Τελικά τίποτα δεν πάει χαμένο...
Ούτε μάλλον κι εκείνα τα \"αδόκιμα και καθόλου καλά\" στιχάκια του Θανάση που \"χάθηκαν...\" μετά το 1982.

Πάμε λοιπόν.

Εβδομήντα χρόνια από τη γέννηση και 25 από το θάνατο του Μάνου Λοΐζου συμπληρώνονται φέτος και οι πιο στενοί φίλοι και συνεργάτες του, με οδηγό την κόρη του Μυρσίνη, έσμιξαν για να τον τιμήσουν, κάτι που μάλλον έχει ξεχάσει η πολιτεία.

¸τσι θα λάβουν χώρα αρκετές συναυλίες φέτος για τον Μάνο.
Εδώ θα βρείτε περισσότερες πληροφορίες

Τελικά τίποτα δεν πάει χαμένο όπως είπα και στην αρχή...
¼ποιος θελέι αποδείξεις ας διαβάσει πιο κάτω...

¼πως ανακοίνωσε η Μυρσίνη Λοΐζου φέτος βρήκε στο συρτάρι της μητέρας της κασέτες με ανέκδοτο υλικό του πατέρα της σε στίχους του Θανάση Παπακωνσταντίνου και ευχήθηκε «να βρεθεί ο καλύτερος τρόπος για να αξιοποιηθεί».

Ας μείνουμε όλοι ξάγρυπνοι ακόλουθοι και οδηγοί.
Καλημέρα.
Δ.

Εκ παραδρομής άνοιξα το θέμα στο \"Γενικά και αόριστα / Προσωπικά μηνύματα\" και όχι στο \"Νέα/Ειδήσεις\"<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: [siris], στις: 03/04/2007 12:46

Πολύ καλά τα μαντάτα σου! Μακάρι να αξιοποιηθούν καταλλήλως αυτά τα τραγούδια! Και σύντομα!

Θα είναι μια πολύ ωραία αναδρομή αυτά τα τραγούδια (όταν εκδοθούν)...στα παλιά καλά του Λοίζου και στα αρχικά βήματα του Θανάση! Ευχαριστούμε siris για την είδηση!

Αν έχω καταλάβει καλά ο ΘΠ έχει έκτοτε \"αποκηρύξει\" την εν λόγω γραφή του (βλ. Δίφωνο 2004). ¸τσι, το κόβω χλωμό να εγκρίνει τώρα την \"αξιοποίησή\" τους.
Εκτός κι αν όταν λέει πως θα φτιάξει δίσκο \"ο οποίος θα έχει στιχουργικά πολύ έντονη κοινωνική διάσταση\" (βλ. Αυγή 2006) εννοούσε την αξιοποίηση προπολεμικού υλικού....Για να δούμε...

