MeLiTzaNio έγραψε:
Μέσα κι εγώ

Εντυπώσεις, κρίσεις και γούστα:

Ασπρομόντε:
Ωραιότατο ταξίδι στη στοιχειωμένη απο την ιστορία αλλά παντα γεμάτη με ζωή Καλαβρία.
Η Βασω Δημητρίου φτεροκοπά παρέα με τις Συβαρίτισσες... Τα φωνητικά του Σαβό απο την εισαγωγή θα μπορούσαν να λείπουν απο τις επομενες στροφές, ξεχιλώνουν λίγο το τραγούδι κατά τη γνώμη μου.

Αυτό:
Το τραγουδι απογειώνεται με το αλεγρο και νευρώδες παίξιμο και ακομα περισσότερο με το υπέροχο ακορντεόν.

Ο Φορτίνο Σαμάνο:
Τι είν αυτό που σερβιρε πάλι αυτός ο Θανάσης, tango, bolero, tsa-tsa; Eνδιαφέρουσα η ιδεα του να συνδέσει τις τελευταίες στιγμές του Σαμάνο με το κλιμα ανεμελης ζωής και ερωτισμού που υποβάλλουν οι παγκόσμια πια δημοφιλείς νοτιοαμερικάνικες μουσικο-χορευτικές φόρμες, ίσως ως γεύση της ζωής που δε πρόλαβε να ζήσει ο νεαρός αντάρτης.
Στην πρώτη εντύπωση το τραγούδι μου είχε φανεί αδιάφορο μουσικά αλλα ξανακούγοντας το μου κόλλησε ευχάριστα, είναι κατι περισσότερο απο μια πετυχημένη άσκηση ύφους.

Ζεϊμπέκικο της Κυριακής:
Επιστροφή στις ντόπιες λαϊκές φόρμες για το Θανάση με ένα \"αϊβαλιώτικο ζεϊμπέκικο\", αν δε κανω λάθος. Καλούτσικο αλλά όχι και κατι το έκτακτο.
Μπήκα κι εγώ στο πειρασμό να το φαντάζομαι από το Μάλαμα... Γιατρέ, είναι σοβαρή η κατάστασή μου;

Ορυχεία:
Μου αρέσει, αν και θα το ήθελα ακόμα πιο τραχύ και λιτό ενορχηστρωτικά, χωρίς τύμπανα στα τραγουδιστικά μερη.

Ραμόν:
Το θεωρώ ένα απο τα κορυφαία στιχουργήματα του Θανάση, για όλα αυτά που συμπυκνώνουν οι εικόνες του.
Η αλλαγή στίχων όμως στη δευτερη στροφή, εκεί όπου τώρα ακούγεται \"τον αντάρτη το Ραμόν...\" δε μου άρεσε και δε καταλαβα τη σκοπιμότητά της. Ειδικα η φράση \"στου ουρανού την άκρη\" μου φαίνεται ψευτο-ποιητική, βγαλμένη απο ένα ρομαντικό κλίμα, για αυτό το λόγο αταίριαστη με το υπόλοιπο περιεχόμενο αλλά και γενικά, νομίζω, την όλη αισθητική του Θανάση. Take me to the edge of heaven, Thanasis !
Η μουσική όχι κατι το ιδιαίτερο, αν και μου αρεσε το οργανικό μερος στο τελος, όπου με την αλλαγή τονικότητας και το θέμα των πνευστών δημιουργείται σχεδόν κινηματογραφική ατμόσφαιρα...

Σαν αστραπή:
Μέτρια η μουσική επενδυση αλλά το τραγούδι παραμένει σκοτεινό και δυσοίωνο για αυτό μου άρεσει. Μπορούσε να είναι πιο σύντομο.

Σάρα:
Αυστηρός και τρυφερός συνάμα ο Σαβόπουλος με τη Σαρα. Ακριβής, ωραιότατη ερμηνεία σε ένα απο τα πιο σπουδαία θανασικά τραγούδια της πρόσφατης παραγωγής.

