Με μεγάλη μου χαρά χτυπάω κι εγώ την πόρτα του φόρουμ με μιά σκονισμένη ανταπόκριση από την παράσταση του Μυστικού Δείπνου στο Φεστιβάλ Χορού των Καννών. Ζητώ συγγνώμη γιά την καθυστέρηση η οποία οφείλεται στην παρατεταμένη παραμονή μου εις το βρίκιον \" Ο Εύψυχος\" ως μέλος του πληρώματος, γιά επιστημονικούς λόγους. Εννοείται οτι είμαι στη διάθεσή σας γιά ερωτήσεις, απορίες, σχόλια γιά τα γνωστά θέματα που μας έχουν κάνει μιά μεγάλη παρέα.
Γεώργιος Μπαντούκ
OFF SEASON
Μερικοί από τους χαρακτήρες μας
Φώτης Σιώτας: βιολί, βιόλα, κραυγές
Τίτος Καργιωτάκης: λάπτοπ και συνολική επεξεργασία ήχου
Κλέων Αντωνίου: κιθάρα (ναι, ο γνωστός αστήρ των Mode Plagal και πρόσφατα με το Σωκράτη Μάλαμα)
Βασίλης Μαντζούκης: κρουστά, σαντούρι
Γεώργιος Μπαντούκ: κιθάρες, ειδικά εφέ, κεφτές, τυρί, αφήγηση
ΔΕΥΤΕΡΑ
Εγραφε ο, γνωστός σε αρκετούς πλέον, ποιητής κάποτε:
Χτυπούν καμπάνες πένθιμα
σβήνει ο ανεμιστήρας
της μοναξιάς μου σύντροφος
και της κακής μου μοίρας
Και σβήνει όχι μόνο ο ανεμιστήρας αλλά και κάθε ίχνος εγκεφαλικής δραστηριότητας στην ξυνισμένη κυρία που είχε αναλάβει το μεσημεριανό γκισέ της Swiss στο Ελ Βελ και χρειάστηκε σχεδόν ενενήντα λεπτά γιά να τσεκάρει τα εισιτήρια και τις αποσκευές των πέντε μυστικοδειπνομουσικών που θα πετούσαν από την Αθήνα στη Νίκαια μέσω Ζυρίχης. Χρειάστηκε η συντονισμένη επέμβαση του προσωπικού γιά να επιβιβαστεί η πεντάδα στο αεροπλάνο γιά να συναντήσει τους Sinequanon και τη Μάρθα που είχαν φύγει με την άγρια πρωινή πτήση. Σιγά-σιγά το αεροπλάνο πήρε ύψος και τα κέφια μας άρχισαν να φτιάχνουν. Αλλη μιά παράσταση του Μυστικού Δείπνου στηνόταν.
Η προσγείωση στη Ζυρίχη μας φέρνει μπροστά σε πέντε ώρες αναμονής γιά την επόμενη πτήση. Το προσωπικό της Swiss εκεί λύνει κάθε προηγούμενο πρόβλημα με εισιτήρια και αποσκευές κι έτσι οι ήρωές μας ετοιμάζονται να ανακαλύψουν το βαθύτερο νόημα της ανίας. Ο Κλέων και ο Βασίλης ανταλλάσουν φιλοφρονήσεις με τον Τούρκο μπάρμαν, ο Τίτος επιδεικνύει τις ικανότητές του στο Formula 1 simulator της Nestl? κερδίζοντας τζάμπα αναψυκτικά, ο Φώτης κι εγώ δεχόμαστε τις φιλοφρονήσεις που μας επιδαψιλεύει η κυρία του duty free καταλήγοντας να μυρίσουμε και να δοκιμάσουμε σχεδόν κάθε άρωμα που υπήρχε. Θυμάμαι τον κόσμο που μύριζε ξαφνιασμένος ενώ περπατούσε στο διάδρομο και μας κάρφωνε με κάτι περίεργα βλέμματα. Πρέπει να έφταιγε το Eau de Quatitie...καλά το είχα σκεφτεί οτι με αυτό το άρωμα θα δίναμε τη σωστή εντύπωση στους λάθος ανθρώπους.
