Απο το music corner:

ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ MUSIC CORNER

Δύο είναι τα στοιχεία που καθιστούν, εξ' αρχής, το συγκεκριμένο άλμπουμ πολύ ενδιαφέρον! Πρώτο, ότι τα τραγούδια πριν από την κυκλοφορία τους παρουσιάστηκαν επί σκηνής τον περασμένο χειμώνα στις ζωντανές εμφανίσεις του Διονύση Σαββόπουλου με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Δεύτερο, ότι για πρώτη φορά ο Διονύσης Σαββόπουλος αναλαμβάνει το ρόλο του ερμηνευτή σε τραγούδια γραμμένα από κάποιον άλλο και μάλιστα για τις ανάγκες ενός ολόκληρου δίσκου. Το 'χε ξανακάνει στο παρελθόν σε μεμονωμένες, όμως, περιπτώσεις μετρημένες στα δάχτυλα: στα \"Παράλογα\" του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου το 1976 τραγούδησε \"Τ' άλογο του Ομέρ Βρυώνη\" και στην \"Εκδίκηση της γυφτιάς\" του Νίκου Ξυδάκη και του Μανώλη Ρασούλη, το '79, τα τραγούδια \"Βρέχει στην εθνική οδό\" και \"Μετανάστης στην αγκάλη σου\". Κι ακόμα, όταν μοιράστηκε με τον Βαγγέλη Γερμανό το \"Σε θέλω\" στα \"Μπαράκια\" ή με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα το δικό του \"Και τι ζητάω\" ή όταν συμμετείχε στο \"Αδιέξοδο\" του Αλκίνοου Ιωαννίδη.

Στον \"Σαμάνο\" τώρα... Δεν μπορούμε να πούμε ότι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου πρωτοτυπεί ως προς τη συνθετική και τη στιχουργική γραφή των δώδεκα τραγουδιών του δίσκου. Αυτό, όμως, δεν αναφέρεται ως μειονέκτημα. Γιατί, για άλλη μια φορά, ο Θεσσαλός τραγουδοποιός μας χαρίζει, μέσα από τις μελωδίες και κυρίως μέσα από τα λόγια του, ένα ταξίδι με διαφορετικές αφετηρίες και διαφορετικούς σταθμούς. Μας κάνει να ακολουθήσουμε τις διαδρομές του, να γνωρίσουμε έναν κόσμο αλλιώτικο, που ο ψυχισμός του ισορροπεί θαυμαστά ανάμεσα στη φθορά και στην αφθαρσία, στο γήινο και στο άυλο, στο ηρωικό και στο ερωτικό, στο εδώ και στο αλλού, στο τώρα και στο χτες, στη Λατινική Αμερική και στην Κάτω Ιταλία, στη δική μας μουσική παράδοση και στις μουσικές του κόσμου.

Πως τραγούδησε ο Διονύσης Σαββόπουλος τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου; Με τον τρόπο του. Αληθινά, με άλλα λόγια. Κατάφερε να μπει στο πετσί των τραγουδιών, να ζήσει τις ζωές τους, να ακολουθήσει τους ήρωές τους, να αφηγηθεί απολύτως πειστικά τις ιστορίες τους. Ο Σαββόπουλος δίνει ανάσα στο υλικό του Παπακωνσταντίνου και δείχνει πως με τις ερμηνείες του θέλει να αναδείξει τις μουσικές και τους στίχους του σπουδαίου ομοτέχνου του κι όχι να επιβληθεί με το κύρος και την αυθεντία του.

\"Ο Σαμάνος\", πέρα από το \"ιστορικό\" ενδιαφέρον της συνάντησης δύο τόσο σημαντικών δημιουργών καταγράφεται ως μια πολύτιμη στιγμή της ελληνικής δισκογραφίας. Πολύτιμη, αλλά όχι - ευτυχώς - χλιδάτη.

HIGHLIGHTS:

... Τι περισσότερο από τη συνύπαρξη των δύο αυτών εξαιρετικών τραγουδοποιών σε μια δισκογραφική παραγωγή! Ο καθένας με τη δική του ιστορία και τη δική του συμβολή στην εξέλιξη του ελληνικού τραγουδιού καταθέτει εδώ την ψυχή του και την αλήθεια του ...

ΕΝΘΕΤΟ CD:
Πρωτότυπο. Ξετυλίγεται και διαβάζεται σαν ...εφημερίδα!

ΞΕΧΩΡΙΣΑΜΕ:
\"Αυτό\", \"Ο Φορτίνο Σαμάνο\", \"Ζεϊμπέκικο της Κυριακής\", \"Το κάλεσμα\" ...

