Ο δίσκος ειναι ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ό ς και τα σημεία που θέλω να σχολιάσω χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τα υπόλοιπα ειναι τα εξής:
-Η φωνή του Σωκράτη τα απογειώνει τα τραγούδια.(Η συνεργασία των δύο, αλλα και ο καθένας μονος, ειναι οτι καλύτερο στην ελληνική μουσική σκηνή σήμερα)
-Η συγκεκριμένη εκτέλεση στο 'Αερικό' δίνει στο τραγούδι μια άλλη πνοή,
αν και το εχουμε χιλιοακούσει live απο τον Φώτη, καιρός ηταν να καταγραφεί και δισκογραφικά αυτη η εκτελεση.
-Η 'παρεϊστικη´ ενορχήστρωση και ηχογράφηση του cd,η οποία έχω την αίσθηση οτι περνάει στον ακροάτη με το πρώτο ακουσμα, κατα την γνώμη μου αξίζει παρα πολλα.
-Ενα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν στην παρέα για τα μουσικά ταξίδια που μας προσφέρει.

μια παρατηρηση μονο...γιατι εγω βρισκω υπεροχη την Αμερικη απο Μαλαμα? ισως τα παξιμαδια και το διαφανο να επρεπε να τα πει η Μαρθα...την Αμερικη ομως την απογειωσε ο Σωκρατης,και δεν βρισκω καθολου ακυρο το ''Ααα'' του...για μενα ειναι η καλυτερη στιγμη του δισκου..

είχα στην ψηφιακή μου \"φυλακισμένο\" τον φώτη να τραγουδάει το αερικό από τη μαγική συναυλία του Θανάση στο Λυκαβητό!μια ευχάριστη έκπληξη παραπάνω σ αυτόν τον δίσκο ήταν και το χιλιοαγαπημένο αυτό τραγύδι!

Κατα τη γνωμη μου τόσο το \"στην Αμερική\" (κυρίως αυτό) όσο και \"τα παξιμάδια\" δεν ήταν όπως θα ήθελα.

Αντίθετα μου άρεσε πολύ \"ο διάφανος\".

Τη κοιλάδα εγω θα τη προτιμούσα με περισσότερα όργανα και μάλλον απο το Θανάση.

¼σα λέει η Μάρθα είναι πολύ ωραία (πως να μην είναι με τη Μάρθα να τα λέει).

Το αερικό είναι απλά καταπληκτικό και σίγουρα καλύτερο απο τη πρώτη εκτελεση.

Η μοσχαροκεφαλή έγινε ήδη το αγαπημένο του εργαστηρίου μου(βαλτο πάλι και τέτοια).

Το you, the universe βγήκε με ένα δίσκο καθυστέρηση.

Οι μύγες και το πες μου κάτι πανέξυπνα και πανέμορφα.

Λοιπόν αν και τον έχω ακούσει λίγες φορές αυτόν τον δίσκο θέλω να πω 5 πράγματα, γιατί λόγω της ιδιαιτερότητας του είναι πιο εύκολο να μας γίνει κτήμα μας… και να περάσει μέσα μας.

Ειδικά σε όσους από μας με ένα τζουρά στο χέρι παλεύαμε να βγάλουμε πολλά από τα τραγούδια αυτά με άθλιες ηχογραφήσεις από κινητά, δημοσιογραφικά κασετόφωνα τηλεφωνητές και άλλα ποταπά μέσα

Και να προσπαθούμε να καταλάβουμε τα λόγια
Με κάποιους από εδώ μέσα την Γευγελή την βρήκαμε κατά λάθος στο σαϊτ του ΟΣΕ και καταλάβαμε τι λέει

αυτό το «που ‘χαν τα χόρτα πάχνη» έπρεπε να ‘ρθει η Μάρθα στο σχήμα για να καταλάβουμε τι λέει

ήταν μια προσπάθεια να κλείσουμε τα τραγούδια αυτά που ταξίδευαν ελεύθερα πολλά χρόνια από στόμα σε στόμα (σε χαρτιά, πεντάγραμμα και τηλεφωνητές)

