Από το σημερινό \"Αθηνόραμα\" (11/1/2007) και τη στήλη δισκοκριτική του Αργύρη Ζήλου

Παραβατικές ηχοτροπίες στην κόψη του φυσιολατρικού συνειρμού
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
ΔΙΑΦΑΝΟΣ
Πάει, χειραφετήθηκε το παιδί και το χάνουμε! Σφοδρότερο του αναμενόμενου, το ταρακούνημα που έφερε \"Η βροχή από κάτω\" (\"Α\"311) του δίδαξε, φαίνεται, τη μεγάλη αλήθεια της αρτίστικης επιβίωσης: να γράφει στις σόλες του τις σώφρονες συμβουλές και να προσεγγίζει σαν terra incognita ακόμη και μια \"μελωδιούλα\" - οι Σωκράτης Μάλαμας & Μάρθα Φριντζήλα θα νιώθουν υπερήφανοι που τους εμπιστεύτηκε τις πιο τρυφερές του. (Lyra) ****

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Music Corner
¸ντεχνα
Γράφει η Εβίτα Αντωνέλλου
This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.

\"Διάφανος\"

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Ο «Διάφανος» είναι ο πρώτος δίσκος σε δική μου παραγωγή, κάτω από τον διακριτικό τίτλο «Αχός».
Οι ηχογραφήσεις έγιναν στο Μεταξαχώρι Αγιάς - όπου μένω - με χαλαρότητα και καλή διάθεση.
Αρκετά από τα τραγούδια τα παίζαμε στις εμφανίσεις μας για καιρό πριν δισκογραφηθούν. Αυτό, και το ότι σχεδόν όλα ηχογραφήθηκαν «ζωντανά», δηλαδή με τη σύμπραξη όλων των μουσικών και σε μερικές περιπτώσεις των ερμηνευτών, έχει δώσει ενέργεια και ζεστασιά στο τελικό αποτέλεσμα.
Οι ενορχηστρώσεις έγιναν συλλογικά από τους συμμετέχοντες - κάθε φορά - μουσικούς.
Τα τραγούδια ερμηνεύουν ο Σωκράτης Μάλαμας, η Μάρθα Φριντζήλα, ο Φώτης Σιώτας, εγώ και διάφορα μέλη της οικογένειας μου, ενώ σημαντική είναι και η συμβολή της ανδρικής χορωδίας της Τσιούξιανης.
Δράττομαι της ευκαιρίας να ευχαριστήσω, για τη συμμετοχή τους, τη μικρή Βάσω, την ορχήστρα του υπερωκεάνιου «Μέγας Ανατολικός» και τις μύγες από την περιοχή Αμυγδαλή Λάρισας.
Καλή ακρόαση
Θανάσης Παπακωνσταντίνου



ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ MUSIC CORNER
Είμαι στο γρασίδι, ξάπλα, όχι στη θάλασσα αλλά στο βουνό ή στην πεδιάδα και κοιτάω τις κορυφές από τα δέντρα που τα φυσάει ο άνεμος και κοιτάω τον ουρανό κ ο ήλιος πέφτει ζεστός ανάμεσα τους κ ακούω το νέο cd του Θανάση Παπακωνσταντίνου και γίνομαι κ εγώ όπως κ ο κόσμος γύρω μου διάφανος.

¸να ταξίδι είναι αυτό το cd όχι όμως ταξίδι από δρόμο κ ας έχουν οι στίχοι του πορείες και δρομολόγια σαν χάρτες. ¼χι είναι ένα ταξίδι στον αέρα, στους ήχους, στις εικόνες στην ιδέα, στη σκέψη, στην αναζήτηση, στην αλήθεια, στο συναίσθημα, στο κάθε μέρα, στο παρελθόν, στο όνειρο, στη φαντασία.

Άνοιξε τη δική σου πόρτα στο φευγάτο, στο μυστικό, στο ψεύτικο, στο διαφορετικό σ' εκείνο που σκέφτεσαι τις άλλες ώρες, όταν το συνειδητό κοιμάται και το δικό σου ξένο βγαίνει μπροστά.

(κ όλα αυτά τα σκέφτηκα στο γραφείο μπροστά στον υπολογιστή!!!) φευγάτο αυτό το νέο cd!

