προς πελα...
ζιγρες η αλλιως τζιγρες εκει στα ορεινα της λαρισας,αν δε κανω λαθος, λεμε τις αγριες βατομουριες,που χουν αγκαθια.. . οντως αν μπλεχτουν μαλλια εκει δυσκολα ξεμπλεκονται.. εμπειριες ολα ειναι και συναισθηματα..ειχα τη τυχη να μεγαλωσω σε χωριουδακι και να πεσω πολλεσ φορες σε τζιγρες.
τωρα αν ο ποιητης εννοει αλλες ζιγρες να με συγχωρατε.
Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: andreas_f330, στις: 19/01/2008 01:30

Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: andreas_f330, στις: 19/01/2008 01:34<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: andreas_f330, στις: 19/01/2008 01:36

Σκιπίωνας έγραψε:
¸τσι, ε; Θα ήθελα να δω το γραφικό χαρακτήρα του Θανάση

Ξανάκουσα τις δυο γνωστές μας εκτελέσεις του τραγουδιού.
Ο Σαββόπουλος προφέρει καθαρά ένα -mb- ή ένα -mp- οποτε προφανώς για \"συμπότες\" (simbotes / simpotes) τραγουδά.
Αντίθετα, στην προφορά του Θανάση δεν ξεχωρίζει το -m-. Επομένως, ή \"ipotes\" (ιππότες) λέει ή \"sibotes\" (συμπότες), δεδομένου ότι συχνά είναι δύσκολο να διακρίνεις στην προφορά κάποιου αν το στιγμιαίο σύμφωνο είναι άηχο (όπως το p) ή ηχηρό (όπως το b).
Εγώ τουλάχιστο τον ακούω να προφέρει -b δηλαδή \"sibotes\" αλλά μπορεί και να κάνω λάθος.

Τελοσπάντων... Tο πολύ πολύ να το χρεώσουμε στο Σαββόπουλο κι αυτό μαζί με το ξερίζωμα της ζίγρας (απο το τραγούδι )<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: sonoro, στις: 19/01/2008 20:40

Αν δεν άλλαζαν και οι στίχοι θα ήταν πολύ καλύτερα! Τώρα βάτα αντί ζίγρες? Και η ταβέρνα του Θάνου? Άκου εκεί στέλνει τα φιλιά της? Τι είναι? Μη το μαμάς ρε Νιόνιο!

επίσης τώρα που ακουγα το \"¼νειρο\" ένας στίχος μου φάνηκε κάπως σχετικός : Nα σου χαλάνε το όνειρο κι εσύ να τους αφήνεις...<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: mitsman, στις: 22/01/2008 13:14

Κάπου διάβασα σε άλλα θέματα (και από διαφορετικούς χρήστες) πως αυτό το τραγούδι αναφέρεται στο κάλεσμα του θανάτου.
Δεν ξέρω πως την είδα αυτή τη φορά αλλά άμεσο θάνατο δεν βλέπω σ' αυτό το τραγούδι. Μάλλον το αντίθετο. Για μένα το μεγάλο κάλεσμα αναφέρεται στη στιγμή (ή στιγμές) εκείνες που μας ζητείται (ή δίνεται η ευκαιρία) να κάνουμε κάτι μεγαλεπήβολο, να υπηρετήσουμε δλδ κάποιο σκοπό αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει πρώτα απ' όλα να καταφέρουμε να εμπιστευτούμε (και να συγχωρέσουμε) τον εαυτό μας. Κοντολογίς, είναι κάλεσμα (ουσιαστικής) ζωής.

Αυτά, για να έχουμε να τσακωνόμαστε

Υπάρχει μια ατμόσφαιρα στο τραγούδι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τόσο μεταφυσική όσο και απλά υπερφυσική. Εκτός απο το θάνατο δηλαδή, η αφετηρία αυτού που περιγράφεται θα μπορούσε να είναι ένα όνειρο.

¼πως κι αν το πούμε όμως, θεωρώ κι εγώ ότι αυτό το παράξενο ταξίδι δεν είναι παρά ένα ποιητικό εύρημα που επιτρέπει στο δημιουργό να μιλήσει πάλι για τη ζωή και συγκεκριμένα για την ανάξια περιστάσεων και προσωπικών ή κοινωνικών προσδοκιών ζωή που συχνά φέρνει το πρόσωπο να μετανιόνει όταν είναι πια αργά να διορθωθούν καταστάσεις και να γίνει νέα αρχή.

Απλά ο θάνατος (ως εύρημα) τονίζει την απαισιόδοξη άποψη ότι υπάρχει κάποτε στη ζωή ένα \"σημείο χωρίς επιστροφή\", μετά το οποίο δεν υπάρχει δυνατότητα να διορθωθούν σχέσεις και καταστάσεις και άρα κάθε καθυστερημένη μετάνοια είναι μάταιη και ατελέσφορη.

Μάλιστα... δηλαδή ο (δεύτερος) άνεμος είναι ο θάνατος και όχι το κάλεσμα. Τώρα κατάλαβα (τρομάρα μου!).
Ως αισιόδοξο πλάσμα που είμαι και λάτρης της ακριβολογίας προτιμώ ένα αναμνησιακό αεράκι παρά ένα θανατηφόρο. Αφού μάλιστα το επιτρέπει και ο ποιητής.