Καλημέρα σε όλους τους κοιλαδίτες. Λίγα (sic!) λόγια και από μένα για τον καινούριο δίσκο, μετά από επαρκή αριθμό συνεχών ακροάσεων (ποιο πανέξυπνο μυαλό επινόησε το πολύ απλοϊκό αυτό κουμπάκι που λέγεται REPEAT ALL;).

Κατ’ αρχάς, ομολογώ ότι τα συναισθήματα που μου δημιουργεί το άκουσμα του δίσκου στο σύνολό του είναι άκρως θετικά. Ωστόσο, κατά την γνώμη μου, δεν επιτυγχάνεται ο στόχος που ο ίδιος ο Θανάσης έχει θέσει (όπως τουλάχιστον λέει στις συνεντεύξεις του) για κάθε καινούρια του δουλειά, δηλαδή να έρχονται στην επιφάνεια με το άκουσμα των τραγουδιών του ανεξερεύνητα μέχρι τότε συναισθήματα. Είναι πολύ λίγες οι στιγμές σ’ αυτόν τον δίσκο που συμβαίνει αυτό. Τα περισσότερα καινούρια τραγούδια, μάλιστα, τα είχα ακούσει δυο-τρεις φορές μόνον στις ζωντανές εμφανίσεις και, ως εκ τούτου, ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα (εν αντιθέσει με την setlist του Διάφανου).

Δεν χωρεί αμφιβολία δε ότι πρόκειται για μια αρτιότατη (και πανάκριβη ;;;) παραγωγή. Ίσως αυτό να είναι ένα από τα θετικά στοιχεία της «εμπορευματοποίησης» του ονόματος του Θανάση Παπακωνσταντίνου και της ευρύτερης αποδοχής του από (κάθε είδους) κοινό, πόσο δε μάλλον τώρα που μπαίνει δίπλα και το όνομα του Σαββόπουλου. Η εταιρία, δηλαδή, δεν διστάζει (εικάζω) να δαπανήσει αρκετά χρήματα για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των τελειομανών αυτών δημιουργών σχετικά με το κόστος παραγωγής. Μέχρι τη Νέα Υόρκη έφτασε το δισκάκι που κρατάμε στα χέρια μας. Ίσως άξιζε τον κόπο γιατί αμφιβάλλω αν ακουγόταν το ίδιο στα 5.1 ηχεία μου με τέρμα την ένταση.

Ξεκινώ από το artwork. Εντυπωσιακό. Άριστα 10. Εκπληκτικά χρώματα, και κατά έναν περίεργο τρόπο νιώθω ότι «κουμπώνει» απόλυτα στο καλλιτεχνικό περιεχόμενο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό, και ίσως αυτός να είναι ο λόγος για τον οποίο το θεωρώ τόσο επιτυχημένο. Το κλασικό «βιβλιαράκι» έχει αντικατασταθεί από ένα δισέλιδο Α4, το οποίο έχει στηθεί σαν να επρόκειτο για σελίδες εφημερίδας. Φωτογραφίες, στίχοι σε συνεχόμενο κείμενο, χωρίσματα κ.λπ. Η Σάρα, ο Φορτίνο Σαμάνο και κάποια ακόμη, ίσως, τραγούδια είχαν ως πηγή έμπνευσης κάποιο απόκομμα εφημερίδας. Αυτό είναι λοιπόν το artwork. 12 μονόστηλα μιας εφημερίδας, στα οποία αποτυπώνεται με ελάχιστες σειρές η ιστορία κάθε τραγουδιού, την οποία, βέβαια, ο καθένας επεκτείνει όσο θέλει και μπορεί με τις δικές του «δυνάμεις», με την φαντασία του. 12 μονόστηλα τα οποία προσπαθούν να αντικατοπτρίσουν εικόνες, εξαιρετικά «στημένες», από την Βολιβία, το Μεξικό, την Κάτω Ιταλία, τον κάμπο τον Θεσσαλικό, εικόνες μιας πεταλούδας ή της άνοιξης. Για τις εικονοπλαστικές δυνατότητες του Θανάση, άλλωστε, έχουμε μιλήσει πολλάκις.