Για το μουσικό μέρος τι να πω, ότι κ αν πω ...λίγο είναι, άλλο να στο λέω άλλο να τ' ακούς. Αυτοσχεδιασμοί, περάσματα, κολάζ ηλεκτρονικού ήχου με λέξεις, φράσεις, κινηματογραφικές ταινίες, πιστολάκι μαλλιών, μόντεμ, μύγες, σχάρα ψηστιέρας κ.α. θαυμαστά (όλα μπορούν να γίνουν μέρος μιας μουσικής σύνθεσης). Καινούργια πρόταση με κάτι από όλες τις προηγούμενες μαζί.

Τα πνευστά χαίρουν ιδιαίτερης εκτιμήσεως και πραγματικά το αξίζουν (κλαρίνο τρομπέτα, καραμούζα,). Τζαζ, μπλουζ, ηλεκτρονική, παραδοσιακά θέματα, ροκ στοιχεία, φωνές γνωστές, αγαπημένες που τραγουδούν, ερμηνεύουν, χαίρονται, γλεντούν.

Η έμπνευση έρχεται από καθημερινές σκηνές και σκέψεις όπως: μια κουβέντα στο καφενείο για τους μετανάστες και την Ελλάδα της ξενιτιάς, η γεωγραφία του τόπου (μαθαίνεις όλη την περιοχή), η φύση, οι σκέψεις που κάνει ένας πλάτανος, το κομμωτήριο της περιοχής, μια μοσχαροκεφαλή στο πιάτο, ο κόσμος στο τραπέζι, το φαγοπότι...!


HIGHLIGHTS:

... Το μπλέξιμο των ήχων, η φευγάτη αίσθηση που σου αφήνει και η νέα πρόταση ενός παλιού τραγουδιού που το κάνει εξαιρετικά υπέροχο. Η διαφορετική ανάγνωση που μπορούν να έχουν οι στίχοι ...


ΕΝΘΕΤΟ CD:

Απλό, σε άσπρο, κόκκινο, γαλάζιο, σχέδια με στυλό που εξηγούν κάτι που εγώ δεν καταλαβαίνω (αν μπορεί κάποιος ας βοηθήσει), οι στίχοι των τραγουδιών...

ΞΕΧΩΡΙΣΑΜΕ:

Τώρα τι να πω. ¼λα ... ιδιαίτερη αδυναμία στα: 8 \"αερικό\" (το ξανά-αγάπησα μέσα από αυτή τη διασκευή), 10 \"you,the_universe\" (πύλη στο διάστημα), 11 \"στην κοιλάδα των τεμπών\" (για προσωπικούς λόγους) και μεγάλη αδυναμία 12 \"βασιλιάς\" (ήθελα να έχω παιδί για να το νανουρίζω έτσι)...

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ:

\"Περσεφόνη;

Στα ίσα και στ' ανάποδα φωνές στον ύπνο μου άκουγα. Αυτί μου πλανημένο στον Άδη κατεβαίνω. Κατεβαίνω σα νυφούλα που 'χασε το μάγκα της, ωχ! ωχ! ω! το λούσο και τα φράγκα της.

Είναι σπηλιά, ειν' όαση, σβησμένη τηλεόραση. Ωχρή σαν το λεμόνι, στου Ήφαιστου τ' αμόνι κλαίω και παρακαλάω: \"να γεννηθώ δεν πρόφτασα, ωχ! ωχ! ω! ζωή μου δε σε χόρτασα\".

Και να σου πλησιάζουνε ανδρείκελα που μοιάζουνε. Περίεργα κοιτάνε μα δε με βοηθάνε.\" βγάλ' τα πέρα μοναχή σου όπως κάναμε όλοι μας, ωχ! ωχ! ω! γαμώ το πορτοφόλι μας\"...

(στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - \"Περσεφόνη\")

εκ της εφημερίδος \"Ελευθεροτυπία\" 19/12

Γιορτές με νέους δίσκους:

Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

«Ο διάφανος». Στον νέο του δίσκο, τον πρώτο σε δική του παραγωγή, κάτω από τον τίτλο «Αχός», ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου (με τον Σωκράτη Μάλαμα, τη Μάρθα Φριτζήλα, την μπάντα του, την ανδρική Χορωδία της Τσιούξανης και τις... μύγες του Πλαταμώνα) δισκογραφεί γνωστά αλλά ακυκλοφόρητα ή εντελώς καινούργια, εμπνέεται από τον Καίσαρα Βαλιέχο, έναν πλάτανο στα Τέμπη, τα πατσατζίδικα της Λάρισας και το σύμπαν του Διαδικτύου. Λύρα.

