ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ
«Ζούμε μια ζωή Μάτριξ»
Της ΜΑΤΟΥΛΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗ (This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.)
Οχι ένα και δύο αλλά τρία πάρτι ετοιμάζει αυτές τις μέρες ο Φοίβος Δεληβοριάς. Ενα προηγήθηκε στο «Ζυγό» κι ακολουθούν δύο ακόμα σε Θεσσαλονίκη (την Παρασκευή) και Πάτρα (19 του μηνός). Το γιορτάζει για τα καλά. Καλεσμένοι πολλοί: το κοινό που τον έχει πεθυμήσει, τραγουδιστές, παραγωγοί, ηθοποιοί. Και πολλοί ζωγράφοι.
«Στο εξωτερικό, βλέπεις, οι ποπ τραγουδιστές εμπιστεύονται τη σαχλή τους πλευρά. Δεν βλέπεις έναν σοβαρό τύπο που μιλάει μελοδραματικά»
Μα τι κάνουν όλοι αυτοί οι εικαστικοί στο πάρτι ενός τροβαδούρου; Οταν ξεφυλλίσει κανείς το άλμπουμ που μόλις κυκλοφόρησε με τίτλο «Εξω» θα διαπιστώσει πως κάθε ένα από τα δώδεκα τραγούδια του συνοδεύεται από το έργο ενός νέου εικαστικού (Μπαχά, Καγκλής, Δεληβοριάς, Βλαστάκη, Στ. Ρόκος, Δημ. Ρόκος). Μια παλέτα, λοιπόν, χρωματική και μουσική σε ένα δίσκο με τον οποίο επιστρέφει στη δισκογραφία έπειτα από 4 χρόνια απουσίας.
Στο άλμπουμ, ο Φοίβος που πάτησε πια τα 34, εμφανίζεται πιο ώριμος, πιο πλούσιος μουσικά. Αλλά πάντα με αυτή την τρυφερή ματιά και την οξυδέρκεια που έχει να αποτυπώνει στους στίχους του την καθημερινότητά μας: Στην «Πέρα χώρα» μιλάει για τις διεξόδους μας. Με το «Σουξέ της Ελσας» «καρφώνει» τους ποπ συναδέλφους του. Στο «Αδιάκοπα» καταγράφει έναν δικό του έρωτα που αναπτύχθηκε μεταξύ Αθήνας-Θεσσαλονίκης. «Είπα κι εγώ να υποκύψω στην παράδοση των Αθηναίων που καίνε τις νύχτες τους σε υπεραστικά τηλεφωνήματα», λέει γελώντας. Στις «Λέξεις» θίγει από τον ανθρωπισμό και το κοινωνικό κράτος μέχρι τη μεταρρύθμιση στην παιδεία. Ενώ στο «Και του χρόνου» θα αναγνωρίσουμε όλοι την πλευρά εκείνη του εαυτού μας που βυθίζεται μπροστά σε έναν υπολογιστή. «Ολοι λίγο πολύ ζούμε μια λογισμική, μια μάτριξ ζωή. Κι επειδή το προηγούμενό μου άλμπουμ γράφτηκε λόγω στρατού σε κλειστά μέρη, θέλησα να επανέλθω στην εξωστρέφεια. Είπα θα ταξιδέψω όσο περισσότερο μπορώ, θα φιλοξενηθώ σε όσους φίλους με καλούν, να μην αρνηθώ καμιά πρόσκληση εγκαινίων, να πηγαίνω σε μπαρ, να ακούω dj's. Ηθελα να κάνω ένα δίσκο πεζοδρομίου. Βέβαια, κι εγώ πολλές φορές βουλιάζω στο Ιντερνετ, σε όλα αυτά που μας ναρκώνουν και μας απομακρύνουν από τους γύρω».
«Αρκετά με τις φιλοφρονήσεις»
- Και τι χάνετε τότε;
«Τα πιο απλά κι ανθρώπινα. Εχω, όπως όλοι, χάσει την ευκαιρία να τσακωθώ, να με κοροϊδέψει κάποιος, να ερωτευτώ και να απορριφθώ. Δείτε τη σεξουαλικότητα πώς εξατμίζεται, πόσο πιο μαλακοί είναι οι καβγάδες και οι ρήξεις στη δημόσια ζωή. Αφήστε τις κριτικές που, λόγω των δημοσίων σχέσεων, δεν τολμούν να ορθώσουν φωνή. Τα σίριαλ στελεχώνονται μόνο από καλά παιδιά. Ενώ στη μουσική είκοσι άνθρωποι ανταλλάσσουν κάθε χρόνο φιλοφρονήσεις με αγαλματίδια για να μην υπάρχει κανείς παραπονεμένος».
