Αυτή η διπλωματική παρουσίασε έντονες δυσκολίες
Η γινική μου εντύπωση είναι ότι πρόκειται για ένα album με αρκετά αδιάφορα τραγούδια αλλά με κάμποσες δυνατές στιγμές. ΑΠό το artwork ξεχωρίζω μόνον το εξώφυλλο... Πάμε λοιπόν:
Νυχτερινό
Μελωδική γραμμή γνωστή – παρόμοια με το «Να ρωτάς». Τα κουπλέ πολύ ποιητικά (όχι με την καλή έννοια) και τα θεματάκια τους χιλιοτραγουδιοσμένα. Τα ρεφρέν δε, και ειδικά οι παρομοιώσεις, ξεχειλίζουν λυρισμό… Ο ήλιος, η πηγή, η χρυσαφένια βρύση (ειδικά αυτό), η κόκκινη κηλίδα, το φως που αιμορραγεί… Δεν νομίζω ότι ταιριάζουν στο χρώμα της φωνής του Σωκράτη, στην ερμηνεία του, και στην προσωπικότητα του, όπως έχει διαμορφωθεί μέχρι τώρα. Μου θυμίζει το «Βυθό» που έλεγε στην καλοκαιρινή περιοδεία. Δεν ταιριάζει στην αρχοντιά της φωνής του Σωκράτη. Καλύτερα να το λέγε αυτό η κ. Αλεξίου. Απλά καλό για εισαγωγή. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο…
Μην Πολεμάς
Η καλύτερη στιγμή της κ. Αλεξίου στο δίσκο. Άψογη ερμηνεία και ωραίο κομμάτι σε λαϊκούς δρόμους. «Δεν έχουν έλεος σου λέω οι αναμνήσεις, είναι παράδεισοι που θέλουν να γυρίσεις». Δυνατός στίχος, μάλιστα, σε ορισμένα σημεία, αν και μόλις είδα ότι στιχουργός είναι η ερμηνεύτρια θόλωσα λίγο. Από τα καλύτερα κομμάτια του album.
Τα ξωτικά
Το σουξέ, απ’ ότι φαίνεται, του album. Κλασικό «μαλαμικό» τραγούδι. Εξαιρετική μελωδία, εντυπωσιακές οι γέφυρες. Μ’ αρέσουν οι δεύτερες που κάνει ο Σωκράτης στον εαυτό του αλλά και οι γυναικείες. Αρκετά αφηρημένα τα στιχάκια, όμορφα, απλώς. Ανήκει στην κατηγορία των κομματιών, τα οποία νομίζω ότι θα αναδειχθούν πολύ περισσότερα στα lives, όταν εμποτιστούν οι έξοχες, ούτως ή άλλως, γέφυρες με τα γνωστά σε όλους ηχητικά εφέ δια στόματος Σωκράτη. Από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Προσμονώ με ανυπομονησία να το ακούσω δυναμικά live.
Η αλήθεια του καθένα.
Εδώ πατάω το κουμπάκι και προχωρώ στο επόμενο κομμάτι. Ανέμπνευστη μελωδία. Πολύ άστοχη παρομοίωση πέφτει. Το βιολί πολύ αμήχανο μου ακούγεται, γεμίζει ενορχηστρωτικά το κομμάτι για να μην μείνει μόνον η κιθάρα… Αλλά πρέπει να βγουν 15 κομμάτια οπότε…
Τα τσιμέντα
Το καλύτερο με διαφορά κομμάτι του album. Δυνατός ρυθμός, εναλλαγή γραμμών, άπιαστο ρεφρέν, ερμηνεία που αγγίζει παλιά κλασικά μαλαμοτράγουδα. Μπράβο… Το ακούω και το ξανακούω… Είναι και αυτό ένα από τα κομμάτια που θα ακούγονται αλλιώς στα lives με την εκφραστικότητα του Σωκράτη!!!