ΔΙΑΦΑΝΟΣ

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΑΧΟΣ

15/01/2007


Το άλμπουμ Διάφανος του Θανάση Παπακωνσταντίνου είναι το δέκατο μέσα στη σχεδόν 15ετή προσωπική του πορεία και το δεύτερο μέσα στη χρονιά που έκλεισε, με πρώτο το Η Βροχή Από Κάτω . Ο λαρισαίος μουσικός επέλεξε να μπερδέψει μέσα στο 2006 τους φίλους του, αλλά και τους κριτικούς, προκαλώντας συζητήσεις γύρω από τους στόχους του.


Στο Η Βροχή Από Κάτω (Lyra) ο Παπακωνσταντίνου ακολουθεί για πρώτη φορά στην καριέρα του μια τόσο εσωστρεφή διαδρομή. Συνεχίζοντας τον πειραματισμό και την καινοτομία που χαρακτήρισε τη δισκογραφία του από τον Βραχνό Προφήτη (2000) και μετά, παραδίδει ένα έργο βαρύ, δύστροπο, ενίοτε προκλητικά προκλητικό που ξενίζει τους φανατικούς ακροατές του με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να κρατούν αποστάσεις από τη στροφή του αυτή. Η αλήθεια είναι όμως πως πρόκειται ίσως για μια από τις πιο ειλικρινείς δουλειές ενός έλληνα καλλιτέχνη που αποφασίζει να έρθει σε κόντρα με την τεράστια επιτυχία του και να καταθέσει ένα έργο που δεν μπορεί να αποτελέσει εύκολο άκουσμα για τους φίλους του. Η Βροχή Από Κάτω είναι ένα άλμπουμ που με πολλές ακροάσεις αποκαλύπτει τη λυρικότητά του, γεμίζει τα αυτιά με τις πλήρεις ενορχηστρώσεις του, με τις αντιθέσεις του, με τα ηλεκτρονικά κομμάτια του (με τη συμβολή του Νίκου Βελιώτη ) και με το έντονα σκοτεινό και θλιμμένο ύφος του. ¸να έργο που αξίζει ακόμα και τώρα της προσοχής του κοινού.


Ο Διάφανος , αν και σε κανένα σημείο των 66 λεπτών δεν φανερώνει προχειρότητα και δουλειά που έγινε εσπευσμένα, έρχεται πολύ γρήγορα μετά το εμπορικό «πατατράκ» του προκατόχου του (η λέξη πατατράκ μάλλον δικαιολογείται από το γεγονός πως ο Διάφανος κυκλοφορεί από τη νεοσύστατη εταιρία Αχός του Θανάση Παπακωνσταντίνου «κατόπιν αδείας της Lyra», η οποία ήταν η μέχρι τώρα αποκλειστική εταιρία του λαρισαίου). Δε γνωρίζω εάν η κυκλοφορία αυτή αποτελεί προσπάθεια να διατηρηθούν σε επαφή με τον καλλιτέχνη οι παραδοσιακοί ακροατές του που «κρύωσαν» από το προηγούμενο άλμπουμ, οφείλω όμως να τονίσω ότι είναι πιθανόν και να συμβαίνει κάτι τέτοιο. ¼πως οφείλω και να σημειώσω πως έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά για να ισχύει κάτι τέτοιο. Στο Διάφανο παρουσιάζονται 13 συνθέσεις που είναι σήμα κατατεθέν του θεσσαλού καλλιτέχνη και οι οποίες ερμηνεύονται κυρίως από το Μάλαμα (σίγουρο χαρτί) και την εξαιρετική Μάρθα Φριντζήλα , η οποία έχει γίνει ήδη αγαπητή από τις συναυλίες του Παπακωνσταντίνου. Ακόμα τραγουδούν ο Φώτης Σιώτας (σε μια μάλλον αχρείαστη διασκευή του κομματιού Αερικό, που έχει ερμηνεύσει μοναδικά η Μελίνα Κανά ) και ο ίδιος ο Θανάσης με την οικογένειά του ενώ υπάρχουν και δύο ορχηστρικά κομμάτια.


