Διαβαζα στο νετ μια συνέντευξη του Νίκου Κυπουργού που έδωσε πριν από πέντε χρονάκια στην Καθημερινή για την κυκλοφορία του δίσκου του \"Τα μυστικά του Κήπου\". Εκεί μιλάει και για την συμμετοχή του Θανάση στο συγκεκριμένο δίσκο:


Ν.Κ. \"Ο Ψαραντώνης, μόλις του τηλεφώνησε, ήρθε αμέσως από την Kρήτη για να τραγουδήσει το «Τραγούδι του γάμου». «Λέω στον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τον τραγουδοποιό από τη Λάρισα, που είμαστε φίλοι, θέλω για πλάτη στον Ψαραντώνη μια φωνή ακατέργαστη, επαρχιώτικη• έρχεσαι; Γέλασε, κι ήρθε ένα βράδυ σπίτι μαζί με τον Χρήστο Θηβαίο, που κάνουν τώρα μαζί ένα δίσκο. Ο Θηβαίος ήθελε να κάνει πλάτη στον Θανάση, που θα έκανε πλάτη στον Ψαραντώνη! Kι έτσι κι έγινε αυτό το τρελό πράγμα! Του λέω, Θανάση, έπρεπε να σου 'χω τηλεφωνήσει νωρίτερα, να μου γράψεις κι εσύ κανένα στίχο - γιατί γράφει βέβαια εκπληκτικά πράγματα. Μου λέει: «Το παιδί είναι σαν την στάμνα, κρατάει τη μέρα δροσερή». Τρελάθηκα, λέω δεν θα φύγουμε απ' εδώ αν δεν το κάνουμε αυτό τραγούδι. Kάθομαι στο πιάνο, φτιάχνω μια μελωδία, μια φράση 20''. Το τραγούδησε ο Θηβαίος κι έπαιξε ο Θανάσης τρίχορδο μπουζούκι• το ονομάσαμε «Μυστικό» και το βάλαμε πριν από το τελευταίο τραγούδι, που είναι, για μένα, η πιο δυνατή στιγμή του δίσκου: Ενα νανούρισμα από το Σκλαβί, που κλείνει το δίσκο με τη θεία φωνή του Αηδονίδη».

Ολόκληρη την συνέντεξη μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Συνέντευξη Αλκίνοου Ιωαννίδη:

-Εσύ τι ακούς?
-Σωκράτη Μάλαμα,Θανάση Παπακωνσταντίνου.

Κάπως μπαγιάτικα τα νέα που σας φέρνω... μόλις τώρα τα βρήκα

Απόσπασμα από σημείωση στο δίσκο αγγλικής παραγωγής:

Mediterranean Travelogue
August 2002 Various Artists – (Manteca TRAVCD 004)

που περιλαμβάνει δύο τραγούδια από την Ελλάδα: Το γνωστό σε όλους μας 'Οταν χαράζει' και το 'κόρη στην ακροποταμιά' του Λουδοβίκου των Ανωγείων.

[ ...
We travel south to Athens and Thanasis Papakonstantinou, an icon of 21st Century Greek music who grounds his music firmly in traditional Greek culture but brings in elements from just about everywhere. His only rule seems to be that he has no rules. His album “The Hoarse Prophet” sums his eclectic music perfectly – rural and urban; traditional and modern; beautiful and slightly disturbing.
...

6. Thanasis Papakonstantinou - Otan Harazi

Papakonstantinou has a knack of fusing sweet melodies with unpredictable accompaniment. This track brings elements of reggae and rock into a quintessentially Greek sound.
...]


ολόκληρο το κείμενο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ

MeLiTzaNio έγραψε:
Φοινίκη έγραψε:
Λέω κι εγώ .. κάπου το ξανάκουσα αυτό!

από το Δίφωνο Ιανουαρίου 2007 και τη Στήλη \"Ημερολόγιο Τραγουδιών\" του Ηλία Κατσούλη.

«Απεχθής Λυρισμός»
Συμφωνώ με το δημοσιογράφο που συνομιλεί σήμερα στη Lifo με το Θανάση Παπακωνσταντίνου και τον χαρακτηρίζει «ξεχωριστή και σπάνια περίπτωση στη σύγχρονη ελληνική μουσική». Συμφωνώ και με τα περισσότερα που λεει ο Λαρισαίος, ένας ευφυής άνθρωπος και αντισυμβατικός καλλιτέχνης. Τον ενοχλεί και αυτόν ο όρος «έντεχνο». Μήπως και το είδος;

Παρατηρώ τελευταία μια τάση που κατακεραυνώνει το έντεχνο με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, ειρωνείες και αστειάκια (στην καλύτερη περίπτωση). Λες και υπήρξε το τραγούδι αυτό μια λαίλαπα, μια δικτατορία που έκανε εγκλήματα σε βάρος της τέχνης του τραγουδιού, οπότε θανατική καταδίκη και ταφόπετρα. Είπαμε, ένα όρος είναι (ίσως ατυχής), για να συννενοούμαστε. Αλλά να καταδικάζουμε ένα ποιοτικό τραγούδι που έγραψε ιστορία από το 1960 και μετά, επειδή δε μας αρέσει ο όρος;

Γιατί δε λέμε καθαρά ότι μας πειράζουν ο ποιητικός λόγος, η μουσική των φυσικών οργάνων, η ατμόσφαιρα και το ήθος μιας τέχνης που δε μας προσφέρεται για γλέντια πρωινών (με την αυγούλα) έως μεταμεσονύχτιων τσιφτεντελιών (για να δικαιωθεί ο Σαββόπουλος με το χαρακτηρισμό που μας έδωσε και που τόσο μας ενόχλησε).

