Το καθιερωμένο τόπικ.

Ο άνθρωπος που έφερε κοντά διαφορετικά είδη μουσικής, που μετέτρεψε αθηναϊκές συναυλίες σε πανηγύρια, του οποίου οι στίχοι έχουν αγγίξει τόσους και τόσους. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι από εκείνους τους καλλιτέχνες που εύχεσαι να μην στερέψει από έμπνευση, να συνεχίζει να γράφει λόγια και μουσικές που σε κάνουν να ξεφεύγεις και πολλές φορές αποτελούν έναυσμα για κάτι καινούριο. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 κυκλοφορεί πιστά δίσκους φτάνοντας αισίως τους 11 συν αρκετούς άλλους στους οπίους συμμετέχει. Η τελευταία δισκογραφική δουλειά του ήταν ο «Ελάχιστος Εαυτός» το 2011 ενώ πριν δυο χρόνια κυκλοφόρησαν οι «Μαγγανείες» τις οποίες ερμηνεύει ο Γιάννης Χαρούλης. Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε το καινούριο album του Λαρισαίου τραγουδοποιού με τον αινιγματικό τίτλο «Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου».

Όπως σε όλους τους δίσκους, έτσι και εδώ όλα ξεκινούν από το εξώφυλλο. Και στην περίπτωση του συγκεκριμένου δίσκου το εξώφυλλο χρήζει προσοχής. Αυτό διότι μια φωτογραφία με την πίσω όψη μιας σκυμμένης γυναίκας σε ένα μπαλκόνι με λουλούδια και έντονα χρώματα είναι το τελευταίο που θα περιμέναμε από τον Παπακωνσταντίνου. Οι πρώτες εντυπώσεις ποικίλουν, ωστόσο το ακουστικό περιεχόμενο του δίσκου είναι ήδη προ των πυλών με τον «Χαρτοκόπτη» να ανοίγει τον χορό των 11 τραγουδιών με συγγνείς του Θανάση να απαγγέλουν λόγια του τελευταίου και μετά από δυο λεπτά να μπαίνει η γνωστή πλέον μπουζουκομάνα για να μας καλωσορίσει στον κόσμο του τραγουδοποιού. Το κεφάλαιο «στίχοι» στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι μια ιδιαίτερη ενότητα καθώς οι μεταφορές και οι παρομοιώσεις φτάνουν σε σημείο να τσακίζουν κόκκαλα. Στο «A. Select» κάνει την παρθενική παρουσία της η ηλεκτρική κιθάρα που στην εισαγωγή της θυμίζει τον «Βασιλιά».

Μη ελληνικό τίτλο έχει και το τρίτο κομμάτι, το “Amor Fati” στο οποίο ακούμε την φανταστική φωνή της Μελίνας Κανά σε ένα κατά τα άλλα αδιάφορο τραγούδι ενώ στην συνέχεια έρχεται και η σύντροφος στις συναυλίες τα τελευταία χρόνια Ματούλα Ζαμάνη με την «Εξαφάνιση» που βάζει για τα καλά στο παιχνίδι το πιάνο και τα ηλεκτρονικά στοιχεία. Στα μέσα του δίσκου καμαρωτή στέκεται η «Αλίκη στη Χώρα των Τραυμάτων», ένα τραγούδι που μένει αμέσως στο νου για τον όχι και τόσο συνηθισμένο ρυθμό για τον Παπακωνσταντίνου. Μετά την δεύτερη ακρόαση έγινε αγαπημένο λόγω των έξυπων στίχων και της απότομης εναλλαγής στο ρεφρέν. Για την συνέχεια, ακούμε το πιο «εξωστρεφές» κομμάτι που γίνεται αυτομάτως (υποκειμενικό αυτό) το ωραιότερο του δίσκου, το «Μηδεία-μα» σε ερμηνεία Ζαμάνη με την πολύ καλή ένταση των γρήγορων κρουστών του Σωτήρη Ντούβα και το σαξόφωνο να είναι όλα τα λεφτά. Ο Σωκράτης Μάλαμας τραγουδάει την «Ηλιόπετρα» με τον δικό του μοναδικό τρόπο που πάντα μας ελκύει ενώ στην συνέχεια ο Παπακωνσταντίνου μας εξιστορεί μια θλιβερή ιστορία που συνέβη πέρυσι τον Απρίλιο όταν δύο μετανάστες, ο Hamayun και ο Wakar, πέθαναν στην προσπάθειά τους να απεγκλωβίσουν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι από τις ράγες του τραίνου. Η ανατριχίλα εδώ είναι αναπόφευκτη.

