Από live:

Μάρθα: Πάει ο Θανάσης στη γιαγιά του που είναι 101 χρονών και τι ρωτάει: Γιαγιά φοβάσαι το θάνατο; Και αυτή απαντά: Πουντος ε;Και τώρα ένα ττραγούδι με το οποίο ο καλλιτέχνης χλευάζει το θάνατο...

Ο ρυθμός του πάντως είναι αρκούντως ξεσηκωτικός!!!

Βόλος 2005!
Ο Μάλαμας τραγουδάει σε πολύ χαμηλές τονικότητες για να βγάλει το συναίσθημα που απαιτεί το άσμα.¼πως ακριβώς συμβαίνει και με τον Διάφανο.

Το θάνατο δε θα τον συναντήσουμε ποτέ, λέει ο Ιρβιν Γιάλομ και αυτό το ανέκδοτο που αναφέρθηκε παραπάνω είναι με άλλα λόγια ακριβώς αυτή η άποψη. Εκεί που είναι ο θάνατος εγώ δε θα 'μαι κι εδώ που είμαι εγώ ο θάνατος δε θα 'ρθει, αναφέρει σε ένα βιβλίο του ο Γιάλομ και δεν έγω διαβάσει ή ακούσει πιο ορθολογιστική κουβέντα πάνω στο θέμα... Οπότε δυο φορές σοφή η γιαγιάκα...

αν δεν με απατά η μνήμη μου αγαπητή φίλη αυτή η προσέγγιση ανήκει στον Αριστοτέλη, και σαφώς όχι στον μεταγενέστερο αγυρτάκο της ψυχανάλυσης τον Ίρβιν Γιάλομ με τ´όνομα...

Κάτι τέτοιο σαφώς είχε πει και ο Τέλης ο δικός μας αλλά δεν είναι κακό που το διατύπωσε εκ νέου και ο ξένος άνθρωπος. Τς τς τς.... ντροπής πράματα, άμα μπει στο φόρουμ και το διαβάσει ο Γιάλομ το παραπάνω σχόλιο πολύ θα του στοιχίσει και είναι κρίμας. Πάντως, ωραία άποψη για το θάνατο ρε παιδί μου, σε ξεαγχώνει άμα την καλοσκεφτείς, έτσι δεν είναι;

Ο κυρ Γιάλομ δεν έχει ανάγκη....πουλάει λάικ κρέιζυ τα τσελεμεντιοβιβλία του (εκτός από το \"οταν εκλαψε ο Νιτσε\" που ειναι καλό) και είναι και προφέσσορ στις ΗΠΑ και έχει και ιδιωτική κλινική.
Αν θυμώσει θα τον κεράσω ξυδάκι....με παξιμάδια.

¼σο για την Τελική (Ο Τέλης είχε γνωστή εμμονή με το \"τέλος\") προσέγγιση του θανάτου (χτύπα ξύλο, κούνα από τη θέση σου, δάγκωσε τη γλώσσα σου- διοτι εμεις ως έθνος την παίζουμε στα δάκτυλα την πρόληψη) καθόλου δε με ανακουφίζει.

Τουναντίον, να ζω και μετά να περάσω στην ανυπαρξία χωρίς να συναντήσω το θάνατο μου φαίνεται άντε να μην πω ως τι -διοτί είμαι και Ευγενία...

Να τον δω τον μάγκα. Να αναμετρηθούμε εν τέλει....

Τέλι, τελι, τέλι
κάλπικε ντουνιά
σε έμαθα εν τέλει....