ήρθε ο δίσκος Λάρισα, εγώ τον παρέλαβα το πρωί.. Δεν παίρνεις κανένα τηλ στην ACS;

trigitis έγραψε:
Σφηνώνω ως γνήσιο χωριατόπαιδο της περιοχής.
Λοιπόν, το Γκουνταμάνι είναι περιοχή στο βουνό, στις παρυφές του Ολύμπου, το διασχίζεις κατά τη διαδρομή απο Ροδιά προς Καλλιπεύκη.
Ξηριάς ή Τιταρήσιος είναι ποτάμι που διαρρέει την περιοχή. Απ όσο γνωρίζω στον Ξηριά δυστυχώς αδειάζουν τα απορριματοφόρα των χωριών. (ασχετο, αλλα μόλις άκουσα το τραγούδι θυμήθηκα ότι στο γυμνάσιο σ ενα διαγωνισμα γεωγραφίας στην ερώτηση "γράψτε 5 ποτάμια της Αφρικής" ένας συμμαθητής απάντησε ο 'Ξηριάς' χεχεχε)
Περισσότερες πληροφορίες στο σαιτ του Λος Αμπελες www.ambelonas.gov.gr/index.php?option=com_content&task=blogcategory&id=59&Itemid=104

Περί Μπαμπάνη δε γνωρίζω.

Οι Μπαμπάνηδες (Πάντος και Λεωνίδας) ήταν δυο αδέρφια, ληστές στην ομάδα του διαβόητου Φώτη Γιαγκούλα, την εποχή του Μεσοπολέμου. Συνελήφθησαν τελικά από τη χωροφυλακή και τα κεφάλια τους κρεμάστηκαν στην Κατερίνη. Γκραν γκινιόλ λεπτομέρεια: τα κεφάλια τους νομίζω ακόμα βρίσκονται στο εγκληματολογικό μουσείο Αθήνας

Το παρέλαβα και εγώ μπρώι- πρωί και μου έφτιαξε το κέφι.
Στην αρχή "στράβωσα", το περίμενα πιο χορταστικό και σαν συσκευασία αλλά και σαν άκουσμα.
Τελικά κατάλαβα ότι ο τίτλος "ο ελάχιστος εαυτός" δεν ήταν τυχαίος. Για ακόμη μία φορά ο Θανάσσης μας έβαλε να σκεφτούμε δύο επίπεδα πιο κάτω.
Δύο όρόφους κάτω λοιπόν βλέπεις την απλότητα του δίσκου είτε πρόκειται για την ηχογράφηση είτε για το "περιτύλιγμα".
Minimal, ουσιαστικό και "τόσο όσο" θα τον περιέγραφα τον καινούργιο δίσκο λοιπόν, άλλωστε αυτά δεν μετράνε στη ζωή;
Μπράβο λοιπόν στο Θανάσση και κυρίως ένα μεγάλο μπράβο σε όλους όσους συντέλεσαν, στους αφανείς ήρωες, εγώ έστειλα και ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ τα ευχαριστήρια και τα συγχαρητήρια μου στην Inear. Κάντε το και εσείς, μερικές φορές ένα mail, αρκεί για να αναπτερώσει το ηθικό κάποιον ανθρώπων που κουράστηκαν για την (σε αυτήν την περίπτωση μουσική) ευχαρίστηση μας.

Ο δίσκος είναι ένα ακουστικό χάρμα. Πρόκειται για τη σημαντικότερη δουλειά του Θανάση Παπακωνσταντίνου εδώ και αρκετά χρόνια. Δεν έχει δυνατές και αδύναμες στιγμές - όλα τα κομμάτια του δίσκου λειτουργούν ισάξια, όπως τα κεφάλαια ενός βιβλίου, προσφέροντας μία συνοχή αρχής μέσης και τέλους. Με τον "Ελάχιστο Εαυτό" η καλλιτεχνική ιδιοτροπία του Θανάση Παπακωνσταντίνου παίρνει ξανά μία συμπαγής μορφή που όσο ξαφνιάζει με τις εκπλήξεις της, άλλο τόσο αισθάνεται οικεία πλάι στις περασμένες δουλειές.