Το καλεσμα:
Άλλο ένα σπουδαίο τραγούδι, απ´ όλες τις απόψεις. Η τελική δισκογραφημένη εκδοχή έχει καποιες διαφορές απο τη δοκιμαστική που ακούγαμε απο το ραδιόφωνο ή είναι η ιδέα μου; Δε μου άρεσε που οι παύσεις πριν απο καθε στροφή χαλανε ξαφνικά το πανηγυριώτικο κλιμα που δημιουργούν τα φωνητικά του \"χορού των συμποτών\". Είναι βέβαια σκόπιμη επιλογή να υπάρχει αυτή η ηχητική αντίθεση ανάμεσα στο σαματά του χορού και την ατμόσφαιρα της αφήγησης στις στροφές, με μόνο ένα σολο όργανο να \"σχολιάζει\" το Σαββόπουλο, αλλά εμένα θα μου άρεσε να είναι πιο σταθερή η παρουσία των νυκτών εγχόρδων της Βασως σε όλη τη διάρκεια του κομματιου. Ας αφιναν εστω μια ακουστική κιθάρα να κρατά το ρυθμό.
¼πως και να χει όμως, η \"σαββοπουλική\" άποψη πανω στο τραγούδι παραμένει πολύ πιο συναρπαστική και απολαυστική για μενα απο τη νωχελική ερμηνεία στα παλιά live του Θανάση με τη μπάντα (απ όπου το τραγούδι έγινε γνωστό ως \"Δεύτερος άνεμος\").

Ο μεθυστής:
Σύντομο αλλά εξαιρετικό, απ' όλες τις απόψεις.

Ατίνσε:
Απογοητευτικό. Χορωδία, πλούσια και λεπτοδουλεμένη ενορχήστρωση αλλά προς τι; Αφού μουλάρωσε η μπουζουκομάνα και οδηγεί το Θανάση ξανά στα ίδια... Με τη μελωδία στο τραγουδιστικό μερος μολις να παραλλάζει το μοτιβο του μπουζουκιού, το μονο αξιοπρόσεχτο στο τραγούδι αυτό τελικά είναι τα ενδιάμεσα οργανικά μερη που όμως δεν αρκούν να αναπληρώσουν την έλλειψη πρωτότυπων μελωδικών ιδεών και να του δώσουν ζωή.

¼λα τα πρωινά:
Δεύτερο καλαματιανό στο δίσκο και όπως και το \"Κάλεσμα\", ένα απο τα πιο ολοκληρωμένα. Το \"ΚΑΙ\" που σφήνωσε στη δεύτερη στροφή ο Σαβό με χαλασε κι εμένα. Εντάξει ρε Νιόνιο, το τραγούδι δεν είναι δα και τοσο πεσιμιστικό ! Συνηγορεί για αυτό και η ματζόρε σκάλα πάνω στην οποία είναι φτιαγμένη η μελωδία που όμως διατηρεί μια γλυκόπικρη γεύση, χάρη και στη λύρα του Σινόπουλου, εκφράζοντας ιδανικά τα αναμικτα συναισθήματα μπροστά στο ξεκίνημα μιας νέας μέρας.


Απολογισμος: Με τέσσερα ωραιότατα νέα τραγουδια (¼λα τα πρωινά, Το κάλεσμα, Ασπρομόντε, Ο Μεθυστής), δύο αξιόλογες επανεκτελέσεις και το υπόλοιπο υλικό σε αξιοπρεπές επίπεδο, ο δισκος δεν είναι ούτε κορφή ούτε πάτος για το Θανάση.
Δεδομένου ότι το συνολικό αποτέλεσμα αποδίδεται σε κοινή συμβολή και ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των δυο βασικών συντελεστών και επομένως μπορεί να θεωρηθεί ότι αντιπροσωπεύει και τους δυο, θεωρώ τη συνεργασία τους γόνιμη και πετυχημένη και αρκετά ενδιαφέρουσα ως μουσική πρόταση, χάρη βέβαια και στη συμβολή των διαλεχτών μουσικών.