WWW.IN.GR

Οι \"Σαμάνοι\" της ψυχής μας!
Η μουσική συνάντηση των δύο μεγάλων δημιουργών, Διονύση Σαββόπουλου και Θανάση Παπακωνσταντίνου τον περασμένο χειμώνα στη σκηνή, είχε σαν αποτέλεσμα ένα cd με 12 υπέροχα τραγούδια το οποίο κυκλοφορεί από τη \"Λύρα\" προς τέρψιν των απανταχού θαυμαστών των δυο καλλιτεχνών, με τον τίτλο \"Ο Σαμάνος\"*.
Τα τραγούδια δοκιμάστηκαν ζωντανά, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία, αφού το κοινό τα δέχτηκε και τα αγάπησε όπως, άλλωστε, τους άξιζαν για να βρουν μια θέση στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας.
Οι μουσικές του Θανάση Παπακωνσταντίνου ταξιδεύουν στον κόσμο, περνάνε από το Ασπρομόντε της Κάτω Ιταλίας, συναντάνε τον Φορτίνο Σαμάνο στο Μεξικό και αφήνουν τον απόηχο του Βασίλη Τσιτσάνη στο Ζεϊμπέκικο της Κυριακής να γίνει μια προσευχή για τον άπιστο που προσεύχεται και παρηγοριά δεν έχει.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι ένας δημιουργός που από την πρώτη του εμφάνιση -με την \"Αγία Νοσταλγία\" το 1993- έφτιαξε ένα τοπίο με απόηχους από την παραδοσιακή μουσική και στιχουργική παράδοση που, στις μέρες μας πια, συναντιέται με τις αντίστοιχες παραδόσεις όλου του κόσμου.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος κουβαλά την παράδοση των τραγουδοποιών και πρώτος αυτός ανέτρεψε το ελληνικό μουσικό σκηνικό, ανοίγοντας το δρόμο σε όλους τους επόμενους και γράφοντας τραγούδια που στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού στέκονται δίπλα σε αυτά του Τσιτσάνη, του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη. Μία ομάδα εξαιρετικών μουσικών, διεθνούς εμβέλειας, το δημιουργικό παίξιμο των οποίων κατέχει σημαντικό μερίδιο στη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος τους συνοδεύει:
Βάσω Δημητρίου, Γιώτης Κιουρτσόγλου, Satnam Ragmotra, Jimmy Mahlis, Πέτρος Κούρτης, Φώτης Σιώτας, Αντώνης Ανδρέου, Παντελής Στόικος, Ηρακλής Βαβάτσικας, Μάνος Αχαλινωτόπουλος, Σωκράτης Σινόπουλος, Δημήτρης Μυστακίδης, Τάσος Μισυρλής, Βαγγέλης Σκούρας, Κώστας Αυγερινός, Γιάννης Καραμπέτσος, Σάκης Μυρώνης, Ανδρέας Πολυζωγόπουλος.
Στον \"Μεθυστή\" συμμετέχει ερμηνευτικά ο Γιάννης Χαρούλης.
Το εικαστικό του εξωφύλλου είναι του Θοδωρή Δασκαλάκη.

\"O Σαμάνος\"
Track List
1. Ασπρομόντε
2. Αυτό
3. Ο Φορτίνο Σαμάνο
4. Ζεϊμπέκικο της Κυριακής
5. Ορυχεία
6. Ramon
7. Σαν αστραπή (ερμηνεία: Θ. Παπακωνσταντίνου)
8. Sara
9. Το κάλεσμα
10. Ο Μεθυστής (ερμηνεία: Γ. Χαρούλης, Θ. Παπακωνσταντίνου)
11. Attinse
12. ¼λα τα πρωινά
* μάγος - θεραπευτής - ψυχοπομπός
Με τον νέο δίσκο στις αποσκευές τους, η πιο πολυσυζητημένη μουσική συνεύρεση του χειμώνα, συνεχίζεται το καλοκαίρι με μια σειρά εμφανίσεων σε όλη την Ελλάδα.
15/7/08
Ε.Γ.
(http://www.in.gr/ath/mscenes/article5733.asp)<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: κρυστάλλινος αρουραίος, στις: 21/07/2008 22:10

Από την κυπριακή εφημερίδα Πολίτης.


