oso ton akous toso pio poly ton katalavaineis ayton ton disko egw etsi nomizw

den ton epiasa me tin prwti stin arxi eipa apapa tin touto alla meta..

Αυτή η τελευταία δουλειά του Θανάση όσο κι αν σε πρώτη φάση ξενίζει όσο περνάει ο χρόνος παίρνει τα πάνω της στη δικιά μου εκτίμηση.Πολύ μπροστά απ'ότι θα μπορούσε να φανταστεί-ονειρευτεί ή και οραματιστεί ο οποιοσδήποτε δημιουργός ρίσκου.Και αυτό το ρίσκο που παίρνει συνειδητά ο Θανάσης μου δίνει τη γεύση της αληθινά πρωτοποριακής του αναζήτησης.Αυτό το διαφορετικό το έξω από τα μέτρα και τα όρια είναι το σκαλοπάτι για κάτι άλλο που οι περισσότεροι δημιουργοί διστάζουν και να το σκεφτούν ακάμα[στα ρηχά μή διασαλευτεί τίποτε από τα κεκτημένα].
Οπότε πιά το θέμα δεν είναι να συγκρίνω τη Βροχή με τα πολυαγαπημένα μου προηγούμενά του έργα αλλά να προσπαθήσω να καταλάβω[αν καταλάβω τελικά]ένα μικρό κομάτι από την προσπάθειά του να ανεβάσει τον πήχυ σε άλλη διάσταση.
Είμαι μαζί του περισσότερο από ποτέ πριν κι'ας με φτιάχνουν πολύ πιό άμεσα άλλα προηγούμενα που έχει κάνει και έχουν καρφωθεί στο αίμα μου ανεπανάληπτα.Τώρα που τον καταλαβαίνω λιγότερο είμαι ακόμα πιό κοντά[όχι γιατί είμαι πρόβατο που γλείφει αλλά γιατί τώρα μπορώ να αναγνωρίσω λίγο από το ρίσκο που παίρνει και κόντρα στο ρεύμα αλλά και κόντρα στην επανάληψη όσων έχει επιχειρήσει].
Και αυτή η προσωπική ευθύνη διακρίνει τους μπροστάρηδες από τους πολύ καλούς δημιουργούς.Να συνεχίσει όσο μπορεί και όσο γίνεται έτσι..κι'αλλοιώς..κι'αλλοιώτικα.Μαζί του μέχρι να σπάσει όλα τα μέτρα και σταθμά.

Γεια σας παιδιά , είναι το πρώτο μου ποστ στην Κοιλάδα, και είμαι πολύ περήφανη που είμαι μέλος ενός τόσο αξιόλογου δικτυακού τόπου.

Είναι ένας δίσκος που ακούω λιγότερο \"εύκολα\" απο τους προηγουμενους του Θανάση. Παρ'όλα αυτα, το βράδυ, στον κήπο με απόλυτη ησυχία,δροσιά, και ποτό, δεν θα έβαζα άλλο cd να παίζει παρα μόνο αυτό..

Ήρθα κι εγώ να καταθέσω τον οβολό μου στη Βροχή από Κάτω.

Μόνο που δεν έχω να προσφέρω καμιά κριτική μια που δεν έχω τεχνογνωσία πάνω στο θέμα. Ας το κάνει το αβόπολις. Σκοτίστηκα.

¸χω καλύτερα πράγματα να κάνω. Να ενδοσκοπηθώ για μια στιγμή και να μοιραστώ με τη κοινότητα ότι η πρώτη συνουσία της ψυχής μου με το έργο του Θανάση έγινε το 2000 με το Οταν χαράζει από το Βραχνό Προφήτη, το πρώτο πρωινό που έζησα με το Δ., τον μεγάλο έρωτα της ζωής μου.

Από τότε η ζωή με πήγε παρακάτω και μου πρόσθεσε καινούργιες παραστάσεις και ακούσματα έτσι ώστε τα έργα πριν και μετά τον Βραχνό Προφήτη ήταν απλά από τα αξιολογότερα ελληνόφωνα ακούσματά μου. Τίποτα περισσότερο.

¸ξι χρόνια μετά, στο Λονδίνο πια και με μια ολοκληρωτικά διαφορετική ζωή, ακούω το δίσκο Η Βροχή Από Κάτω περισσότερο από περιέργεια για το φαινόμενο Θ.Παπακωνσταντίνου παρά ο,τιδήποτε άλλο.