---

«Η συνεργασία με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου προέκυψε ως αποτέλεσμα της συνεργασίας μου με τον Μάνο Λοΐζο. Πριν ακόμη πάρω το δρόμο της μουσικής, είχα μια ευχέρεια να γράφω στίχους. ¸τσι, λόγω του θαυμασμού που έτρεφα στον Μάνο, του έστειλα κάποια στιχάκια. Του άρεσαν. Ανάμεσά τους ήταν και ο Μαύρος γάτος. Τότε ετοίμαζε κομμάτια που θα τραγουδούσε ο Βασίλης. Είχε έτοιμα τα εννέα και προσπαθούσε να βρει άλλα τρία-τέσσερα για να ολοκληρωθεί ο δίσκος, αλλά τον πρόλαβε ο θάνατος. Τελευταία είχε κάνει το δίσκο Τα Τραγούδια Της Χαρούλας και τα στιχάκια μου αυτά υπολείπονταν πάρα πολύ και ευτυχώς που δεν κυκλοφόρησαν. Τα διέκρινε η ορμή της ηλικίας των δεκαεννέα-είκοσι χρόνων, αλλά δεν είχαν την εσωτερικότητα που νομίζω ότι βγαίνει στον σημερινό στίχο που κάνω. Στον απόηχο λοιπόν αυτής της συνεργασίας κάναμε τον Μαύρο γάτο. Μαζί με τον Λεγεωνάριο -που έχει να κάνει με το στρατό, τότε που ήμουν φαντάρος -μπήκαν στον ίδιο δίσκο, τη Διαίρεση. Και τα δύο αυτά τραγούδια μου δεν με ικανοποιούν σήμερα. Γράφω αυθόρμητα τα στιχάκια μου με διάφορα συναισθήματα και εικόνες της ζωής μου στην επαρχία και, συγκεκριμένα, στον Τίρναβο. Ακόμη κι αν είχα με ενάργεια στο μυαλό μου, αυτή τη στιγμή, όλο το υπόστρωμα με βάση το οποίο βγήκε τότε ο στίχος, δεν θεωρώ ότι αξίζει να λέμε τι ακριβώς σήμαινε ο Μαύρος γάτος, γιατί αποκόπτουμε το δέκτη από την ουσία της τέχνης. Δεν μου αρέσει να δίνω τη δική μου αίσθηση στο τι εννοούσα όταν έγραφα ένα στιχάκι. Θεωρητικά ήμουν κοντά στον αναρχισμό και παραμένω ως σήμερα, κατά έναν τρόπο, στον αντιεξουσιαστικό χώρο, γιατί πιστεύω ότι η εξουσία φθείρει και τους καλύτερους ανθρώπους. Κάτω από αυτό το σκεπτικό λειτουργούσα. Αργότερα, σε κάποιο άλλο τραγούδι, χλευάζοντας τον εαυτό μου, την απόσταση της θεωρίας και της πράξης, έγραψα τα ¸ρημα Κορμιά... του χρόνου παιχνιδάκια, στον ύπνο σταυραετοί, στον ξύπνιο στρατιωτάκια. Στον εαυτό μου αναφερόμουν. Την εποχή που έγραψα τον Μαύρο γάτο διάβαζα Μπακούνιν, Μαλατέστα, διάφορα βιβλία από τις εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος, Διεθνής Βιβλιοθήκη καθώς και το περιοδικό της. Αργότερα γνώρισα τον Μάρεϊ Μπούκτσιν, Αμερικανό αναρχοκομμουνιστή- ακτιβιστή. Μου άρεσε πάρα πολύ η σκέψη του, γιατί ήταν πιο σύγχρονος και έθετε προβλήματα οικολογίας και πολεοδόμησης. Για εκείνη την εποχή αυτά που έγραφα τα αξιολογούσα θετικά, μα σήμερα κάπως υπερβολικά και κραυγαλέα σε σχέση με την τωρινή κατάσταση. Στο Αερικό αργότερα έγραψα: όσες κι αν χτίζουν φυλακές και αν ο κλοιός στενεύει ο νους μας είναι αληταριό που όλο δραπετεύει: ένας στίχος όχι τόσο έντονος σε σχέση με την πρώιμη περίοδό μου στην οποία αναφέρθηκα».

περιοδ. Δίφωνο τ. 107, Αύγουστος 2004, σ. 36.

---

Διέκρινα μια πολύ πιο έντονη σαρκαστική διάθεση αυτή τη φορά στους στίχους σου ή είναι η ιδέα μου;

¼χι, είναι αλήθεια... Δεν ξέρω γιατί μου βγήκε έτσι και δεν είναι φυσικά επειδή δεν υπάρχουν πράγματα που με ενοχλούν, τουναντίον, είναι πάρα πολλά και όλο και περισσότερο! Αυτή τη φορά όμως μου προέκυψε πιο πολύ χλευαστικό προς όλη αυτή την εικονική πραγματικότητα που υπάρχει γύρω μας και κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι αληθινή. Από την άλλη δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω σαρκαστικούς ή και αυτοσαρκαστικούς στίχους, έχω δώσει αρκετούς τέτοιους στον Σωκράτη Μάλαμα, στην προσωπική μου δουλειά δεν είχαν φανεί τόσο πολύ ως τώρα... Και έχω στα υπόψη ένα μελλοντικό δίσκο, δεν ξέρω αν θα είναι απαραίτητα ο επόμενος, ο οποίος θα έχει στιχουργικά πολύ έντονη κοινωνική διάσταση.