Με τα πολλά καταφέρνουμε να φτάσουμε στη Νίκαια. Μαζεύουμε τα μπαγκάζια μας, μαζί και τη βαλίτσα της Μάρθας που είχε χαθεί από το πρωί και έφτασε μαζί μας, μπαίνουμε στο ταξί και σε μισή ώρα φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας στις Κάννες. Συναντιόμαστε με την υπόλοιπη ομάδα (Κική Μπάκα, Δημήτρης Σωτηρίου, Ερμής Μαλκότσης, Μπέτυ Δραμισιώτη, Καμίλο Μπετανκόρ, Χριστίνα Σουγιουλτζή, Εντι Λάμε, η αρκούντως έγκυος Σταυρούλα Σιάμου, η αντικαστάτριά της Φαίδρα Φουρούλη, Λίλα Σωτηρίου και φυσικά η Μάρθα). Πηγαίνουμε γιά φαγητό σ' ένα από τα λίγα μέρη που έμεναν ανοιχτά . Ο αλγερινός dj τραγουδάει karaoke, διάφοροι και διάφορες ανεβαίνουν γιά να τραγουδήσουν. Μετά από λίγα τραγούδια συνειδητοποιούμε οτι ο dj αυτοσχεδιάζει. Ενας σωματώδης τύπος τρώει την εσκαλόπ του έξω βρίζοντας τους Αραβες. Ο κόκκινος βελούδινος διάκοσμος του μπαρ δεν θα ήταν αταίριαστος σε ταινία του Kaurism?ki. Επιστροφή από την κρύα και σκοτεινή Croisette και επιτέλους ύπνος.
TPITH
Η εθνική εορτή του Μπαντουκιστάν ξημερώνει υπό τους ήχους των αυτοκινήτων της πόλεως των Καννών. Ο αυτοανακυρηγμένος πραξικοπηματικά ηγέτης του Μπαντουκιστάν έφαγε το εορταστικό πρωινό του και έφυγε γιά τη συνέντευξη τύπου της ομάδας. Εισήλθε πανηγυρικά μόνος και αργοπορημένος στο Palais des Congres, πήρε τη θέση του στο τραπέζι και μίλησε γιά το πόσο δύσκολο είναι ένας τέτοιος συνδυασμός χορού και ζωντανής μουσικής να χάσει το ενδιαφέρον του. Συνειδητοποίησε επίσης το πόσες άλλες ωραίες παραστάσεις φιλοξενεί το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού και πόσο θα ήθελε να δεί αρκετές από αυτές κι έτσι έχασε προς στιγμήν το κέφιν του. Εν συνεχεία μετέβη στην αγορά των Καννών με τους φίλους του Τ.Κ. και Φ.Σ. όπου αγόρασε χορδές γιά την κιθάρα του και μία μπλούζα με γατάκια γιά την κόρη του. Η ομάδα συνέχισε με τα πόδια γιά το Κάστρο των Καννών (Castre και όχι Chateau παρακαλώ!), χάλασε μερικά ψιλά και θαύμασε με τα κυάλια του προαυλίου το κρύο φθινοπωρινό μεσογειακό τοπίο. Το μεσημεριανό γεύμα σκληροψημένων κρεάτων γαρνιρίστηκε με βλέμματα θαμώνων που δεν είχαν συνηθίσει να βλέπουν άγνωστες φάτσες στα διπλανά τραπέζια.