Ο Σαμάνος

Δ. Σαββόπουλος
Θ. Παπακωνσταντίνου
ΛΥΡΑ
2008
****

Θα επαναλάβω για πολλοστή φορά ότι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι ο μόνος από τους τραγουδοποιούς στη \"μετα-σαββοπουλική\" εποχή, που ταξιδεύει με συνέπεια στο χώρο της μουσικής. ¸νας επαρχιώτης οδίτης που στο δισάκι του κουβαλά την ακατέργαστη πραμάτεια του, την οποία πουλά στους αστούς κι αυτοί τρελαίνονται. Περίπου έτσι ξεκίνησε κι ο Διονύσης από την \"επαρχιώτικη\" Θεσσαλονίκη πριν από 50 χρόνια μ' ένα φορτηγό αλλιώτικο και μοναδικό για να κατέβει στην Αθήνα και με μια κιθάρα, μια περίεργη φωνή κι ένα συγκλονιστικό στίχο που μιλούσε για μαύρα πουλιά και φίλους που χάθηκαν για πάντα, να διανοίξει τον δρόμο που σήμερα βαδίζουν όλοι οι εν Ελλάδι τραγουδοποιοί. ¼πως κι ο Σαββόπουλος, έτσι κι ο Θανάσης είναι ο μοναδικός τραγουδοποιός που κυκλοφορεί δίσκους που το στοιχείο της έκπληξης αφενός είναι το κύριο συστατικό τους κι αφετέρου με αυτούς παρακολουθείς την εξελικτική πορεία ενός ταλαντούχου ανθρώπου, που δεν εφησυχάζει αλλά διψά για περισσότερη μάθηση, γνώση κι εμπειρία, διότι ξέρει ότι το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί. Δηλαδή, στην περίπτωση του Θανάση έχουμε ένα τραγουδοποιό που δεν έχει γνώσεις μουσικής ούτε κι είναι μουσικός, που άρχισε ν' ανακαλύπτει διάφορες μουσικές πολύ αργά, που είναι λιγομίλητος, που είναι προσγειωμένος, που αποφεύγει τη δημοσιότητα και σίγουρα δεν περίμενε ότι θα γινόταν τέτοιος ντόρος γύρω από τ' όνομά του. ¼μως διαβάζει, ακούει μουσική κι έχει την ικανότητα όλα αυτά που βιώνει να τα εξωτερικεύει μ' ένα απλό κι ανεπιτήδευτο τρόπο. Με άλλες λέξεις, ο Θανάσης είναι ένας τραγουδοποιός που συνεχίζει με γνησιότητα την παράδοση των παλιών μεγάλων τραγουδοποιών του δημοτικού και του ρεμπέτικου τραγουδιού, που χωρίς καμιά ιδιαίτερη δυσκολία έγραφαν πολύ μεγάλα τραγούδια. Βέβαια, στη σημερινή εποχή δεν αρκεί μόνο η ευχέρεια να γράφεις καλά τραγούδια, αλλά πρέπει να έχεις και το χάρισμα, αυτά που έχεις να πεις, να τα λες μ' ένα τρόπο που δεν θα είναι ούτε απλοϊκός ούτε και πολύπλοκος. Που δεν θα ακουμπά μόνο στο παρελθόν αλλά και στο παρόν. Δηλαδή, θα πρέπει τα τραγούδια σου να απευθύνονται σε ανθρώπους που ζουν με το ένα πόδι στην παράδοση και με το άλλο στη σύγχρονη ζωή. Κι επειδή ο Θανάσης λίγο πολύ έτσι λειτουργεί, τα τραγούδια του έχουν επιτυχία διότι μες στην ιδιομορφία τους, κουβαλούν ταυτοχρόνως το παλιό και το σύγχρονο, το εντόπιο και το παγκόσμιο. Δηλαδή, γράφει για τον Μεξικανό Σαμάνο και σου δίνει την εντύπωση ότι αυτός έζησε στη δική σου επαρχία. Κι αρέσει αυτό το μυστήριο μείγμα ελληνικότητας κι οικουμενικότητας, που δεν ξέρω αν υπάρχει συνταγή, διότι πολλοί γύρεψαν να μαγειρέψουν με αυτό τον τρόπο, αλλά απέτυχαν παταγωδώς. Είναι ένα ανεξήγητο φαινόμενο που συμβαίνει να το έχουν μέσα τους κάποιοι ανθρώποι, που ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν καλά καλά τι κάνουν ή πώς τους βγαίνει. Μήπως ο Σαββόπουλος ήξερε τι έκανε όταν έγραφε τον Μπάλο ή το Περιβόλι του Τρελού; Κι όμως μέχρι σήμερα τα τραγούδια του μιλούν όχι μόνο στους νέους, αλλά και στα παιδιά του δημοτικού. Δηλαδή, υπάρχουν τραγούδια του Θανάση που βασίζονται πάνω σ' ένα απλό ρυθμικό μοτίβο ή σε τρεις συγχορδίες και σε μαγεύουν. Μήπως το \"Φεγγαράκι\" του Χατζιδάκι είναι κανένα πολύπλοκο τραγούδι; Μια \"σκάλα\" από νότες είναι κι όμως είναι απίστευτο! Προς Θεού, δεν θέλω να ισχυριστώ ότι ο Θανάσης είναι Χατζιδάκις ή Σαββόπουλος, αυτό ούτε ο ίδιος δεν θέλει να ειπωθεί. Αλλά ουδείς μπορεί να μου βγάλει από το μυαλό ότι ο άνθρωπος αυτός είναι γεννημένος για να γράφει ωραία τραγούδια.
