Συνέντευξη στο ηλεκτρονικό περιοδικό "Melodia.gr"
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ-ΑΓΡΥΠΝΙΑ… μια συνομιλία φίλων για το νέο του δίσκο. Σχολιάζει ο ίδιος.
23/5/2002
Κείμενο: Βαγγέλης Περάκης
Αγρύπνια. Για να τελειώσεις το βιβλίο που σε έχει μαγέψει. Για να πνίξεις την μοναξιά σου σε μια ατέλειωτη βόλτα, για να ακούσεις και να μιλήσεις με το νέο δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου, με τραγούδια και μελωδίες που σε ταξιδεύουν. Πριν ξεκινήσουμε, να εξηγήσουμε αυτή την περίεργη συνέντευξη. Πρόκειται για μια τηλεφωνική συνομιλία δύο φίλων, του Βαγγέλη Περάκη (έδρα Αθήνα) και του Παναγιώτη Κουμκούμη (έδρα Θεσσαλονίκη) που με αφορμή το νέο δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου (έδρα Λάρισα), βρήκαν αφορμή να ξαναμιλήσουν μετά από καιρό και να μοιράσουν τις αποστάσεις. Η τηλεφωνική συνομιλία ξεκίνησε με την ελπίδα ότι ο Θανάσης θα μπορέσει να μπλέξει στην γραμμή και να ακούσει αυτή την συζήτηση, έτσι ώστε να απαντήσει με τις παρεμβάσεις του στις ερωτήσεις που δεν μπορούν να απαντηθούν από τους δύο φίλους. Ευτυχώς ο καλός ΟΤΕ άκουσε την επιθυμία τους και η ευχή τους πραγματοποιήθηκε… «'Αξιοι όλοι, όσοι με το έργο τους βοηθάνε να ελαφρύνει το φορτίο της ύπαρξης…».
ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Παναγιώτη, καλησπέρα…
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Νάτος! Τι έγινε πάλι πουλάκι μου;
ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Έχω στα χέρια μου το νέο δίσκο του Θανάση…
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Α, γι΄αυτό ξαναχτύπησες, λέω κι εγώ…
ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Περίμενα πως και πως. Τώρα που το έχω στα χέρια μου και το άκουσα, πρέπει να μοιραστώ τις σκέψεις μου με κάποιον. Σου έπεσε το λαχείο.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Το κακό είναι ότι δεν είμαι και τόσο καλά τον τελευταίο καιρό. Έχω μπλέξει με τα μαθήματα που παραδίδω και δεν έχω καιρό ούτε να διαβάσω ένα βιβλίο, να ακούσω λίγο ραδιόφωνο, πραγματικά δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό, με έχει κουράσει… ουφ, γκρίνιαξα λίγο και τώρα είμαι έτοιμος. Πως λέγεται ο δίσκος;
ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Αγρύπνια… και ο Θανάσης αναφέρει ένα βιβλίο.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Κατάλαβα, θα το ξενυχτήσουμε πάλι, ποιό είναι το βιβλίο;
ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Είναι «Το βιβλίο της Ανησυχίας» του Πεσόα.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Α ναι, Πορτογαλία. Φερνάντο Πεσόα. Μόνος και ονειροπόλος λοιπόν. Είναι αυτό που λέει, κάτσε να δεις… α, ναι, ονειρεύομαι σημαίνει κατέχω… Κάτσε να το βρω… λοιπόν, αυτό είναι… "Διότι εγώ δεν είμαι απλά ονειροπόλος, είμαι ονειροπόλος αποκλειστικά… " Αραγε τι τον έκανε να γράψει τραγούδια για αυτόν τον ήρωα με τα χίλια ονόματα; Θα ήθελα να ψαχούλευα για λίγο στην βιβλιοθήκη του ή να έπαιζε μαζί μας αυτό το παιχνίδι με τις ανταλλαγές κειμένων, ξέρεις αυτό που παίζαμε παλιά, που διαβάζει ο ένας ένα απόσπασμα από αγαπημένο του βιβλίο και απαντάει ο άλλος με ένα απόσπασμα από τον δικό του αγαπημένο συγγραφέα.
