Γεια χαρά και από μένα. Και καλώς σας βρήκα.
Εχοντας υπόψιν το γεγονός ότι πολλοί από εσάς δεν έχουν ακόμα ακούσει το δίσκο, θα επιχειρήσω να πω δυο λόγια προσεκτικά, χωρίς να προδώσω λεπτομέρειες και επιχειρώντας να μην φανώ βιαστικός μόνο και μόνο επειδή βρέθηκα λίγο νωρίτερα με το cd ανά χείρας.
Λιτό artwork και προσεγμένη έκδοση. Προάγγελος του τι περιέχει σαν το ανοίξεις.
Ο "ελάχιστος εαυτός" είναι ο καλύτερος δίσκος του Θανάση; Δεν ξέρω. Εχει τραγούδια που θα τραγουδάνε στα live μερικές χιλιάδες αγκαλιά, όπως ο "Διάφανος"; Δεν ξέρω. Ποια από τις μέχρι πρότινος δουλειές του θυμίζει; Δεν ξέρω.
Τούτο μόνο μπορώ να πω και μετά θα σωπάσω. Ο "ελάχιστος εαυτός" είναι μία πολύ σημαντική δουλειά για τον Θανάση. Είναι η στιγμή που αισθάνεται πιο δυνατός από ποτέ, συγκροτημένος και σίγουρος για το τι θέλει να βγάλει προς τα έξω, να δώσει σε όλους εμάς. Μέχρι την επόμενη φορά. Είναι ένα συναίσθημα που προκαλεί ο δίσκος από την αρχή μέχρι το τέλος της ακρόασης. Ενας δίσκος με εκκίνηση, εξέλιξη και κατακλείδα. Το πως θα βιώσει κανείς αυτή την πορεία των 13 κομματιών μέσα από τα ηχεία ή τα ακουστικά του είναι ως συνήθως υποκειμενικό. Η μόνη σιγουριά, όσον αφορά στην άποψη μου βέβαια, είναι πως ο Θανάσης είναι σίγουρος για αυτά τα κομμάτια. Οχι για την αποδοχή, την επιτυχία ή την υστεροφημία τους. Είναι σίγουρος για το ότι είναι ένα προϊόν από τα βαθύτερα κομμάτια του εαυτού του.
Ενορχήστρωση με εξαιρετικό ενδιαφέρον και προεκτάσεις που απαιτούν ακρόαση ωρών (όντως τα κρουστά- αλλά όχι μόνο αυτά- είναι αξιομνημόνευτα), ενορχήστρωση που θα φέρει πανηγύρια, κριτικές και την αιώνια "έριδα" μεταξύ Παπαδόπουλου και Σιώτα στα πληκτρολόγια και τα στόματα κάποιων εξ' ημών.
Για τούς στίχους δεν θα γράψω κάτι. Θα ήταν βεβιασμένο και ίσως λίγο "βλάσφημο", όταν στο τέλος του δίσκου ο ίδιος ο δημιουργός κρίνει τον εαυτό του.
"Ανάξιος αν είμαι να μου δοθούν της λήθης τα ελέη
στα κέρατα του ταύρου γεννήθηκα αυτό μπορεί να φταίει"
Καλές ακροάσεις σύντροφοι!