μετά από πολλά χρόνια για κάποια, λιγότερο για άλλα ο Θανάσης αποφάσισε να φυλακίσει τα πιο τυχερά από τα τραγούδια αυτά υπό το γενικών τίτλο «ΔΙΑΦΑΝΟΣ» … πόσο συμβολικό άλλωστε

Πρώτα από όλα θέλω να πω πως ιδεολογικώς, ο δίσκος αυτός με βρίσκει απολύτως σύμφωνη, και είναι από τις πολύ λίγες φορές στην ελληνική δισκογραφία που κυκλοφορούν τραγούδια τόσο τραγουδημένα στις παρέες… γι’ αυτό τον λόγω ο Θανάσης έχει δικαίωμα να βάλει τίτλο «Τhe Best Hits of Ακυκλοφόρητα».

Κατά τα άλλα, όλα γνωστά κι ωραία, λίγοι ενορχηστρικοι ακροβατισμοί, λίγες εξυπνάδες για να σπάει η σοβαροφάνεια, λίγο οι θόρυβοι, λίγο το σόι, λίγο η εμμονή με την φωνή του Μάλαμα, λίγο η Μάρθα που μας την φυλάει λίγο-λίγο σαν τα καλά αρώματα που είναι κλεισμένα σε μικρά μπουκάλια, και δεν μας την αφήνει να την χαρούμε, λίγα ορχηστικά τα οποία πηδάς για να ακούσεις το επόμενο τραγούδι.

In others words ο Θανάσης που όλοι αγαπήσαμε

Άμα είχε βάλει και τις Μαγγανείες θα κάναμε τάμα στην Τήνο…

Στα καλντερίμια λοιπόν οι προσευχές μάλλον πήγαν χαμένες

Και μείναμε στα καπηλειά να παίζουμε τις μαγγανείες

που από ότι φαίνεται θα μείνουν για πολλά χρόνια στα τέλια του Τζουρά

ΥΓ: Εύχομαι να το αγοράσουν τον δίσκο όλες οι Κομμώτριες και να γίνει Χρυσός με ότι κινδύνους μπορεί να κρύβει αυτό….την έχουν πατήσει πολλοί Labelades kai Labeladises

<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: enypnio, στις: 11/12/2006 20:14

Διάφανος
Ο στίχος είναι συγκλονιστικός, όπως κι η μουσική. Η ερμηνεία του Σωκράτη Μάλαμα συνάδει αλλά ειναι η ενορχήστρωση μεταξύ των δύο που απογειώνει το τραγούδι. Κι ακόμα κάτι. «Τρώει την πέτρα σαν ψωμί, ο Καίσαρας Βαλιέχο/ άλλο αδερφό δεν έχω.» Δημιουργεί ψυχική ανάταση, και γίνεται μια αφορμή για να μπει(ξανά) η ποίηση στις ζωές μας έτσι απλά, αθόρυβα σχεδόν κρυφά, σαν κάτι μεγάλο κι αληθινό.

Η Περσεφόνη- με ερωτηματικό
Ψήγματα σουρρεαλισμού στο στίχο. Με ερωτηματικό κι αυτό. Κάπου με πάει. Η ερμηνευτική φλόγα της Μάρθας στα live γίνεται πυρκαγιά, στο στούντιο φωτιά στο τζάκι.

Στην Αμερική
Το «Στην Αμερική» μου φέρνει εικόνες από τις Νύφες του Βούλγαρη και την America του Ηλία Καζάν. «Ελλάδα σαν αγριόχορτο φύτρωσες κι εκεί», πολύ όμορφος στίχος. Είναι ωραίο να υπενθυμίζουμε στους συνέλληνες πως ως λαός υπήρξαμε μετανάστες....Κι ακόμα, με έναν τρόπο. Η ερμηνεία είναι κατώτερη των περιστάσεων, ωχριά μπροστά στην ερμηνεία της Μάρθας-Θανάση, κι εκείνα τα έρμα τα επιφωνήματα σχεδόν κωμικά ακούγονται. Γιατί προτιμήθηκε αυτή η εκδοχή, δεν μπορώ να φανταστώ. Το ηχητικό background, εκεί δηλαδή που ακούγονται κάποιες φράσεις στα αγγλικά (και προπαντώς εκείνο το σαχλό sure, sure, sure), είναι κομμάτι παραφορτωμένo. Περιττά ξόμπλια με άλλα λόγια που λειτουργούν υπονομευτικά. Οι αμανέδες του Σ.Μ. στο τέλος όμως επιστρέφουν την κινηματογραφική ατμόσφαιρα και αντισταθμίζουν τους ακροβατισμούς ενδιάμεσα.