ΘΑΝΑΣΗΣ: Νομίζω πως κάπου εδώ χρειάζεται να κάνω την πρώτη μου παρέμβαση παιδιά και να ξεκινήσω το παιχνίδι που λέτε. Το πρώτο βιβλίο του Πεσόα που διάβασα ήταν τα «ποιήματα του Αλμπέρτο Καέϊρο». Και τότε έπαθα την πλάκα που παθαίνουμε, όταν διαπιστώνουμε ότι βιώματα που θεωρούσαμε εντελώς προσωπικά και μοναδικά, όχι μόνο τα έχουν βιώσει κι άλλοι αλλά και τα έχουν καταγράψει. Μάλιστα, με τέτοιο τρόπο, που τα κάνει πλέον εναργέστερα και για μας. Ο Αλμπέρτο Καέϊρο, λέει για το Θεό: "Όμως, αν Θεός είναι τα δέντρα και τα λουλούδια και τα βουνά κι η σελήνη κι ο ήλιος, για ποιο λόγο τον ονομάζω Θεό; Τον ονομάζω λουλούδια και δέντρα και βουνά και ήλιο και σελήνη". Ο Αλμπέρτο Καέϊρο, λέει για το να ζεις στην ύπαιθρο: "Απ' το χωριό μου βλέπω πόσο, από τη γη, μπορεί κανείς να δει από το Σύμπαν… Γι αυτό το χωριό μου είναι τόσο μεγάλο σαν άλλη γη οποιαδήποτε γιατί εγώ είμαι της διάστασης αυτού που βλέπω κι όχι του μέτρου του αναστήματός μου…" Ο Αλμπέρτο Καέϊρο, λέει για μένα(!): "Είμ' ένας φύλακας των κοπαδιών. Το κοπάδι είν' οι σκέψεις μου Κι οι σκέψεις μου είν όλες αισθήσεις. Σκέφτομαι με τα μάτια και τα αυτιά Και με τα χέρια και τα πόδια Και με τη μύτη και το στόμα." Αργότερα διάβασα και το "βιβλίο της ανησυχίας", τελειώνοντας ξημερώματα. Πέρα από αυτά που γράφει, ο Πεσόα με ταράζει γιατί είναι ένα παράδειγμα δημιουργού που κατανίκησε την απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας, γράφοντας τα περισσότερα έργα του με άλλα ονόματα. Μόνο μετά το θάνατό του ανακάλυψαν ότι ένα μεγάλο μέρος της Πορτογαλικής λογοτεχνίας οφείλεται σε έναν άνθρωπο. Χρειάζεται δύναμη να το κάνεις αυτό. Οι περισσότεροι από μας, με το παραμικρό σκατουλάκι που κάνουμε, βγαίνουμε και το διαλαλούμε, όπως η κότα τ' αυγό της. Άξιος ο Πεσόα, άξιοι κι όλοι, όσοι με το έργο τους βοηθάνε να ελαφρύνει το φορτίο της ύπαρξης. "Μέσα από την ανεξέλεγκτη διαδικασία της δημιουργίας νομίζω πως ψάχνω τη συγκίνηση, τη λύτρωση, τη συνάντηση με το άπειρο".
ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Στο cd υπάρχουν και δύο γνωστά τραγούδια. Το "Άστρο του πρωϊνού" με τον Νίκο Παπάζογλου που το είχε πρωτοπεί ο Θανάσης στην Ανδρομέδα και το "Αγία Νοσταλγία" με τον Σωκράτη που το είχε πει πάλι ο Θανάσης στον πρώτο δίσκο.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Τους δίνει δεύτερη ευκαιρία ή μας δίνει μια δεύτερη ευκαιρία;
ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Το άστρο του Πρωϊνού έχει γίνει blues. Νομίζω πως η παρουσία τους υποδηλώνει την άμεση σχέση αυτού του δίσκου με τους προηγούμενες διαδρομές. Από την 'Αγια Νοσταλγία, τον πρώτο δίσκο έχουμε φτάσει στην Αγρύπνια, τον τελευταίο. Το ερώτημα παραμένει. Τελικά τι τον κάνει να γράφει τραγούδια;
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Ίσως ότι κάνει κι εμάς να τα αναζητάμε. Αναζητάμε την τροφή μας. Το απλό και το καθάριο. Ο Θανάσης έχει και αυτή την ακατέργαστη φωνή που μου θυμίζει τον γέροντα στο 'Αγιο όρος που μιλάει και ταυτόχρονα τραγουδάει, τραγουδάει και ψέλνει συγχρόνως. Ξέρεις ότι από αυτόν τον άνθρωπο δεν μπορείς να κρυφτείς με τίποτα. Δεν μπορείς παρά να του μιλήσεις στα ίσια. Λόγια αληθινά. Θα σε κοιτάξει στα μάτια και θα σου πεί -Βαγγέλη γιατί ήρθες μέχρι εδώ;
ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Εξομολόγηση. Αυτό είναι το τραγούδι λοιπόν;
ΘΑΝΑΣΗΣ: Ωπ, περιμένετε λίγο γιατί έχετε πει πολλά και δεν θα σας προλάβω στο τέλος. Όντως, έχω πει μέσα απ' τα τραγούδια πράγματα που δεν θα είχα το σθένος να τα πω αλλιώς. Αλλά η εξομολόγηση, για μένα, είναι μια χώρα απ' όπου λίγα τραγούδια μου έρχονται. Τα περισσότερα κατάγονται από την απέραντη στέπα των συναισθημάτων, όπου φυσά μανιασμένα ο άνεμος της μοναχικότητας. Και μάλιστα τα πιο διαλεχτά από αυτά έρχονται από την επαρχία των Ακαθόριστων συναισθημάτων. Δεν πολυθυμάμαι πως ξεκίνησα να γράφω τραγούδια, δεν ξέρω πως θα τελειώσω. Ξέρω μόνο πως είναι για μένα σαν τη διαδικασία της αναπνοής. Αναπνέεις και δεν σκέφτεσαι ότι αναπνέεις. Μέσα από την ανεξέλεγκτη διαδικασία της δημιουργίας νομίζω πως ψάχνω τη συγκίνηση, τη λύτρωση, τη συνάντηση με το άπειρο. Κι επειδή αυτό μόνο στιγμιαία γίνεται και όχι πολύ συχνά, δεν μου αρκεί. Έτσι, την ψάχνω με ένταση-και σαν δέκτης-μέσα στις δημιουργίες των άλλων. Κυρίως τις μουσικές γιατί θεωρώ την μουσική κορυφαία τέχνη. Έχω ξοδέψει πολλά χρήματα αγοράζοντας δίσκους με την ελπίδα, ότι από τ΄ αυλάκια τους θα μου ΄ρθει μια τσεκουριά στο κεφάλι. "Στην δημιουργία οδηγείται κανείς από την επιθυμία επαφής με τα πάντα…"