Βγαίνω νύχτα…
Είναι προφανές ότι το κομμάτι αυτό περίσσεψε από το «Άδειο δωμάτιο». Βγάζει μάτι… Και μόνο αυτό τα λέει όλα… Απογοητευτικό… Απορώ γιατί μπήκε σ’ αυτό το album. Είναι το μοναδικό κομμάτι που δεν έχει καμία σχέση με οποιοδήποτε άλλο. Πατάω πάντα το κουμπί και πάω στο επόμενο. Μου χαλάει τη ροή του δίσκου.. ¸τσι μου ρχεται να ξαναγράψω το cd χωρίς το «Βγαίνω νύχτα» στη μέση…
Σούμα
Αυτό το τραγουδάκι, για ένα απροσδιόριστο λόγο, μ’ αρέσει πάρα πολύ να το ακούω. Εδώ πατάω το κουμπάκι που λέει repeat. Αποπνέει μια ανέλπιστη αισιοδοξία ο ρυθμός και η μελωδία του που αναιρεί την απαισιοδοξία των στίχων του. ¼ντως θυμίζει παλιά (καλά όμως) λαϊκά τραγούδια. ¸ξυπνα και περιπαιχτικά, ωραία στιχάκια. ¸να μπράβο από μένα… Και αυτό θέλω να το ακούσω live. Σε ικανοποιητικά επίπεδα η συνοχή του ντουέτου…
Παραστρατήματα
Μου φαίνεται ότι κι αυτό γεμίζει, απλώς, το δίσκο. Φλύαρα σολάκια και στιχάκια. Η αλήθεια είναι μια τρύπα μες στο νερό; ¼λα αυτά τα έχει πει πολύ ωραιότερα ο Σωκράτης. Δεν χρειαζόταν να τα επαναλάβει κατ’ αυτόν τον τρόπο. Μέχρι να φτάσεις στο τελευταίο κουπλέ νομίζεις ότι έχει ακούσει δεκάλεπτο τραγούδι…
Η φλέβα
Γοητευτικό τραγούδι… Ήρεμη δύναμη… Αν δεν επαναλαμβανόταν τόσο πολύ η μελωδία θα ήταν καλύτερα… Μέτρια η Αλεξίου
Τα δάνεια
Κλασικό μαλαμοτράγουδο κι αυτό. ¸ξοχο… Οι τόκοι προπονήθηκαν ρεκόρ να καταρρίψουν!!! Θα ήθελα μια πιο σπιντάτη, πιο γεμάτη ενορχήστρωση. Ωραίος και ο Σωκράτης εδώ… Εύστοχα στιχάκια
Προσπαθείς
Πολύ ωραία η ερμηνεία της Αλεξίου… Τα υπόλοιπα ζειμπέκικα του δίσκου είναι καλύτερα, όμως. Αρκετά παθιασμένο τραγούδι. Μετά από αυτό το κομμάτι ξέρεις ότι ξεπεράστηκε η κοιλιά στη μέση του δίσκου…
Βασίλισσα Καρδιά
¸χω υψηλές προσδοκίες για τις μαλαμικές μελωδίες. Πολύ «κλισεδιάρικο» αυτό το τραγούδι. Κορυφώνεται προς το τέλος. Καλύτερός από την μελωδία ο στίχος. Νομίζω ότι θα ακούγεται καλύτερα στα lives, στο δεύτερο μέρος του προγράμματος, όταν θα έχουμε καταναλώσει ήδη το μισό μπουκάλι…
Το παραγώνι
Ε όχι και Tolkien ρε Σωκράτη.. Απλά αδιάφορο. Τίποτα άλλο…
Η μάσκα
Το καλύτερο ζεϊμπέκικο του δίσκου. Δυνατό κομμάτι. Και αυτό στο δεύτερο μέρος του προγράμματος θα είναι μάλλον, οπότε θα γίνει χαμός… ¼μορφος και ο στίχος. Οδεύει ωραία προς κλείσιμο ο δίσκος… ¨¼λα τα λεφτά η ερμηνεία του Σωκράτη.. Μ’ αρέσει πολύ να τον ακούω σε τέτοιου ύφους τραγούδια
Τα σπίτια
Οδυσσέας Ιωάννου. Μάλιστα. Δεν τρελάθηκα, οφείλω, να ομολογήσω. Το ρεφρέν, ωστόσο, αρκετά όμορφο. Και είναι ότι πρέπει για κλείσιμο…