Περνάω στο κυρίως πιάτο:

ΑΣΠΡΟΜΟΝΤΕ

Η εισαγωγή του τραγουδιού με ξένισε ιδιαίτερα. Δεν μπορούσα να ταιριάξω τον αρκετά «mainstream» ρυθμό των τυμπάνων με την μουσική του Θανάση. Ευτυχώς, η συνέχεια του κομματιού εξάλειψε ακόμη και την τελευταία αμφιβολία μου. Εξαιρετικό κομμάτι, νιώθεις διαρκώς το χέρι σου να θέλει να ανεβάσει στο maximum το Volume είτε είσαι στο σπίτι είτε στη δουλειά είτε στο αυτοκίνητο και το κορμί σου ανεπαίσθητα να κινείται πέρα δώθε ακολουθώντας το ρυθμό. Σαββοπουλική ερμηνεία ταιριαστή, στίχος διαμάντι, φανταστικά (!!!) τα γεμίσματα στα κουπλέ από μπουζούκι, κιθάρα, ακορντεόν. Μπράβο σε όλους. Μοιραία πρόκειται για δυνατό ραδιοφωνικό σουξέ και ένα από τα highlights των καλοκαιρινών συναυλιών (αν και δεν μπορώ να φανταστώ πως αποδίδεται από τρεις μόλις μουσικούς).


ΑΥΤΟ

Να μιλήσω για τον στίχο; Τι να πω. Εξαίσιο κομμάτι. Πολύ χαίρομαι που «συνάδει» ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και βάζει την δική του, «καθοριστική» κατά την γνώμη μου, σφραγίδα στο κομμάτι. Ονειρεμένες πραγματικά οι μουσικές γέφυρες τόσο μελωδικά όσο και ενορχηστρωτικά, αλλά και το απίστευτο κλείσιμο του τραγουδιού με το crescendo. Είναι γεγονός ότι το τραγούδι μέχρι πρότινος δεν μου έλεγε και πολλά πράγματα. Αναδείχθηκε όμως στο studio, όπως του άρμοζε. Περίμενα πολύ πιο λίγα πράγματα από τον Σαββόπουλο εδώ, αλλά ευτυχώς με εξέπληξε ευχάριστα.

Ο ΦΟΡΤΙΝΟ ΣΑΜΑΝΟ

Από τις δυνατότερες στιχουργικά στιγμές του Θανάση σε όλη του την καριέρα. Που την βρίσκει τόση έμπνευση και δημιουργικότητα αυτός ο άνθρωπος; (ρητορική ερώτηση). Ζωγραφίζει, με την κυριολεκτική σημασία της λέξεως. Είναι πολύ λίγα τα κομμάτια που τα ακούς και νομίζεις ότι βλέπεις κινηματογραφική ταινία μικρού μήκους. Είναι τόσο καθαρές οι εικόνες που πλάθονται και περνούν σαν slideshow στο μυαλό σου ακούγοντας το τραγούδι. Τι τρομερές οι πινελιές της τρομπέτας του Παντελή!!! Το κολπάκι με την χρησιμοποίηση αλλοδαπών ραδιοφωνικών αποσπασμάτων στην εισαγωγή «πολυφορεμένο» από τον Θανάση και χωρίς κανένα νόημα εν προκειμένω. ¸να μεγάλο μπράβο για την ενορχήστρωση (καθόλου δεν με χαλάει ότι κινείται σε «ήρεμα», lounge κύματα) και τις υπέροχες μελωδικές γραμμές. Το τραγούδι που στιγματίζει αναμφίβολα τον δίσκο και νομίζω θα γίνει «κλασικό» Μέχρι αυτό το σημείο του δίσκου νομίζεις ότι ακούς ένα αριστούργημα της παγκόσμιας δισκογραφίας.

ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Εδώ αρχίζουμε να τα χαλάμε. Το τραγούδι, νομίζω, έχει πολύ περισσότερη ένταση από αυτήν που βγήκε στην studio version. Να το πω απλά. Μου ακούγεται λίγο ψόφιο. Λίγο άδειο ενορχηστρωτικά. Η φωνή του Σαββόπουλου εδώ ηχεί στα αυτιά μου πολύ περίεργα. Νομίζω ο Σωκράτης θα το απογείωνε πραγματικά! Θα το ξέσκιζε! Θα του έδινε εντελώς διαφορετική δυναμική. Πολύ κλασικά δομημένο κομμάτι, χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία μελωδικά. Μοναδικές καλές στιγμές ορισμένα δίστιχα. Για τα ζητήματα που θίγονται θεωρώ πως έχει γράψει πολύ καλύτερα πράγματα ο Θανάσης. «Σουξεδιάρικο» και ευφυέστατο ρεφρέν. Καλή ραδιοφωνική πορεία του εύχομαι. ¼λα τα λεφτά η «κραυγή-προτροπή» του Θανάση «Γιούργια παιδιά»!