Είμαι στο γραφείο (δηλ. στο πανεπιστήμιο, εδώ όμως τα λέμε γραφεία απλά, αλλά ας μην το σημειολογήσω τώρα), σε μια φλατ συναισθηματική φάση, και ακούω το δίσκο ενώ παράλληλα δουλεύω (παιδική συνήθεια να διαβάζω με μουσική). Την πρώτη φορά που τον άκουσα ένιωσα λες και είχα δει ταινία χωρίς εικόνα. Χύθηκε μέσα μου σα νερό αλλά δεν κατάλαβα γεύση.

Ξαναπαίζω τα κομμάτια από την αρχή αλλά η δουλειά με απορροφά και πάλι, ώσπου στο στίχο «Πολλές φορές προσπάθησα, μ´αυτά τα γαμημένα, αντί να βγουν στα χείλη μου, σφηνώνουν στον αυχένα» τινάζομαι σα να με χτύπησε ρεύμα μεγάλης τάσης. Δεν είναι η λέξη γαμημένα, είναι τα Ορυχεία.

Από τότε έχω λιώσει τη Βροχή από Κάτω και σουλατσάρω μεγάλη κοπέλα στη Κοιλάδα των Τεμπών γιατί έχω ανάγκη μετάγγισης της ουσίας του έργου του Παπακωνσταντίνου ώσπου να συνέλθω για τα καλά.

Κι αυτή τη φορά ας μην είναι «περαστικά».....<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: Πέλα, στις: 30/06/2006 02:07

Πραγματικα αυτος ο δισκος ηταν κομματακι δυσκολος στο πρωτο ακουσμα κυριως γιατι δεν του αφιερωθηκα. Τον εβαλα απλα να τον ακουσω κανωντας αλλα πραγματα.

Τωρα ομως μετα απο πολλα ακουσματα αλλα και μετα την συναυλια στον Λυκαβυτο οπου ημουν πραγματικα εις σαρκαν μιαν, μορω να πω οτι ειναι αριστουργημα.

Τα σεβη μου οπως ειπε και ενας αλλος φιλος στην αρχη. Παντα τετοια.

Πάνε αρκετά χρόνια από τότε που ένας φίλος μου πρότεινε την μουσική του Θανάση, έτσι όπως όλοι τον γνωρίσαμε από στόμα σε στόμα. Η μουσική του μπήκε αμέσως στην ψυχή μου και οι στίχοι του ήταν λόγια δικά μου- δικά σας που μέχρι τότε πνίγονταν και δεν μπορούσαν να βγούν. Γι αυτόν το λόγο μου αρέσει όπως και σε όλους σας. Γιατί λέει πράγματα που κανείς άλλος δεν μπόρεσε να πεί. Τολμώ να πώ ότι τα τραγούδια του Θανάση μου άλλαξαν τον τρόπο σκέψης, απελευθέρωσαν πάθη και άλλαξαν την θεώρησή μου για τη ζωή. Απευθύνομαι σε σας και όχι σε άσχετους, γιατί θα το καταλάβετε ότι δεν είναι υπερβολή, αλλά χάρις στα τραγούδια του ισορροπεί το μυαλό μου και η ψυχή ηρεμεί.
Κάθε άγγιγμα του έγχορδου και κάθε χτύπος του κρουστού με μαγεύει και με ταξιδεύει σε μονοπάτια υπέροχα και με πάει μακριά. ¾στερα λοιπόν από αυτή την φανταστική πορεία της μουσικής του απευθύνομαι πάλι σε σας που αγαπήσατε βαθιά όσο κι εγώ την μουσική του και ρωτάω: Γιατί θα πρέπει να ακούω τον τελευταίο δίσκο; ¸χει καμία σχέση με την μουσική που αγαπήσαμε; Προσωπικά πιστεύω όχι. Προφανώς απευθύνεται σε διαφορετικό κοινό που του αρέσει η μουσική του υπολογιστή. Σε μένα αλλά φαντάζομαι στους περισσότερους παλιούς πιστούς φίλους του αυτή η μουσική μας ξενίζει. Εκτός από τα ορυγχεία που είναι ολοφάνερο ότι αρέσουν σε όλους περισσότερο γιατί έχουν κάτι απ&#8217; τα παλιά, τα υπόλοιπα περνάνε απλώς δίπλα απ&#8217;το αυτί. Δεν είναι αυτό που περιμένουμε απ&#8217; τον Θανάση. Περιμένουμε τραγούδια της ψυχούλας μας !