Για το κλείσιμο του δίσκου τα τρία εναπομείναντα κομμάτια δεν αλλάζουν τραγικά το σκηνικό. Τα δύο κυμαίνονται στο ίδιο ύφος με το πιάνο να κυριαρχεί ενώ το “Supermoon” ρίχνει την αυλαία με τρόπο ορχηστρικό και γεμάτο ζωντάνια. Η «Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου» διαφέρει κατά πολύ από προηγούμενα albums έχοντας μια μεγαλύτερη στροφή προς τα ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά στοιχεία. Υπάρχουν οι ανατριχιαστικές στιγμές και οι ξεσηκωτικές στιγμές. Το επίπεδο, όμως, των παλιών δίσκων δεν μπορεί να το πλησιάσει καν, ακόμα ο «Ελάχιστος Εαυτός» ξεφεύγει μπροστά κατά πολύ. Πάντως το συνολικό αποτέλεσμα δεν μας απογοητεύει τελείως καθώς υπάρχουν κομμάτια που θα τραγουδηθούν πολύ στο μέλλον και «ζεστοί» στίχοι που θα μας συντροφεύουν.

ΠΗΓΗ

Ποια ήταν η εμπειρία σου, ρώτησα πρόσφατα τον Γιώργο Χατζιδάκι, από τη διανομή της δισκογραφίας του Μάνου μέσω εφημερίδας; Δυστυχώς έφτασε σε πολύ κόσμο, μου απάντησε. Όλοι ξέρουμε ότι η πραγματική τέχνη δεν τα ’χει καλά με τον πολύ κόσμο γιατί μπορεί να γίνει ένα χαλινάρι που τραβάει συνέχεια προς τη λάθος κατεύθυνση. Οι φανς, ειδικά σε μεγάλες ποσότητες, είναι ένα «ανεξέλεγκτο πλήθος» που γίνεται τροχοπέδη για τους πραγματικούς καλλιτέχνες και συχνά μια θηλιά στο λαιμό. Θέλουν από τον αγαπημένο τους μουσικό να κάνει τα ίδια και τα ίδια και να τους κανακεύει. Όταν πάει να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό, να «λοξοδρομήσει» υπακούοντας στην ανάγκη του για αλλαγή, τότε του κρατάνε μούτρα και θυμώνουν.

Το μέγα πλήθος δεν είναι σε θέση να παρακολουθήσει την ποιοτική εξέλιξη ενός μουσικού, να αποδεχτεί και να κατανοήσει τους πειραματισμούς και τις μετακινήσεις του, δεν έχει το απαιτούμενο υπόβαθρο (αλλά ούτε και τη διάθεση, εδώ που τα λέμε) να μπει στο τριπ καινούργιων πραγμάτων και αλλαγών. Η μεγαλύτερη τροχοπέδη του καλλιτέχνη είναι οι φανς του και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έχει αποκτήσει ένα πραγματικά μεγάλο ακροατήριο που όμως όλο και «γκρινιάζει» με τις τελευταίες του απόπειρες που –σταδιακά– τον απομακρύνουν από την εποχή του «Ελάχιστου εαυτού». Ευτυχώς, ο ίδιος φαίνεται να μην τους «υπολογίζει» και τραβάει το δρόμο του χωρίς να αφήνει την τέχνη του να γίνει θύμα της «πελατείας» του, όπως πολλοί συνάδελφοί του που κάνουν «ό,τι θέλει ο πελάτης».

Η αλλαγή φαίνεται ήδη από το εξώφυλλο, συνεχίζει με τον τίτλο και –επί της ουσίας– επιβεβαιώνεται με τη μουσική κατεύθυνση του άλμπουμ. Μια πλειάδα εξαιρετικών μουσικών, κυρίως από το χώρο της τζαζ αλλά και του ροκ (Κωστής Χριστοδούλου, Θοδωρής Ρέλλος, Ανδρέας Πολυζωγόπουλος, Μιχάλης Καταχανάς, Κώστας Παντέλης, Κλέων Αντωνίου, Μπάμπης Παπαδόπουλος κ.ά.) παίζουν εξαιρετικά πλέκοντας ένα όμορφο χαλί για να ακουμπήσει ο λόγος, που είναι και πάλι το ενδιαφέρον και δυνατό κομμάτι του δίσκου. Οι ποιητές είναι εδώ (Octavio Paz, Miroslav Holub) αλλά και η ποίηση του ίδιου σε εξαιρετικό επίπεδο, δουλεμένη στη λεπτομέρεια με καλέμι και σφυρί. Αυτό που λείπει από το δίσκο είναι το μουσικό χάρισμα, οι δυνατές μελωδίες, η συναρπαστική μουσική πλοκή, η αντιστοιχία λόγου και μουσικής.

