Αποσπάσματα από τη συνέντευξη της Στέλλας Βλαχογιάννη στο MusicHeaven:

Ο Σωκράτης Μάλαμας;
Για μένα όλοι του οι δίσκοι είναι ένας, δεν υπάρχει ψάξιμο και αυτό στα μάτια μου τον κάνει λιγότερο. ¼πως έγραφε στον πρώτο του δίσκο γράφει και τώρα.

Ο αντίλογος θα ήταν τι να περιμένουμε από τον καθένα;
Την εξέλιξή του

Κι αν αυτή είναι η εξέλιξή του;
Εξέλιξη να επαναλαμβάνεσαι;

¸χει αρχίσει να αποκτά πολλούς απογόνους.
Πάρα πολλούς γιατί αυτό το «καταραμένος» το φλερτάρουν πάρα πολλοί χωρίς να ξέρουν τι είναι, αυτό το περιέχεις, όταν δεν το περιέχεις σε αδειάζει γρήγορα…και έχει αδειαστεί πολύς κόσμος...

Θανάσης Παπακωνσταντίνου;
Ερωτηματικό. Μέχρι την Αγρύπνια ήταν ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα περίπτωση. Με τους δύο τελευταίους δίσκους δεν έχω αντιληφθεί τι θα θέλει να κάνει. Τον περιμένω.

«Χειμωνανθός», Γιάννης Χαρούλης.
Πρέπει να φύγει από την επιρροή του Νίκου Ξυλούρη. Πρέπει τάχιστα να αλλάξει τον τρόπο που τραγουδάει γιατί θα καεί. Είναι από τις πιο δυνατές νέες φωνές μας. Ως δίσκος είναι ευπρεπής.


σημ.:ολόκληρη η συνέντευξη εδώ

Οι «εκτός έδρας»

Ενας ένας οι μύθοι της σόουμπιζ καταρρίπτονται. «Κανονικά» καριέρα κάνουν μόνο οι παροικούντες την πρωτεύουσα. Αυτοί που τρέχουν όπου είναι τα φλας, οι κάμερες, η λάμψη, οι συναναστροφές με τους παράγοντες, και στις αυλές των παραγόντων. Αλλο καριέρα όμως και άλλο δημιουργία. Η πρόσφατη τραγουδιστική πραγματικότητα απέδειξε ότι στη μουσική τουλάχιστον αυτοί που επέλεξαν να μείνουν στον τόπο τους καθόλου δεν έχασαν την έμπνευσή τους - εφόσον... έχουν. Και δεν μιλάμε για τη Θεσσαλονίκη, που έχει τιμήσει τη δισκογραφία με δεκάδες περιπτώσεις εξαιρετικής αρμονίας (Παπάζογλου, Μάλαμας, Αγγελάκας, Χειμερινοί Κολυμβητές, Ξύλινα Σπαθιά κ.ά.), μιλάμε για τους περιφερειακούς που έρχονται, «χτυπάνε» και φεύγουν. Τους «εκτός έδρας», που προτιμούν τη δυσκολία από την αδιέξοδη ευκολία. Αυτούς που γυρίζουν πίσω στη γενέτειρα για να χαρούν τη ζωή και να την κάνουν τραγούδι. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ζει στη Λάρισα, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να κάνει φανατικούς ακροατές σε όλη την Ελλάδα. Οι Πατρινοί Raining Pleasure έδωσαν μια βροντερή απάντηση σε όσους θεωρούσαν ότι η περιφέρεια υπολείπεται ταλέντων. Οι Κόρε. Υδρο. ζουν στην Κέρκυρα, ο Νίκος Χαλβατζής στην Κοζάνη, οι Infidelity έχουν «έδρα» τους το Κιλκίς. Οι «εκτός έδρας» δεν είναι εκτός παιχνιδιού. Η τεχνολογία μείωσε δραματικά τις αποστάσεις, ενώ η φτήνια της καλλιτεχνικής ζωής στην πρωτεύουσα απωθεί τους ανθρώπους που δεν είναι διατεθειμένοι να καθησυχάσουν το ταλέντο τους με εμφανίσεις στα πρωινάδικα τα οποία υπόσχονται - ψευδώς - πωλήσεις δίσκων. Επειτα, οι περισσότερες παραγωγές είναι των ίδιων των καλλιτεχνών. Οι δισκογραφικές έχουν μάτια και κονδύλια μόνο για τα παιδιά των ριάλιτι, οπότε αφού το παιχνίδι δεν παίζεται πλέον στη λεωφόρο Μεσογείων (έδρα των περισσότερων δισκογραφικών) μπορεί να παιχτεί οπουδήποτε αλλού. Και να είναι συχνά καλύτερο, σίγουρα ειλικρινέστερο και επί της ουσίας.

