Απο τον καλυτερο (κατα την γνωμη μου παντα) δισκο της παλιας Ελληνικης σκηνης

Θαύμασε το λουλούδι, πριν να μαραθεί,
θαύμασε το δάκρυ, πριν στεγνώσει,
θαύμασε τη μέρα, πριν νυχτώσει,
αγάπησε την ομορφιά, πριν σε προδώσει.

Αποχρωση παρανοιας ειναι η ζωη σου
συμπληρωματικη ειναι η αναπνοη σου
Κοπος χαμενος η προσπαθεια σου
Να δωσεις ενα μυνημα, να δωσεις μια ελπιδα
Ποτε τους δεν προκειτε να σε καταλαβουν
την ιδια την ζωη τους δεν θα αναλαβουν
Μη γινεσαι κομματια, κανεις δεν το αξιζει, αστους να σαπισουν, στα σκατα να ζησουν

Καποιος ανθρωπος πεθαινει μονος, οι φωνες του δεν φτανουν στα αυτια σας, δεν αντεχουν ολοι τον πονο, ο πονος σκοτωνει την λογικη, παραλυει τα ενστικτα και σαν λυτρωτης φτανει ο θανατος για να στησει το σκηνικο της φθορας, για να ρίξει την αυλαία με μιας.
Αδιαφορεις, γιατι δεν καταλαβαινεις, ριξε μια ομως μια ματια σε εκεινο το υπογειο, ο τοιχος γραφει:
Κουραστικα, βαρεθηκα, αηδιασα, ψυχρες τοξινες

Προωρα μαραμενα λουλουδια, πεφτουν απο τα χερια σου
Οι φλεβες συναντουν τα ξυραφια κι οι ψαλμοι σου βουλωνουν τις κραυγες
Τωρα νιωθω 20 χρονων γερος, δεν μπορω αλλο να υπομενω, θα φτυσω την Παναγιοτητα σου, δεν χρειαζομαι παρασημα στην αλλη ζωη

Δεν θα μεγαλωσει το λουλουδι, με αιμα αν το ποτησεις

Mάσκα δεν έχω να γυρνώ
στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ
της θάλασσας την πονηριά
και της σιωπής τον πλούτο.

---

Απόψε η καρδιά μου θα γίνει ένα παλιό
ποδήλατο που θέλει να βγει στον ουρανό,
τον Μάσιμο Τροΐζι να βρει και να του πει
πως μέσα σε μια νύχτα αλλάζει η ζωή.

---

Πολλές φορές προσπάθησα,
μα αυτά τα γαμημένα,
αντί να βγούν στα χείλη μου
σφηνώνουν στον αυχένα.


τρία στιχάκια λοιπόν...

tha sumfwnisw k egw me ton agapito chris ws pros to tragoudi tis Madeleine Peyroux.. episis:

Μεσα απ αυτο το φονικο μοναχα
ο ερωτας θα ζησει, γι αυτο στο σωμα σου
ας χαθω, στους δρομους που ονειρευομαι
χωρις επιστροφη
Σωκρατης Μαλαμας


Εμεινα μονη και καταλαβα
ποσα μηνυματα δεν τα 'λαβα
με κορο'ι'δευει απο μακρια η μοιρα
που τη λερταρω μια ζωη, μα μια βολτα
δεν την πηγα
Μελινα Κανα

\"Μεσα απ αυτο το φονικο μοναχα
ο ερωτας θα ζησει, γι αυτο στο σωμα σου
ας χαθω, στους δρομους που ονειρευομαι
χωρις επιστροφη\"

Οι στιχοι και η μουσικη ειναι του Διονυση Τσακνη(Ειδατε τί παιδια βγαζει η καρδίτσα; )

Ο Σωκρατης ερμηνευει.<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: kastorpios, στις: 28/05/2007 17:20

Μια άλλη φωνή

Μικρή η φωνή κι ανήμπορη μια λέξη ν' ακουστεί
σ' αυτή την άσκοπη βουή που όλα τα σκεπάζει.
Μα τώρα νιώθω μια αιτία, κι ένα λόγο που θα κάνω
ολόχρυσες οι σάλπιγγες, τραγούδι να σημάνουν.

Μέσα απ' αυτό το φονικό
μονάχα ο έρωτας θα ζήσει
γι' αυτό στο σώμα σου ας χαθώ
στους δρόμους που ονειρεύομαι
χωρίς επιστροφή.

Κι ενώ η μαμή της ιστορίας με ξεχνάει
τις ίδιες μήτρες ξεγεννάει με ίδιους πάντα τρόπους.
Το τζάμι σπάζω μιας βιτρίνας και παίρνω όλα τα φιλιά σου
που εκεί τα φυλακίσανε, μα τώρα μου ανήκουν.

εκπληκτικό κομμάτι και απίστευτη ερμηνεία απο το Σωκράτη..

Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που θα φυτεύεις, σα να πούμε, ελιές ακόμα στα εβδομήντα σου
¼χι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά σου
Μα έτσι, γιατί το θάνατο δε θα τονε πιστεύεις
¼σο κι αν φοβάσαι
Μα έτσι, γιατί η ζωή θε να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά

Για τη ζωή.Μάνος Λοΐζος
Ποίηση: Ναζίμ Χικμέτ, Απόδοση: Γιάννη Ρίτσου