Θαναση εισαι πολυ μπροστα! που καλος και ο καινουριος δισκος! ετσι οπως αρομοζει στον Θαναση! με τα δικα του χρωματα - τα δικα του νοηματα! ευαχριστω! εεεεεεεεεεεεεοοοοοοοοοοοοοοο γαμω τον φασισμο!

παιδιά ξέρουμε σε τι τίμη θα πάρουμε το βινύλιο; και μέτα λέγαμε πως θα βγει σε διπλό βινύλιο;

Νόμιζα πως ήτανε κακιά η στιγμή αλλά δεν.. Όπως η βροχή από κάτω ήταν (για μένα) ένας σπαραγμός μέχρι απογειώσεως άλλο τόσο ο ελάχιστος εαυτός είναι μια γερή μπουνιά στο στομάχι μέχρι ... αφυπνίσεως; Κάπως ημιτελές μου ακούγεται, γι' αυτό και πιο κάτω από τη βροχούλα.

Η ένταση της ερμηνείας στο του έρωτα και του θανάτου μου θυμίζει εκείνη της Βιτάλη στο μυστικό τοπίο.

Μια άλλη συζήτηση για το δίσκο εδώ.

Ο δίσκος έτσι κι αλλιώς κινείται σε πολύ υψηλό επίπεδο, δε νομίζω ότι θα βγεί το 2011
ούτε καν κάτι εφάμιλλο. Περιέχει πολύ σημαντικά τραγούδια και διαφωνω με την άποψη οτι
δεν έχει "μεγάλα" τραγούδια τύπου Αγρυπνια,Πεχλιβανη,Διαφανο κλπ. Πιστευω οτι ο Σαν Μικέλε είναι σε αυτη την κατηγορία. Τα υπολοιπα κινουνται σε υψηλο επίπεδο δημιουργιας, εμπνευσης και συλληψης. Η Ομιχλη είναι καταπληκτικο κομμάτι, ολοκληρωμένο απο ολες τις αποψεις. Τα Ποιος θα με θυμαται, Σαν Παιδι, Σιμουν και Φεγγαρος είναι δυνατες στιγμές τραγουδοποιιας κατα τη γνωμη μου, οχι μονο τωρα στις ανυδρες εποχες, αλλα διαχρονικα.
Η Ανταρκτικη ειναι ο αδυναμος κρικος περισσοτερο για ραδιοφωνικη χρηση αλλα χωρις να προσβαλει σε καμια περιπτωση και τα υπολοιπα πιστεύω ειναι περισσοτερο βιωματικές στιγμες που παντα πρεπει να υπαρχουν στο εργο ενός δημιουργού.
Συμπερασματικα πιστεύω οτι ο Ελαχιστος Εαυτος ειναι μια απο τις καλυτερες εργασιες του
Θαναση Παπακωνσταντινου, λιγο μετα την Αγρυπνια και το Βραχνο Προφητη, εφαμιλλος με τον Διαφανο, τη Βροχη απο κατω, την Ανδρομεδα, τα Λαφυρα και τον Γερακαρη. Οσον αφορα το Σαμάνο, ας σκεφτούμε τι άποψη θα είχαμε όλοι όσοι ακουμε τον Θαναση, αν τα τραγουδια του δισκου τραγουδούσε ο ιδιος ο Θανασης και είχε δώσει και δυο-τρια σε άλλους ερμηνευτες τύπου Μάλαμα, Περίδη, Θηβαίο ή Χαρούλη. Νομιζω πολυ διαφορετικη. Σε καθε περιπτωση οι επιλογές του δημιουργού είναι σεβαστες.
Μπ.Σ.

Δεν ξέρω για σας παιδιά, αλλά εγώ έχω καταχνιαστεί μεταξύ έρωτα και θανάτου από την ομίχλη που νότισε τα μαλλιά μου στην Ανταρκτική,
Σαν μικρό παιδί που περιφέρεται στης ποταμιάς την άκρη, ζητώντας να βρει τον loco και τον λαγό που έμεινε ακίνητος μπροστά στα φώτα,
Εκλιπαρώντας για της σελήνης την άλλη πλευρά και παίρνοντας για θάνατο σκυτάλη, αναγεννήθηκα μέσα από τις ιστορίες του ελάχιστου εαυτού.
Συνεχίζεται...

Θα καταθέσω κι εγώ την άποψή μου για τον ελάχιστο εαυτό, που στα δικά μου τα αυτιά ο δίσκος αυτός δεν είναι καθόλου ελάχιστος αλλά μέγιστος,είναι η πρώτη φορά που δεν μπορώ να ξεχωρίσω καποιο τραγούδι από τον δίσκο του Θανάση ακόμη και μετά από 5 μήνες κυκλοφορίας του δισκου, οφείλω να ομολογήσω ότι μου έδωσε την χαρά να βιώσω κάτι πρωτόγνωρο για τα σημερινά δεδομένα της ελληνικής μουσικής,παίρνοντας στα χέρια μου το cd και μετά από πολλές ακροάσεις και αναγνώσεις συνειδητοποίησα ότι έχω στα χέρια μου μια ποιητική συλλογή, ενα "διαμάντι", νομίζεις ότι έχεις στα χέρια σου ένα βιβλίο και όχι cd, σε αυτό βοηθάει βεβαία και η καλά προσεγμένη επίφαση του δίσκου που σε οδηγεί να καταλήξεις σε αυτό το συμπέρασμα,ενα άλλο επίσης στα συν του Θανάση είναι ότι δεν επαναλαμβάνεται ακόμη και μετά από τόσες δισκογραφικές δουλείες και δεν κουράζει καθόλου τα αυτιά του ακροατή, απλά νιώθεις τυχερός γιατί διαπιστώνεις να διακατέχει τον καλλιτέχνη μια ευαισθησία. Τέλος θα πω ότι η δουλειά αυτή είναι υπέρτατη μορφή ποίησης. Θανάση σε ευχαριστώ που υπάρχεις!
Τα σέβη μου!