Το άλμπουμ χαρακτηρίζεται από δύο αντιθέσεις: η πρώτη αφορά τη δυσανάλογη ποιότητα μερικών κομματιών μεταξύ τους. Εδώ θα βρείτε κομμάτια που είναι από τα καλύτερα που έχει ηχογραφήσει ο καλλιτέχνης, όπως για παράδειγμα το Στην Αμερική , το οποίο καταφέρνει και συνδυάζει τα μπλουζ του Σικάγο με την θεσσαλική παραδοσιακή μουσική και μιλά τόσο όμορφα για την ξενιτιά και τα προβλήματα των μεταναστών στον τόπο προορισμού (μου θύμισε λίγο τον Αμερικάνο , ένα παλιό ρεμπέτικο στη διασκευή που του είχε κάνει πριν 12 χρόνια περίπου ο Ζερβουδάκης , αλλά στην τελειοποιημένη του μορφή), ενώ θα βρείτε και αποτυχημένες συνθέσεις όπως το Κομμωτριάκι, που είναι σαν να ξέμεινε από τις ηχογραφήσεις του άλμπουμ Λάφυρα που είχε κάνει ο Παπακωνσταντίνου με τη Μελίνα Κανά και τους Ashkabad πριν 8 χρόνια. Η δεύτερη αντίθεση αφορά το κλίμα που θέλει να δημιουργήσει στο άλμπουμ ο θεσσαλός. Ενώ αρχίζει με ένα ύφος σοβαρό και με κομμάτια που πραγματεύονται την ξενιτιά και το θάνατο (Διάφανος, Περσεφόνη;, Στην Αμερική) στη συνέχεια υπονομεύει αυτή τη σοβαρότητα με τραγούδια όπως το Κομμωτριάκι , Τα Παξιμάδια και το ορχηστρικό οι Μύγες Βαλσαμώνονται με Βαλς . Συνεχίζει πάλι με ύφος down tempo στα Αερικό , 360 χλμ , στο εκπληκτικό ορχηστρικό You The_Universe και το θαυμάσιο Στην Κοιλάδα των Τεμπών , για να καταλήξει στην πλήρη υπονόμευση με το κομμάτι Η Μοσχαροκεφαλή .


Συμπερασματικά, διαπιστώνω πως ακόμα κι αν ο Διάφανος κυκλοφόρησε τόσο σύντομα ώστε να αντισταθμίσει τις απώλειες από το Η Βροχή Από Κάτω , ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου συνεχίζει να έχει το μαγικό ραβδί ώστε να κυκλοφορεί ακόμα συνθέσεις που στην πλειονότητά τους δεν κουράζουν και προσφέρουν ευχάριστα και ποιοτικά ακούσματα. Είμαι σίγουρος πως οι φανατικοί του θα το αποδεχτούν με μεγάλη ικανοποίηση. Ήδη φαντάζομαι τα «ρεμάλια» των καφενείων της Ολύμπου, να στήνουν το χορό και να τα τραγουδάνε δυνατά κρατώντας μια μαυροδάφνη στο χέρι στις συναυλίες του λαρισαιού στη Θεσσαλονίκη. Θα είμαι κι εγώ εκεί για να τα τραγουδήσουμε μαζί. Απλά δεν θα σταματήσω να τους υπενθυμίζω πως το Η Βροχή Από Κάτω είναι ο πραγματικός συνεχιστής της αυθεντικής πορείας του Θανάση Παπακωνσταντίνου στη μουσική.