Αυγή 17/12/2006<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: Πηνειώ, στις: 03/04/2007 20:02

[siris] έγραψε:
Το έβαλα στη θεσούλα του και ελπίζω λίαν συντόμως να μετακινηθεί στη θέση που του αρμόζει δηλαδή στη \"Δισκογραφία\". Στο Σταυρό είχανε γίνει αρκετές συζητήσεις γύρω από αυτό το θέμα και την ανεύρεση του \"χαμένου\" υλικού. Τώρα που βρέθηκε ας ελπίσουμε ότι θα αξιοποιηθεί σύντομα.

Ευχαριστούμε Δημήτρη

Δεν πρόλαβε να συνεργαστούν


Αρχές της δεκαετίας του '80, ένας νεαρός, εντελώς άγνωστος μουσικός, έστειλε δειλά μερικούς στίχους του στον Μάνο Λοΐζο. Δεν περίμενε και πολλά. Κι όμως. Λίγες μέρες μετά έλαβε ένα τηλεγράφημα: «Θανάση μού αρέσουν οι στίχοι σου. Θέλω να συνεργαστούμε. Μάνος Λοΐζος». Ο άγνωστος 20χρονος ήταν ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, κι αυτή ήταν η πρώτη του απόπειρα στα μουσικά πράγματα.



Θανάσης Παπακωνσταντίνου: «Αρεσαν οι στίχοι μου στον Λοΐζο, αλλά τον πρόλαβε ο θάνατος»
Και η πρώτη του γνωριμία με τον Μάνο Λοΐζο: γιατί εκείνος πήρε πράγματι τους στίχους και τους μελοποίησε, σκοπεύοντας να δισκογραφήσει τα τραγούδια με ερμηνευτές τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τη Χαρούλα Αλεξίου. Το επιβεβαίωσε χθες ο Αχιλλέας Θεοφίλου που είχε ακούσει τότε τα τραγούδια και είχε ξεχωρίσει μάλιστα ένα από αυτά «ως ισάξιο αν όχι και καλύτερο από το \"Ολα σε θυμίζουν\"».

Ο Λοΐζος πέθανε προτού προλάβει να ολοκληρώσει αυτή τη δουλειά. Κασέτες με πρωτόλειες ηχογραφήσεις ανακάλυψε πρόσφατα η Μυρσίνη Λοΐζου, ψάχνοντας στα συρτάρια της μάνας της, της Μάρως Λοΐζου. «Ελπίζω αυτό το ανέκδοτο υλικό να αξιοποιηθεί», ευχήθηκε η Μυρσίνη.

«Απορώ τι είχε βρει σ' αυτούς τους στίχους ο Λοΐζος -αν σκεφτείς μάλιστα ότι ερχόταν από δουλειές σαν τα \"Τραγούδια της Χαρούλας\". Κάποια πρωτοτυπία; ίσως», αναρωτιέται σήμερα ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Ισως και εκ των υστέρων έχοντας κατακτήσει στο στιχουργικό πεδίο βαθιά εσωτερικότητα και ουσία, να θεωρεί τους νεανικούς του στίχους «πρωτόγονους». Γελάει μάλιστα όταν διηγείται ότι ο Λοΐζος του είχε πει κάνοντας πλάκα ότι έπαθε το πρώτο εγκεφαλικό μόλις διάβασε τους στίχους του. Αλλά αναρωτιέται κιόλας «αν είχε βγει εκείνος ο δίσκος, τι πορεία θα είχα στη μουσική; Θα είχα μεγαλύτερη φόρα, διαφορετική πορεία, ίσως και καλύτερη».

Παρ' ότι θαύμαζε απεριόριστα τον Λοΐζο, ευτυχώς ωστόσο, παράκουσε μια συμβουλή του: «Θανάση στη μουσική δεν έχεις κανένα ταλέντο. Ν' ασχοληθείς αποκλειστικά με τον στίχο».

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου αναδείχτηκε έκτοτε σε έναν από τους πιο ενδιαφέροντες και μουσικά και στιχουργικά τραγουδοποιούς, με προσωπικό ύφος και ιδιαίτερο στίγμα. Φυσικά δεν ξέχασε ποτέ τον Λοΐζο. Κι όταν δέχτηκε το τηλεφώνημα της Μυρσίνης πήγε πρόθυμα να ακούσει εκείνες τις παλιές ηχογραφήσεις. Ας ελπίσουμε πως θα τις ακούσουμε κι εμείς...



Ν.ΧΑΤΖ.



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 03/04/20