Καταρχήν, το γεγονός ότι κάθε φορά που ακούω ξανά το cd το αυτί μου ανακαλύπτει καινούρια πράγματα μάλλον είναι θετικό σημάδι. ¼πως θετικό σημάδι για μένα είναι ότι σε αρκετές περιπτώσεις έπιασα τον εαυτό μου να ανατριχιάζει σε συγκεκριμένες στιγμές των κομματιών. Κατά τη γνώμη μου \"Η βροχή από κάτω\" πρέπει να ακουστεί χωρίς... ομπρέλα. Χωρίς δηλαδή μέτρο σύγκρισης - από πλευράς μουσικού ύφους - τις προηγούμενες δουλειές του Θανάση. Στον καθένα λειτουργεί διαφορετικά, αλλά προσωπικά χρειάζομαι κάμποσες δεκάδες ακροάσεις ακόμα για να συλλάβω το πραγματικό μουσικό μέγεθος (όποιο κι αν είναι αυτό, δεν λέω απαραίτητα ότι είναι μεγάλο ή μικρό) της συγκεκριμένης δουλειάς. Ούτε η αυτόματη απόρριψη από τα πρώτα ακούσματα, ούτε - στον αντίποδα - η χωρίς κριτική αποθέωση επειδή είναι μουσική του Θανάση, αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, δίκαιη αντιμετώπιση της \"Βροχής\". Και για να μην παρεξηγηθώ, αυτό που γράφω δεν συνιστά μομφή για κανένα φίλο του forum. Απλά θέλω να πω το εξής: Ας δούσουμε λίγο χρόνο στην όλη ιστορία. Χρόνο στη μουσική του Θανάση για να ξετυλίξει μέσα μας αυτό που κρύβει (γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι κρύβει πολλά) και χρόνο στους εαυτούς μας για να αφήσουμε τις αισθήσεις μας ελεύθερες απέναντι στη \"Βροχή\". Ξέρω πως δεν είναι εύκολο από τη στιγμή που οι περισσότεροι περιμένουν (περιμένουμε) συγκεκριμένα πράγματα από τον Θανάση, αλλά μήπως η μαγεία βρίσκεται εκεί; Στην έκπληξη, στο παράδοξο, στο αναπάντεχο και στο ασυνήθιστο; ¼πως έχει πει κι ο Θανάσης σε μια συνέντευξή του \"από τη μουσική περιμένω να μου δώσει μια τσεκουριά στο κεφάλι\". Κι αυτή η \"τσεκουριά\" μπορεί να έρθει από εκεί που δεν το περιμένουμε. Εν τέλει, η μουσική είναι προσωπικό θέμα του καθενός και δεν χωρούν υποδείξεις, παρά μόνο προτάσεις. Αν κάποιος δεν γουστάρει, αυτό είναι και τελείωσε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε σαν μέλη ή επισκέπτες του forum είναι να καταθέσουμε τη δική μας οπτική απέναντι στα πράγματα, να δείξουμε στους άλλους τον προσωπικό μας δρόμο, γιατί έτσι ίσως μπορέσουμε να ανακαλύψουμε (τόσο εμείς, όσο και οι άλλοι) περισσότερα για τη μουσική και τους ίδιους μας τους εαυτούς (σε σχέση μ' αυτήν). Για παράδειγμα, θυμάμαι μια φορά που σε μια κουβέντα η Μαρίνα είχε μιλήσει για τις \"πολλές φωνές του Θανάση\". Δεν το είχα σκεφτεί μέχρι τότε και να τώρα που ήρθε ο καινούριος δίσκος, αυτές τις \"πολλές φωνές του Θανάση\" τις βλέπω μπροστά μου και τις ακούω στ' αυτιά μου. Δηλαδή, μια παρατήρηση της Μαρίνας για τον Θανάση μου άνοιξε ένα εντελώς νέο παράθυρο στον τρόπο που ακούω αυτό τον δίσκο. Συγγνώμη αν σας κούρασα...
.............................................................................................
Ψέμμα είναι πως κοιμούνται
στ' ουρανού τα φυλλοκάρδια