Θανάσης Παπακωνσταντίνου
\"...αυτό που προσεύχομαι είναι να κάνω κάτι που σε κάποιες στιγμές τουλάχιστον να λειτουργεί απελευθερωτικά και να δημιουργεί έστω ελάχιστες στιγμές έξαψης και ανάτασης και όχι σε κάποια θεϊκή δύναμη...\"
Συνέντευξη στον Χρήστο Μιχαλέρη
Γιατί στον τελευταίο σου δίσκο έβαλες τίτλο «Η βροχή από κάτω»; Τι σημαίνει;
Δε σημαίνει τίποτα. Απλά προσπαθώ κάθε φορά οι τίτλοι που βάζω στους δίσκους να ανταποκρίνονται με ένα παράδοξο τρόπο στο περιεχόμενο. Δεν ήθελα να σημαίνει κάτι ίο ιδιαίτερο, νομίζω ότι ταιριάζει με το περιεχόμενο...
Μοιάζει να βγαίνει μια αντίδραση στο συμβατικά φτιαγμένο και εκτεθειμένο τραγούδι...
Συνειδητά, όχι. Βέβαια συνειδητά δεν κάνω τίποτα, στην ουσία ασυνείδητα τα κάνω όλα... μάλλον αυτό ήταν κατά κάποιο τρόπο μια προσπάθεια να πάω ακόμα πιο πέρα από τις προηγούμενες δουλειές που έχω κάνει. Είναι αλήθεια ότι αυτά τα τελευταία χρόνια άκουγα αρκετή μουσική απ' έξω που είχε σχέση με τη χρήση λουπών, ίσως να με επηρέασε και αυτό, ίσως ενδόμυχα να με επηρέασε και το γεγονός ότι όλα τα πράγματα κραυγάζουν σήμερα και είναι μεγαλόφωνα. Ίσως θέλησα να κάνω κάτι πολύ ήσυχο και υποχθόνιο, αλλά δεν υπήρχε τίποτα συγκεκριμένο στο μυαλό μου όταν ξεκινούσα.
Αυτός ο δίσκος σου πάντως είναι απολύτως χειροποίητος και πολύ προσωπικός, τόσο που, υπό προϋποθέσεις, να συγκρίνεται με τον Θανάση της «Αγίας Νοσταλγίας»...
Στην ουσία για να κάνω αυτό το δίσκο κάθισα δύο χρόνια εσώκλειστος μέσα στο σπίτι, ίσως χωρίς να φαίνεται σε πρώτο επίπεδο, αλλά σαν ένα ημερολόγιο που φαίνεται η μοναχικότητα ενός ανθρώπου που παλεύει με το θηρίο. ¸χεις δίκιο σε αυτό, αν και σε όλες τις διαφορετικές δουλειές μου υπάρχει ένας ομφάλιος λώρος που τις συνδέει, επειδή είμαι εγώ μέσα τους...
Τι σε ελκύει στον ηλεκτρονικό ήχο;
Παρότι παλιά τον απέρριπτα, διαπίστωσα στην πορεία ότι μπορείς μέσω του ηλεκτρονικού ήχου να φτιάξεις κάποιες ατμόσφαιρες και να προκύψουν κάποια συναισθηματικά περιβάλλοντα που δεν θα μπορούσαν με άλλο τρόπο να γίνουν κι αυτό είναι που με ελκύει σε αυτή τη φάση. Χωρίς να σημαίνει Βέβαια ότι απορρίπτω τα φυσικά όργανα και όλα τα άλλα, απλά έτυχε. Νομίζω ότι έχει αυτή τη δυνατότητα ο ηλεκτρονικός ήχος, να σε βάλει σε καινούργια ηχητικά περιβάλλοντα.
Σε απασχολεί αν η εκάστοτε δημιουργία σου γίνεται κατανοητή γενικά από τον κόσμο;
¼χι δεν με απασχολεί τη στιγμή της δημιουργίας αλλά ούτε και μετά, κατά την πραγμάτωση στο στούντιο. Δεν με απασχολεί καθόλου το αν θα υπάρχει αποδοχή ή όχι, είναι μια δικιά μου στιγμή και προσπαθώ να τα βγάλω πέρα. Από κει και πέρα, στην πορεία εννοείται ότι θα ήθελα να υπάρχει αποδοχή γιατί εκτός των άλλων, είναι ένας τόπος, βγάζω τον εαυτό μου προς τα έξω και θέλω να επικοινωνήσω. Αν δεν το πετύχω αυτό, σημαίνει ότι - σε αυτό το επίπεδο τουλάχιστον - απέτυχα.
Ο κόσμος πάντως θέλει να ακούει περισσότερα τραγούδια από σένα στις συναυλίες σου... ¸χεις πει ότι θέλεις να είσαι άγνωστος για να είσαι και ελεύθερος...
Αυτό δεν έχει σχέση, το ότι θέλω να περιφρουρήσω την ανωνυμία μου γι' αυτό λέω λίγα, αφού αν βγεις και πεις έστω και ένα δεν ισχύει... Τα τελευταία χρόνια, επειδή κατά Βάση είμαι μοναχικός δημιουργός, βρήκα μέσα από μια ομάδα μουσικών και άλλα πράγματα που δεν θα τα είχα μόνος και θέλω να τα χαρώ... Είναι π συνεργεία που προκύπτει όταν παίζουν πολλοί μαζί. Δεν έχω στεγανά, να λέω εγώ τα τραγούδια μου, ξέρω ότι δεν είμαι αρκετός για τα τραγούδια, φωνητικά τουλάχιστον δεν τα πάω καλά... Μπορεί μέσα μου να τα λέω καλύτερα απ' τον καθένα γιατί τα ξέρω, υπάρχουν σαν αρχέτυπα, αλλά έλα που η ρημάδα η φωνή δεν με βοηθάει...
