Με αφορμή τα σχόλια που έγιναν απο όλους εμάς για τον διάφανο εχω να κάνω την εξής παρατήρηση:Στο μεγαλύτερο ποσοστό οι χρήστες δεν είπαν και τα καλύτερα σχόλια για τίς επανεκτέλεσεις ορισμένων τραγουδιών(Βασιλιάς,αερικό).Ρε παιδιά έχω την εντύπωση οτι οι περισσότεροι απο εμάς (βάζω και τον εαυτό μου!!) ''κολλάμε\" συνήθως στην πρώτη εκτέλεση ενός τραγουδιού με αποτέλεσμα όταν ακούμε μια καινουρια εκτέλεση να λέμε σχόλια του τύπου: \" 'ντάξει μωρέ καλά το είπε ο Φώτης το αερικό αλλά δεν συγκρίνεται με της Μελίνας....\" π.χ..!!!
Ισχύει τελικά ή όχι γιατι πρόσφατα για παράδειγμα άκουσα τίς χαραυγές απο τόν Γιάννη Χαρούλη και ομολογώ οτι ήταν πολύ καλή!!(άσχετα αν το συγκεκριμένο τραγούδι εγώ προσωπικά το προτιμώ απο Σιώτα....)...Για να σάς ακούσω λοιπόν!

Ίσως και να έχεις δίκιο Chameleon, αν και προσπαθώ να ακούω επανεκτελέσεις σαν να είναι η πρώτη φορά (όσο αυτό είναι δυνατό βέβαια), τις πιο πολλές φορές τελικά προτίμησα το πρώτο version του τραγουδιού. Αυτό έγινε και με τις Χαραυγές. Ο Χαρούλης και ο Σιώτας το είπανε πάρα πολύ καλά (όσο μπορώ να κρίνω) αλλά δεν συγκρίνονται με την εκτέλεση του Μιχαήλ που κατά τη γνώμη μου είναι amazing!!! Τώρα ίσως φταίει το οτι τη φωνή του Μιχαήλ την βρίσκω πάρα (μα πάρα) πολύ καλή. Μου αρέσει τρελά και όσο νά'ναι επηρεάζομαι...

Ναι. Το δηλώνω ευθαρσώς. Κολλάω στις πρώτες εκτελέσεις. ¼πως κι αν είναι αυτές! Μετά δε μπορώ να ξεκολλήσω και να κρίνω αντικειμενικά τις επόμενες.
Αλλά είναι κάτι το οποίο δε μπορώ να το αλλάξω. Οπότε έχω συμβιβαστεί...

Μήν είστε απόλυτοι, μερικές φορές η επανεκτέλεση ρίχνει στ αυτιά του πρωτοτύπου όπως συμβαίνει κατα την ταπεινή μου άποψη με το αερικό.Άν θέλετε μπορώ να δώσω και άλλα παραδείγματα με άλλους καλλιτέχνες.

Νομίζω ότι η στάση που κρατάς έχει να κάνει πάντα με το πόσο είχες ταυτιστεί συναισθηματικά με το πρώτο αλλά και το κατά πόσο η επανεκτέλεση έχει κάτι διαφορετικό να σου πει..Το αερικό πχ το είχα λατρέψει στη πιο slow με τα φωνητικά της Μελίνας εκτέλεση και η δεύτερη νομίζω μου ξίνησε λιγάκι..Η Αγία Νοσταλγία όμως στην πιο ροκ έκδοση της Αγρύπνιας κατά τη γνώμη μου ήταν καλύτερη...

Πάντως αν και δεν μπορεις να έχεις μία μόνιμη στάση υπέρ ή κατά των επανεκτελέσεων-πάντα εξαρτάται από το τι τραγούδι ήταν αυτό, ποιος εκανε την επανεκτέλεση κτλ- ομολογώ ότι εγώ είμαι καχύποπτη με τις επανεκτελέσεις.. Ειδικά σε μία περίοδο όπου ακούς κλασσικά ρεμπέτικα να πετσοκόβονται σε μπιτάκια στα κλαμπ...
Το τραγούδι όταν πρωτοβγαίνει είναι μία ολότητα,μουσική,στίχος και φωνη, και έτσι σαν σύνολο το ακούς,το σιγοτραγουδάς, το αγαπάς. Είναι δύσκολο να μην είσαι κολλημένος με την πρώτη εκτέλεση...

Κατ' αρχήν όποιος έχει σε άλλη εκτέλεση το \"στις Χαραυγές ξεχνιέμαι\" εκτός του Μιχαήλ θα ήθελα να μου το στείλει στο This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.!!
(¸χω το \"ο Βασιλιάς\" από τον Θανάση και από την Μάρθα Φριτζήλα. ¸νας φίλος μου το δωσε. Την πρώτη φορά που το άκουσα από την Μάρθα μου άρεσε πολύ. Μια γλύκειά φωνή που με νανούριζε και ηρεμούσε την ψυχή μου...
Μετά όταν το άκουσα από τον Θανάση μου άρεσε επίσης γιατί είναι ερμηνευμένο με άλλο τρόπο.
Η αλήθεια είναι ότι μέσα στον Διάφανο έχω βάλει και την εκτέλεση του Θανάση, αμέσως μετά της Μάρθας Φριτζήλα. Το ίδιο τραγούδι μου βγάζει διαφορετικά συναισθήματα. Με της Μάρθας νοιώθω μωράκι που κοντεύει να κοιμηθεί στην αγκαλιά της μάνας του, ενώ με του Θανάση νοιώθω σαν να είμαι μπαμπάς και το τραγουδάω στο μωρό μου.
Για το αερικό που λέτε πιο πάνω, εμένα μ'αρέσει του Φώτη Σιώτα πιο πολύ γιατί μου βγάζει και μια σκληράδα όσον αφορά την κοινωνικ´´η προέκταση του τραγουδιού. ¸νω της Μελίνας Κανά μου θυμίζει σαν να βγήκε ένα ξωτικό από κάποιο παραμύθι και τραγουδάει με την εξωτική φωνή του.