Είναι όλα μαζί. Η συνθετική ιδιοφυία που πηγαίνει μπροστά κοιτώντας πίσω στις ρίζες, προσφέροντας ίσως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα δείγματα μοντέρνας ελληνογενούς μουσικής των τελευταίων χρόνων. Η περιέργεια με τους ήχους, μία εύκαρπη περιέργεια μικρού παιδιού που προσπαθεί να βγάλει ένα παιχνίδι από παντού γύρω του. Ο πλουραλισμός, η ταυτόχρονη και αρμονική συνύπαρξη πολλών διαφορετικών μουσικών ταυτοτήτων ανά πάσα στιγμή μέσα στο δίσκο. Οι ήχοι ξετρυπώνουν από παντού σα καλικάντζαροι και σίγουρα χρειάζονται πολλές και προσεκτικές ακροάσεις για να αδράξει κάποιος την ολότητα των τραγουδιών.
Η απρόβλεπτη στιχουργική τεχνική που στέκεται αβίαστα μακριά από το κλισέ και το κοινότυπο που τυραννά τη σύγχρονη δημιουργία. Το πλούσιο λεξιλόγιο και η σχεδόν λαογραφική διάθεση κάποιων ιστοριών. Η φιλοσοφία μέσα στα λόγια που πολύ απέχει από τον ρηχό διανοουμενισμό. Θα λέγαμε πως πρόκειται για μία σεμνή μα δυνατή ποιητική δύναμη. Η κλασσική, διακριτική χιουμοριστική διάθεση που χαρακτηρίζει κάθε πτυχή του δίσκου και αναδεικνύει παράλληλα τις σκοτεινές του γωνίες.
Οι ερμηνείες. Η -φαινομενικά ακατέργαστη- φωνή του Παπακωνσταντίνου που πλέον διεκδικεί μεγαλύτερα μερίδια στο δίσκο. Η πολύ ευχάριστη συμμετοχή του Ορφέα Περίδη που πολύ όμορφα δένει με το υπόλοιπο.
Τέλος, η παρουσία τόσων αξιόλογων μουσικών και -κυρίως- η συμβατότητά τους μπροστά στο τελικό αποτέλεσμα.

Για άλλη μια φορά επαληθεύεται η πολύ έξυπνη διαπίστωση του Δ. Σαββόπουλου, πως ο Θανάσης "κινείται ανάμεσα στη παράδοση και το άγνωστο."
Η ποιότητα του "Ελάχιστου Εαυτού" σε συνδυασμό με τις εξαιρετικές εντυπώσεις που προκαλεί η νέα δισκογραφική εταιρία σημαίνει για εμένα μία σίγουρη αγορά στο κοντινό μέλλον.

trigitis έγραψε:
Πολύ σωστός! Κατόπιν μικρής σχετικής έρευνας στο διαδίκτυο νομίζω η πιο κατατοπιστική σελίδα να θαυμάσει κανείς τα νοτισμένα γένια του ληστή Μπαμπάνη, αλλά και να ενημερωθεί κάπως σχετικά με τη δράση (αλλά και την ιδεολογία) των λεγόμενων και "βασιλέων των ορέων" είναι η ακόλουθη:

www.katakali.net/drupal/?q=el/node/77

Προσωπικά θεωρώ το κομμάτι από τα καλύτερα του έργου. Εκπληκτικός στίχος (συνεπής στην παράδοση και στην εικονοπλασία του Α. Μάνθου και του Ήμερου Ύπνου), υποβλητική μελωδία και ενορχήστρωση, ενώ η σεμνή και βαθειά ερμηνεία του Περίδη (που δεν είναι και ο καλύτερός μου) αναδεικνύει πλήρως την ατμόσφαιρα που θέλει να δημιουργήσει ο Θ.Π. (νυχτερινη απόδραση από τα στενά όρια της σπιτικής κρεβατοκάμαρας και διανυκτέρευση σε βουνοκορφή παρέα με αγρίμια και πνεύματα νεκρών ληστάρχων).