Και έρχεται ο Θ. Παπακωνσταντίνου και σε μια αποστροφή του λόγου του αποφαίνεται «ακόμα και στο στίχο, ο λυρισμός που χαρακτηρίζει το έντεχνο, προσωπικά μου φαίνεται απεχθής». Ποιος λυρισμός; Δεν πρέπει να διευκρινιστεί: Και της Σαπφούς; Και του Μεγάλου Ερωτικού; Και του Επιταφίου; Και όλων των μεγάλων στιχουργών (από τον Λ. Παπαδόπουλο έως τον Μιχάλη Γκανά και Μ. Ελευθερίου) απεχθής;

Αν υπάρχει και «απεχθής» λυρισμός ενός τραγουδιού «που θέλει να υποδυθεί» (κατά Τριπολίτη) το έντεχνο, ή ο μελοδραματικός, τα εύκολα «σ´ αγαπώ», «σε θέλω», «πεθαίνω», η μέχρι δηλαδή θανάτου αισθηματολογία, αφορά «άλλο» τραγούδι, (αν είναι και έντεχνο δεν αντιλέγω), αλλά έτσι συλλήβδην το έντεχνο στον Καιάδα είναι αδικία για τόσους ποιητές των τραγουδιών.

«Και μεις ερωτευτήκαμε (το ροκ), αλλά δεν τρελαθήκαμε» (που λέει και η Χαρούλα σε άλλη περίπτωση). Και περιμένουμε τον καινούριο δίσκο του Θ.Π. που δεν ξέρουμε πως θα είναι. Πάντως «άτεχνος» αποκλείεται.

Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2006<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: MeLiTzaNio, στις: 09/01/2007 14:32

και ο αντίλογος στο παραπάνω

...Καλές δουλειές, όμως δεν προσθέτουν τίποτα πια...

Σε μία δισκογραφία που χειμάζεται οικονομικά οι επαναλήψεις και οι επανεκδόσεις προσπαθούν να καλύψουν την έλλειψη έμπνευσης και φαντασίας, ενώ την ίδια ώρα αξιόλογοι νέοι δημιουργοί αδυνατούν να επικοινωνήσουν και να παρουσιάσουν τη δουλειά τους.

Του Σάκη ΜΑΝΤΖΑΝΑ

Είναι ολόκληρες δεκαετίες τώρα που η μουσική αποτελεί βιομηχανία πολυεθνικής δομής και φύσης. Είναι λοιπόν ορθό να την εξετάσουμε κατ' αρχήν με τους τεχνοκρατικούς και οικονομικούς όρους οι οποίοι κατά βάση αναφέρονται σε τέσσερις καθοριστικούς παράγοντες.

\Ποσότητα παραγωγής\. Ολοένα και αυξανόμενη αλλά με τους
εργαζόμενους σε αυτή να μειώνονται. Ποιοτικό επίπεδο παραγωγής. Από το καλό στο καλύτερο, τόσον από πλευράς τεχνογνωσίας όσο και υποστήριξης από τα αρμόδια στελέχη.
\Ποιότητα τελικού προϊόντος.\ Παρά τις άριστες επιδόσεις στην προηγούμενη παράμετρο εδώ η πτώση είναι κάθετη.

Αξιοπρεπείς \"χρυσές μετριότητες\" θεωρούνται πλέον θρίαμβος μπροστά στις αθλιότητες οι οποίες απαρτίζουν έναν τεράστιο σωρό \"φύρας\". Η οποία φύρα όμως δεν στέλνεται για ανακύκλωση αλλά προωθείται στην κατανάλωση.

