Τα νέα Θανασοτράγουδα με άρωμα Νιόνιου!
Θανάσης Παπακωνσταντίνου- Ο Σαμάνος με τον Διονύση Σαββόπουλο
Θανάσης Παπακωνσταντίνου. ¸νας ακριβοθώρητος τραγουδοποιός με διακριτική παρουσία. Είναι, ίσως, ο μοναδικός δημιουργός που με αναγκάζει να μπαίνω τη διαδικασία να ακούω, όχι με τα αυτιά, αλλά με την καρδιά. Να πηγαίνω σε μέρη ξεχασμένα, σε τόπους που υπάρχουν μόνο στη φαντασία. Και να που τώρα στην καρδιά του καλοκαιριού το άλμπουμ αυτό είναι επιτέλους γεγονός! ¼σους το μουσικό τους DNA είναι μυημένο στο υπερρεαλιστικό σύμπαν του Παπακωνσταντίνου δεν θα απογοητευτούν, γιατί ο Θανάσης, είτε κάνει αφηγηματικό τραγούδι, είτε την ποίηση της καθημερινότητας, κάθε φορά τα τραγούδια του καταγράφονται μέσα μας ακόμα πιο καθοριστικά. Δεν ξέρω πώς, αλλά μου φαίνεται πως είναι ο μοναδικός που τινάζει στον αέρα τις καθιερωμένες φόρμες και κάνει μελωδία ακόμα και την πιο ερασιτεχνική πενιά που ξεπηδά από την μπουζουκομάνα του. Ο Διονύσης Σαββόπουλος, απ' την άλλη, παλιά καραβάνα και ιδανικός περφόρμερ, σφραγίζει με το δικό του στυλ ό,τι τραγουδάει. Γι' αυτό η είδηση ότι οι δυο τους θα συνεργάζονταν -όχι μόνο σε live αλλά και δισκογραφικά-, είχε σκάσει σαν κεραμίδα και με τη σύμπραξη αυτή χρίστηκε κατευθείαν η συνεργασία της χρονιάς. Αλλά, πώς ξεκίνησε το καινούργιο μουσικό ταξίδι του Θανάση; Ήταν μια από τις πέντε καλύτερες στιγμές στην ιστορία του φωτορεπορτάζ, όπως τις είχε διαλέξει ο Σεμπαστιάο Σαλγκάδο. ¸δειχνε έναν Μεξικανό των αρχών του προηγούμενου αιώνα που, ακουμπώντας την πλάτη σ' έναν τοίχο, καπνίζει ξέγνοιαστα ένα τσιγάρο. Ο Θανάσης την είδε προ καιρού στην εφημερίδα και απόρησε. Τι το ξεχωριστό έχει αυτή η φωτογραφία; Ώσπου διάβασε τη λεζάντα: «Ο Φορτίνο Σαμάνο καπνίζει το τελευταίο τσιγάρο πριν από την εκτέλεσή του». Η απαθανάτιση των τελευταίων στιγμών εκείνου του επαναστάτη έδωσε την αφορμή για ένα από τα καινούργια τραγούδια του λαρισσαίου τροβαδούρου. Αυτό δεν ήταν ασφαλώς η είδηση. Το μοναδικό στην περίπτωση αυτού του δίσκου είναι ότι τα νέα τραγούδια τα ερμηνεύει όλα ο νεανικός του μουσικός ήρωας. Ο Διονύσης Σαββόπουλος. «Μού 'ρθε κουτί. ¸παιξα τον «Πυρήνα» ενάμιση χρόνο. Φτάνει. Καινούργια δεν γράφω, τι άλλο θα 'κανα; Και τότε εμφανίστηκε ο Θανάσης», λέει ο ίδιος ο μέγιστος τραγουδοποιός. Βέβαια, όπως αποκαλύπτουν και οι δύο, ιδιαίτερα ο Θανάσης, υπήρξαν στην αρχή κάποιες επιφυλάξεις: «Μήπως, ας πούμε, δεν ταιριάζουμε σκηνικά. Γιατί ο Διονύσης σκηνοθετεί τις εμφανίσεις του, είναι αεικίνητος και ευφυής. Αντίθετα, εγώ είμαι εκπρόσωπος της σχολής \"oti katsei\" και από πλευράς σκηνικής παρουσίας είμαι χαρακτηριστικό αγγούρι. Για τις ερμηνείες στα τραγούδια του δίσκου δεν είχα καμιά επιφύλαξη». Πραγματικά, στο ξεκίνημα του live που παρακολουθήσαμε πρόσφατα στη Λευκωσία, υπήρξαν χαριτωμένα μικρολαθάκια, αλλά και μια αμήχανη ειλικρίνεια στην απόδοση των νέων τραγουδιών που εμείς βέβαια ρουφήξαμε