Και κάνω αρχή με το e-go.gr που δημοσίευσε αυτό

¸νας δίσκος λίγες λέξεις
Ναʼ ναι καλά λοιπόν ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου που μου χάρισε ένα δισκάκι με ΛΟΓΟ ύπαρξης (πράγμα που είχε να μου συμβεί από την κυκλοφορία των 3 CD του Γιάννη Αγγελάκα).
Να ʽναι καλά και ο Σωκράτης Μάλαμας που τα λέει (όσα λέει) εδώ τόσο εκφραστικά, συγκινητικά και διαπεραστικά που κάνει τις λέξεις να σε τρυπάνε, τον σταυρωμένο, σα λόγχες βουτηγμένες στο δηλητήριο της ξενιτιάς. Ειδικά εκείνον τον «Διάφανο» είναι αδύνατον να τον βγάλεις από το μυαλό σου, άμα τον ακούσεις μια φορά (όχι πως θέλεις κιόλας να τον βγάλεις).
Να ʽναι καλά η Μάρθα Φριτζήλα με την όμορφη και λυγερή φωνή της και όλοι οι μουσικοί που γέννησαν αυτούς του τόσο ξεχωριστούς και διαλεχτούς ήχους.
¼ταν ακούω τέτοια δισκάκια αισθάνομαι ότι το μόνο που έχω να σου πω είναι να τρέξεις να το πάρεις και να το ακούσεις γιατί ό,τι και να γράψω εγώ θα τα προδώσει και δεν θα μπορέσει ποτέ να περιγράψει ούτε τη συγκίνηση, ούτε την ομορφιά τους.
(Πράγμα πολύ ανόητο να προσπαθείς να περιγράψεις με λόγια την ποίηση, μεταξύ μας).

Μπορώ όμως να την αντιγράψω, πάραυτα:
«Τους βλέπω στα μάτια μου μεσʼ στο παλιό βαπόρι σα στρείδια στο κατάστρωμα οι μετανάστες όλοι. Βουβές γυναίκες, άλαλες που δύναμη αναβλύζουν, παιδάκια που δε νιώθουνε το δρόμο που βαδίζουν.
Α! Τα χρόνια τα παλιά φορτία φεύγαν για την Αμέρικα.
[...]
Και σαν το κουρελόβαρκο αδειάσει στο λιμάνι, θα τους στοιβάξουν στη σειρά οι ξένοι πολισμάνοι. Άλλοι θα ʽχουν τον τρόπο τους και θα ευδοκιμήσουν κι άλλοι ως να πεθάνουνε τη δίψα δεν θα σβήσουν.
Α! Στην Αμερική Ελλάδα σαν αγριόχορτο φύτρωσες κι κει.»
[Ερμηνεία μ ο ν α δ ι κ ή ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ. Μπράβο του]

Ποια κομμάτια πρόσεξες;
Να σου τα πω ένα-ένα?
Πρόσεξα λοιπόν την «Αμερική», η οποία κατάφερε να κάνει την αναπνοή μου να φουσκώνει το στήθος μου σα μαύρο κύμα του Ατλαντικού _ όποιος ξέρει από μετανάστες και από έλλειψη ξέρει και να κλαίει από μέσα του.
Πρόσεξα τις «μύγες που βαλσαμώνονται με βαλς», μαζί με τη «μοσχαροκεφαλή», διότι αυτά είναι γραμμένα με τη ..λαρισαίικη ματιά του Θανάση Παπακωνσταντίνου, την οποία εκτιμώ βαθύτατα (.
Πρόσεξα τον «Διάφανο» και την πηγή που τον ενέπνευσε (τον ποιητή Σεζάρ Βαγιέχο), κι εκείνο το στιχάκι που λέει:
«Στου δειλινού την άκρη δε βλέπεις όνειρα, αυτά που γίναν βλέπεις και τα επόμενα. Βλέπεις τον άνθρωπο μικρό που τον πατάν στʼ αλήθεια τα πόδια του τα ίδια»
Πρόσεξα Την μοναδική ερμηνεία του «Αερικού» από τον Φώτη Σιώτα, που έδωσε σε αυτό το πανέμορφο τραγούδι όλο το βάθος και το πλάτος που του οφείλονταν.
Πρόσεξα τα «360 χλμ» διότι είναι ένα ποιητικό αριστούργημα.
Πρόσεξα τον «Βασιλιά» που τον έχω ήδη μάθει απʼ έξω για να τον λέω στα ατάιστα μωρά που ξέρω.
Πρόσεξα την «Περσεφόνη», την «Κοιλάδα των Τεμπών», και το «Πες μου κάτι» διότι είναι εντελώς αξιοπρόσεκτα από όλες τις απόψεις.
Ξέχασα κάποιο?
Αμάν, παραλίγο να ξεχάσω το «Κομμωτριάκι» με το έξοχο κλαρίνο του Θάνου Σταυρίδη και το υπέροχα παπακωνσταντίνιο «Τα παξιμάδια» για τον Βαρκάρη του Αχέρωντα που έχει, ο κακόμοιρος, κουπιά σε μαύρα χάλια.
Σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες τα «πρόσεξα» ΟΛΑ, ή μάλλον ένα-ένα και δεδομένου ότι οδεύω προς την 365η ακρόασή τους, εντός ολίγου τα έχω μάθει και από καρδιάς..