Το κύριο αρνητικό της εργασίας αυτής εντοπίζεται κατά τη γνώμη μου στη συνθετική αδυναμία μέρους του υλικού, αν και από την άλλη δε γίνεται να περιμένεις απο ένα μουσικοσυνθέτη να έχει συνεχώς δυνατές και πρωτότυπες ιδέες, ούτε βέβαια είναι απλή υπόθεση το ταίριασμα μουσικής και λόγου, πόσο μάλλον που ο Θανάσης με την άλλη ιδιοτητά του ως δημιουργού, ως στιχουργός δηλαδή, παραμένει παντα εκπληκτικός.<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: sonoro, στις: 12/07/2008 01:08

kastorpios έγραψε:
Αν τελικώς πάτε Μέχικο -που είναι της μοδός τα πάμε Χαβάη, όπως παλιότερα πάμε Σεϋχέλλες και άλλα εξωτικά μέρη που ο ¸λλην δε πρόκειται να απαντήσει όσα διακοποδάνεια και αν επινοήσουν οι τράπεζες. Θα αρκεστεί στη Λούτσα και στο εξοχικό που έχει επίσης χρεωθεί- μην παραλείψετε να διανυκτερεύσετε συν γυναιξί και τέκνοις -προπάντων γυναιξί- στην Χουάρες.

Σευχέλλες;;;

Γιατί Σευχέλλες; Εκεί δεν είχανε στείλει το Μακάριο;

Εγω σε τόπους εξορίας δεν πάω...

Κανενα βραχονήσι θα ειναι και αυτό. Τί δουλειά έχουμε εκεί;

Ηλίας

Ευτυχώς που υπάρχει και το \" Ημερολόγια\" της Πλάτωνος για να ακούμε το καλοκαίρι εμείς στην εξορία.

1.Ασπρομόντε
Στο μόνο που δεν συμφώνω ειναι για το άνοιγμα του δίσκου.
Εξαίσιο κομμάτι(απο τα καλύτερα του Θανάση),ταιριάζει γάντι στην φωνή του Διονύση και απίστευτη ενορχήστρωση(τελικά πολύ καλύτερο απο το λάιβ).
Η καλύτερη στιγμή του δίσκου μαζι με τον Αττίνσε και το Κάλεσμα.

2.Αυτό
Το μοναδικό κομμάτι του δίσκου που προτιμούσα στην λάιβ εκδοχή του λόγω της μεγαλύτερης έντασης που είχε.Αυτό δεν σημαίνει πως και η εκτέλεση του δίσκου δεν είναι καλή.Υπέροχο το ακορντεόν,όπως και το κλείσιμο του κομματιού.Ερμηνευτικά ο Διονύσης αρχίζει να διακαιώνει τον Θανάση για την επιλογή του.Η φωνή του Θανάση -δε- μου μοιάζει διαφορετική.

3.Ο Φορτίνο Σαμάνο
'Ομορφη (κλασική πια) θανασοεισαγωγή.Φανταστική η προσθήκη της τρομπέτας.Το σπουδαίο για μένα στο τραγούδι είναι η αντιφατικότητα της μουσικής με τον (συγκλονιστικό)στίχο.Πραγματικά πάρα πολύ εμπνευσμένο τραγούδι.

4.Ζειμπέκικο της Κυριακής
Το συγκεκριμένο ήταν ο μεγαλύτερος μου φόβος στο πως θα αποδωθεί τελικά,γιατί το κομμάτι έχει πολύ δυναμική στο λάιβ.
Ευτυχώς όλα κύλησαν άψογα!¼μορφος και \"πιασάρικος\" στίχος,με χαλάει κι εμένα λίγο όμως η ομοιότητα της μουσικής με τον Πεχλιβάνη.Στα + το κλείσιμο με το τρομπόνι και τα samples.
Γιατί με κολάζετε κι εμένα με τον Μάλαμα τώρα?


5.Ορυχεία
Άλλη μια απόδειξη του Θανάση πως κάνει διασκευές με λόγω ύπαρξης(οπως πχ Άστρο του πρωινού,Αγία Νοσταλγία).
¼πως είπε και κάποιος,τα ορυχεία έγιναν επιτέλους \"τραγούδι\".
Το κομμάτι είναι απίστευτα κολασμενο,έτσι όπως και έπρεπε.
Ο ερμηνευτής του,το ίδιο!