σαν σφουγγάρι κι ας μην μπορούσαμε να σιγοτραγουδήσουμε στα ρεφρέν. Ακούσαμε για πρώτη φορά γι' «αυτό που σαν σκόνη αιωρείται στο φως... αυτό που σωπαίνει και μου παίρνει τα αυτιά, αυτό που ζητάει να τραγουδήσω ξανά», μοιραστήκαμε τις τελευταίες στιγμές του Μεξικανού επαναστάτη Σαμάνο και ακολουθήσαμε τον αξέχαστο Ραμόν μες στην πολιτεία, που αναφέρεται στον Τσε. Οι στίχοι του Παπακωνσταντίνου και αυτή τη φορά σμιλεύουν κάτι αρχέγονο και αρχετυπικό που αγγίζει τις πιο κρυφές γωνιές της καρδιάς μας. Στο εν λόγω live, οι δυο τους ανέτρεψαν τα δεδομένα. Επέλεξαν συνειδητά οι πρώτες ακροάσεις να γίνουν ζωντανά και να προηγηθούν του δίσκου. Στη συνεργασία τους τώρα. Για τον Θανάση ο Σαββόπουλος είναι: «Ο πρώτος, μεταπολεμικά, ολοκληρωμένος τραγουδοποιός και επίσης ο σημαντικότερος ¸λληνας στιχουργός στα χρόνια της επώνυμης δημιουργίας». Για τον Νιόνιο ο Θανάσης είναι: «¸νας αγγελικός μουσικός, σχετικά νέος ακόμα. Κοντοστέκεται ανάμεσα στη μουσική του παράδοση και το άγνωστο. Δεν μπορεί να κάνει πια πίσω. Μου φωνάζει: \"Διονύση, φαίνεται τίποτα προς τα εκεί;\"» Ο Θανάσης προσθέτει: «Και οι δυο μας έχουμε περάσει στις μουσικές μας ακούσματα χαρακτηριστικά της ταξικής και κοινωνικής μας προέλευσης. Μόνο που εγώ είμαι ένα χωριατόπαιδο της ηπειρωτικής Ελλάδας, με αποτέλεσμα η δημοτική παράδοση να με καθορίζει περισσότερο, ενώ ο Διονύσης μεγάλωσε σε αστικό περιβάλλον και του είναι πιο οικείο το ελαφρό μεταπολεμικό τραγούδι». «Του Θανάση του αρκούν δυο τρεις συγχορδίες», συμπληρώνει ο Διονύσης. «Του προτείνεις μια τέταρτη, χαμογελάει ευγενικά. Στην πέμπτη κοιτάει το ταβάνι. Μου τη σπάει, επίσης, που κουρδίζει συνεχώς... Τον ακούω από κοντά. Με ενθουσιάζει η ντροπαλή φωνή του, η ανεπιτήδευτη πενιά του». Τα τραγούδια που θα συναντήσετε στο «Σαμάνο» είναι ένας μαγικός κύκλος τραγουδιών. Αν τώρα το αποτέλεσμα δεν αρέσει σε κάποιους από τους φανατικούς τους οπαδούς... «Τους αφιερώνω τη φράση που είπε ο Μπουνιουέλ: «Είναι ανήθικο στην τέχνη να λογαριάζεις τις επιπτώσεις», θα πει ο Θανάσης, ενώ ο Διονύσης καταλήγει: «Θα τους έλεγα ότι και τα δικά μου τραγούδια πριν επιβληθούν, πολλοί δεν τα θεωρούσαν τραγούδια. Τώρα έχουμε εδώ μια καινούργια μουσική \"αυθαιρεσία\" και οι νέοι κυρίως ακροατές πρέπει να αισθάνονται τυχεροί που παρευρίσκονται στη γέννηση ίσως ενός νέου \"Φορτηγού\" του μέλλοντός μας...» ¸νθετο Στο ξεκίνημα του live που παρακολουθήσαμε πρόσφατα στη Λευκωσία.ακούσαμε για πρώτη φορά γι' «αυτό που σαν σκόνη αιωρείται στο φως...αυτό που σωπαίνει και μου παίρνει τα αυτιά, αυτό που ζητάει να τραγουδήσω ξανά», μοιραστήκαμε τις τελευταίες στιγμές του Μεξικανού επαναστάτη Σαμάνο και ακολουθήσαμε τον αξέχαστο Ραμόν μες στην πολιτεία, που αναφέρεται στον Τσε.
Από την Εφημερίδα Φιλελεύθερος - Κυριακή 13 Ιουλίου 2008
<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: Χρήστος Γιαλαμάς, στις: 02/07/2008 13:02 