Ο ήλιος λάμπει χωρίς να κάνει ιδιαίτερη ζέστη και οι Κάννες μοιάζουν με ένα κοκτέιλ Ρόδου και Λεμεσού, επί το αριστοκρατικότερο βέβαια, μόνο που έχουμε φτάσει στον ορισμό του off season, ακριβώς την εποχή που όλα, ή σχεδόν όλα, διάλεγαν γιά να κλείσουν. Ακόμα και το καφέ-μπαρ-στέκι της τοπικής παροικίας από το Κονγκό με ένα περίεργα οικείο όνομα (βλέπε και φωτογραφία). Κι εγώ που ήθελα να περπατώ στην Croisette των Καννών σαν ένας κοσμοπολίτης και να φαντάζομαι πως είμα τουλάχιστον ο Ζάχος Χατζηφωτίου, ο επιθεωρητής Κλουζώ ή κάποια ανάλογη προσωπικότητα του διεθνούς στερεώματος, απλά κοιτάζω την άδεια παραλία και τους πανύψηλους φοίνικες που περιμένουν καλύτερες μέρες.
Το θέατρο Noga Croisette ανοίγει τις πόρτες του γιά όλη την ομάδα και επιτέλους ξαναβρισκόμαστε όχι μόνο με την αυθεντία των φώτων (και της αλλαγής τους) Βασίλη Καψούρο αλλά και με το ιστορικό, πολύπαθο και πολυταξιδεμένο τραπέζι του Μυστικού Δείπνου που έφτασε με φορτηγό από τη Χάγη. Απ´ ό,τι έχω καταλάβει το τραπέζι είναι αποφασισμένο να γνωρίσει τον κόσμο. Το περιποιημένο θέατρο που συνήθως φιλοξενεί εκδηλωσεις αβάσταχτης νοσταλγίας γιά το ηλικιακά προικισμένο τμήμα του ντόπιου πληθυσμού ετοιμάζεται να δεχτεί το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού των Καννών. Σιγά-σιγά η ομάδα στήνει τον εξοπλισμό της παράστασης. Σιγότερα-σιγότερα οι Γάλλοι τεχνικοί συμμετέχουν. Οι ώρες περνούν. Αφού τα πάντα είναι στη θέση τους το αυριανό σάουντσεκ και η πρόβα αρχίζουν στις 9 το πρωί, η παράσταση είναι γιά τις 7 το βράδυ. Ο αυτοανακυρηγμένος πραξικοπηματικά ηγέτης του Μπαντουκιστάν αποχώρησε γιά το ξενοδοχείο και γιόρτασε την εθνική εορτή με τους φίλους του, τις φίλες του και λίγη βότκα αρωματισμένη με βατόμουρο.
ΤΕΤΑΡΤΗ
Η εθνική εορτή του Μπαντουκιστάν έχει περάσει και δίνει τη θέση της στην εθνική εορτή της Καριωτακίας, της οποίας ο δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης εορτάζει τα °(ά γενέθλιά του. Η ώρα του πρωινού περνάει απίστευτα γρήγορα ενώ εκμεταλλεύομαι το δωρεάν ασύρματο ADSL του ξενοδοχείου και κατεβάζω μία ταινία του William Burroughs, 212 MB σε οχτώ ακριβώς λεπτά. Πρόσεξα οτι η Γαλλία είναι γεμάτη με τέτοια μέρη, κάτι εύκολο αφού το κόστος του ADSL είναι 56 φορές φτηνότερο από το ελληνικό.
Το σάουντσεκ αρχίζει στο θέατρο, όλοι και όλες σιγά-σιγά ζεσταίνονται γιά την πρόβα. Τα πάντα είναι έτοιμα και σε λίγη ώρα ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου θα είναι ο δεύτερος συνθέτης από τη Λάρισα του οποίου η μουσική θα ακουστεί στις Κάννες. Η πρόβα γίνεται και όλα έρχονται σιγά-σιγά στη θέση τους χωρίς ιδιαίτερο άγχος. Κάποια καινούρια πράγματα που σκέφτηκα να παίξω ευτυχώς ακούγονται εντάξει, αρχίζουμε τα στοιχήματα μεταξύ μας γιά το αν κάποια πράγματα θα γίνουν ή όχι στη διάρκεια της παράστασης. Θα τολμούσα να ομολογήσω οτι ποτέ τα πάντα δε γίνονται με τον ίδιο τρόπο, ο Μυστικός Δείπνος έχει μιά δικιά του ζωή και η έννοια της μηχανικής επανάληψης είναι κάτι το ανύπαρκτο. Ολοι συμμετέχουμε με τον τρόπο μας σ' αυτό που γίνεται, είτε χορεύοντας, είτε παίζοντας, και όλοι επηρεάζουν όλους, όπως ακριβώς θα γινόταν σε μιά συντονισμένη μπάντα.