Πες μου κάτι
Λάτρεψα τη φωνή του παππού. Το ακούω ξανά και ξανά για χάρη του. Από ένα πολύ μέτριο τραγουδοποιητικό σκαρίφημα, η αθώοτητά του το μετέτρεψε σε ένα αγαπημένο τραγούδι. Ας είναι καλά.

Οι μύγες βαλσαμώνονται με βαλς
Είχε περισσέψει από κάποιo soundtrack; Δε χώρεσε στη Βροχή; Εξυπνακίστικος τίτλος. Θα μπορούσε να παραχωρήσει ευγενικά τη θέση του στο Δεύτερο Άνεμο. Για τους μουσικούς πειραματισμούς του ΘΠ πεισθήκαμε στον προηγούμενο δίσκο, δε χρειαζόταν επανάληψη.

Το κομμωτριάκι
Το χειρότερο τραγούδι όλου του δίσκου, για μένα. Στίχος ελιτίστικος που αναπαράγει εργασιακά στερεότυπα με σαρκαστικό αλλά όχι σατιρικό τρόπο. Αποτυχημένη προσπάθεια να μιλήσει για τον καταναγκασμό της εργασίας, όπως ισχυρίζεται πως σκόπευε ο δημιουργός. [Κι εκείνο το αστείο με τις 30.000 κομμώτριες δεν είναι δα και ό,τι εξυπνότερο έχουμε ακούσει για να τυγχάνει τόσο συχνής επανάληψης από τον ΘΠ στις συνεντεύξεις του. Προβλέπω δε πως οι κομμώτριες όχι απλά δε θα αγοράσουν τελικώς το δίσκο, αλλά θα στρέψουν ακόμα πιο σθεναρά τα νώτα τους σε μια κουλτουριάρικη αποτύπωση του επαγγέλματός τους.] Ακριβώς γι&#8217;αυτό θα προτιμούσα ο ΘΠ να ξεκινήσει από τη δική του επαγγελματική κάστα τη διακωμώδηση, την καλλιτεχνική ή εκείνη των εργολάβων. [Και χιούμορ διαθέτομεν κύριε αναγνώστα, και κομμώτριες δεν είμαστε, και από σάτιρα γνωρίζουμε για να σας λύσουμε τις απορίες προκαταβολικά].

Τα παξιμάδια
Συμπαθητικό τραγούδι, της παρέας. Μου αρέσει πολύ.

Αερικό
Επιτέλους το Αερικό απογειώνεται, όπως του πρέπει, χάρη στο Φώτη Σιώτα.



360 χλμ
Κάτι από Beat Generation και Τζακ Κέρουακ «Στο δρόμο», αλλά ποίηση. Και μόνο για το στίχο «Τα εκκλησάκια στις στροφές κουνάν λευκό μαντήλι/κι από τα μάτια τους κυλά το ταγκισμένο λάδι» ο ΘΠ είναι ποιητής, γιατί μιλά για όσα δεν έχουν ειπωθεί. Με συγκινεί βαθιά. Συνεπιβάτης στα 360 χλμ και βάλε...

U, the universe
Πανέμορφη μουσική. Συμπαντική απαγγελία από τον δυο πόντους πάνω απ&#8217;τη Γη, Bandoek. Κι η αναφορά στους έλληνες bloggers θα προσελκύσει νέους ακροατές, ασφαλώς. Καλή ιδέα.


