Την καλησπέρα μου από τα Καρδάμυλα της Χίου αγαπητοί Θανασόπληκτοι.
Νομίζω πως τώρα πια μπορώ κι εγώ να διατυπώσω μερικές σκέψεις με αφορμή τη «Βροχή από κάτω» και ελπίζω ότι δεν θα ξανασχοληθώ με το θέμα. Θα πω λοιπόν τις σκέψεις μου μια και καλή και για όποιον κουραστεί, υπάρχει το τηλεκοντρόλ…
Δηλώνω ευθαρσώς ότι στα 23, στα 24 ή στα 25 μου χρόνια θα είχα απορρίψει αυτό το δίσκο ασυζητητί ως μεταμοντέρνο σκουπίδι. Μεγάλος αριθμός των μελών του φόρουμ αλλά και φίλων του Θανάση παίζει σε αυτές τις ηλικίες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και αρκετοί μεγαλύτεροι. ¼μως, στα 37 μου χρόνια, με 2 παιδιά και κουβαλώντας την εμπειρία των χιλιάδων, στην κυριολεξία, αναγνωσμάτων μου αλλά και των ατέλειωτων φιλοσοφικών – μουσικών (κρασο)κατανύξεων, ελπίζω ότι η γνώμη μου δεν θα φαντάζει απλώς σαν τη σκέψη κάποιου γέρου που τα χρόνια τον έκαναν να είναι πιο μαλακό με τους ανθρώπους και τα πράγματα.
Εδώ και πολύ καιρό στη Θανασοπαρέα ψηφίζουμε μονοκούκι «Θανάση». ΓΙΑΤΙ; Μερικοί φίλοι λάτρεψαν το Θανάση από τα τραγούδια του. Κάποιοι μόνο μέσα από τις ιδιόμορφες τεχνικές του. Κάποιοι θαύμασαν τις εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις του (αν και εν πολλοίς δεν ήταν δικές του). Άλλοι θαύμασαν την πρωτοτυπία του. Κάποιο άλλοι τα live του. Άλλοι επειδή «τολμά» και πάει κόντρα στο ρεύμα (κι ο Καρατζαφέρης κι ο Άδωνις κόντρα στο ρεύμα πάνε, και τι μ´ αυτό ; ). Ευτυχώς οι φίλοι που έχουν δει μόνο ένα από τα παραπάνω είναι ελάχιστοι.
Το έργο του Θανάση πρέπει να ιδωθεί «ολιστικά». Πρέπει να το δούμε όχι ως επαγγελματίες «κριτικοί – σχολιαστές» αλλά ως εν δυνάμει και ενεργεία μέτοχοι στο τελετουργικό του, στη μυσταγωγία του.Ας δούμε μερικά στοιχεία από το μεταφυσικό μέρος της σκέψης του: όταν ο Θανάσης έγραφε το «Κάτω απ´ το Μαξιλάρι» δεν αποφάσισε να γράψει ένα λαϊκό παραμύθι – τραγούδι. Είναι εμπειρία, είναι βίωμά του. ¸ρχονται στον ίδιο «πρόσωπα λησμονημένα απ´ το πριν κι απ´ το μετά». ¼ταν ξαναφέρνει στα live του το «¼νειρο» με τη φιγούρα του Μεβλανά Τζελαλεδίν δεν το βάζει τυχαία… Επίσης, είναι βίωμα του η εικόνα της άκρης του δειλινού όπου «δεν βλέπεις όνειρα, αυτά που γίναν βλέπεις και τα επόμενα». Τσάμπα γράφει για το «Άτμαν»; Φαίνεται να πιστεύει πως του ανήκει «μία θέση του ουρανού όπου θα πάει σαν γίνει σκόνη αστρική». «Για εκεί μας κλείνει ραντεβού». (Σκιπίωνα, πρέπει κάποτε να δημοσιεύσουμε το «ενύπνιό» σου. Θα έχει ενδιαφέρον…). Είναι προφανές πως για να επιμένει δεν κάνει απλό σουρεαλισμό ούτε το παίζει παραμυθατζού Χαλιμά…
Παρόμοια βιώματα, αντιλήψεις, μαρτυρίες, εμπειρίες έχουν πολλοί άνθρωποι. Αν είναι μικρόνοοι εμπιστεύονται το Χαρδαβέλα. Αν διαθέτουν στοιχειώδες νιονιό ανοίγουν τα στραβά τους, το ψάχνουν λιγάκι από δω και από κει, και εμπιστεύονται και το ένστικτό τους. Είμαι από αυτούς που λόγω προσωπικών εμπειριών, μετά τα 25 μου μετείχα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο στο «extreme σενάριο» του Θανάση. Με βοήθησαν και πολύ σε αυτό η αγάπη που είχα για