\"στρέφω το πρόσωπο ψηλά
στου ουρανού το θόλο
να δείς τη θλίψη των ματιών
μέσα απο δορυφόρο

Μα περιμένω άδικα
ξεθώριασε η μνήμη
αυτή η πλάνα ξενιτιά
πόσους δεν καταπίνει\"



\"αγέρα νά 'σαι τημωρός
νά σαι και παιχνιδιάρης
κι αν βαρεθεί η ψυχούλα μου
να 'ρθεις να μου τη πάρεις

για να κοιτάει απο ψηλά
του κόσμου τη ραστώνη
να ξεχαστεί σαν των βουνών
το περσινό το χιόνι\"



\"ας είναι μια φορά τίποτα να μην πούμε
τον ψύθηρο των άστρων έπιασε η γκλάβα μου
Α! αρμονία και χάος
πάλι στα ίδια γυρνώ\"



\"τα τραγούδια παίρνουν κάτι απ' τη ψυχή μας
και το μεταφέρουν στο στερέωμα
όπου αναβοσβήνει σαν θλιμμένο πάλσαρ
και το δρόμο δίχνει για τους ναυαγούς\"

[/u]

\"Βάλε κρασί στου φίλου το ποτήρι
κι η μοναξιά ας κάνει χαρακίρι\"

αυταααα... θα επιστρέψω δρυμητερος <br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: ΘΟΔΩΡΗΣ, στις: 17/07/2009 19:31

¼μορφος κόσμος μάτια μου
μα το σεργιάνι λίγο.
¸να τραγούδι παιδικό
που γίνεται καημός.
Τα μάτια πριν χορτάσουνε
πρέπει να ξαναφύγω,
καλή αντάμωση λοιπόν
στων αστεριών το φως

ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΟΛΟΣ Ο ΓΕΡΑΚΑΡΗΣ! ΚΑΤΑ ΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ 20ΕΤΙΑΣ (ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ)

σε όλα τα site που είμαι μέλος σαν πρόταση περιγραφής έχω το:

Σήκω και δώσε μου κρασί τα λόγια είναι καμμένα, απόψε το χειλάκι σου θα ναι το παν για μένα.

Σε ορυχεία σκοτεινά
πετάω τα σκουπίδια
όσα μου έφερε η ζωή
μα όσα κι εγώ της πήγα

Εκείνα που δε λέγονται*
δε λιώνουν σε καμίνι
που θα τα πάρει ο διάβολος
να κάνει κομποσκοίνι

*[Εκείνα που δεν λέγονται

Στίχοι: Άκης Πάνου
Μουσική: Άκης Πάνου
Πρώτη εκτέλεση: Λίτσα Διαμάντη

Αυτά που σου μαρτύρησα
Τα ξέχασα και πάνε
Και ούτε ξαναγύρισα
Σ’αυτά που σου μαρτύρησα
Εκείνα που δεν λέγονται
Αυτά τι να τα κάνω
Που δεν αντέχω να τα πω
Ούτε να τα πεθάνω

Αυτά που σου μολόγησα
Δεν ήταν τα μεγάλα
Στιγμή δεν υπολόγισα
Αυτά που σου μολόγησα
Εκείνα που δεν λέγονται
Αυτά τι να τα κάνω
Που δεν αντέχω να τα πω
Ούτε να τα πεθάνω]

Η θάλασσα έχει κύματα,
η κουταλιά κανένα
και το κορμί που μου 'δωσαν
χέρια έχει τρελαμένα.

Δεν υπακούνε στο μυαλό
σηκώσαν μπαϊράκι,
ακούνε μόνο την ψυχή
και το άσβηστο μεράκι.

Το 'να κρατάει το μάνικο,
το άλλο δουλεύει πένα
και μ' οδηγούν κοπιαστικά
στης μουσικής τη γέννα.

Έχω κοντά μου δυο παιδιά
και μια κυρά ωραία
μα τα λωλά τα χέρια μου
τέλια θέλουν παρέα.


Πάντα έτσι να'ναι... Πάντα....

Mάσκα δεν έχω να γυρνώ

στο καρναβάλι ετούτο

μόνο μια απόχη να τρυγώ

της θάλασσας την πονηριά

και της σιωπής τον πλούτο.



Bάρα καλή, βάρα γερή

μια ντουφεκιά ζαχαρωτή

κι άσε να νοιώσει η γαλαρία

του χαρτοπόλεμου τη βία.



Σκουπίδι η σκέψη την πετώ

τη λογική απαρνιέμαι,

μ' ένα σαράκι αρμένικο

για δρόμους που δε θέλησα

στις χαραυγές ξεχνιέμαι.



Bάστα το νου, βάστα το νου

να μην γκρινιάξει του καιρού

πού 'φτιαξε με τον πόνο κλίκα

και τσιγκουνεύεται στη γλύκα.



Δεν ξέρω τι λέτε εσείς συγκοιλαδίτες, αλλά θα ήθελα να απαρνηθώ τη λογική (και δεν το γράφω για να κάνω "το κομμάτι μου" που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών γονείς).