Είναι σαν η μουσική να παίζει έναν «προσχηματικό» ρόλο για να ζωντανέψει ο λόγος ακόμη περισσότερο, γι’ αυτό άλλωστε η φωνή είναι αισθητά πιο δυνατά από τους μουσικούς. Κι όταν τραγουδάει ο ίδιος με αυτή την υπέροχη, ακατέργαστη, ιδιότυπη χροιά του «μη τραγουδιστή», τότε το αποτέλεσμα είναι σαν «spoken word» πολυτελείας (ας μου επιτραπεί η έκφραση) με τους μουσικούς που τον συνοδεύουν να δημιουργούν μια σπουδαία ατμόσφαιρα. Όταν το λόγο παίρνουν οι τραγουδιστές (Μελίνα Κανά, Ματούλα Ζαμάνη, Σωκράτης Μάλαμας) τότε η αρμονία διαταράσσεται ελαφρώς γιατί χάνεται η «αφηγηματικότητα». Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου αφηγείται ιστορίες με μουσική υπόκρουση και κανείς δεν μπορεί να το κάνει σαν κι αυτόν. Με αυτό το άλμπουμ ίσως «κλωτσήσει» το μέγα πλήθος και παραξενευτούν πολλοί φανς, αλλά σημασία έχει πως ο ίδιος τολμάει μια ποιοτική και αισθητική αναβάθμιση της μουσικής του και μια νέα κατεύθυνση χωρίς «λαϊκό έρεισμα», ακολουθώντας το δρόμο του, όπως κάνει κάθε πραγματικός καλλιτέχνης, κάθε ποιητικό πλάσμα.