ΟΡΥΧΕΙΑ

Για το κομμάτι έχω μιλήσει στο review μου για την Βροχή. Η διασκευή (που χρόνια τώρα ακούμε στα ζωντανά του Θανάση) αναπροσδιορίζει το κομμάτι, το δυναμώνει. Δεν μπορώ να συγκρίνω τώρα τις δύο διαφορετικές version. ¸χω λατρέψει την πρώτη. Εξαίσιες και εδώ οι γέφυρες με οργανικό οργασμό. Τρομερή εναλλαγή! Σε αφήνουν με το στόμα ανοικτό και δίνουν τεράστια δυναμική στο κομμάτι. Η ερμηνεία του Σαββό απλά καλή. Άξιζε πραγματικά να ηχογραφηθεί και να κυκλοφορήσει εκ νέου εν αντιθέσει με τη Σάρα (βλ. παρακάτω). Θα ήθελα να ακούσω τα κτυπήματα του βιολιού όπως ακριβώς και στα ζωντανά. Νομίζω πως υποβαθμίστηκαν λίγο. Τα γεμίσματα στο δεύτερο κουπλέ με έκαναν να τσεκάρω δυο τρεις φορές μήπως χάλασε ο ενισχυτής μου, τράβηξα κανένα καλώδιο, ή έβαλα κάποιο άλλο cd στο pc να κούγεται παράλληλα. Πολύ ευρηματικά οφείλω να ομολογήσω. Το ίδιο και τα κιθαρίστικα-ριφάκια γεμίσματα στις γέφυρες-ρεφρέν. Η αλλαγή τόνου στο τέλος δεν προσφέρει τίποτα, κατά την γνώμη μου. Ας είχε τελειώσει το κομμάτι 15 δεύτερα νωρίτερα.

ΡΑΜΟΝ

Τι κομμάτι! Τι εισαγωγή! Είμαι αλλού… Ή καλύτερα με έχει στείλει αλλού, στην Βολιβία (γιατί άλλαξαν οι στίχοι;), στην πλάτη της άνοιξης δεν ξέρω που. Επιτέλους ο χαρακτηριστίκος ήχος από την από την πένα του Θανάση στα χειροποίητα όργανα ακούγεται για πρώτη φορά τόσο έντονα στο album. Οφείλω να ομολογήσω ότι αν μου λέγανε ότι ο Θανάσης μπορεί να πει μόνο ένα τραγούδι στο δίσκο θα διάλεγα αυτό. Κάκιστη επιλογή η φωνή του Σαββόπουλου εδώ. Δεν ταιριάζει καθόλου. Θα ήθελα να το ακούσω από τον Θανάση. Η όμορφα ακατέργαστη χροιά του θα έδινε άλλη πνοή στο κομμάτι. «Βουκολικά» στιχάκια ποιος τα ερμηνεύει καλύτερα, άλλωστε. Ο μόνιμος κάτοικος Μεταξοχωρίου ή ένας αστός;

Ελέω επαγγελματικών υποχρεώσεων το review μου θα συνεχιστεί αργότερα…

Υ.Γ. Σκιπίων αιθεροβάμων είσαι θεός… Σε προσκυνώ… Ελπίζω να έχεις μείνει ευχαριστημένος από το review μέχρι τώρα…

Σας φιλώ όλους&#8230;<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: Χρήστος Γιαλαμάς, στις: 04/07/2008 13:11

--offtopic--
Σοβαρά τώρα, τα γράφεις πρώτα σε word και μετά τα κάνεις copy-paste;

Ακριβώς, αγαπητέ κονγκολέζε...

αλλιώς θα ήταν επισκέπτης....(όπως την έχουμε πατήσει όλοι μας κάποια στιγμή... )<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: chameleon, στις: 04/07/2008 13:25