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Στο βιβλίο της Ανησυχίας που έχω μπροστά μου έχω σημειώσει μερικές σκέψεις που μου είχαν κάνει εντύπωση. Γράφει σε ένα σημείο ότι είναι σκέψεις μιας ζωής που δεν βιώνεται αλλά που γίνεται αντικείμενο ονείρου, μέσα σε ένα επινοημένο από την φαντασία σύμπαν. Βιβλίο της ανικανότητας για δράση και επαφή με τους ανθρώπους.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Μήπως και το τραγούδι δεν έχει μια τέτοια λογική; Αν και νομίζω ότι δεν είναι μόνο αποτέλεσμα ανθρώπων που είναι ανίκανοι να επικοινωνήσουν με τους άλλους. Είναι και οι άνθρωποι που τα έχουν χάσει όλα κι όμως βρίσκουν δυό τρία πράγματα που θα τους κρατήσουν ζωντανούς, ανάμεσα σε αυτά και το τραγούδι.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Είναι δυό τρία πράγματα που παίζουν τον ρόλο της μάνας, που ξέρεις ότι όταν είσαι ηττημένος θα είναι δίπλα σου και θα σε χαϊδέψει, θα σου δώσει ένα ζεστό πιάτο φαϊ και θα σε διαβεβαιώσει πως όλα θα περάσουν. Θα επαναπροσδιορίσει την σχέση σου με τους ανθρώπους, θα σε ξαναβάλει στη ζωή. Ένα από αυτά είναι και το τραγούδι. Βέβαια για τον Θανάση δεν ξέρω ακριβώς την διαδικασία που τον οδηγεί στο να γράφει, επίσης δεν ξέρω σε ποιόν τα δείχνει πρώτα αυτά που γράφει και τι συναισθήματα αναβλύζουν από μέσα του όταν τα ακούει δισκογραφημένα…
ΘΑΝΑΣΗΣ: Ακούστε… μου αρέσει να λέω συχνά, ότι τα καλύτερα «τραγούδια» που έχουν γραφεί ποτέ είναι οι προσωπικές σχέσεις κι ότι τα πραγματικά τραγούδια υπολείπονται, ότι είναι υποκατάστατα. Παρ' όλα αυτά, περνώ τον περισσότερο καιρό κλεισμένος στο ησυχαστήριό μου. Δεν βγαίνω συχνά έξω, δεν μ΄ ενδιαφέρει να διασκεδάσω. Προτιμώ να παλεύω, εσώκλειστος, με το θηρίο της ματαιότητας. Όπλα μου, τα αρματωμένα μουσικά όργανα. Πολλές φορές σκέφτομαι, πως έτσι αφήνω την πραγματική ζωή να ξεγλιστρήσει. Όταν όμως έρχεται η στιγμή που γεννιέται μια μελωδία ή ένας στίχος, τα ξεχνάω όλα και αφήνομαι στην απώλεια της καθημερινότητας. Και τότε ξέρω βαθιά μέσα μου, ότι εκείνη τη στιγμή κοιτάζω όλα τα πρόσωπα στα μάτια, είμαι όλα τα πρόσωπα. Εκείνη τη στιγμή, μόνος μου, καμπουριασμένος πάνω από ένα όργανο, λαβαίνω το φιλί του σύμπαντος. Πάντως, οφείλω να ομολογήσω, παρ΄ όλη τη γλαφυρότητα που επιστράτευσα, ότι, αν το πράγμα σταματούσε εδώ δεν θα ήταν ολοκληρωμένο. Ο κύκλος κλείνει όταν αυτό που γεννήθηκε φανερώνεται και στους άλλους. Πρώτα το δείχνω στη Φανή γιατί παρ΄ ότι μ΄ αγαπάει-ή ίσως γι αυτό- δεν χαρίζει κάστανα και είναι και εύστοχη. Ύστερα, όταν συγκεντρώσω έναν κανό αριθμό τραγουδιών, τα βάζω να τ' ακούσουν και οι φίλοι μουσικοί με τους οποίους θέλω να συνεργαστώ. Από αυτά τα δύο φίλτρα-μετά το δικό μου-περνάνε τα τραγούδια πριν φτάσουν στη δισκογράφησή τους. Κι όταν πλέον συντροφεύουν τους ανθρώπους, συμβαίνει να νιώσω τους μετασεισμούς της δημιουργίας, που έχουν κι αυτοί τη γλυκύτητά τους. Τελικά νομίζω ότι στη δημιουργία οδηγείται κανείς, όχι από την ανικανότητα επαφής με τους ανθρώπους αλλά από την επιθυμία της επαφής με τα πάντα. "Όταν βλέπω βαριεστημένα πρόσωπα στο πάλκο, ξέρω πως χάνω την ώρα μου".
ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Υπάρχει κι ένα τραγούδι για την αγρύπνια στο cd, ένα ποιήμα. Λέει… "Αγρύπνια αψηλάφητο ζώο. Δίχως μια στάλα στοργή, σ΄όσους διψάν για χίμαιρες, γέρνεις την κούπα σου που΄ναι πάντα αδειανή…"
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Το έχουμε ξαναπεί βρε Βαγγέλη, είναι τα τραγούδια ψυχής που δεν αναλώνονται στα αδηφάγα media. Βρίσκουν τρόπο να ξεγλιστρήσουν για να φτάσουν σε αληθινούς ακροατές. Σε διψασμένους ακροατές. Τραγούδια που λειτουργούν υπόγεια και χωρίς να το καταλάβουν, οργανώνουν μια ομάδα που επικοινωνεί με έναν δικό της ξεχωριστό τρόπο. Και ξέρεις αυτή η ομάδα έχει σαφή πολιτική θέση και ιδεολογία. Τον θυμάμαι σε μια συναυλία διαμαρτυρίας στην Θεσσαλονίκη να μας απαγγέλει τον στίχο "Στον ύπνο σταυραετός, στον ξύπνιο στρατιωτάκι…"
ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Κι εγώ θυμάμαι στον στρατό, είμαστε καμιά δεκαριά άτομα στην αναφορά το πρωϊ κι ενώ μίλαγε ο διοικητής και έλεγε τα δικά του, εμείς είχαμε μαγευτεί από έναν στίχο του Θανάση και είχαμε φύγει για τα καλά, τον σφυρίζαμε στις τελευταίες σειρές της αναφοράς. Ήταν το "Όσες κι αν χτίσουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας θα΄ναι αληταριό, πάντα θα δραπετεύει…". Και λέγαμε για ποιό λόγο άραγε να το έχει γράψει ο Θανάσης κι εμείς το ζούμε έτσι; Δεν μας το είχε πει τότε στις συναυλίες. Μετά σταμάτησε και τις συναυλίες…
ΘΑΝΑΣΗΣ: Ατέλειωτες συζητήσεις για τα τραγούδια. Τα τραγούδια είναι σαν τα αναρίθμητα συμμετρικά σχήματα που δημιουργούνται σε ένα καλειδοσκόπιο από διάφορα χρωματιστά γεωμετρικά αντικείμενα που ανακλώνται σε κάτοπτρα. Αν λοιπόν θεωρηθώ ιδιόμορφο καλειδοσκόπιο, τότε τα χρωματιστά αντικείμενα είναι τα βιώματά μου, τα βιώματα των άλλων, τα όνειρά μου, τα όνειρα των άλλων, οι επιθυμίες μου, οι επιθυμίες των άλλων κ.λ.π., ενώ κάτοπτρα είναι τα ονομαζόμενα και "μάτια της ψυχής". Σαν ακροατή, η μουσική νομίζω πως μπορεί να με ξεσηκώσει και να με βάλει σε μια κατάσταση έκστασης. Η εξέγερση έχει ανάγκη την έκσταση. Σαν δημιουργό όμως, η μουσική δεν είμαι σίγουρος που με κατευθύνει. Θεωρητικά, αφού η δημιουργία οδηγεί σε μια μορφή κάθαρσης, αυτό σημαίνει ότι με κάνει καλύτερο άνθρωπο άρα με φέρνει πιο κοντά στον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο. Στην πράξη όμως διαπίστωσα ότι η-όποια-πληρότητα που μου προσφέρει λειτουργεί σε βάρος των κοινωνικών μου ανησυχιών.(Μήπως έχω γίνει λαπάς;) Μου αρέσει να παίζω ζωντανά τα τραγούδια μου αλλά πιστεύω ότι αυτό αξίζει μόνο όταν γίνεται φλογισμένα, πράγμα που είναι δύσκολο.( Σαν ακροατής σπάνια το έχω βιώσει. Τελευταία θυμάμαι τη συναυλία του Μανου Τσάο και τις στιγμές που παίρνει ο Σωκράτης το παιχνίδι πάνω του).