Πηγή ATHENS VOICE

Δεν ανήκω στους φαν των συναυλιών του Θανάση Παπακωνσταντίνου, αντιθέτως πια με ταράζουν οι συνωστισμοί και τα ''μπουλούκια''. Ανήκω όμως σ' αυτούς που μάλλον γνωρίζουν καλά το έργο του, που τη δισκοθήκη τους κοσμούν τα ''άπαντα'' του και που σίγουρα εκτιμούν τον ίδιο για δυο - τρία πράγματα, τα οποία θα εκθέσω στη συνέχεια αυτού του post.
Παραδόξως, ενώ δηλαδή δεν το επιδιώκει ο δημιουργός, κάθε καινούργιος δίσκος του είναι ένα γεγονός ιδιαίτερο από μόνο του. Προσωπικά, ελάχιστα ελληνικά CD ακούω πλέον με πραγματική προσμονή, όχι μόνο την ώρα που θα δουλέψει το CD - player, αλλά κι από πριν, με το που έρθουν στα χέρια μου.
Μιλούσαμε προ ημερών με τον φίλο μου, τον δημοσιογράφο Δημήτρη Μανιάτη από ΤΑ ΝΕΑ, για το φρέσκο stuff του Λαρισαίου συνθέτη. Δεν το είχα ακούσει ακόμη, ήξερα ωστόσο ότι ο φάκελλος υπήρχε εδώ και μέρες στα γραφεία της LIFO. Μόνο το εξώφυλλο του είχα παρατηρήσει σε ένα πέρασμα μου από το Music Corner της Πανεπιστημίου, εκεί όπου εδρεύει το ''αντάρτικο'' ραδιοφωνικό Μετα-Δεύτερο.
Πόση αντίθεση - για το εξώφυλλο λέω - από τον Βραχνό Προφήτη που πιστέψαμε δικαίως πως έκανε τομή στο ελληνικό τραγούδι! Εκεί υπήρχε μόνο το σκαμμένο πρόσωπο ενός γέρου σα να ξεπήδησε από πλάνο των αδερφών Ταβιάνι. Σήμερα υπάρχει το κυρτό σώμα μιας κομψής κυρίας σε μπαλκόνι βίλας που επιδεικνύει τα οπίσθια της σα να πρόκειται για εξώφυλλο κάποιου γαλλικού pop συγκροτήματος. Οποία μετάλλαξις! θα αναφωνούσε κανείς, οπαδός του Παπακωνσταντίνου ή και το αντίθετο.
Λίγα χρόνια μετά το δίσκο του στην Inner Ear και ακόμη περισσότερα από τις εργασίες του στη Lyra της προ και μετα - Γιαννίκου εποχής, η καινούργια δισκογραφική εξόρμηση γίνεται από την ανεξάρτητη εταιρεία ΑΧΟΣ, στο όνομα του Αριστοτέλη και του Κωνσταντίνου Παπακωνσταντίνου, των γιών του Θανάση. Καλή φάση, οικογενειακή υπόθεση κυριολεκτικά!
Έπειτα, σαν ανοίγεις το CD, συναντάς στο booklet τρεις καλοθρεμμένες γάτες να ρεμβάζουν και τα, πινκφλοϋντικής αισθητικής, σκίτσα του Δαυίδ Σαμιάν. Φυσικά, πάντα υπάρχουν και οι στίχοι που μπορείς πρώτα να τους διαβάσεις σαν μία μικρή ποιητική συλλογή και μετά να τους ακούσεις συνοδεία μουσικής.
Κάποτε, εξυπνακίστικα ίσως, χαρακτήρισα τη στιχοπλοκή του Παπακωνσταντίνου ''βουκολικό νατουραλισμό''. Αργότερα θα με κάλυπτε περισσότερο ο ίδιος ο δημιουργός όταν θα όριζε αυτό που κάνει ως ''βλαχοψυχεδέλεια''.
Η αλήθεια είναι πως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου αγαπάει εξίσου την ελληνική παράδοση και τις μουσικές του Κόσμου. Τον Fernando Pessoa και τον Octavio Paz. Την Amalia Rodrigues και τη Στέλλα Χασκήλ. Τα κάλαντα της Κάτω Ιταλίας και τα μοιρολόγια της Ηπείρου. Τα πρόβατα και τα λιοντάρια. Τους πάνκηδες και τον Μάνο Χατζιδάκι. Τα μικρά παιδιά και τους ηλικιωμένους. Τα μπατίκ της γιαγιάς στον τοίχο και τα πόστερ του ψυχεδελικού Fillmore Auditorium. Τον Enrico Caruso και τον Ανέστο Δεληά. Τον τρύγο και τους τράγους. Τα παρτέρια και τις πήλινες γλάστρες. Τη μπουζουκομάνα και την ηλεκτρική κιθάρα. Τις κραυγές και τους ψιθύρους. Τα σκρατς και τις ευθείες συχνότητες. Το λιβάνι και τη λεβάντα. Πάνω απ' όλα, την Ελευθερία, τον Έρωτα και την Κοινωνική Αλληλεγγύη.
Παρακάμπτω την ποιητική μου διάθεση - να τι κάνουν οι δίσκοι του Παπακωνσταντίνου! - και λέω απλά ότι το άνωθεν χαρμάνι, εξαιρετικό κατά τη γνώμη μου, παρέχεται μπόλικο στο νέο του άλμπουμ.
Η κομψή κυρία του εξωφύλλου μπορεί τελικά να μην επιδεικνύει τα οπίσθια της. Πιθανώς να σκύβει για να ξεράσει το κυάνιο από το δείπνο, στο οποίο προσκλήθηκε κι αυτή. Πιθανώς, πάλι, να τσεκάρει το ύψος του μπαλκονιού, απ' όπου ετοιμάζεται να σαλτάρει, κάτι που δεν θα προξενήσει καμία εντύπωση. Για την ώρα, κάτι κάνει πάντως κι εμείς υποθέτουμε.
Ο Παπακωνσταντίνου εν προκειμένω αποφεύγει την τερατωδία και την ασχήμια της καθημερινότητας της/μας. Επενδύει με χρώματα pop art αισθητικής μια δουλειά που ισοδυναμεί με ουρλιαχτό υπαρξιακού άλγους.
Καταθέτει έντεκα κομμάτια - αγκάθινα στεφάνια, βάζει φωτιά σε καθρέφτες, κλέβει μετάξι από κουκούλια, φλερτάρει με φάσμα χαμένο του πόθου του (που θά'λεγε και ο Μανώλης Αναγνωστάκης), ζωγραφίζει τη δική του Αλίκη στη Χώρα των Τραυμάτων, θυμάται το ανορθόδοξο μεγαλείο του Γκόγια, τραβιέται μέχρι του Διγενή τ' αλώνια, ακούει το θρήνο νά'ρχεται απ' το βυθό της Λαμπεντούζας και ντρέπεται ως Έλληνας για τη χώρα του, που με φράγματα κρατά την ώσμωση του κόσμου.
Η Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου του Θανάση Παπακωνσταντίνου είναι ένα ηχηρό Άντε γαμήσου στους φασίστες, στους ανέραστους και στους νεόπλουτους. Στους τελευταίους ειδικά, γιατί οι φτωχοί ολοένα φτωχαίνουν και οι πλούσιοι πλουτίζουν αντιστοίχως.
Τότε, λοιπόν, με τη φάτσα του γέρου στον Βραχνό Προφήτη τόνιζε την επιτακτική αναγκη επαναπροσδιορισμού της επαρχίας, τη γνωριμία με ένα νέο εναλλακτικό μοντέλο ζωής. Σήμερα, παρ' όλη την Ωραία Κεχαριτωμένη προαναφερθείσα pop art αισθητική, λέει στην ουσία πως το Κακό έχει πια συντελεστεί.
Και ο εμβρόντητος ακροατής αναρωτιέται: Μήπως τελικά μας αξίζει ως κράτος μία πρόσκληση σε ομαδικό δείπνο κυανίου;
Άξιος!
* Συμμετέχουν ο Σωκράτης Μάλαμας, η Μελίνα Κανά, η Ματούλα Ζαμάνη και μία πληθώρα μουσικών της jazz - rock σκηνής.