- Ομως η τηλεόραση μάς τροφοδοτεί με αρκετούς καβγάδες.
«Μπα, αυτοί είναι πλαστοί. Τύπου Κακαουνάκη και Τράγκα, που πληρώνονται για να κάνουν τους καβγατζήδες. Αλλά ο καθένας υποστηρίζει κάποιον εκδότη, ακόμα κι έναν συγκεκριμένο άνκορμαν».
- Μήπως έχουν εκλείψει και οι λόγοι εκείνοι που πυροδοτούσαν τις συζητήσεις μας;
«Δεν είναι το ζητούμενο οι καβγάδες με έρισμα πολιτικό ή κοινωνικό. Εγώ μιλάω για τους ελληνικούς τσακωμούς, του καφενείου. Που ο ναρκισσευόμενος εαυτός σου θα συναντήσει κάποιους άλλους και θα αντιπαρατεθεί. Αυτό που βλέπεις τριγύρω είναι ένας υπερασφαλισμένος άνθρωπος: οι πόλεμοι γίνονται για να πατάξουμε την τρομοκρατία, ενώ οι περισσότερες διαδηλώσεις γίνονται για το ασφαλιστικό. Είμαστε λίγο σαν τα τακτοποιημένα σπίτια, που τελευταία είναι και όλα ίδια».
- Σ' ένα τραγούδι σας, «Το πινέλο», κατηγορείτε τους παλιούς ότι «βαμπιρίζουν».
«Είναι το κατεστημένο των αριστερών καλλιτεχνών που γερνάνε κι έχουν γίνει πολύ αρνητικές φιγούρες. Διψάνε για τιμές κι έχουν δημιουργήσει ένα πολύ συντηρητικό πλέγμα γύρω από την προσωπικότητα και το έργο τους. Ολοι λίγο πολύ έχουν πέσει σε αυτήν την παγίδα».
- Και σας απογοητεύει αυτό...
«Με ενοχλεί που τόσοι πολλοί, ζωντανοί, νέοι άνθρωποι δεν έχουν πουθενά να προβληθούν. Με ενοχλεί που υπάρχουν μόνο δύο στρατόπεδα: από τη μια το μουχλιασμένο πολιτιστικό μαγκαζίνο της κρατικής τηλεόρασης κι από την άλλη ένα σωρό πρωινάδικα με φιλοσοφία \"πατρίς, θρησκεία, οικογένεια\". Και στη μέση ένα ολόκληρο κατεστημένο βαμπίρ που επί δεκαετίες μάς ωθεί να ασχοληθούμε μαζί τους για να δούμε πόσο επαναστάτες ήταν ή πόσο τέλεια τα έκανε όλα η γενιά τους. Ενα μουσείο που φέρεται σαν παιδάκι. Πάντα είχα βαθιά αγάπη σε δυο τρεις σημαντικούς δημιουργούς του τραγουδιού μας. Θα ήταν τσιγκούνικο και μίζερο να μην το παραδεχόμουν. Ομως, δυστυχώς, πρόκειται για ανθρώπους που στα νιάτα τους υπήρξαν ρηξικέλευθοι και που σήμερα έβαλαν το χεράκι τους ώστε να μη βρίσκουν χώρο οι νέοι για ν' ανασάνουν».
- Πάντως, στο τραγούδι σας «Το σουξέ της Ελσας» «καρφώνετε» και την άλλη πλευρά: των Χατζηγιάννη και Τσαλίκη.
«Αυτό είναι ένα τραγούδι στο οποίο ήθελα να βγει η πιο σαχλή και χορευτική μου πλευρά. Και ταυτόχρονα είναι μια σάτιρα της ελληνικής ποπ, για να μιλήσω για τη σοβαροφάνεια με την οποία ντύνουν τα τραγούδια τους. Οταν ακούς ένα σουξέ της Γκουέν Στεφάνι αναγνωρίζεις το χιούμορ, τη σεξουαλικότητα. Βλέπεις κάποιον που εμπιστεύεται τη σαχλή του πλευρά. Δεν βλέπεις έναν σοβαρό τύπο που μιλάει μελοδραματικά. Αυτή η σκεπτόμενη ποπ ως ιδεολόγημα με ενοχλεί πολύ».