Κυρίως η φλόγα σβήνει-και λογικό είναι-όταν γίνονται πολλές εμφανίσεις και οι μουσικοί αναγκάζονται-ακόμα κι όταν αγαπούν αυτό που παίζουν ή τραγουδάνε- να βάλουν μπροστα τον αυτόματο πιλότο. Όταν βλέπω βαριεστημένα πρόσωπα στο πάλκο, ξέρω πως χάνω την ώρα μου. Με το σκεπτικό των λίγων εμφανίσεων και με όλα τα προβλήματα που προσφέρει απλόχερα η κατοίκηση στην περιφέρεια γίνεται κατανοητό γιατί δεν παίζω συχνά. Όμως τελευταία, μέσα από τη διαδικασία ηχογράφησης της "Αγρύπνιας", δημιουργήθηκε μια πολύ καλή ομάδα μουσικών με τους οποίους κάνουμε κάποιες εμφανίσεις που ελπίζω να έχουν λόγο ύπαρξης. "Ο φόρος της διάνοιας πληρώνεται με αγρύπνια-αγρίμι είναι και κρύβεται σε σώμα λογιστή…"
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Θά θελα να τον άκουγα κι εγώ τον δίσκο, με ξαναζωντάνεψε αυτή η συζήτηση, μου ξαναζέστανε εκείνη την υπόγεια επιθυμία…
ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Κι εγώ θά θελα να είχα σήμερα το βιβλίο της ανησυχίας και να ξαγρυπνίσω διαβάζοντάς το…
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Πες μου κανέναν στίχο…
ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Είναι ένα από τα τέσσερα τραγούδια που λέει ο Σωκράτης Μάλαμας, το άδειοι τόποι. Λέει λοιπόν "'Αδειοι μου τόποι όνειρα, κόκκοι της άμμου, απόνερα. Πριν μπείς για να ονειρευτείς, πρέπει να αφήσεις καταγής, έξω απ΄του ύπνου το τέμενος, τις αρετές σου ή το έρεβος…". Πριν την καληνύχτα θα μου πεις κι εσύ ένα κομμάτι από το βιβλίο;
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Μ… ναι, νομίζω ότι βρήκα ποιό μπορεί να είναι αυτό το κείμενο… Ακου λοιπόν… "Η ζωή για μένα είναι ένα πανδοχείο όπου πρέπει να σταθώ μέχρις ότου έρθει η ταχυδρομική άμαξα για την άβυσσο. Δεν ξέρω που θα με πάει γιατί δεν ξέρω τίποτα. Θα μπορούσα και να το θεωρήσω σαν ένα χώρο ευχάριστης κοινωνικής συναναστροφής γιατί εκεί συναντιέμαι με άλλους ανθρώπους. Δεν είμαι ωστόσο ούτε ανυπόμονος ούτε άνθρωπος με γούστα κοινά. Αφήνω αυτούς που κλειδώνονται στο δωμάτιό τους και περιμένουν, ξαπλωμένοι άβουλα, χωρίς να μπορούν να κοιμηθούν, αφήνω αυτούς που κουβεντιάζουν στα σαλόνια απ' όπου οι φωνές κι η μουσική φτάνουν ευχάριστα στ' αυτιά μου. Στέκομαι στη πόρτα και γεύομαι τα χρώματα και τους ήχους του τοπίου μέχρις ότου τα μάτια μου και τα αυτιά μου μεθύσουν και σιγοτραγουδώ, για μένα μόνο, συγκεχυμένες μελωδίες που συνθέτω ενόσω περιμένω. Για όλους μας θα πέσει η νύχτα και η άμαξα θα φτάσει. Γεύομαι την αύρα που μου δίνουν και την ψυχή που μου δωσαν για να τη γευτώ, και δεν ρωτώ ούτε ψάχνω παραπέρα. Αν αυτά που αφήνω γραμμένα στο βιβλίο των επιβατών, θα μπορούσαν, όταν μια μέρα διαβαστούν και απ' άλλους, να τους διασκεδάσουν στη διάρκεια της διαμονής τους, θα 'ναι καλά. Αν δεν τα διαβάσουν ή δεν τα βρούν ευχάριστα, πάλι καλά θα΄ναι…"
Υ.Γ. Ευχαριστούμε τον Θανάση Παπακωνσταντίνου για την διάθεση του να συμμετέχει στο περίεργο παιχνίδι μας. Ο δίσκος "Αγρύπνια" περιέχει δεκατρία φανερά τραγούδια καθώς και δύο κρυφά. Τον ακούμε συνεχώς κι έχουμε λυτρωθεί για μια ακόμα φορά. Ελπίζουμε να τον αγαπήσετε κι εσείς. Κυκλοφορεί από την Lyra (www.lyra.gr)