www.lifo.gr/guide/audio/280

Κυκλοφόρησε στις 15 Σεπτέμβρη , τη μέρα της κεντρικής συναυλίας στην Τεχνόπολη ο νέος δίσκος του Θανάση Παπακωνσταντίνου με τίτλο «Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου».
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου αν DSCN0676και νομίζω ότι πια δε χρειάζονται συστάσεις, είναι ένας Λαρισαίος τραγουδοποιός ο οποίος φημίζεται τόσο για το στιχουργικό όσο και μουσικό μέρος των δουλειών του, καθώς και για το ότι έχει ανοικτούς μουσικούς ορίζοντες και δε διστάζει να πειραματιστεί με την ψυχεδέλεια και άλλους ήχους, παρόλο που οι βασικές επιρροές του και ο μουσικός του κορμός βασίζεται στην εγχώρια παράδοση. Δεν είναι λίγο αυτό για ένα άνθρωπο 55 χρονών. Αυτό μαρτυρείται φυσικά και από τους μουσικούς με τους οποίους συνεργάζεται εδώ και 20 χρόνια και οι οποίοι συχνά προέρχονται από πολύ διαφορετικούς χώρους (π.χ ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, Γιάννης Αγγελάκας).
Ο δίσκος με μια πρώτη ακρόαση έχει πολλές πειραματικές και δύσκολες στιγμές κάτι που δεν υπήρχε σε τόσο μεγάλο βαθμό στους πιο πρόσφατους δίσκους του τραγουδοποιού και σε ορισμένα σημεία θυμίζει κάτι από τη «Βροχή από κάτω (2006)» . Οι παραμορφωμένες κιθάρες σε κάποια σημεία επίσης θυμίζουν κάτι από «Βραχνό Προφήτη (2000)» ,ωστόσο το γενικότερο ύφος ακούγεται σίγουρα φρέσκο και το παρελθόν αποτελεί πυξίδα προς το νέο και όχι έτοιμη λύση. Η στιχουργική του Παπακωνσταντίνου κινείται στα γνωστά (υψηλά) επίπεδα, μοτίβα και θέματα και προσωπικά είναι κάτι για το οποίο δεν αμφιβάλλω ποτέ πριν ακούσω ένα δίσκο του.
Σίγουρα δεν είναι δίσκος εύκολος στο άκουσμά του, κάτι που πρέπει να θεωρείται δεδομένο για όσους έχουν ακούσει έστω και ελάχιστα τμήματα της δισκογραφίας του Παπακωνσταντίνου. Στο δίσκο συμμετέχουν στην ερμηνεία και παλιοί γνώριμοι όπως η Μελίνα Κανά, ο Σωκράτης Μάλαμας και η Ματούλα Ζαμάνη. Οι τελευταίοι μάλιστα συμμετέχουν στα πιο μελωδικά κομμάτια του δίσκου, στα οποία ο Παπακωνσταντίνου θέλει να δώσει το κάτι παραπάνω αφού γνωρίζει ότι η άγουρη φωνή (μερικές φορές φλερτάροντας με την πρόζα) του είναι μεν το «όμορφο ελάττωμα του», ωστόσο οι πιο γεμάτες ερμηνείες των παραπάνω φωνών δίνουν το κάτι παραπάνω στα μελωδικά και πιο groovy( κομμάτια. Το ίδιο συμβαίνει και με τη συμμετοχή δύο όχι και τόσο γνωστών ερμηνευτών του Παντελή Ζαμπίλη και της Σοφίας Σαρρή σε ένα από τα πιο μελωδικά και «Θανασικά» τραγούδια του άλμπουμ, το «φίλεμα». Στα μουσικά όργανα , πνευστά, πιάνο, ηλεκτρική κιθάρα συμπληρώνουν το μπουζούκι, την ακουστική κιθάρα και το λαούτο καθώς επίσης και τα διάφορα ηλεκτρονικά εφέ.
Συνοψίζοντας, ο δίσκος έχει καλή παραγωγή, έχει συνοχή και στυλ, είναι «Θανάσης» χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να τον ακούς και να λες «πάλι τα ίδια» και δεν κουράζει παρόλο που δεν είναι εύπεπτος στο σύνολο του. «Καλή δουλειά» είναι ο πιο αυστηρός χαρακτηρισμός που μπορεί να προσάψει κάποιος φαν ή μη. Δεν είναι από τους δίσκους που θα αποτελέσουν καινοτόμο σημείο για τα εγχώρια μουσικά πράγματα όπως ο ”Βραχνός προφήτης” π.χ, αλλά αυτό δεν είναι και πάντοτε το ζητούμενο, πόσο μάλλον από ένα άνθρωπο που έχει κάνει τον κύκλο του καλλιτεχνικά (χωρίς να εννοώ πως δεν έχει περιθώρια να συνεχίσει να προσφέρει φυσικά αλλά ήδη δισκογραφεί 20 χρόνια και αυτό θα έπρεπε να αφορά τη νέα γενιά τραγουδοποιών). Θα τον ξανακούσω σίγουρα με περισσότερη προσοχή και ησυχία. Κυκλοφορεί από την εταιρεία “Music Links Knowledge”.