Κώστας Παπασπυρόπουλος

www.atraktos.net/article.asp?cat=5&article=11843

Mic.gr
Κώστας Γ. Καρδερίνης


Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Διάφανος (Αχός)


Κάπου εκεί, στον κάμπο της Λάρισας στο χωρίο Μεταξοχώρι Αγιάς, στήθηκε ένα πλήρες εργαστήρι ηχογραφήσεων και ιχνογραφήσεων. Κι ονομάστηκε Αχός με σήμα του το γάιδαρο που γκαρίζει. Αφού το τέλειωσαν - ή καθώς το τέλειωναν - οι μάστοροι κι οι δουλευτάδες είπαν να γράψουν και μερικά τραγουδάκια για να το δοκιμάσουν. Το υλικό υπήρχε από τις απανωτές περιοδείες τους. Φίλοι, γνωστοί συγγενείς και συνήθεις άγνωστοι τους επισκέφτηκαν - ή και το ανάποδο - κι όλα γίναν χαλαρά και ζωντανά σα να παίζαν για την παρέα και το κέφι. Μα αυτό ακριβώς κάνανε.

Μπλουζ, τζαζ, ρεμπέτικα, βαλκάνια και μη, τσιφτετέλι, νανούρισμα, βαλσάκι, μοιρολόι. Ταξίδια με τα ξύδια, του γλεντιού του Άδη και της ξενιτιάς, της μετανάστευσης και του νόστου. Κι ήρθαν σιμά τους, Καίσαρ Βαλιέχο, Μιχάλης Κατσαρός και Ελίας Καζάν. Ήφαιστος, Αχέροντας και Περσεφόνη. Ο Πηνειός, ο γερο-πλάτανος, ο Νύσης κι ο Διονύσης. Ληστές και Ιεριχώ, Άγιος Δομίνικος και Άι Νικόλας. Μπελ-κάμπο, Μελιβοία, μια κεφαλή μόσχου και μια ακέφαλος χορωδία. Τσιούγκαρι και Τσιούξανη δεν μάλωσαν ποτέ.

Κι ήρθαν εικόνες από το σινεμά και τη ζωή τους. Κι άρχισε να παίρνει μορφή η τρέλα κι η καλοπέρασή τους. Κρυφοκοιτάζαν τον Cora και τον Frith όταν ακινητοποιούσαν τις σκατόμυγες. Κι ο αγερικός αέρας αναδιπλώθηκε, τους σήκωσε και γίνανε Riders on the Storm και χάθηκαν για κάμποσο στο σύμπαν. Πιο τρελοί καβαλάρηδες απ' όλους αποδείχτηκαν ο τυμπανιστής Αλέξης που έκρουσε σκυλόσπιτο, βαλίτσα, σχάρα ψηστιέρας, κουδούνα και μια μπάλα του μπάσκετ. Κι ο αδερφός Μπαντούκ που καταπιάστηκε με κιθάρα ξύλινη, κιθάρα πλαστική, πιστολάκι μαλλιών, λάπτοπ και μόντεμ.

Κι ο Αθανάσης άφησε τη μπουζουκομάνα και το τζουρά να ξαποστάσουν - για λίγο - κι έκανε ευδόκιμες ερωτοτροπίες με καραμούζες, λούπες, wind chimes, παιχνίδι κούνιας κι ένα μεταλλικό ερμαριοσαρωθρόφωνο. Στην κατακλείδα \"Μοσχαροκεφαλή\" τον ακολούθησαν και οι άλλοι ξενύχτηδες. Ο Μπασλάμ μ' ένα χαρτόκουτο, ο Μυστακίδης βρήκε μια ψησταριά, ο Φλοριάν τα ποτηράκια, ο Σιώτας μια τρόμπα ποδηλάτου. Το τρίο της Μπελβίλ κατέβηκε στον κάμπο και γίνηκε ολάκερη μπάντα πατσατζίδικου.

Α, και κάτι ακόμη. Μην περιμένετε ν' ακούσετε αυτά που ακούγατε στις συναυλίες. Άλλα φρούτα. Ο Σωκράτης Μάλαμας εσωκρατεί τα ίσα και τα μπόσικα, ως σταθερή αξία. Η Μάρθα Φριντζήλα αναδύεται και στέφεται βασίλισσα. Ο Φώτης πάλλεται σαν Αερικό. Ο Αθανάσης ξεσπαθώνει κι ετοιμάζεται \"κατόπιν αδείας της Λύρα\" να κατακτήσει τα Βαλκάνια και τον κόσμο όλο, άμα τη εμφανίσει. Δίνοντας μια νέα διάσταση και μια νέα πνοή στο παραφθαρμένο πια στις μέρες μας \"λαϊκό τραγούδι\", το οποίο πηγάζει απ' αυτόν και γίνεται \"χαλάλι του\".

