Καλησπέρα,
μια μεγάλη απογοήτευση για μένα
Ο πιο αδύναμος δίσκος του Θανάση κατ' εμέ.
Στιχουργικά, πιστεύω ότι ήταν αρκετά αξιόλογος (ειδικά τα λογία των "Η ουρά του αλόγου" και "Μαγγανείες") και μουσικά μελωδικός κάποιες φορές, αλλά η ανέπνευστη και άνοστη ενορχήστρωση του Χαρούλη και των μουσικών του δεν αφήνει να ανοίξει τα φτερά του ο δίσκος. Επίσης, ως πότε ο Θανάσης θα καλεί άλλους μουσικούς να ερμηνεύουν τα τραγούδια του; Γιατί όποιος ακούει Θανάση πρέπει αναγκαστικά να ακούει Μάλαμα, Φριντζήλα, Κανά κλπ-κλπ ;;; Όχι ότι δεν μου αρέσουν οι παραπάνω καλλιτέχνες, αντιθέτως τους αγαπώ και τους εκτιμώ πολύ, αλλά είναι καιρός ο Θανάσης να εμπιστευθεί τη φωνή του και να πιστέψει στις δυνατότητές του. Ποιος μπορεί να ερμηνεύσει αυτά τα τραγούδια καλύτερα από τον ίδιο το δημιουργό; Εδώ, μου έλειψε πολύ αυτή η γλυκιά φαλτσάδα του, αυτή η αμεσότητα και η ειλικρίνια της φωνής του. Σίγουρα, ο Χαρούλης είναι ένας χαρισματικός τραγουδιστής και η ιδιαίτερη ερμηνεία ταιριάζει σε ορισμένα track ("Το σκουλαρίκι"), αλλά είναι η πλέον ακατάλληλη για κομμάτια όπως η "Πλύστρα του ουρανού" ή "Οι οδοιπόροι".
Όμορφη η διασκευή του Ραμόν, αλλά στον αντάρτη που καθέται στου ουρανού την άκρη πιστεύω ότι κεντά ο Νιόνιος (γενικά ο "Σαμανός" είναι έτη φωτός μπροστά από αυτό).
Τουλάχιστον, έχουν ένα καλό οι "Μαγγανείες": καταλαβαίνεις πόσο μεγάλα αριστουργήματα είναι δίσκοι όπως "Η βροχή από κάτω" ή ο καταπληκτικός περσινός "Ελάχιστος εαυτός".
Τέλος πάντων,
καλοτάξιδος!