Του Χρήστου Φαληρέα

frapress.gr/2014/09/diskokritiki-thanasis-papakonstantinou-prosklisi-se-dipno-kianiou/

Πίστευα ότι ο προηγούμενος δίσκος του Θ.Π., το Ο Άλλος Εαυτός του '11, αποτελούσε μία από τις πιο συναρπαστικές αυτοανατροπές που έχουν συμβεί στην ελληνική μουσική, τίποτα όμως δεν με είχε προετοιμάσει για το Πρόσκληση Σε Δείπνο Κυανίου, το οποίο... ανατρέπει τα εφ' όλης της ύλης δεδομένα! Εδώ ο Θ.Π. ξαναπιάνει το νήμα της πλέον ανανεωτικής μέχρι τώρα για εμένα δουλειάς του, του οργανικού Η Βροχή Από Κάτω του '06 και το ξετυλίγει μέχρι σχεδόν εξ ολοκλήρου απάτητες διαδρομές. Για το τι συμβαίνει με τη δομή των συνθέσεων, αλλά και με τις ενορχηστρώσεις, μπορεί να δώσει μιαν ιδέα τo ότι ο Θανάσης σχεδόν εγκαταλείπει τα λαϊκά νυκτά έγχορδα για να πιάσει την... ηλεκτρική κιθάρα (!) αλλά και το synthesizer Moog, (!!) ενώ δεν διστάζει να περάσει ακόμα και την μπουζουκομάνα του από... ενισχυτή. Ένας αυτοδίδακτος τραγουδοποιός με λαϊκές καταβολές που υπερβαίνει εαυτόν, κάθε άλλον ομότεχνο του, ακόμα και τις όποιες προσδοκίες του κοινού του, και ξανοίγεται άφοβα στον ωκεανό της μουσικής τού σήμερα. Το αποτέλεσμα δεν είναι τίποτα λιγότερο από τον πιθανότατα καλύτερο και πλέον ενδιαφέροντα ελληνικό δίσκο της χρονιάς, σημείο αναφοράς σίγουρα στο μέλλον για άλλους και ορόσημο για τον ίδιο τον Θ.Π., τόσο που να μην μπορώ καν να φανταστώ τι θα ακολουθήσει αν αυτή είναι μόνον η αφετηρία του για τη συνέχεια!

Θάνος Μαντζάνας

Πηγή