Ο Τσιτσάνης και η Αντζελα
- Και παράλληλα διασκευάζετε Τσιτσάνη: «Την αντάμωσα ένα βράδυ».
«Οποτε συναντιέμαι μαζί του αντιλαμβάνομαι το μέγεθός του, πόσο σταράτος και ξερός ήταν. Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι κάτι σαν την \"ερωτική του διαθήκη\". Η γενιά μου δεν έχει ζήσει καθόλου τη λαϊκή κοινωνία, τη γειτονιά, τους ανθρώπους που άκουγαν μόνο λαϊκή μουσική. Κι επίσης η δεκαετία του '80 που ήμουν έφηβος ήταν μια εποχή σήψης και σκανδάλων, που το λαϊκό έδινε τη θέση του στον Πανταζή και την Αντζελα Δημητρίου».
- Σήμερα, πάντως, είστε σε μια ηλικία που λένε πως οι άντρες δεν θέλουν να δεσμεύονται.
«Ποτέ δεν τα έβλεπα έτσι. Αλλοτε μπαίνω εύκολα σε μια σχέση, άλλοτε όχι. Ομως η έννοια δέσμευση είναι από μόνη της αποτρεπτική. Ο δεσμός προκύπτει. Εγώ πάντα έλεγα: \"δεν θέλω να παντρευτώ, αλλά θα ήθελα να παντρευτώ την τάδε\". Υπάρχει κάποιο πρόσωπο που χωρίς να σε ζορίζει κερδίζει σιγά σιγά τον πρωταρχικό ρόλο στη ζωή σου. Σε αυτήν την περίπτωση ποτέ δεν είμαι μύωπας, ποτέ δεν φοβάμαι. Αλλωστε στις γυναίκες κρύβεται το μέλλον. Αν θέλεις πραγματικά να μιλήσεις για τη ζωή μιας συγκεκριμένης εποχής, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να παρακολουθήσεις μια γυναίκα. Σ' ένα τραγούδι μάλιστα μιλώ για τις γυναίκες που το πρωί εργάζονται και τηλεφωνούν πυρετωδώς με ένα hands free και το βράδυ τις βρίσκει σε ένα σπίτι μόνες ή με φίλες να παραδέχονται πόσο τους λείπει η αγάπη. Μια ζωή που εμπεριέχει την ελευθερία αλλά που είναι ασφαλισμένη πίσω από ένα χρηματοκεντρικό περιβάλλον».
- Τώρα που το άλμπουμ έχει τελειώσει συνεχίζετε ακόμα τις βόλτες;
«Συνεχίζω να κάνω αυτά που αγαπώ. Οπως για παράδειγμα να βλέπω τα 700 DVD που έχω μαζέψει».
- Βλέπετε και τηλεόραση;
«Κάνα δεκάλεπτο την ημέρα. Αφ' ενός γιατί δεν μου αρέσει να υπακούω στο ωράριό τους για να δω μια ταινία κι αφετέρου γιατί την τηλεόραση την υποπτεύομαι. Υποψιάζομαι πολύ αυτό που μου πλασάρεται ως επικαιρότητα. Θεωρώ πως, αν ακούσω τον Τριανταφυλλόπουλο για να ενημερωθώ περί σκανδάλων, έχω χάσει το παιχνίδι».
- Αλήθεια, ο τίτλος Κ13 σε ένα κομμάτι του άλμπουμ τι σημαίνει;
«Σημαίνει κατάλληλο από 13 ετών, και γράφτηκε πριν από 13 χρόνια. Μιλάει για μια περίοδο της ζωής μου που πήγαινα κάθε εβδομάδα στα βιντεοκλάμπ και νοίκιαζα κακές βιντεοταινίες μόνο και μόνο για να δω την ηθοποιό Βίνα Ασίκη. Μεγάλη μου αδυναμία! Την θεωρούσα την Καρέτα Καρέτα του γυναικείου ερωτισμού. Μια Ανατολίτισσα με τρομερά εξωστρεφή σεξουαλικότητα. Δυστυχώς, πρόσφατα την είδα σε μια κουτσομπολίστικη εκπομπή να λέει ότι έχει βρει καταφύγιο στη θρησκεία. Βρίσκω λοιπόν την ευκαιρία με αυτή την συνέντευξη και την εκλιπαρώ να επιστρέψει στις οθόνες. Κι εγώ της υπόσχομαι ότι θα πηγαίνω και πάλι να τη βλέπω...».
Από την Ελευθεροτυπία...
