Η Αθήνα του Γιώτη Κιουρτσόγλου

Χαμηλώστε την ένταση

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΑΚΟΥ

Προσπαθώ με τη φαντασία μου να ανασυστήσω την εικόνα που περιγράφει. Είναι αστεία, το ξέρει κι έχει την καλοσύνη να μην αφήσει έξω καμιά λεπτομέρεια. «Ετσι έφτασα στην Αθήνα, το '93», ολοκληρώνει την αφήγηση ο Γιώτης Κιουρτσόγλου. Στριμωγμένος έφτασε. Μέσα σε ένα μικρό Mazda του '70, ο Κιουρτσόγλου κι ο ντράμερ Νίκος Καπηλίδης οδήγησαν από τη Θεσσαλονίκη έως εδώ, ανάμεσα σε μουσικά όργανα, μηχανήματα, βαλίτσες και τέσσερα κουτάβια -τα μόνα που ήταν σε αναζήτηση μόνιμης στέγης στο λεκανοπέδιο. Οι δύο μουσικοί είχαν έρθει για μια σειρά είκοσι παραστάσεων με την Ελλη Πασπαλά. Τελικά και οι έξι έμειναν εδώ. «Ηταν απομεσήμερο, Δεκέμβριος, όπως τώρα. Αφήνω το αυτοκίνητο στη γωνία της Μάρκου Μουσούρου με την Αρδηττού, βγαίνω και βλέπω την Ακρόπολη, μέσα σε φως απερίγραπτο. Γυρνάω στον Νίκο και του λέω \"δεν γυρνάμε πίσω\". Πίστευα πως έτσι είναι το φως στην Αθήνα, παντού». Πολύ σύντομα ξέχασε εκείνη την πρώτη εντύπωση, άλλαξε σπίτια και γειτονιές, προσαρμόστηκε στο ρυθμό της καθημερινότητας και η παρατηρητικότητά του αμβλύνθηκε -αν και, όπως λέει, δεν είναι ιδιαίτερα παρατηρητικός, ούτως ή άλλως.

Λίγα χρόνια αργότερα θα έβρισκε ένα σπίτι μερικά τετράγωνα μακριά από το σημείο όπου πάρκαρε και ξεφόρτωσε μπάσο, ηχεία και σκυλιά πριν από δεκαπέντε χρόνια. Επιστρέφοντας, έτσι, στο σημείο εκκίνησης, ο Κιουρτσόγλου θυμήθηκε την πρώτη εικόνα που είχε από την πόλη. Δεν έχει πια σκοπό να απομακρυνθεί από το Μετς, λέει, γιατί κάθε φορά που βγαίνει στο δρόμο ανακαλεί εκείνη την πρώτη αίσθηση. «Δεν σε ενοχλούν οι ανηφόρες και το πρόβλημα του πάρκινγκ;» διατυπώνω την μάλλον πεζή απορία. «Εχω ποδήλατο», λέει, για να διευκρινίσει γελώντας πως το χρησιμοποιεί μόνο μια φορά το χρόνο. Είναι περίεργο, αλλά μοιάζει να μην τον πειράζει τίποτε. Ακούγεται πολύ ευχαριστημένος από την καθημερινότητα της πόλης ή έχω καταλάβει λάθος; Εχω καταλάβει λάθος. «Αποφεύγω να βγαίνω τα βράδια γιατί δεν αντέχω τα μπαρ. Δεν αντέχω το συνωστισμό και τη μουσική», λέει.

Αυτό ακούγεται ενδιαφέρον. Ο μουσικός που δεν αντέχει τη μουσική; Πρόκειται για κάτι πολύ πιο λογικό. Κάτι απολύτως λογικό: Ο Κιουρτσόγλου -για πολλούς ο καλύτερος Ελληνας μπασίστας- δεν αντέχει τα ντεσιμπέλ στη νυχτερινή Αθήνα.

«Η ένταση της μουσικής στα μπαρ είναι απαράδεκτη»

«Οταν δεν βγαίνεις για να χορέψεις, αλλά για να βρεθείς με φίλους, πρέπει να μπορείς να συζητάς χωρίς να χρειάζεται να φωνάζεις. Είναι απαράδεκτη η ένταση της μουσικής στα μπαρ. Οταν αναγκάζομαι να πηγαίνω φοράω τις ωτοασπίδες μου», λέει, εξηγώντας γιατί έτσι ακούει καλύτερα. Εχει το 100% της προσοχής μου. Εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία και κάνω μια σειρά από άσχετες ερωτήσεις που δεν εξυπηρετούν με κανένα τρόπο τη συνέντευξη, αλλά ικανοποιούν την περιέργειά μου. Κι έτσι πάμε από τις ωτοασπίδες στον Μπετόβεν, κι από εκεί με ένα περίεργο γύρισμα στην ακουστική κάτω από τις γέφυρες της Νέας Υόρκης, για να φτάσουμε στα σχέδια πάνω στα οποία φτιάχτηκε τον 19ο αιώνα το Σέντραλ Παρκ. Η συζήτηση με τον Κιουρτσόγλου αποδεικνύεται και εκπαιδευτική. Θα προτιμούσα να συνεχίσουμε με ελεύθερους συνειρμούς, αλλά η επιστροφή στην Αθήνα κρίνεται επιβεβλημένη.