&#8230; συνεχίζοντας το review μου


ΣΑΝ ΑΣΤΡΑΠΗ

Ερχόμαστε τώρα στη δυνατότερη στιγμή του δίσκου για μένα. Πρώτο κουπλέ και ρεφρέν αποτελούν τα καλύτερα στιχάκια που έχει γράψει ο Θανάσης από τότε που έπιασε για πρώτη φορά μολύβι στα χέρια του. Το πλέον ατμοσφαιρικό, και αλλοπαρμένο κομμάτι του δίσκου. Το πλέον «θαναακικό» κομμάτι του δίσκου από την αρχή μέχρι το τέλος του (ακόμα και αυτό το απότομο κλείσιμο είναι σήμα κατατεθέν του Θανάση). Η μυσταγωγική διαδικασία ακρόασης των παλαιότερων δίσκων βρίσκει εφαρμογή και σε τούτον εδώ. Το σόλο του Mahlis στο ούτι σου σηκώνει την τρίχα. Υπέροχο δέσιμο με το τσέλο. Η ερμηνεία του Θανάση δεν θα μπορούσε να είναι πιο άψογη, ειδικά αυτό το γύρισμα στο «του ψαρά &#8211;α &#8211; α &#8211;α»!!!!!!!! Είμαι πολύ χαρούμενος που έγιναν τραγούδι οι υπέροχοι αυτοί στίχοι που επαγγελόταν, κατ&#8217; ουσίαν, στην «Βροχή» (μοναδικό μελανό σημείο, ίσως αυτού του αριστουργήματος). Εύγε και σας ευχαριστώ πολύ&#8230; Πραγματικά&#8230;.

Σαν αστραπή από μακρυά,
ότι δεν μπόρεσε να υπάρξει,
σκίζει τη νύχτα βιαστικά,
άηχα κι ύστερα σβήνει.

Κι ούτε στη μνήμη φίλημα
ούτε ελεημοσύνη
ούτε απ' τα δίχτυα του ψαρά
να πολεμάει να φύγει

SARA

Γιατί; Γιατί κ. Παπακωνσταντίνου και κ, Σαββόπουλε επιλέγετε μια διασκευή που τίποτε καινούριο δεν κομίζει και είναι κατά πολύ υποδεέστερη από την πρώτη εκτέλεση, αφήνοντας έξω από τον δίσκο την «Ανεμόσκαλα»;;; Εδώ είναι το σημείο στο οποίο θα πατάω το κουμπάκι Forward. H καλύτερη ερμηνευτική στιγμή του Θανάση είναι η Σάρα. Αποδόθηκε εξαιρετικά στην «Βροχή» και μας ξάφνιασε η ερμηνευτική του ικανότητα. Τώρα εδώ προσπαθεί ο Σαββόπουλος να βγάλει κάτι καινούριο από το τραγούδι; Δεν νομίζω. Του άρεσε τόσο πολύ και ήθελε να το πει και ο ίδιος. Ας είναι. Εμένα προσωπικά δεν μου λέει τίποτα. Το κομμάτι θα το ακούω από την «Βροχή». Επιτηδευμένη και πολύ «τραχιά» ερμηνεία ειδικά προς το τέλος. Μουσικά μου άρεσε πολύ περισσότερο το πιανάκι. Τι να πω. Τεράστια κοιλιά στον δίσκο αυτό το τραγούδι και σημειωτέον το τρίτο κομμάτι από προηγούμενο δίσκο του Θανάση που περιλαμβάνεται και σε αυτόν. Αν μη τι άλλο αυτός είναι ένα σοβαρός λόγος να περιοριστεί κανείς στα «Ορυχεία» και στο «Σαν αστραπή» και να επιλέξει αντί για ακόμη μια διασκευή από την «Βροχή» την «Ανεμόσκαλα» ή την «Μπουμπου». Forward, λοιπόν&#8230;

ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ (Ή Δεύτερος Άνεμος, όπως το μάθαμε τόσα χρόνια)

Προσωπική απογοήτευση αυτό το κομμάτι. Το ακούω αρκετά χρόνια από μια ηχογράφηση συναυλίας στη Λαμία (Ρεζέρβα). Και σε αυτό το κομμάτι νομίζω ότι ταιριάζει γάντι η φωνή του Θανάση. ¸τσι το είχα συνηθίσει κιόλας και μου κακοφαίνεται αρκετά τώρα. Θα μου άρεσε πολύ πιο λιτή ενορχήστρωση με περισσότερη έμφαση στο μπουζούκι (ή μπουζουκομάνα, δεν ξέρω και πως τα λένε όλα αυτά) και πιο αργό ρυθμό. Πρόκειται για ακόμα ένα στιχουργικό διαμάντι του δίσκου, αρκετά «δυσπεπτο» και γι αυτό θα περίμενα να αναδεικνύεται περισσότερο ο στίχος. Ούτε η ερμηνεία του Σαββόπουλου μου αρέσει ούτε τα διαφόρων ειδών γεμίσματα από διάφορα όργανα στα κουπλέ. Και επειδή έχει πολλά κουπλέ με επαναλαμβανόμενη μελωδία καταντά ολίγον τι κουραστικό.

