Θα μιλήσω σαν παλιότερος που γνώρισα τον Θανάση σε ζωντανή εμφάνιση το 1992 (δεν θέλω να τα μετρήσω τα χρόνια ... όχι δεν θέλω ... τα χρόνια δεν θα τα μετράς θα τα ζεις. Τα χρόνια στο μέτρημα δεν βγαίνουν ποτέ όσο θα ήθελες: σου βγαίνουν πάντα είτε λιγότερα είτε περισσότερα). Τότε σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη, και μόλις βγήκε ο συγκεκριμένος δίσκος το 1993, άρχισαν κάποια λίγα ραδιόφωνα να παίζουν κομμάτια. Πρέπει να πω ότι τηλεόραση δεν είχα, από επιλογή, μιας και όλη η μέρα μου συνοδευόταν από μουσική, όπως, εν πολλοίς κάνω και σήμερα. Γνώριζα όμως δύο αξιόλογους παραγωγούς του Θεσσαλονικιώτικου ραδιοφώνου οι οποίοι έπαιζαν την \"Αγία Νοσταλγία\". Δεν μου ανέφεραν ποτέ κάτι τέτοιο.
Είναι γνωστό ότι τα \"βρωμοκάναλα\" όπως τα λες αλλά και διάφορα άλλα αναγνώσματα - εμέσματα ψάχνονται για τέτοιες ιστορίες. Συγκεκριμένα, κάποιον φίλο μου συγγραφέα τον διέσυραν πριν από 4 χρόνια επειδή είχε δημοσιεύσει σε βιβλίο του εξαιρετικά σπάνια εικόνα του 18ου αιώνα που παρουσίαζε την Παναγία ... γενειοφόρο. Το βιβλίο ήταν μια μελέτη για την ιστορία της γενειάδας και η Espresso και το Alter φρόντισαν με το διασυρμό του να .. του ανεβάσουν τις πωλήσεις. Φυσικά, ο ίδιος δεν καταδέχθηκε να εμφανιστεί κάπου δημοσίως αφού όπως δήλωσε γραπτά \"ο,τι έχω να πω το λέω με το έργο μου\".
Πάντως επειδή με αφορμή το συγκεκριμένο τραγούδι έχει ανοίξει μια ενδιαφέρουσα κουβέντα στην οποία είδα πολύ αξιόλογες απόψεις θα πω κι εγώ τη γνώμη μου: Πέρα από την χρήση της τεχνικής του στίχου, πιστεύω ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να δούμε στον Θανάση είναι το \"ξεγύμνωμα της ψυχής του\". Ο Θανάσης ξεγυμνώνει την ψυχή του μέσα από τη μουσική του έμπνευση. Κι επειδή οι σκέψεις του είναι ανάερες αλλά με γήινη βάση αγγίζουν όλους αυτούς που σκέφτονται καθαρά.
Ακόμα κι αν κάποιοι φίλοι έχουν επιφυλάξεις γι αυτόν το στίχο ή για το τραγούδι γενικότερα θα πρέπει να τις διώξουν επειδή «τίποτα το ανθρώπινο δεν πρέπει να μας φαντάζει σαν ξένο» (έκανα μια παράφραση στον Μαρξ). Θα μπορούσε κάποιος να συνηγορίσει σε τέτοιες σκέψεις όπως έκανε σε άλλο Post η Kerasia με τον Εμπειρίκο (\"Μεγάλος Ανατολικός\"), τον Lewis Caroll (μέχρι και οι φωτογραφίες που είχε τραβήξει στην μικρή Αλίκη, όπως και σε άλλα κοριτσάκια, έχουν δημοσιευθεί) ή τον δικό μας τον Καββαδία (ως άλλος «καταραμένος ποιητής»), υπόνοιες έχουν αφήσει στο έργο τους ο Κ. Ουράνης, ο Καραγάτσης κ.λ.π. Θα συμφωνήσω εν μέρει με αυτό το σκεπτικό αλλά δεν είναι εκεί η ουσία.
Ο Θανάσης δεν χρειάζεται κάποια ή κάποιες ταμπέλες («σουρεαλιστής», κ.λ.π.). Ο Θανάσης ήταν και ίσως να είναι ακόμα «αδέξιος» - με την επαγγελματική χροιά του όρου. Του λείπανε οι μανιέρες. Δεν τον ενδιέφερε πρωτίστως αυτό. Αν αντιμετωπίσουμε το έργο του Θανάση σαν μια ολότητα μουσικο – στιχουργική θα δούμε μια πρόταση του Θανάση για μια άλλη κοσμοθεωρία. ¸χω γράψει και παλιότερα πως η καλύτερη αφορμή για αυτό το ψάξιμο είναι όχι μόνο τα τραγούδια του αλλά και οι πολύ επιμελημένοι παραπόταμοι της «Κοιλάδας των Τεμπών» όπως είναι το «Γλωσσάρι» και το «¸ναστρον». Εξαιρετικά διευκρινιστικές είναι και οι συνεντεύξεις του στον «Μετρονόμο» στο
www.koiladatwntempwn.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=196&Itemid=227
και τη 2η συνέντευξη στο avopolis που ξεκινα από το
www.koiladatwntempwn.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=250&Itemid=279
Και πάνω απ´ όλα, πάνω απ´ όλα θέλει ΠΟΛΛΕΣ ΑΚΡΟΑΣΕΙΣ - ΑΝΟΙΧΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ – ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΨΥΧΕΣ.
Τα σέβη μου<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: Αντώνης Περιβολάκης, στις: 11/02/2006 00:02
