ε, βέβαια! γιατί άλλο να λες \"άστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα\" και άλλο \"άστα τα μαλάκια σου ανακατωμένα\". πάρτε παράδειγμα και τον τζιμάκο. μια λέξη άλλαξε και το απογείωσε το τραγούδι!!!

Πλακα έχουμε...

ναι,είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα είμαστε...

Η παρέμβασή μου για τα \"βάτα\" είχε να κάνει μόνο με τη συγκεκριμένη λέξη.Δηλαδή ότι όντως είναι βάτα και πρόκειται για τις βατομουριές.Δεν θέλω να δίνω κάποια ερμηνεία-όταν υπάρχει-αυτών που γράφω,γιατί εκτός του ότι είναι ανόητο,έρχεται και σε αντίθεση με την αντίληψη που έχω για την τέχνη.Είναι τόσο πιο λυτρωτική όσο περισσότερα περιθώρια για συμμετοχή μας αφήνει.
Και ας πάμε στη μουσική.¸να τραγούδι,όπου ο στίχος είναι συγκεκριμένος και απόλυτα κατανοητός ,επενεργεί πιο γρήγορα και προσφέρεται για μαζικές μετακινήσεις σε γνώριμα συναισθηματικά πεδία.Επίσης,το ίδιο γρήγορα μας εγκαταλείπει.Είναι ένας δρόμος που μπορεί να έχει ανηφόρες,κατηφόρες και στροφές αλλά δεν θα συναντήσεις σταυροδρόμια,δεν θα αμφιταλαντευτείς,δεν θα κάνεις λάθος κι όταν φτάσεις στο σπίτι δεν θα βρεις το λύκο μεταμφιεσμένο σε γιαγιά.Από την άλλη μεριά,όταν ο στίχος έχει διφορούμενα και σκοτεινά μέρη(που-ΠΡΟΣΟΧΗ!- έχουν προκύψει ασυνείδητα και όχι προμελετημένα) τότε το τραγούδι είναι πάλι δρόμος αλλά έχει και σταυροδρόμια που -αν δεν φοβηθείς και γυρίσεις πίσω-μπορεί να σε οδηγήσουν είτε στο γκρεμό είτε στην πηγή με τ' αθάνατο νερό.Εδώ η συγκίνηση και η κάθαρση είναι μεγαλύτερες.Αν-τώρα- οι λέξεις βάζουν όρια και δημιουργούν μονοπάτια για να βαδίσει κανείς,η μουσική μόνη της είναι ξέφραγο αμπέλι.Είναι στέπα και ωκεανός ταυτόχρονα.Αν μπεις με την αγαθότητα του νηπίου έχεις πιθανότητες-σίγουρα πιό πολλές από τις προηγούμενες περιπτώσεις-να συναντήσεις ένα από τα μεγαλύτερα δώρα της τεχνης αλλά και της ζωής.Δηλαδή να βιώσεις εντελώς νέα συναισθήματα,να βρεις την ιδιοσυχνότητά σου.Αυτή που κάθε φορά θα σε κάνει κομμάτια.

Θανάσης Π. έγραψε:Θαναση σ'ευχαριστουμε παρα πολυ για τις ματιες που ριχνεις προς τα δω και για τις σκεψεις που μοιραζεσε μαζι μας..
εγω θα κρατησω τα παραπανω λογια τα οποια με βρισκουν απολυτα συμφωνο. η προσωπικη μας αντιληψη, το πως ερμηνευουμε εμεις την εκφραση της τεχνης μεσα απο καθε της μορφη ειναι ενα προνομοιο που πρεπει να το διαφυλαξουμε..αγνο!

να'σαι καλα Θαναση και να μας χαριζεις τις σκεψεις σου πιο συχνα..

Κιέγώ με τη σειρά μου θέλω να ευχαριστήσω το Θανάση για τη διαφωτιστική παρέμβασή του. Το μόνο που θα ήθελα να σχολιάσω, γιατί νομίζω ότι κάποιος θα μπορούσε να το αντιληφθεί με 2 διαφορετικούς τρόπους είναι το ότι ''οι λέξεις βάζουν όρια και δημιουργούν μονοπάτια για να βαδίσει κανείς''. Προσωπικά δίνω 2 ερμηνείες: είτε ότι οι λέξεις λειτουργούν σαν οδοδείκτες και μας δείχνουν το δρόμο στο ''ξέφραγο αμπέλι'' της μουσικής είτε ότι λειτούργούν σαν εμπόδια για να φτάσουμε στην εκάστοτε αλήθεια και τη λύτρωση και ότι όσο πιο χαλαρά είναι αυτά τα όρια-στην περίπτωση των τραγουδιών που το νόημα δεν μας δίνεται έτοιμο στο πιάτο- τόσο πιθανότερο είναι να φτάσουμε στην αλήθεια. Δεν ξέρω αλλά αυτά τα πράγματα για μενα δεν είναι ούτε ξεκάθαρα ούτε αυτονόητα