Στην Κοιλάδα των Τεμπών
Υποτονική ερμηνεία. Προτιμούσα την εκτέλεση του Θανάση. Αυτό το τραγούδι όπως πχ το Ματσιφτάρι έχουν μια παιδική αφέλεια που ταιριάζει πιο καλά στα ακατέργαστα φωνητικά μέταλλα του Θανάση. Με την ευκαιρία να πω, πως όπου οι φωνητικές δυνατότητες των τραγουδοποιών (βλ.Σαββόπουλος, Δεληβοριάς, Παπαδάμου κλπ) υστερούν, τα τραγούδια ψυχώνονται από την ίδια την πρώτη ύλη της δημιουργίας και του δημιουργού. Πολύ αγαπημένο τραγούδι, για τη ξενιτειά που ο ΘΠ ξέρουμε πως δεν έζησε (στη ξενιτειά δε πήγα ούτε αρρώστησα μα το κλαρίνο με τρυπά) αλλά με την περισσή ευαισθήσια ενός ποιητή την αποδίδει σα βίωμα. Τόσο αγαπημένο τραγούδι.


Νανούρισμα
Το Νανούρισμα από τα μαγεμένα χείλη της Μάρθας, και η ταινία Βασιλιάς....Συγκίνηση σπάνια. ¼μως εκείνα τα φωνητικά του κλεισίματος τι σκοπό εξυπηρετούσαν; Να με προσγειώσουν; Πήραν τη συγκίνηση, έτσι ξαφνικά και χωρίς λόγο. Νομίζω κάπου χάθηκε το μέτρο.


Η μοσχαροκεφαλή
Καταπληκτικό! Και τι ενορχήστρωση και τι ερμηνεία και τι κέφι και τι στιχάκια! Μπράβο και στο σκυλί στο τέλος δηλαδή. Άντε να το ακούσουμε με το καλό και στα πατσατζίδικα και να μη χρειάζεται ξενύχτες και μέθυσοι άνθρωποι να εξηγούμε στον κάθε τυχάρπαστο πως εμείς ακούμε Θανάση Παπακωνσταντίνου, κι όχι δε κάνουμε λάθος το όνομα. Τον άλλο τον ακούγαμε όταν ήταν κι αυτός καλός. Και μπορεί αύριο να ακούμε ένα Σταμάτη Παπ/νου, αν χρειαστεί...


Bonus
Θα μπορούσε να λείπει. Δώρο γιατί και σε ποιον; Κάτι αντίστοιχο έχει γίνει απο τον Γιάννη Αγγελάκα πολύ επιτυχημένα στο «Απο δώ και πάνω» με το «Μίμης» (cd2, track 3). Δε χρειάζονται μπόνους για να πειστεί κανένας πως «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε», για να θυμηθούμε και την ατάκα από το παλιο ελληνικό σινεμά.


και το artwork τώρα. Δεν έχω ιδέα. Προς το παρόν είμαι μουσικοπειρατής διότι στο εξωτερικό κομμάτι δύσκολο να βρεις Παπ/νου ανεξαρτήτως μικρού ονόματος. Εμαθα όμως πως οι τίτλοι γράφτηκαν (και)στα αγγλικά: σωστή ενέργεια. Από την πρώτο μου μήνυμα σ&#8217;αυτό το χώρο είχα υποστηρίξει ότι ο ΘΠ πρέπει να ανοίξει τα φτερά του στο εξωτερικό γιατί το έργο του είναι ανεκτίμητης αξίας. Θα σκίσει όπως εχει πει και ο Κραουνάκης. Βέβαια στο εξωτερικό δεν θα έχει καβάντζα support από τα εγχώρια groupies. Θα είναι αυτός και το έργο του. Γυμνοί. Εκεί όμως -στοιχηματίζω- θα καταλάβει -επιτέλους- πως δε γράφει «τραγουδάκια». Και θα το καταλάβουν κι άλλοι...

Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: Πηνειώ, στις: 11/12/2006 20:59<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: Πηνειώ, στις: 11/12/2006 21:03