Ο δε Σαββόπουλος είναι αλήθεια ότι άργησε ν' ανακαλύψει τον Θανάση. Ενώ, σε πολλές συνεντεύξεις του αναφερόταν σε άλλους τραγουδοποιούς, για τον Θανάση δεν έλεγε τίποτα. Μάλιστα, όπως είπε κι ο ίδιος σε συνέντευξή του, τα τελευταία χρόνια άρχισε να τον παρακολουθεί κι ενθουσιάστηκε. Από την άλλη ο Θανάσης σε συνέντευξη που παραχώρησε στον γράφοντα, εξέφρασε τον θαυμασμό του στον Σαββόπουλο λέγοντας: \"Για μένα ο Σαββόπουλος είναι ο κορυφαίος όσον αφορά τη μουσική, αλλά κι όσον αφορά το λόγο. Σχεδόν όλα όσα έκανε, ήταν ένα κι ένα. Ενώ και από τον Θεοδωράκη και από τον Χατζιδάκι ακούσαμε διαφορετικής ποιότητας πράγματα\". Άρα, ήταν θέμα χρόνου αυτοί οι δυο να συναντηθούν, διότι υπήρχε εν δυνάμει η αλληλοεκτίμηση κι ο αλληλοθαυμασμός. Κι όταν έσκασε η βόμβα της συνεργασίας τους, αυτομάτως κυκλοφόρησε κι η είδηση ότι ο Θανάσης θα γράψει τραγούδια για τον Σαββόπουλο. Πολλοί ήταν αυτοί που χάρηκαν, ακόμα και φίλοι του Θανάση, μουσικοί που έπαιζαν για χρόνια μαζί του, διότι θεώρησαν ότι άξιζε αυτή η κίνηση κι ότι κανείς δεν θα έβγαινε ζημιωμένος. Από τη μια ο Θανάσης θα συνεργαζόταν με τον άνθρωπο που πιθανόν να μην πίστευε ποτέ ότι θα συναντήσει στην ίδια σκηνή κι από την άλλη ο Σαββόπουλος θα συναντιόταν με τον σημαντικότερο σύγχρονο τραγουδοποιό. Συν τοις άλλοις είναι γνωστό ότι ο Σαββόπουλος εδώ και χρόνια δηλώνει ότι δεν θα ξαναγράψει νέα τραγούδια και \"ζει\" καλλιτεχνικά ανακυκλώνοντας συνεχώς τη μουσική του, επινοώντας διάφορες συνεργασίες. Επομένως, ένας από τους λίγους ευφυείς ανθρώπους που διαθέτει η Ελλάδα στο χώρο αυτό, δεν είναι δυνατόν να μην καταλάβαινε ότι ήθελε κι ο ίδιος ένα φρεσκάρισμα, μια ανανέωση. Κι αυτή η αφορμή τού δόθηκε από τον Θανάση, όταν του έδωσε τα τραγούδια του, προτείνοντάς του να τα τραγουδήσει εάν κι εφόσον του αρέσουν. Κι όπως δήλωσε ο Σαββόπουλος, αυτή η κίνηση του άρεσε παρά πολύ, διότι ο Θανάσης συνέχισε μια παράδοση σεβασμού, ο νέος να πηγαίνει στον παλιό κι όχι αντίθετα. Αλλά, ό,τι κι αν γράψουμε και πούμε γι' αυτή τη συνεργασία, είναι λίγο μπροστά στο αποτέλεσμα, που είναι το μόνο που αναμετριέται με την αλήθεια των δύο. Με το πρώτο άκουσμα ακούς έναν Διονύση φανταστικό που ερμηνεύει τα τραγούδια ωσάν να τα έχει γράψει αυτός, χωρίς όμως να αλλοιώνει την αισθητική του Θανάση που υποφώσκει συνεχώς. Κι έχω την αίσθηση ότι ο Θανάσης δεν έγραψε τραγούδια για τον Σαββόπουλο, αλλά έγραψε τραγούδια που ευτύχησαν να τα πάρει ο Σαββόπουλος να τ' αγαπήσει και να τα ξαναγεννήσει, όπως ξέρει μόνο αυτός. Ακούστε με προσοχή επί παραδείγματι τα \"Ορυχεία\" και τη \"Σάρα\" που πρωτοτραγούδησε ο Θανάσης στο \"Κάτω από τη βροχή\". Τέτοιο εκφραστικό Σαββόπουλο χρόνια είχα ν' ακούσω. Πιθανόν, αν ο δίσκος κυκλοφορούσε χωρίς τον Διονύση, να γράφαμε ότι πρόκειται για ακόμα έναν καλό δίσκο, από τον Θανάση, χωρίς ιδιαίτερες αναφορές. Διότι, δεν είναι και οι καλύτερες μελωδίες που έγραψε. Ούτε κι οι ενορχηστρώσεις έχουν την αύρα της παρέας και της ψυχωμένης \"ερασιτεχνίας\" των προηγούμενών του δίσκων, αν κι είναι πιο \"επαγγελματικές\". Οι στίχοι του, όπως πάντα, έχουν αρκετό ενδιαφέρον και πρωτότυπα θέματα κι είναι φανερό ότι τον Θανάση τα τελευταία χρόνια τον απασχολεί περισσότερο ο στίχος απ' ό,τι η μουσική. Αλλά, όλα αυτά καμία σημασία δεν έχουν διότι ο \"Σαμάνος\" είναι ένας δίσκος που δεν είναι συγκρίσιμος με κανένα άλλο, παρά μόνο με τους δίσκους των ίδιων των δημιουργών. Και μέχρι της ώρας είναι ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει στη φετινή χρονιά μετά τα \"Ημερολόγια\" της Λένας Πλάτωνος.