Στιχάκια για πολλά χιλιόμετρα
«Τα δάχτυλά μου σαν κισσός τύλιξαν το τιμόνι Η πέτρα του δαχτυλιδιού χάθηκε στο σκοτάδι. Τα εκκλησάκια στις στροφές κουνάν λευκό μαντήλι κι από τα μάτια τους κυλά το ταγκισμένο λάδι.
Πρώτα ο Καραβόμυλος, ύστερα η Στυλίδα κι ύστερα την Ιεριχώ μπροστά στα μάτια μου είδα. Δεν ξέρω που γεννήθηκα, θυμίστε μου που πάω. Ξέχασα αυτούς που έψαχνα κι αυτούς που αγαπάω.

¸ξω απʼ τα τείχη αγάλματα με στυλωμένα πόδια, ο Νύσης δίνει στο Μηνά το μέτρημα του χρόνου. Υψώνονται τα χάλκινα, βουλιάζουν τα διόδια, χάνονται και τα ξωτικά, τα δόκανα του δρόμου.
Το άσπρο βαμβάκι που έριξε η τρέλα του αχθοφόρου, κρατάει το θόρυβο μακριά απʼ τʼ αυτιά του φθινοπώρου. Δεν ξέρω που γεννήθηκα, θυμίστε μου που πάω. Ξέχασα αυτούς που έψαχνα κι αυτούς που αγαπάω»
[Άριστα δέκα. «360 χλμ» από τη Λάρισα μέχρι το απώτερο και το εσώτερο της μνήμης που χάνεις.. Ξεχνάς, καημένε..]

CD το οποίο...
περιέχει ολόκληρο τον Θανάση Παπακωνσταντίνου σε μεγάλα δημιουργικά κέφια. Εξαιρετικό, λιτό, τρυφερό, κατά τόπους σπαρακτικό και με τις σωστές δόσεις χιούμορ και σουρεαλισμού. Άψογο.
Είναι επίσης το Cd που επιτέλους θα με κάνει να σταματήσω να λέω ότι ο «Βραχνός Προφήτης» είναι το καλύτερο ηχογράφημα του Θανάση Παπακωνσταντίνου, γιατί έχω βαρεθεί να με ακούω.

Λες να το αγοράσω;
ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΣΠΡΙΝΤ μέχρι το δισκάδικο για να το προλάβεις, διότι απʼ ότι μαθαίνω μόλις γεμίσουν τα ράφια ξαναδειάζουν αμέσως. Δικαίως.


http://new.e-go.gr/music/article.asp?catid=6487&subid=2&pubid=417188

Το παραπάνω κείμενο υπογράφεται από τη Γεωργία Λαιμού.

Σωστή παρατήρηση Με συγχωρείται για την παράλειψη<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: SomeOne, στις: 17/12/2006 16:08

Παραθέτω το λινκ από κριτική που ασκήθηκε αναισχύντως εις τον Διάφανο!


http://www.euro2day.gr/inlife/culture/articles/118768/

αν θελετε και το κειμενο....παραθέστε το...δεν ξέρω ο,τι είναι καλύτερο <br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: Shu_Ji, στις: 21/12/2006 11:20

shu_ji έγραψε:

χμμμμμ!!!!!!! εξαιρετικά θετικές οι \"Εντυπώσεις του Τύπου\"........

MeLiTzaNio έγραψε:
¼ταν λέω εγώ ότι είναι πολυτάλαντο κορίτσι!!!!