6.Ramon
Στην πρώτη ακρόαση του κομματιού,με την εισαγωγή ανατρίχιασα μέχρι δακρυών,όπως και στην συνέχεια όταν άκουσα και τον Θανάση.
Δεν ξέρω αν τελικά είναι όντως συγκλονιστικό κομμάτι,πάντως αυτή η πρώτη ακρόαση ήταν από τις ελάχιστες φορές που ένιωσα έτσι ακούγωντας για πρώτη φορά ένα τραγούδι.
Επίσης είναι το μοναδικό κόμματι του δίσκου για το όποιο είμαι σίγουρος πως ο Θανάσης θα ερμήνευε καλύτερα(χώρις βέβαια να σημαίνει ότι δεν μου αρέσει κι ο Σαββόπουλος).

7.Σαν αστραπή
Από τις μελωδίες του Θανάση που στην αρχή μου φάνηκαν υποτονικές και που στην συνέχεια λάτρεψα.
Πολύ ατμοσφαιρική ενορχήστρωση,από τα δυνατά χαρτιά του δίσκου.

8.Sara
Ωραία μεν η απόδοση του Σαββόπουλου,αλλά παραμένει μια διασκευή(η πρώτη του Θανάση κατ'εμε)χωρίς λόγο ύπαρξης.
Καταρχάς η μουσική είναι σχεδόν ίδια!
Με στεναχωρεί επίσης που έμειναν κομμάτια απ'έξω ενώ μπήκε αυτό.

9.Το κάλεσμα
¸να θαύμα πραγματικά!
Από την αρχή μέχρι το τέλος,σε όλα του!
Ρυθμός,ερμηνεία,φωνητικά,στίχοι,μουσική,ενορχήστρωση όλα φανταστικά!
Δεν συμφωνώ καθόλου οτι ο Θανάσης το ερμήνευε καλύτερα.

10.Ο μεθυστής
Ο Χαρούλης μου αρέσει,όχι όμως όσο ο Θανάσης και η χορωδία. Τέλειο και ιδανικός πρόλογος για το επόμενο κομμάτι.

11.Attinse
'Οτι και να πω πραγματικά θα είναι λίγο.
Συγκλονιστικό κομμάτι!
Δεν νομίζω επίσης να έχω ακούσει καλύτερη ενορχήστρωση σε τραγούδι του Θανάση.
Η χορωδία ανατριχιαστική!
Εύγε!

12.¼λα τα πρωινά
Και καταλήγουμε στο κομμάτι που με εξέπληξε περισσότερο από όλα στον δίσκο κι αυτό για 2 λόγους.
Πρώτον γιατι η ερμηνεία του Διονύση(η καλύτερη του στον δίσκο) είναι απίστευτη και δεύτερον γιατί το τραγούδι σε σχέση με το λάιβ είχε την καλύτερη απόδοση στο στούντιο από όλα.
Από ένα ψιλοαδιάφορο τραγουδάκι,έγινε ένα πανέμορφο άσμα!
Το λατρεύω!

Δεν θα πω πολλά περισσότερα,δεν ξέρω αν ο δίσκος τελικά θα πάρει την θέση ισάξια δίπλα στους παλιότερους(αν και οι εντυπώσεις μου είναι υπερβολικά θετικές)νομίζω πάντως πως το συγκεκριμένο υλικό δεν θα μπορούσε να αποδωθεί με καλύτερο τρόπο.
Πολλά συγχαρητήρια σε όλους και στον Θανάση που εμένα προσωπικά με δικαίωσε για άλλη μια φορά με τις επιλογές του.
Καλές ακροάσεις! <br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: κρυστάλλινος αρουραίος, στις: 15/10/2008 00:17

Εγώ βαριόμουν στο ¼λα τα πρωινά...

Μια χαρά είναι η Σάρρα ρε! Ξεκολλάτε! Άσχετοι! <br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: αριάδνη, στις: 11/07/2008 19:57