Αν κάτι τον ενοχλεί πολύ σε αυτήν την πόλη, είναι η αντίληψη που έχουμε για το θόρυβο. «Δεν έχουμε συναίσθηση της επίδρασης που έχει στα νεύρα μας. Η ηχορρύπανση είναι τρομακτική, η Αθήνα είναι πιο θορυβώδης από τη Νέα Υόρκη», λέει και με πείθει: φέρνει παραδείγματα ήχων, επισημαίνει πηγές θορύβου που δεν αναγνωρίζουμε εύκολα, μιλάει για τους ήχους που συνθέτουν αυτό που αποκαλούμε ρυθμό της πόλης. Οσο πιο επεξηγηματικός γίνεται τόσο αισθάνομαι πως η ακοή μου οξύνεται -αρχίζω να δίνω σημασία σε ενοχλητικούς ήχους που κανονικά δεν προσέχω γιατί τους θεωρώ, υποθέτω, απολύτως αυτονόητους. «Αλλά δεν είναι όλοι οι ήχοι της Αθήνας δυσάρεστοι». Αν είναι έτσι, πώς διακρίνεις τους ευχάριστους μέσα σε αυτή τη φασαρία; Ο Κιουρτσόγλου προτείνει να ανέβουμε στον Αρδηττό, για να διαπιστώσω με τα ίδια μου τα αυτιά πόσο εύκολο είναι να τους αφουγκραστώ και να τους ξεχωρίσω. «Είναι μια καλή αφορμή να πάω κι εγώ βόλτα στο λόφο. Μου αρέσει πάρα πολύ, αλλά πάω σπάνια», λέει. Αναρωτιέμαι γιατί πάει σπάνια, αφού του αρέσει τόσο πολύ και είναι σχεδόν δίπλα στο σπίτι του - «εσένα ό,τι σου αρέσει πολύ το κάνεις συχνά;», αναρωτιέται με τη σειρά του και με αποστομώνει.

«Η Αθήνα έχει κάτι από Χόλιγουντ»

Οταν πια είμαστε στο λόφο, αρχίζω να σκέφτομαι ότι έχει δίκιο -το αστικό σάουντρακ δεν είναι απαραιτήτως μονότονο και βαρετό. Ο Κιουρτσόγλου στρέφει την προσοχή μου στους μικρούς ήχους του λόφου, στους μακρινούς που έρχονται μέχρι εδώ από τη λεωφόρο και στη σύνθεσή τους. Εδώ πάνω η Αθήνα ακούγεται διαφορετική. Δεν την ξεχνάς - δεν ξεχνάς πως είσαι σε μια από τις πιο θορυβώδεις πόλεις της Ευρώπης, αφού οι κόρνες ξεχωρίζουν πάντα καθαρά και αυταρχικά. Και το μόνιμο βουητό της πόλης εκτείνεται σαν το απολύτως αυτονόητο μουσικό χαλί. Ταυτόχρονα, όμως, έχεις την αίσθηση μιας ησυχίας που σου επιτρέπει να αφουγκράζεσαι ακόμη και τον ήχο που κάνουν τα βήματά σου πάνω στο χώμα -ακριβώς πάνω από τη Βασ. Κωνσταντίνου.

Από το σημείο που έχουμε σταθεί, η Αθήνα δείχνει σχεδόν όμορφη. «Σχεδόν; Δηλαδή από εδώ πάνω που τη βλέπεις τι δεν σου αρέσει;» ρωτάει ο Κιουρτσόγλου. Η αλήθεια είναι πως από εδώ πάνω, όλα καλά δείχνουν - «ο καιρός, αυτή η ζέστη μέσα στον Δεκέμβρη». Ο καιρός στην Αθήνα έχει κάτι από Λος Αντζελες. Αυτό δεν το είπα εγώ, αλλά ο Κιουρτσόγλου. «Γενικώς, η Αθήνα μοιάζει λίγο στο Λος Αντζελες, στο Χόλιγουντ συγκεκριμένα». Ακουσα καλά; Εχει ζήσει εκεί σχεδόν δυο χρόνια, κάτι θα ξέρει, αλλά μήπως είναι υπερβολικός; «Σε τι άλλο μοιάζει η Αθήνα στο Χόλιγουντ;». «Μοιάζει και στο ψώνισμα...» αποκρίνεται γελώντας.


This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.