ΑΝΝΑ ΒΛΑΒΙΑΝΟΥ
Το ΒΗΜΑ, 18/02/2007 , Σελ.: C09
Κωδικός άρθρου: B14994C093
ID: 283847

Πριν λίγες μέρες ήμουν παρούσα σε συνέντευξη που έδωσαν τα ΜΑΚΡΙΝΑ ΞΑΔΕΡΦΙΑ -δεν έχει δημοσιευθεί ακόμα- και η αναφορά στον ΘΠ ήταν σχετικά έντονη.

Αρκετά κοιλαδο-επίκαιρο απόσπασμα από συνέντευξη του Ρασούλη στο κυπριακό Πολίτη (6.5.07):

-Δηλαδή, θεωρείτε ότι λείπει το κοινωνικό τραγούδι;
-Μα γι' αυτό μας απεμπολήσανε! Φαντάσου, αυτοεξορίστηκα. Στην Ελλάδα αντιμετώπισα τη λερναία ύδρα και τη δίδυμη αδελφή της. Αυτό που ονόμασα \"Νταλαροπανταζιστάν\", υφίσταται ακόμα και έχει όλους τους μηχανισμούς που μπορούν να σε εξοντώσουνε στο \"πιτς φιτίλι\". Είναι ένα αίσχος. Και εδώ το μικρό κράτος της Κύπρου θα υποστεί κάποιες συνέπειες, διότι αυτοί ελέγχουν τα πάντα. Και βλέπω όλες αυτές τις ντιζέζ που έρχονται εδώ πέρα και τάχα μου τους λεν και ποιοτικούς, όπως τον Χατζηγιάννη που είναι μια μπούρδα και μισή! Ποιοτικός είναι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Μάλαμας, ο Αγγελάκας, ο Περίδης, ο Πορτοκάλογλου ενίοτε.

Ολόκληρη η συνέντευξη στο http://www.politis.com.cy/cgibin/hweb?-A=710184&-V=archivearticles&-p

η συνέντευξη που σας έλεγα υπάρχει εδώ
www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=1148

...Θέλω να βγάζω τον καλύτερό μου εαυτό.Και προπαντώς θέλω να είμαι ειλικρινής. Αγαπάω την άλήθεια.


-Περισσότερο από τη χαρά?

Ναι,περισσότερο. Με απελευθερώνειη αλήθεια. Αυτή μου δίνει χαρά! Και οι αληθινοί άνθρωποι, αυτοί που φωταγωγούν το γύρω τους με την αλήθεια τους, που ακπέμπεται από τα μάτια τους, από το μέτωπό τους, αυτή που δίνουν απέραντη χαρά και πίστη στη ζωή.


-Καλλιτεχνικά υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι για σένα στην Ελλάδα σήμερα?

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μου αρέσαι σαν ποιητής και πιστεύω ότι λέει την αλήθεια. Νταραβερίζεται πολύ με τον θάνατο...


-Το θεωρείς αρετή αυτό?

Ναι, γιατί ο θάνατος είναι κοντόφθαλμος- η μόνη βεβαιότητα. Και θέλει να'σαι γερό καρύδι για να νταραβερίζεσαι ναοιχτά μαζί του. Αληθινά όμως, χωρίς τζιριτζάντζουλες. Χωρίς ναρκισσισμούς πεισιθανάτιους...¼πως οι gothic ή οι emo...


-Άλλος που αισθάνεσαι συνοδοιπόρο?

Συνοσοιπόρους δεν αισθάνομαι πολλούς, για να είμαι ειλικρινής. Αισθάνομαι αρκετά μοναχούλα... Ο Σαββόπουλος μ'αρέσει πολύ - τον αγαπώ πάρα πολύ τον Σαββόπουλο.


-Τι χαρακτηρίζει τη μουσική του κατά τη γνώμη σου?

Η χαρά. Σου φαίνεται περίεργο?


-Ναι, ποτέ δεν το είχα σκεφτει.

Χαρά και αλήθεια. Του αρέσει να ξεστομίζει την αλήθεια. Στην προσωπική του ζωή δεν ξέρω πώς είναι - και δεν με νοιάζει και καθόλου. Αυτό που ακτινοβολεί σε εμάς είναι κάτι το αληθινό - πολύ αληθινο. Και μ'αρέσει και πάνω στη σκηνή - κινητικός...