Ο ΜΕΘΥΣΤΗΣ

¼μορφη προσθήκη στο δίσκο, η οποία, όπως σωστά επεσήμανε ο κρυστάλλινος αρουραίος, αποτελεί ουσιαστικά εισαγωγή για το επόμενο κομμάτι. Εύηχες πολυφωνίες, εμπνευσμένα λόγια και χαρακτηριστικό κλείσιμο. Ανήκει στη συνομωταξία των τραγουδιών του Θανάση που ομιλούν για αστερισμούς, σκόνες αστρικές, ονειρικούς ναύτες κ.λπ.

ATTINSE

Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τον κρυστάλλινο αρουραίο και τους υπόλοιπους προλαλήσαντες (ή για την ακρίβεια προpostαρήσαντες) ότι πρόκειται για συγκλονιστικό κομμάτι. Δεν βρίσκώ το κατάλληλο επίθετο για να χαρακτηρίσω την φανταστική ενορχήστρωση (credits to Βάσω Δημητρίου ή tzourasik). ¼,τι και να πω είναι λίγο. Μπράβο σε όλους. Φοβερή ερμηνεία και από Σαββόπουλο σε αυτό το κομμάτι. Δικαιωματικά μπορεί να πει κανείς ότι είναι προφανής η σφραγίδα του&#8230;

ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΩΙΝΑ (Ή Ακυκλοφόρητο από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Από τα αγαπημένα μου κομμάτια. Οι στίχοι του μου είχαν κάνει τρομερή εντύπωση όταν τους πρωτοδιάβασα πριν μερικά χρόνια σε μια συνέντευξη του Θανάση στην Καθημερινή. Η καλύτερη στιγμή του Σαββόπουλου στον δίσκο. Κανείς δεν θα μπορούσε να το πει τόσο τέλεια όσο αυτός. ¼λα είναι άψογα. Από την εισαγωγή με την λύρα, την μελωδική γραμμή, τις γέφυρες, τον τρόπο με τον οποίο ο Σαββόπουλος εκφέρει τους «άπιαστους» αυτούς στίχους. Αναπόφευκτα, λοιπόν, καταλήγουμε στο εξής φοβερό στιχάκι: «Μα όλα τα πρώινα μοιάζουν με κάτι, Τα στεφανώνει μια γλυκιά φενάκη»

Θετικό το πρόσημο, λοιπόν, για μένα. Ίσως ο καλύτερος στιχουργικά δίσκος του Θανάση μέχρι σήμερα. Συνολικά, όμως, με τίποτα δεν ξεπερνά την «Βροχή από κάτω» που είναι για μένα το ζενίθ της δημιουργικότητας του Θανάση. ¸χει γίνει εξαιρετική δουλεία στην παραγωγή και στις ενορχηστρώσεις (κυρίως την Βάσω Δημητρίου γι αυτές). Αυτά τα ολίγα από μένα.

Ευχαριστώ πολύ όλους τους συντελεστές γι αυτό που μας προσέφεραν.

Καλή ακρόαση σε όλους&#8230;<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: Χρήστος Γιαλαμάς, στις: 04/07/2008 16:27

ATTINSE

Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τον κρυστάλλινο αρουραίο και τους υπόλοιπους προλαλήσαντες (ή για την
ακρίβεια προpostαρήσαντες) ότι πρόκειται για συγκλονιστικό κομμάτι. Δεν βρίσκώ το κατάλληλο επίθετο
για να χαρακτηρίσω την φανταστική ενορχήστρωση (credits to Βάσω Δημητρίου ή tzourasik). ¼,τι και να
πω είναι λίγο. Μπράβο σε όλους. Φοβερή ερμηνεία και από Σαββόπουλο σε αυτό το κομμάτι. Δικαιωματικά
μπορεί να πει κανείς ότι είναι προφανής η σφραγίδα του&#8230;


εμένα πρωσοπικά σε αυτο το τραγούδι εχει βάλει σφραγίδα ο θηβαίος χρόνια πρίν.το cdακι το ακούω,δεν μου άρεσε και πάρα πολυ..με τα ορυχεία κόλησα λίγο..τώρα σιγα σιγα παίζει και να το συνιθίσω και να το αγαπήσω..who knows??καλο απόγευμα!