π/λ

Κωδικός άρθρου: 807270

ΠΟΛΙΤΗΣ - 20/07/2008, Σελίδα: 4

«Οι πλευρικές πιέσεις που αναπτύσεει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι τεράστιες και πρωτοφανείς. Είναι πολλά τα g της επιτάχυνσης που λένε κι οι πιλότοι. Ο πιο ενδιαφέρων έλληνας τραγουδοποιός των τελευταίων 15 ετών έχει μπει με τα χίλια στην επικίνδυνη στροφή. Εκεί που η, ας πούμε, &#8216;πρωτοπορία&#8216; κινδυνεύει να φάει τα μούτρα της στα λάδια της εμπορευματοποίησης και του τσίρκου των μίντια. Εκεί που ο δημιουργός βλέπει τα παλιά του τερτίπια να αξεντλούνται και αδυνατεί να εκπλήξει τον εαυτό του και τους άλλους. Εκεί που το άναρχο παιχνίδι της αβυσσαλέας έμπνευσης προσφέρεται σαν εφέ για τρικυμία σε πλαστική λεκάνη. Το ένστικτό του τον οδήγησε να διαλύσει δι&#8217; αναγκαστικού διατάγματος την μπάντα-ορόσημο Λαϊκεδέλικα. Τότε πρωτάναψαν τα κόκκινα φωτάκια. Το ίδιο ένστικτο, μετά, τον οδήγησε να ποντάρει τα καινούργια του τραγούδια στον Διονύση Σαββόπουλο. Τότε βάρεσαν όλοι οι συναγερμοί. Επιβάτες και συνοδοιπόροι κοιτάχτηκαν με εύλογη ανησυχία, ο δε πιλότος επιχείρησε διορθωτική στραβοτιμονιά του τύπου &#8216;δεν θα ξαναπαίξω χειμώνα σε νυχτερινό κέντρο, να ξεπαραδιάζεται με ελάχιστη κατανάλωση, παρκαδόρους και αράπικα φυστίκια ο κόσμος που έρχεται να με ακούσει&#8216;. Το λάθος φυσικά αναγνωρίστηκε μετά την απομάκρυνση από το (εισπρακτικό) ταμείο. Στον δίσκο &#8216;Ο Σαμάνος&#8216; ο Σαββόπουλος βγαίνει από το βαμπιρικό έρεβος και απομυζά χυμούς. Χαλάλι τα καλά τραγούδια. Θα του περισσεύουνε φαίνεται του Παπακωνσταντίνου γι&#8217; αυτό τα συνέδεσε με τον θαυμαστή του Μητσοτάκη και εσχάτως του Γιώργου Παπανδρέου, τον άνθρωπο που ντύνεται την ελληνική σημαία στα σύνορα, που βλέπει τον κόσμο με το μονόκλ της Ορθοδοξίας και που ομολογεί ότι &#8216;ο συνθέτης πέθανε μέσα μου&#8216;. Σε όσους βρέθηκαν ξαφνικά στην Σιβηρία με κοντομάνικα, ο δημιουργός της &#8217;Αγίας Νοσταλγίας&#8216; έκανε τον δάσκαλο της αριθμητικής: &#8216;Το ήξερα ότι θα αντιδρούσατε! Υπολογίζω ότι είστε το 30% του κοινού μου. Αν όμως με γουστάρατε γιατί ήμουν ασυμβίβαστος, νε ξέρετε ότι και τώρα ασυμβίβαστα επέλεξα τον Σαββόπουλο&#8216;. Σε όσους ψέλλισαν ότι live και δίσκος θυμίζουν ξινό μικροαστικό γάμο από συμφέρον, απάντησε σαν οραματιστής επαρχιώτης δήμαρχος: &#8216;Πράγματι, δεν σημειώθηκε μέθεξη. Αλλά ο χρόνος θα δικαιώσει την συνεργασία&#8216; Διάολε! Μα τι δουλειά έχουν όλα αυτά με τον Παπακωνσταντίνου; Κι ο Μάλαμας, ο Αγγελάκας, ο Μπαντούκ, η Μάρθα, ο Φώτης και όλοι οι άλλοι τού τελειώσανε, που είναι οι επόμενοι;»

Από το Art Ποντίκι

Από το σημερινό φύλλο της Ελευθεροτυπίας:

Πας ανήρ ξυλεύεται


Σε ήχο ελληνικό


Του ΓΙΩΡΓΟΥ Ε. ΠΑΠΑΔΑΚΗ


ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Ο ΣΑΜΑΝΟΣ

ΠΑΡΑΓΩΓΗ: LYRA


Αλλη μια εργασία του Θανάση Παπακωνσταντίνου που διεκδικεί μια θέση μεταξύ των αρίστων ανάμεσα στις εκδόσεις της ντόπιας δισκοπαραγωγής. Δεν μπορούμε πάντως να πούμε πως με τα 12 αυτά τραγούδια ο δημιουργός τους πρωτοτυπεί είτε διά των στίχων είτε διά της μουσικής. Η γνωστή γραφή, οι γνωστές οσμές και γεύσεις και όλα βέβαια να ακούγονται περιποιημένα, φροντισμένα και φινιρισμένα με μεράκι: οι ενορχηστρώσεις, η οργανοπαιξία, οι ηχογραφήσεις.


