Μιχαηλίδης έγραψε:
Θεωρώ ως δίσκο αναφοράς και ταβάνι τη βροχή από κάτω και περιμένω κάτι ακόμα πιο αλλόκοτο!

+1
Εκεί πιστεύω κ γώ ο Θανάσης έκανε την υπέρβαση ως καλλιτέχνης. Με κάτι τέτοιο όπως "η βροχή από κάτω" για να υπάρξει κάτι ανώτερο μάλλον πρέπει να ξανακάνει κύκλο η πορεία του. Κι αυτό πιστεύω γίνεται. Σαν να έπεσε κατηγορία και ξαναχτίζει την διαύγεια του από την αρχή. Το άγγιξε ελάχιστα με τον "ελάχιστο". Και θα 'ρθει ξανά σίγουρα μια "βροχή".

Μπορεί να λάτρεψα υπερβολικά τη βροχή με τον καιρό,μπορεί να με απογοήτευσε οικτρά ο διάφανος, μπορεί ο σαμάνος να πέρασε και να μην ακούμπησε...αλλά ο ελάχιστος τα γάμησε όλα!!!!Μου θύμισε ξανά γιατί έγινα φανατικός θανασικός!Ο ελάχιστος εαυτός, η φυσική συνέχεια της αγρύπνιας.

Μιχαηλίδης έγραψε:
Α όχι δεν αναφερομουν στο δικό σου ποστ, μάλλον στο δικό μου ξερό κεφάλι, και στη συνηθισμένη πια μεταξύ φίλων κουβέντα "καλο είναι, ε, δεν είναι και ο Βραχνός προφήτης". Η Βροχή είναι και δικός μου αγαπημένος δίσκος, μάλλον ο πιο σημαντικός του Θανάση κατα τη γνώμη μου, αν και τα αγαπημένα μου τραγούδια του είναι όλα από αλλού. παράδοξο ίσως...

Χαχα αυτά παθαίνει κανείς άμα ακούει Δεληβοριά καθώς γράφει για Παπακωνσταντίνου. (Επίσης εξαιρετικός δίσκος παρεπιπτοντως)

Χαιρετώ,

με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά σας ανακοινώνω ότι από χθες το δισκάκι έφτασε αισίως και στη Λευκωσία. Επίσης με χαρά βλέπω την κοιλάδα να ξανανθίζει..

Ευτυχώς ή δυστυχώς η πρώτη ακρόαση ήταν με τα διακοπών σε αμάξια οπότε δεν έχω μια ξεκάθαρη εικόνα. Πρώτες ανώριμες εντυπώσεις:

1. πολύ ωραία η αίσθηση του "ατελείωτου" που δίνουν οι μακροσκελείς στίχοι. Υπέροχες ερμηνείες και στίχοι.

2. Όση ώρα ακούω το δίσκο με κρατάει ένας κόμπος στο στομάχι. Σαν να αγωνιώ μέχρι σκασμού για την επόμενη χρονική στιγμή. Τι να σημαίνει άραγε αυτό; Ο χρόνος θα δείξει. Πάντως τέτοιους κόμπους μόνο σε πολύ δύσκολες - σκληρές ταινίες έχω νοιώσει (στο χώρο της τέχνης εννοώ!).

3. έχω την αίσθηση πως κάπου κρύβεται ο Θανάσης. Ίσως ναναι σκόπιμο, ίσως ψυχολογικό, ίσως και να είναι που έδωσε πολλά ο Φώτης και να άφησε το δικό του στίγμα.

4. Ξεχώρισα ως πιο αυθεντικά-θανασικά: "ο ελάχιστος εαυτός", "του έρωτα και του θανάτου", "σιμούν".

5. Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι αυτό θα ήταν η ερμηνεία του πρώτου δίστοιχου στο San Michele: υπερβολικά μαλακή, τόσο που δεν (με) πείθει.

6. Χαχα! Ο αντιφασισμός μέρος του ελάχιστου εαυτού!


Γενικά: Ζήτω η ζωή μετά τη βροχή από κάτω! ΟλΕ!


ps. Στο "ο ελάχιστος λέμε" νόμισα πως κόλλησε το δισκάκι πριν καν το ακούσω!

Θα καταταξω τον εαυτο μου με αυτους που βρηκαν σχεδον μονο θετικα στοιχεια στον Ελαχιστο Εαυτο και χωρις να μακρυγορησω θελω να αναφερθω ιδιαιτερα στο LOCO - MOTIVO το οποιο απο το πρωτο ακουσμα του με εχει καθηλωσει!!Ειναι απο αυτες τις φορες που η μουσικη και μονο ειναι ισα με χιλιες λεξεις και εικονες!! Πολυζωγοπουλος... τα σεβη μου, χωρις να θελω να αδικησω τους υπολοιπους βεβαια ,αλλα στο συγκεκριμενο πρωταγωνιστει και ο ρολος του ειναι αν μη τι αλλο συγκλονιστικος (κατ' εμε παντα)!!! Δεν νομιζω οτι επιλεχθηκε τυχαια η σειρα του LOCO - MOTIVO σ' αυτη τη δουλεια ,ισως το καλυτερο εισητηριο για να "ταξιδεψει" κανεις στα "μερη" του Ελαχιστου Εαυτου..
" Καλα μας ταξιδια "

Καλημέρα παιδιά,

πρώτη φορά γράφω εδώ, αν και σας παρακολουθώ καιρό τώρα.
Η αναμονή και μόνο του δίσκου, αλλοιώνει κάθε πρώτη εντύπωση.
Παρόλ' αυτά από τη Δευτέρα που το ακούω (στη δουλειά, στο σπίτι, στο αυτοκίνητο...) ενώ στην αρχή το άκουσμα του "ελάχιστου εαυτού" με έκανε να νιώθω άβολα, τελικά νιώθω ότι είναι το καλυτερο του δίσκου.
Νιώθω σαν να με καλεί σπίτι του ο Θανάσης.

Φυσικά έχω κολλήσει και με το loco motivo και το san michelle (ψάχνω την ταινία εναγωνίως σαν παιδάκι).

Αυτά.
Τις καλημέρες μου....