την ποίηση, τη μουσική, τη φιλοσοφία, τα Μαθηματικά (γι´ αυτό και έγινα Μαθηματικός – με τον πληθυντικό σας και με εκείνο το «δάσκαλε» στη Θανασοσύναξη στα Εξάρχεια, με κάνατε χώμα … τέλος πάντων…) Σε τέτοια πράγματα βρίσκεις τη μαγεία, και μην τολμήσει κανένας ... Γιαλαμάς και μου πει για τη μαγεία της … Νομικής Επιστήμης, θα φάει γιούχα, ας μιλήσει καλύτερα για τη μαγεία των Pink Floyd. Συνεχίζω, λοιπόν, λέγοντας πως τα βιώματα αυτά ήταν άλλοτε τραγικά και σπαρακτικά σαν τις φωνές από τα «Μολύβια των Μαραγκών» και άλλοτε γλυκά σαν το συννεφάκι από το «Νανούρισμα». Είμαι σίγουρος πως αρκετοί έχετε βιώματα που δε μπορεί να τα ερμηνεύσει η λογική. Εντάξει, δεν είναι ανάγκη να την έχουμε και για Θεό, έτσι δεν είναι; Αλλά ο νους τρελαίνεται. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, όμως νιώθω πως και ο Θανάσης στο περιβάλλον του πρέπει να έχει πολύ σπαρακτικότερα βιώματα, όπως και αρκετοί άλλοι άνθρωποι. Προσπαθεί, λοιπόν, να μας κάνει κοινωνούς του είτε μέσα από το έργο του είτε μέσα από τις συνεντεύξεις του. Το έχω πει και ξαναπεί και γίνομαι κουραστικός: μελετάτε τις συνεντεύξεις του, ακόμα και τις παλιές, υπάρχει πολύ ζουμί. Λύνονται απορίες, δίνονται παραπομπές. Για παράδειγμα το ότι η φιλοσοφική αμφισβήτηση από μεριάς του της έννοιας του χρόνου είναι σύμφωνη με τα νεότερα επιστημονικά δεδομένα από το χώρο της φυσικής και των μαθηματικών, αυτό πώς σας φαίνεται και τι νόημα έχει;
Μην αποδέχεστε το Θανάση μόνο και μόνο επειδή είναι ο Θανάσης. Ακόμα, ακόμα μην ψάχνετε να βρείτε ούτε αν άλλαξε ο Θανάσης – όλοι αλλάζουμε στο φινάλε- ούτε αν κάνει στροφή στη μουσική του προς τα ορχηστρικά, ούτε αν έχασε την έμπνευσή του, ούτε διάφορα άλλα τέτοια. Η «Βροχή Από Κάτω» δεν είναι ούτε καλός ούτε μέτριος ούτε κακός δίσκος. Είναι μια σπαρακτική εξομολόγηση του Θανάση. ¸πρεπε να γίνει δίσκος για να επέλθει η λύτρωση, η «των τοιούτων παθημάτων κάθαρσις». Είναι σαν το ανομολόγητο αμάρτημα που πρέπει να βρει δρόμο για να εξαγνιστεί.
Απευθύνομαι κυρίως στο υπέροχο εκείνο σινάφι των νεότερων, αυστηρών στην κρίση τους, και κολλημένων με το Θανάση φίλων, σε αυτούς που ψάχνονται να βρουν αν «έβρεξε» και από πού «έβρεξε»: αν υπάρχει κάτι που έπρεπε να έχουμε πάρει όλα αυτά τα χρόνια από το «extreme σενάριό» του είναι το να έχουμε τα αυτιά μας και την καρδιά μας σε όλα ανοιχτά. . Τέλος να θυμάστε αυτό που έχω πει και παλιότερα από αυτό το φιλόξενο forum, μιας και είμαι «παθός και μαθός»: Αν καμιά φορά ένας αγαπημένος καλλιτέχνης μας απογοητεύει δεν φταίει πάντα αυτός. Μπορεί να φταίμε εμείς που τον έχουμε κάνει θεό. Και ξέρετε καλά πως ο Θανάσης μόνο θεός δεν θα ήθελε να είναι. Μας σέβεται και καθώς τον βαραίνουν μαγκωμένα στον αυχένα του όλα εκείνα που θέλει να πει, «γέρνει το σώμα του μπροστά σαν να μας προσκυνάει». Τι άλλο πια;…
Τα σέβη μου
Υ.Γ. Δοκιμάστε το με MP3 στο δρόμο όπως προτείνει ένας φίλος. Είναι καλύτερο νομίζω.<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: Αντώνης Περιβολάκης, στις: 21/03/2006 01:53