Πάνω από όλα αυτά υψώνεται με έναν τρόπο, ας μου επιτραπεί να πω, καπελωτικό - καταλυτικό η χαρακτηριστική φωνή του Διονύση Σαββόπουλου που όχι απλώς χρωματίζει, αλλά ορίζει απολύτως το έργο ως «σαββοπουλικό» αφήνοντας ελάχιστες επικοινωνιακές διόδους στον συνθέτη. Αυτό μπορεί να δημιουργεί εύλογες απορίες και να προκαλεί υποθέσεις σχετικά με το τι έκανε τον Θανάση Παπακωνσταντίνου να διαλέξει, για το ρόλο του τραγουδιστή, τον Σαββόπουλο κι απ' την άλλη τι έκανε τον Σαββόπουλο να δεχτεί το ρόλο του εκτελεστή. Την κριτική, φυσικά, δεν την αφορούν τα εξωκαλλιτεχνικά και παρασκηνιακά που έχουν ακουστεί σχετικά με τη συνεργασία αυτή, όπως π.χ. πως ο Σαββόπουλος «ξυλεύεται» μέσα από το ταλέντο και τη «φρέσκια» δημιουργική ορμή ενός νέου ταλαντούχου τραγουδοποιού που επιπλέον είναι και θαυμαστής του, ή πως ο Παπακωνσταντίνου προσκολλάται στο «ένδοξο» παρελθόν του Σαββόπουλου κάνοντας συμβιβασμούς και υποχωρήσεις στο μεγάλο αφεντικό, τα ΜΜΕ, που ευνοεί παρόμοιες συνεργασίες. Ούτε την κριτική αφορούν αυτά, ούτε (κυρίως) τους ακροατές (και τους αγοραστές) του δίσκου. Δυο άλλα σημαντικά κατά τη γνώμη μου αφορούν πλην των ανωτέρω και την ιστορία, μιας και αυτά ουσιαστικά τη γράφουν. Πρόκειται για την αισθητική και την ιδεολογία. Για το πρώτο, την αισθητική, η ταπεινή μου γνώμη είναι ήδη εκφρασμένη. Πιο συγκεκριμένα ο δημιουργός δεν μας προσβάλλει, έχει έμπνευση και άνεση να δημιουργεί καλαίσθητα και ευγενή μέλη (αν και κάποτε δεν καταφέρνει να μην επαναλαμβάνεται). Εχει το στιλ του, που εδώ ακροβατεί, πιστεύω, ανάμεσα σ' εκείνο που ο ίδιος είχε παλαιότερα δηλώσει πως κάνει, δηλαδή το «παιχνίδι», και στη μανιέρα (έστω τη δική του μανιέρα). Η στιχοπλοκή του είναι άλλοτε εμπνευσμένη π.χ. «Σαν αστραπή» κι άλλοτε μέτρια π.χ. το «Ζεϊμπέκικο της Κυριακής» που λέει τα ίδια πράγματα με το προ τεσσαρακονταετίας και πλέον κορυφαίο «Σαββατόβραδο» που έγραψαν ο Τάσος Λειβαδίτης κι ο Μίκης Θεοδωράκης.

Για το δεύτερο, την ιδεολογία, (που μοιραία εμπεριέχεται στην τέχνη) η ταπεινή μου γνώμη είναι πως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είχε ανάγκη δεύτερων και τρίτων σκέψεων σχετικά με τη συμμετοχή του Διονύση Σαββόπουλου, καθώς οι ακροατές (όσοι τουλάχιστον παρακολουθούν, θυμούνται, κρίνουν κ.λπ.) δεν θα αποφύγουν μια αμηχανία, έστω, ή ένα μικρό ή μεγάλο κενό που θα οφείλεται ίσως στο ότι βάζει στο στόμα του τραγουδιστή λόγια που δεν πολυταιριάζουν, όχι βέβαια στην επί 45 έτη επιμελώς ατημέλητη φωνή του, αλλά κυρίως στις νεοσυντηρητικές μεταμορφώσεις, τις αμελέτητες και άστοχες παρεμβάσεις του επί θεμάτων έθνους (!) ή Εκκλησίας και γενικώς στην πολιτική στάση του κατά την τελευταία εικοσαετία.

Βεβαίως το περιβάλλον εντός του οποίου επιχειρεί να ευδοκιμήσει το συγκεκριμένο έργο με τη συγκεκριμένη συνεργασία είναι αφιλόξενο καθώς όχι μόνο δεν ευνοεί αλλά αντίθετα αποβάλλει κάθε ιδεολογία με τη βοήθεια των γνωστών διαφημιστών και του lifestyle. Σε καμιά περίπτωση καμιά παρόμοια συνεργασία θα καταφέρει να θυμίσει το «Κιλελέρ», την «Παράγκα» και άλλα... έπεα πτερόεντα.




ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 20/08/2008

Από το www.e-orfeas.gr :

Ο Σαμάνος | από το Μιχάλη Τσαντίλα

Και να που φτάσαμε αισίως στην 10η δισκογραφική παρουσία του ιδιαίτερα παραγωγικού Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ο οποίος, σαν να ήθελε να το γιορτάσει, κάλεσε τον Διονύση Σαββόπουλο, που κάτι ξέρει από γιορτές, να ερμηνεύσει τα καινούργια του τραγούδια. ¼σοι παρακολουθούσαν τις συνεντεύξεις των δύο δημιουργών, ήξεραν το θαυμασμό που έτρεφαν ο ένας για τον άλλο και η μεταξύ τους συνεργασία έμοιαζε να είναι θέμα χρόνου. Οι κοινές εμφανίσεις τους το χειμώνα στο Polis Theatre, όπου δοκίμασαν ζωντανά το υλικό αυτό, υπήρξαν το κεντρικό θέμα συζήτησης των μουσικόφιλων για πολλούς μήνες και το ερώτημα είναι κατά πόσο ο δίσκος δικαιώνει αυτή τη συνεργασία. Η απάντηση προκύπτει από τα παρακάτω.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πατέρας των ελλήνων τραγουδοποιών καλείται να ερμηνεύσει τραγούδια που έχει γράψει κάποιος άλλος (βλέπε Βαγγέλης Γερμανός, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Ορφέας Περίδης μεταξύ πολλών άλλων) αλλά είναι η πρώτη που εμφανίζεται ως κύριος ερμηνευτής μιας πλήρους δισκογραφικής δουλειάς. Φαίνεται πάντως ότι το απόλαυσε ιδιαίτερα καθώς οι συγκεκριμένες ερμηνείες είναι από τις μεστότερες και πιο ψυχωμένες που μας έχει χαρίσει. Ευθύνονται βέβαια για αυτό και τα τραγούδια του Παπακωνσταντίνου.
Ο οποίος για άλλη μια φορά κάνει αυτό που ξέρει πολύ καλά: μας χαρίζει έναν ακόμα «μαγικό κύκλο τραγουδιών» (λόγια του ίδιου του Σαββόπουλου στο &7 της Ελευθεροτυπίας). Ο δίσκος αρχίζει δυνατά με το «Ασπρομόντε» που σε αρπάζει απʼ τα μαλλιά με τα κρουστά του Πέτρου Κούρτη, τις φάνκι-wah κιθάρες του Jimmy Mahlis και τον Σαββόπουλο σε μια ιδιαίτερα κεφάτη ερμηνεία εν μέσω χορωδιακών φωνητικών. Το «Attinse», εμπνευσμένο και αυτό, όπως και το προηγούμενο, από ένα ταξίδι του Παπακωνσταντίνου στα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας, είναι πιο ατμοσφαιρικό και επικό, με σπουδαίους στίχους («Σκιά κι ο χρόνος, τώρα γεννιέται, μα έχει γίνει κιόλας χτες») και ιδιαίτερη ενορχήστρωση που παντρεύει ηλεκτρική κιθάρα και τσέλο με μπουζούκι και ακορντεόν.
Μια δεύτερη ενότητα με θέμα επαναστάτες της Λατινικής Αμερικής αποτελείται από τα τραγούδια «Ο Φορτίνο Σαμάνο» και «Ramon». Το πρώτο, με λάτιν ηχοχρώματα (ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες από τη Βάσω Δημητρίου, πνευστά από τους Αντώνη Ανδρέου και Παντελή Στόικο) και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου να «συνάδει» σε ρόλο αφηγητή-ραδιοφωνικού εκφωνητή, αναφέρεται στις τελευταίες στιγμές του Μεξικανού Φορτίνο Σαμάνο ενώ το δεύτερο περιγράφει την εμφάνιση σε όραμα του «αντάρτη Ramon» που δεν είναι άλλος από τον θρυλικό Τσε Γκεβάρα. Εξαιρετικές οι ενορχηστρώσεις, σπουδαία μουσική και συγκινητικοί στίχοι και στα δύο.
Το «Αυτό» είναι ένα ακουστικό ροκ θηρίο αλά Θανάσης, στα 6/8, με καταιγιστικά τύμπανα από τον Satnam Ramgotra, σπουδαίο μπάσο (ακουστικό και ηλεκτρικό) από τον Γιώτη Κιουρτσόγλου και ακορντεόν από τον Ηρακλή Βαβάτσικα. Στίχοι γεμάτοι εικόνες και μια διαολεμένη ερμηνεία από τον Σαββόπουλο συμβάλλουν έτσι ώστε να μιλάμε για μια από τις πιο δυνατές στιγμές του δίσκου. Άλλη μια τέτοια είναι άλλωστε και το «Ζεϊμπέκικο Της Κυριακής», ό,τι πιο κοντινό σε «λαϊκό τραγούδι» υπάρχει εδώ. Εξαιρετικά πνευστά ενορχηστρωμένα από τον Νίκο Κυπουργό και στίχοι («Ζεϊμπέκικο της Κυριακής, μες στο δωμάτιο μόνος. Χέρια χτυπά γονατιστός ο σταυρωτής ο χρόνος») που αποδεικνύουν ότι ο Παπακωνσταντίνου είναι σπουδαίος ποιητής. Η ματιά του μοιάζει να διασχίζει με άνεση το σύνορο μεταξύ του κόσμου μας και ενός παράλληλου, αλλά πολύ διαφορετικού, σύμπαντος.