Μεσημεριανό διάλλειμα γιά φαγητό. Η ομήγυρη καταλήγει στο οτι το ψήσιμο στη Γαλλία είναι μιά σχετικά μινιμαλιστική δραστηριότητα: αν παραγγείλεις κάτι καλοψημένο αυτό θα στάζει αίματα, ενώ το μαγείρεμα του saignant έγκειται στο να το βάλεις στο τηγάνι και να του ρίξεις ένα έντονο βλέμμα χωρίς όμως να ανάψεις την κουζίνα.
Ξανά πίσω στο θέατρο και μιά γλυκιά ηρεμία κυριαρχεί στα παρασκήνια. Οι τεχνικοί μετρούν την ώρα αντίστροφα και ρίχνουν προειδοποιήσεις: δέκα λεπτά, πέντε λεπτά. Ρίχνω μιά κλεφτή ματιά από τις κουρτίνες και, ω του απιστεύτου, η αίθουσα έχει γεμίσει. Κι απ´ ό,τι βλέπω δεν είναι ο κόσμος που συνήθως πηγαίνει σε γκαλά νοσταλγίας, ίσως είναι τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Το φως πέφτει, βγαίνουμε στη σκηνή, ακούγονται οι πρώτες νότες από τις Μύγες. Φαίνεται οτι θα πάει καλά.
Και η παράσταση πηγαίνει καλά, όλα κυλάνε σαν να μην είχαμε να παίξουμε μαζί από το Σεπτέμβριο. Λείψαμε ο ένας στον άλλον κι έτσι ευχαριστιόμαστε κάθε στιγμή της παράστασης ακόμα περισσότερο. Ο κόσμος φάνηκε να το χαίρεται ιδιαίτερα κι εμείς το ίδιο - ο Μυστικός Δείπνος δεν είναι μιά συνηθισμένη παράσταση χορού και μπορεί εύκολα να ξενίσει ένα πιό συντηρητικό κοινό. Μας ξαναβγάζουν και μας ξαναξαναβγάζουν στη σκηνή. Οι Sine Qua Non καταλήγουν να μοιράζουν αυτόγραφα σε νέους θαυμαστές τους. Πιό αργά, μαζεύοντας τη σκηνή, ένας Γάλλος τεχνικός σφυρίζει τη μελωδία από τις Μύγες μόνος πάνω στο πάλκο και όπως φαίνεται ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου απέκτησε άλλον ένα φαν στη Γαλλία. Γιά μένα ήταν ίσως η καλύτερη στιγμή του ταξιδιού.
Ακολουθεί δείπνο σε πιτσαρία με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του φεστιβάλ και σόλο ζωντανό πρόγραμμα από τη Μάρθα Φριτζήλα γιά τα εκλεκτά μέλη της ομήγυρης.
ΠΕΜΠΤΗ
Ημέρα αφιερωμένη στην έλλειψη χρόνου. Ξύπνα. Μάζεψε. Κουβάλα. Φάε γρήγορα. Βιάσου να πας στο αεροδρόμιο (μέρα αυτή τη φορά και μέσα από ένα όμορφο φθινοπωρινό μεσογειακό τοπίο). Τρέχα να προλάβεις την ανταπόκριση στη Ζυρίχη. Κι όταν φτάνουμε στην Αθήνα βρέχει και φυσάει. Ολοι σκορπίζουμε σε διαφορετικές πρόβες και πόλεις από την άλλη μέρα κι όλοι περιμένουμε το ίδιο την επόμενη φορά που θα ξαναβρεθούμε όλοι μαζί. Να χορέψουμε το μυγοκτόνο βαλς. Μπζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ
Σντουπ (απότομο)
))