Δεν είναι απολύτως μετρήσιμα μεγέθη αυτά...
¸χω ακούσει από πολλούς που μου λένε να τα τραγουδάω εγώ όλα... Είμαι κατά βάση αντικειμενικός απέναντι σε αυτά που κάνω, μπορώ να καταλάβω τι γίνεται, ακριβώς επειδή έχω αυτό το αρχέτυπο μέρα μου και επειδή δεν μπορώ να το φτάσω, απευθύνομαι αλλού... Αυτά που μ' αρέσουν και με συγκινούν περισσότερο είναι οι φωνές οι πρωτόλειος, έξω από την εμπορικότητα... Μήπως ο Βαμβακάρης τι ήταν;' ¸νας πρωτόλειος ήταν, αλλά ήταν φοβερή φωνή, μακάρι να είχα φωνή σαν του Μάρκου. Είναι κάποια τραγούδια που μπορώ να τα πω, είναι όμως και άλλα που δεν μπορώ να τα αποδώσω...
Αν οικονομικά η μόνη σου διέξοδος ήταν η τραγουδοποιία, θα ακολουθούσες διαφορετική πορεία;
Για μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρι πρόσφατα και μέχρι πριν από δυο τρία χρόνια, ζούσα κυρίως απ' την δραστηριότητα μου ως μηχανολόγος μηχανικός. Αυτό με προστάτεψε σε σχέση με τη μουσική, παρότι δεν προέκυψαν περιπτώσει όπου έπρεπε να βάλω νερό στο κρασί. Πιστεύω ότι πάντα έτσι θα ήμουν, αλλά δεν μπορώ να το ισχυριστώ αφού δεν το 'χω περάσει αυτό το πράγμα. Η φάση είναι ότι δουλεύοντας σε κάτι άλλο αφιέρωσα όλη μου την αγάπη, χωρίς να κάνω βήμα πίσω στη μουσική.
Στην φετινή σου μπάντα συμμετέχουν ένας φίλος σου από τα παλιά, ο Μιχάλης Χανιώτης και ο Florian Mikouta από τους «Mode Plagal». Πώς σκέφτεσαι τις καλοκαιρινές σου συναυλίες;
Αυτό που έχω κάθε φορά στο μυαλό μου πριν βγω να παίξω κάπου... Το να κάνειs μια συναυλία είναι εύκολο πράγμα. Το να κάνεις όμως κάτι που σε κάποιες στιγμές τουλάχιστον να λειτουργήσει απελευθερωτικά και να δημιουργήσει, έστω ελάχιστες στιγμές έξαψης και ανάτασης, αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Κάθε φορά που κάνω μια συναυλία αυτό προσεύχομαι μέσα μου, όχι σε κάποια θεϊκή δύναμη, αλλά να έρθει έστω και μια στιγμή ανάτασης, διαφορετικά δεν λέει τίποτα, θα πούμε κάμποσα τραγούδια, θα τα ακούσει ο κόσμος, θα σηκωθεί να φύγει και δεν θα μείνει τίποτα. Αυτές οι στιγμές ανάτασης είναι οι σημαντικές στη ζωή μας και αυτές ψάχνω παίζοντας.
Πώς, ουτοπικά μιλώντας, θα ήθελες να φτάνει η μουσική από τους δημιουργούς στους αποδέκτες της;
Είναι αλήθεια ότι μπαίνει ένα τοίχος ανάμεσα, που είναι η εμπορευματοποίηση της μουσικής. θα έπρεπε να μοιράζεται έτσι, χωρίς να λειτουργεί και σαν εμπόρευμα. ¼σες φορές μπορώ το κάνω και τότε νιώθω πιο ωραία, όπως όταν λειτουργεί στα όρια μιας παρέας, δηλαδή όταν βγαίνω και παίζω σε καμιά ταβέρνα, τότε είναι ακόμα πιο ωραία. Νομίζω ότι εκεί βρίσκεται η ουσία του πράγματος. Αλλά έτσι όπως είναι τα πράγματα σήμερα, όταν βγαίνεις με δέκα μουσικούς και παίζεις και όλοι ζουν από αυτό δεν μπορείς να το κάνεις πέρα. Αλλά αυτό είναι το χαρακτηριστικό, «να μας έκοβε ένα μισθό το κράτος» όπως έλεγε ο Καζαντζίδης και να παίζουμε δωρεάν για τον κόσμο. Και κατά τη γνώμη μου η εμπορευματοποίηση αυτή είναι και άδικη, αφού λειτουργεί σε βάρος των μουσικών από τα φτωχά κράτη. Οι δυτικοί, γενικά και οι σύγχρονοι, οι ροκ, οι μινιμαλιοτές και οι πιο μοντέρνοι έχουν στηριχτεί τόσο πολύ στην αφρικάνικη μουσική και αυτοί που καρπώνονται τα κέρδη είναι οι μουσικοί των δυτικών κοινωνιών. Ουτοπικά μιλώντας θα έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος να μοιράζονται και σε αυτούς...
<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: ERMHS, στις: 25/06/2006 22:27 