Δύσκολο να διαλέξω..... Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι από ένα τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού:

\"Αν μ' αγαπάς θα σ'αγαπώ δυο κόσμους παραπάνω
Αν μ' αγαπάς θα περπατώ και στο μαχαίρι επάνω\"

(Είμαι κι αισθηματίας... τι να κάνουμε!)

Τα φιλιά μου

Τι τραγούδι να σου πω που να σε ξέρει
Να'ναι εκεί όταν γελάς κι όταν φοβάσαι
Να'ναι εκεί όταν μεθάς κι όταν λυπάσαι
Κι όταν κρύβεσαι στις μοναξίας τα μέρη

Τι τραγούδι να σου πω εκεί που πας
Να μη μοιάζει με κανένα
Τι τραγούδι να σου πω εκεί που πας
Μα να μοιάζει μ' όλα όσα αγαπάς

Τι τραγούδι να σου πω που να'χει αέρα
Σαν κι αυτά μες στις κασέτες που χουν λιώσει
Γιατί πάτησαν το χρόνο όσοι έχουν νιώσει
Πήραν σήκωσαν το φως κι εδώ το φέραν

Τι τραγούδι να σου πω χωρίς ουσία
Να το φτύνουν οι σοφοί κι οι μπερδεμένοι
Να γεννιέται στα ρηχά κι εκεί να μένει
Να μην έχει ούτε λάμψη ούτε αξία
Μα να φέγγει στη δική σου καταχνιά....

...αυτά τα ολίγα....από Ενδελέχεια....

αυτές τις μέρες


Με αλυσίδες δέθηκα και βασανίστηκα
τη φυλακή μου έχτισα και μέσα κλείστηκα
και τραγουδάω μοναχός μου σαν τον κατάδικο
για να ξορκίσω το κακό μου και το άδικο

Και τραγουδάω μια ζωή να πω τ' ανείπωτα
για μια ψυχή που τυραννιέται απ' το τίποτα

Προσφυγοπούλα μου ψυχή στα παραπήγματα
τραγούδησέ μου τα βαριά, βαριά σου κρίματα
κανείς δε φταίει στη ζωή για ό,τι δικάζεται
και τραγουδάει την καταδίκη να μοιράζεται

(Ορφέας Περίδης)

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..
Γλυκιά μου, μη χαθείς…

Τα ανείπωτα
(Δημήτρης Ζερβουδάκης)


Οσο μακρύς ο δρόμος σου κ αν φαίνεται
να προσπαθείς με το κορμί να καίγεται
όλα τα ψέμματα του κόσμου θα τα ζήσεις
Ολα παιρνούν την ίδια ώρα χάνονται
ξαναγυρνούν μεσ`την ζωή μοιράζονται
μέσα σου κρύβονται βαθειά αν τα ζητήσεις...

Με το κορμί να καίγεται
(Δημήτρης Ζερβουδάκης)

οταν θελήσει η μοίρα μου τον κόσμο αυτόν ν'αφήσω
και κάθε ελπίδα για ζωή , απ´την καρδιά μου σβήσω,
μια κούπα απο την στάχτη μου να φτιάξετε συντρόφοι
σάν θα γεμίζει με κρασί , μπορεί να ξαναζήσω....

Τότε παλιά
πολλά χαμόγελα δακρύζανε στους τοίχους
ψυχρή μπογιά
πάρε να έχεις έναν πίνακα με μύθους
και «άντε γεια»
σαν από αυτά που ανθίζουνε στις αποθήκες
σιγά σιγά
να ʽξερα μόνο σε ποιο όνειρο με βρήκες
και τι «μετά»;
άστο «μετά» για τις απόστρατες ανάγκες
πολλά φιλιά
πιάσε κουβέντα με τις « μαύρες » σου ανταύγειες

Καληνύχτα...

Τώρα λοιπόν
πολλά χαμόγελα δακρύζουνε στους τοίχους
ζεστό παρόν
μια μοναξιά και πέντε ιππότες εκ του πλήθους
των ευγενών
βρε, λες κι αυτοί να υποστήλουν την σημαία;
ε και λοιπόν;
να, πάλι νύχτωσε και σκίζεται η αυλαία
και παρελθόν
ούτε φωνή, ούτε ακρόαση κι απόψε
εν καιρώ ...
ξάπλωσε ήσυχα, γυμνή, το ρεύμα κόψε

Καληνύχτα...

(αναίσχυντη προσωπική διαφήμιση) <br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: [siris], στις: 29/05/2007 02:25