και η καρδιά μου να βγαίνει και να στριφογυρίζει χαρούμενη στον αέρα.
Δεν κρατιόμουνα να περιμένω να τον αγοράσω και τον κατέβασα την ημέρα της κυκλοφορίας του. Πήγα στα Metropolis αλλά δεν το είχαν. Θα το κάνω πάντως σίγουρα.
Χίλια μπράβο!

Xαίρεστε και αγαλλιάσθε!
Τον ελάχιστο εαυτό θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω ως εξής.
Μια βροχή από κάτω έκανε μούσκεμα το Σαμάνο (όπως κι εμένα ένα αμάξι το απόγευμα)!
Θα αναφέρω απλά ότι το αγαπημένο μου κομμάτι είναι ο "φέγγαρος". Θα δηλώσω καταγοητευμένος με τα υπόλοιπα και ψιλοαδιάφορος με την "ομίχλη" και το "σαν παιδί".
Μπράβο στον-ην στιχουργό του "έρωτος" έχει φτιάξει με ένα ωραίο κολλάζ παράδοσης μία ωραία ιστορία που μου έφερε στο μυαλό τον "Βρυκόλακα" του Βαλαωρίτη... ... μέρος του έργου του "Θανάσης Βάγιας" αν και ο Βαλαωρίτης το πάει στο πατριωτικό με λίγο τρόμο και σεξ ενδιάμεσα πολύ πρίν τον Copolla.
Θα ήθελα επίσης να σταθώ στην "ερώτηση κρίσεως". Και πές οτι είχε λόγο και δεν έκανε τράμπα με το κρυφό κομμάτι που μιά χαρά θα στεκόταν στην κανονική ροή του δίσκου. Μπορώ να το δω από 2 οπτικές γωνίες. Μία που θέλει το κομμάτι ώς έχει με τη σφήνα του εμβατηριοκαραγκιόζη στο τέλος, αλλά και μία που βλέπει ώς κυρίως μέρος τον "Καραγκιόζη στα τεθωρακισμένα" και εισαγωγή του το υπόλοιπο κομμάτι. Άν το δώ έτσι, ναι μου κολλάει μαζί με τα υπόλοιπα! Επίσης όταν το πρωτοάκουσα σκέφτηκα μήπως είναι από τα κομμάτια που έστειλε ο Θανάσης στο Λοΐζο... ε;
Η δουλειά της εταιρείας μιά χαρά, η δουλειά του Φώτη χωρίς τις λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να το πάνε ένα σκαλί πάνω από τη βροχή αλλά και ταμαμ γι αυτό που ήθελε να βγάλει ο Θανάσης. Τέλος η συμμετοχή του Περίδη τίποτα το ιδιαίτερο, όπως και του Μάλαμα στο Διάφανο.
Περιμένω ο επόμενος να σπάσει τα κοντέρ! Θανάση τό χεις

ΥΓ: Βασούλα όπου παίζεις αφήνεις το σημάδι του Ζορό!
ΥΓ2: Και για να μήν ξεχνιόμαστε "είμαι ο άστρος των σκύλων γαβ γαβ..."

Γεια σας κοιλαδιτες,
πρωτη φορα γράφω, αν και παραμονεύω στο φόρουμ εδώ και πολύ καιρο...
Λοιπον, ο δίσκος, ως κλασσικος Θανάσης έχει κάποιες αξίες που πια πρεπει να θεωρούνται δεδομένες. Εξαιρετικοί όλοι οι ερμηνευτές-συμμετέχοντες. Η παραγωγή έχει ακουμπήσει την τελειότητα, το ύφος χαρακτηριστικό και μοναδικό, όπως πάντα, οι στίχοι μαγικοί.

Λείπει όμως κάτι. Συνήθως μας αρέσει να λέμε ότι οι δίσκοι του Θανάση είναι των πολλών ακροάσεων. Τα τραγούδια του δεν σε χτυπάνε με την πρώτη. Δεν ισχύει όμως αυτό. Η Αγρύπνια, οι Τρείς Ανθοί, το άστρο του πρωινού, ο Αποσπερίτης, η Φεηρούζ (και τοσα άλλα) είναι τόσο μοναδικές μελωδίες, τόσο παράδοξα πανέμορφες που δεν χρειάζονται "ερμηνεία" ή "βαθύτερη κατανόηση" για να τις αγαπήσεις, πολλές ακροάσεις για να τις συνηθήσεις.
Κατα τη γνώμη μου αυτό λείπει. Οι πολύ δυνατές, μοναδικές μελωδίες. Σ'αυτό το δίσκο ο Θανάσης κινείται συνθετικά σε γνωστά μονοπάτια, ειδικά στη φωνή, είναι προβλέψιμος.
Δεν είναι δίκαιο να περιμένει κανείς από ένα δημιουργό να συνεχίζει να κάνει υπερβάσεις δίσκο με το δίσκο, το ξέρω, έχουμε καλομάθει. Ο Αόρατος Άνθρωπος εξακολουθεί να είναι μίλια μακριά από οτιδήποτε συγκρίσιμο άκουσα τα τελευταία 1-2 χρόνια.

Adiafanos έγραψε:
Γεια σου και σένα. Αν αναφέρεσαι στο δικό μου ποστ, να ξεκαθαρίσω ότι δεν περιμένω άλλον ένα αποσπερίτη ή πεχλιβάνη. Το αντίθετο. Θεωρώ ως δίσκο αναφοράς και ταβάνι τη βροχή από κάτω και περιμένω κάτι ακόμα πιο αλλόκοτο!
Τον ελάχιστο εαυτό μάλλον εννοείς...