Δεν είναι όμως όλα τα τραγούδια εδώ καινούργια αφού τρία από αυτά πρωτοεμφανίστηκαν στη Βροχή Από Κάτω (2006). Τα «Ορυχεία» μετατρέπονται από χαμηλότονη μπαλάντα σε μια λαχταριστή φέτα μονολιθικού ροκ πασπαλισμένη με νταούλι, ζουρνά και πολίτικη λύρα, κάτι σαν οι Nirvana του Kurt Cobain να τζαμάρουν με ¸λληνες παραδοσιακούς μουσικούς διασκευάζοντας Bob Dylan. Η «Sara» δεν αλλάζει ιδιαίτερα από την προηγούμενη εκτέλεση, απλώς γίνεται ακόμα πιο χαμηλότονη με τη βιόλα του Φώτη Σιώτα και το τσέλο του Τάσου Μισυρλή. Το «Σαν Αστραπή» είναι το «¼,τι Δεν Μπόρεσε» μελοποιημένο και με συμπληρωματικούς στίχους. Το ερμηνεύει ο Παπακωνσταντίνου συνοδευόμενος από τάμπλας, ούτι, κιθάρες, τσέλο και πιάνο με το αποτέλεσμα να είναι μια ταξιδιάρικη μπαλάντα. Υπάρχουν και άλλα «δάνεια» στο δίσκο όπως η εισαγωγή στο «Ζεϊμπέκικο Της Κυριακής» που θυμίζει την αντίστοιχη του «Πεχλιβάνη», τα samples του «Φορτίνο Σαμάνο» που παραπέμπουν στην «Αγρύπνια» και οι εισαγωγές στα «Ramon» και «Attinse» που παραπέμπουν στο «Άστρο Του Πρωινού». Το μοτίβο των επανεκτελέσεων και των «εσωτερικών δανείων» επαναλαμβάνεται σταθερά σε όλη τη δισκογραφία του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
«Το Κάλεσμα» θυμίζει κλασσικό πανηγυριώτικο Σαββόπουλο αλλά υστερεί μάλλον σε σχέση με τη ζωντανή ηχογράφησή του που υπήρχε μέχρι πρότινος στη σελίδα του στο MySpace, «Ο Μεθυστής» ερμηνεύεται από τον Γιάννη Χαρούλη και τον δημιουργό του και πρόκειται για μελλοποιημένους στίχους του Πτωχοπρόδρομου από την Πόλη του 16ου αιώνα, με το βυζαντινό χρώμα να δίνεται από τα φωνητικά με τη βοήθεια του Βασίλη Χατζηνικολάου ενώ η αυλαία πέφτει με «¼λα Τα Πρωινά», ένα χαμηλότονο αλλά αισιόδοξο κλείσιμο με μελιστάλαχτη ερμηνεία από τον Νιόνιο.
Ο Σαμάνος κερδίζει με τα χέρια κάτω το στοίχημα. Δυνατό σύνολο τραγουδιών, απίθανη ομάδα μουσικών με τη Βάσω Δημητρίου στην επιμέλεια των ενορχηστρώσεων (οι οποίες κρατούν τις αποστάσεις τους από το τολμηρό πνεύμα του Βραχνού Προφήτη), μουσικότητα και λεπτές αποχρώσεις ηχοχρωμάτων (έννοιες των οποίων τη σημασία μοιάζει να αγνοεί μεγάλο κομμάτι της ελληνικής δισκογραφικής παραγωγής), κρυστάλλινος ήχος (το mastering έγινε στο Sterling Sound της Νέας Υόρκης), άρτια παραγωγή υπό τη διεύθυνση του Σαββόπουλου (η καλύτερη που είχε ποτέ σε δίσκο του ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου), μαγικό το εξώφυλλο από τον Θοδωρή Δασκαλάκη και εξαιρετικό το, σε στυλ παλιάς εφημερίδας, ένθετο.
Παραμένουν βέβαια και κάποια αναπάντητα ερωτήματα. Πόσα στιχάκια «πείραξε» και πόσες συγχορδίες πρόσθεσε ο Σαββόπουλος; Πότε θα βαρεθεί να παριστάνει τον εθνικό μας Αη Βασίλη και θα μας χαρίσει άλλη μια μεταμόρφωση, άλλη μια καινούργια δουλειά; Πότε επιτέλους θα ξεθαρέψει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και θα εμπιστευτεί τη δική του φωνή; Θα ακούσουμε ποτέ δισκογραφημένη την «Μπουμπού» που έγραψαν μαζί και παρουσίασαν ζωντανά; Με το χρόνο ίσως πάρουμε τις απαντήσεις. Προς το παρόν μπορούμε να απολαμβάνουμε τους δύο σημαντικότερους τραγουδοποιούς μας μαζί στον ίδιο δίσκο. Η ζωή είναι πολυ γενναιόδωρη μερικές φορές... <br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: κρυστάλλινος αρουραίος, στις: 04/09/2008 21:05