\Κέρδη.\

Εδώ ακριβώς συμβαίνει η πανωλεθρία! Να φταίει άραγε η αποτυχία στην προηγούμενη παράμετρο; Οι διάφορες - ηθικά αποδεκτές και μη - μορφές \"πειρατείας\"; Η παγκόσμια οικονομική ύφεση ή όλα αυτά μαζί;

\Κεσάτια...\

¼πως και αν έχει, ο συνδυασμός αυτός έχει κάνει τις δισκογραφικές εταιρείες πιο συντηρητικές με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος της ετήσιας παραγωγής τους να είναι πια επανεκδόσεις υλικού από το παρελθόν.
Κατά τα λοιπά το rock είναι πλέον η νέα \"ακαδημία\" η οποία επιβιώνει χάρη στις αναμνήσεις από τα πάλαι ποτέ κλέη της καθώς έχει μετατραπεί σε μία τεράστια \"μπίζνα\" όπου οι δίσκοι δεν είναι τίποτα άλλο από προφάσεις για να αναπτυχθούν οι γιγαντιαίες εξορμήσεις των περιοδειών στις οποίες κυριολεκτικά βρίσκονται \"όλα τα λεφτά\" (με ηγέτη του κλάδου βέβαια τη γνωστή και μη εξαιρετέα Rolling Stones Α. Ε.). Τη θέση του rock ως το κυρίαρχο μουσικό ρεύμα (mainstream) τείνει να καταλάβει, ήδη καθ' ολοκληρία στην Αμερική και σιγά - σιγά και στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, το hip-hop που, όπως και εκείνο στην περίοδο της δόξας του και της έκρηξης της δημιουργικότητας του, δέχεται πλέον προσμίξεις από παντού. Η electronica απ' την άλλη συνεχίζει τον \"ανήσυχο\" δρόμο της εν πολλοίς ενώ όλο και πιο συχνά (αυτο)ανακυκλώνεται. Παρ' όλα αυτά θα ρισκάραμε την πρόβλεψη ότι το μέλλον της παγκόσμιας μουσικής βρίσκεται κάπου ανάμεσα στα δύο τελευταία είδη.
¼σο για άλλα ιδιώματα, όπως η jazz, το blues και η world, ακολουθούν σταθερά την ίδια ήρεμη, \"αθόρυβη\" και...μοναχική πορεία τους.

Μικρότερο ΑΕΠ αλλά το ίδιο υψηλό μουσικό \"χρέος\"&#8230;

Στα καθ' ημάς τώρα μία είναι η βασική διαπίστωση: Η πολύ μεγάλη μείωση του...τζίρου! Αυτό βέβαια αφορά σε όσους \"τα έφερναν\" τα προηγούμενα χρόνια, δηλαδή τα μεγάλα \"ονόματα της νύχτας\" και τους επίδοξους μιμητές τους που ξεφουρνίζουν τα τηλεοπτικά reality.
Το \"έντεχνο\", μετέπειτα λόγιο, το αξιόλογο ελληνικό τραγούδι με άλλα λόγια, βρίσκεται ολοφάνερα σε αδιέξοδο με τους μισούς περίπου εκπροσώπους του να κυκλοφορούν πολύ σπανιότερα δίσκους στους οποίους επαναλαμβάνουν εαυτόν και τους υπόλοιπους - σοφά ποιούντες ίσως...- να σιωπούν, έχοντας εξαντληθεί ή μην έχοντας κάτι περισσότερο να πουν. Από την άλλη ο \Νταλάρας\ και η \Αλεξίου\, αλλά και ο \Μικρούτσικος\ από την πλευρά των δημιουργών, βγάζουν στην αγορά δουλειές που μπορεί να μη θίγουν κανένα, πιθανότατα περιέχουν και μερικά καλά τραγούδια αλλά δεν προχωρούν ούτε ένα βήμα από τα κεκτημένα, πριν απ' όλα τα δικά τους. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και άλλα ονόματα, ειδικά όμως η επιλογή των δύο πρώτων δεν είναι τυχαία καθώς έχουν την εμπορική απήχηση αλλά και το αναγκαίο \"εκτόπισμα\" και σεβασμό για να επιβάλλουν, έστω και με το ζόρι, κάτι διαφορετικό - και αυτό δεν είναι βέβαια ένας Αλβανός τραγουδοποιός ή η (λίαν ευπρόσδεκτη φυσικά) επιστροφή του \Λευτέρη Παπαδόπουλου\ στη δισκογραφία. Αν όχι αυτοί τότε... ποιοι;
Γιατί εδώ ακριβώς είναι που η ελληνική μουσική πραγματικότητα συναντά τη διεθνή και αναπόφευκτα γίνεται τμήμα της: Καλές δουλειές υπάρχουν παντού, κάποιες τις παρουσιάσαμε μέσα από αυτές τις σελίδες το 2006. Τι να σου κάνουν οι ελάχιστοι άνθρωποι που δεν διστάζουν να αλλάξουν συθέμελα όσα τους έκαναν αναγνωρίσιμους και αποδεκτούς για να συνεργαστούν με άγνωστους νέους μουσικούς, μόνο και μόνο γιατί θέλουν οι ίδιοι πριν απ' όλους να συνεχίσουν να βρίσκουν ενδιαφέρον και πρόκληση σε αυτό που κάνουν; Γιατί ένας κούκος (λέγε τον Θανάση Παπακωνσταντίνου) δεν αρκεί ούτε να διώξει το χειμώνα, πόσο μάλλον να φέρει την άνοιξη... Ας ελπίσουμε τέτοια εποχή... του χρόνου ότι θα είμαστε λίγο πιο αισιόδοξοι!

από την Αυγή 07/01/2006