Εγώ κρατώ κάποια μικρά διαμαντάκια, αυτά τα αστεράκια που φωτίζουν το δρόμο προς τον γήινο παράδεισο: \"Οι μύγες βαλσαμώνονται με βαλς\", \"You, The_Universe\", ο \"Βασιλιάς\" και φυσικά τις δόξες και τιμές που απολαμβάνει \"Η μοσχαροκεφαλή\". Κι αυτά γιατί αν υπάρχει κάποιος που ψάχνεται μες απ' τον τόπο που γεννήθηκε, έχοντας μάτια κι αυτιά ανοιχτά σε όσα συμβαίνουν στον κόσμο μας, αυτός είναι σίγουρα ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Και το καλύτερο όλων είναι πως ούτε έχει πιάσει ψηλά κάποιον αμανέ, ούτε το χιούμορ του έχασε. Η ιστορία ενός νέου που αγάπησε εκείνη που δεν άξιζε ν' αγαπήσει… και …μία ήσυχη… έξι δευτερολέπτων το επιβεβαιώνουν σιωπηρά.

Η ιστοσελίδα των \"Ευρυτανικών Νέων
www.evrytanika.gr
Θανάσης Παπακωνσταντίνου Διάφανος 2006


Σημειώσεις απ' το μάγμα που κατέπεσε αιφνιδίως εννέα μήνες μετά την βροχή από κάτω. Γραμμένες κάτω απ' τα αστέρια, στην σκιά των πλατάνων, στον βρωτολοιδό ωεκανό (χωρίς φυσικά την συνδρομή ενοχλητικών μυγών και φανταστικών ( χορωδιών βενετσιάνων μαστόρων).

Διάφανος ο κόσμος, διάφανος και ο ποιητής, αυτός που τρώει την πέτρα για ψωμί, ο Καίσαρας Vallejo, ο συριγμός της μοναξιάς στη ρουφηξιά του τσιγάρου, στην τρομπέτα, στον χρόνο που κορεννύει από ανθρώπους και τους κάνει εμετό στην άκρη του δειλινού. Κι αυτή η φωνή του Μάλαμα..., λες και κουβαλάει στις χορδές της το βάρος όλου του κόσμου. Με λένε Περσεφόνη. Και στα ίσα και στα ανάποδα. Ο μικροαστικός μύθος της κλεμμένης νεοελληνικής ομορφιάς. Η γυναίκα της σπηλιάς και της όασης. Η τηλεόραση που απάγει τις στιγμές, επιμηκύνει τον φαλλοκρατισμό, κλέβει πορτοφόλια και ατιμάζει την θηλυκότητα. Αμέρικα Αμέρικα. Μ' ένα κρυφό παράπονο, το αχ! των αλητών και των παρμένων, μπλουζ και ρεμπέτικο, η Λεονάρδου και το χυμένο από μετανάστες και ουρανό βλέμμα της. Παρόλα αυτά, ξέρω το μαύρο κύμα. Πες μου κάτι. Κι όταν μου το πεις και είναι αληθινό, θα σε αγαπήσω. Σαν την αμηχανία στο ασανσέρ. Σαν την ερημιά αυτού που απαγχονίζεται. Σαν τους χρησμούς που σκουπίζονται μαζί με τις τρίχες και τις παραισθήσεις των ονειροπαρμένων στο κομμωτήριο. Εκεί που ένα αερικό ραντίζει με αναμνήσεις την επιδερμίδα σου λίγο πριν ταξιδέψεις μακριά, πάνω σε μια σχεδία από παξιμάδια. Γιατί εσύ είσαι ολάκερο το σύμπαν, κι αυτό που κάνεις, το ελπιδοφόρο μέλλον, σχεδόν 360 χλμ, ο σπαραγμός της ταυτότητας, το ταξίδι, ο Καραβόμυλος και η Στυλίδα, αδιέξοδο ή Ιεριχώ, τα παιδιά σου στην ξενιτιά κι εσύ πάντα ξένος. Μέθυσες κι απόψε βασιλιά. Φάε, φωτογραφήσου, σβήσε τις σκέψεις σου και κοιμήσου. Θα σε νανουρίσω. Μέχρι αύριο. Καληνύχτα.