Ο Philip Glass γεννήθηκε στη Βαλτιμόρη στις 31 Ιανουαρίου του 1937. Ανακάλυψε τη μουσική στο μαγαζί του πατέρα του, ο οποίος επιδιόρθωνε ραδιόφωνα. Ο πατέρας του, Ben Glass, έφερνε στο σπίτι μεταχειρισμένους δίσκους που του πουλούσαν σε χαμηλή τιμή για να τους ακούσουν τα παιδιά του και να διαπιστώσει γιατί πλέον δεν άρεσαν στους πελάτες του. Αυτοί οι δίσκοι τύχαινε να είναι ηχογραφήσεις μουσικής δωματίου και ο Philip γρήγορα απέκτησε οικειότητα με τα κουαρτέτα του Beethoven, τις σονάτες του Schubert και τις συμφωνίες του Shostakovitch, ένα είδος μουσικής που τότε θεωρούνταν εκτός ρεύματος.
Ο Philip Glass ξεκίνησε να μαθαίνει βιολί στα έξι και αφοσιώθηκε ακόμα περισσότερο στη μουσική όταν άρχισε να μελετά φλάουτο σε ηλικία οκτώ ετών. Στα δεκαπέντε του έμοιαζε απογοητευμένος με το περιορισμένο ρεπερτόριο για φλάουτο όπως και με τη μουσική ζωή της μεταπολεμικής Βαλτιμόρης.
Το δεύτερο χρόνο στο Κολέγιο έκανε αίτηση στο πανεπιστήμιο του Σικάγο. Τον δέχτηκαν και με τη βοήθεια των γονιών του μετακόμισε στο Σικάγο όπου για να κερδίσει κάποια χρήματα έκανε διάφορες δουλειές όπως το να φορτώνει αεροπλάνα στο αεροδρόμιο. Τις ελεύθερες ώρες του έκανε εξάσκηση στο πιάνο και μελετούσε.
Στα δεκαεννιά του ο Philip αποφοιτά από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο με άριστα στα μαθηματικά και τη φιλοσοφία. Έχοντας αποφασίσει να γίνει συνθέτης, μετακομίζει στη Ν. Υόρκη και παρακολουθεί μαθήματα στο Julliard School. Τότε περίπου εγκατέλειψε και τις 12τονικές τεχνικές που χρησιμοποιούσε στο Σικάγο και άρχισε να μελετά αμερικανούς συνθέτες όπως ο Aaron Copland και ο William Schuman. Παρ' όλα αυτά ακόμα δεν είχε ανακαλύψει τη δική του «φωνή». Ερευνώντας συνεχώς, μετακομίζει στο Παρίσι και περνά δυο χρόνια εντατικής μελέτης με τη Nadia Boulanger. Στο Παρίσι τον προσέλαβε ένας σκηνοθέτης για να μεταγράψει την ινδική μουσική του Ravi Shankar σε νότες που μπορούσαν να διαβάσουν οι Γάλλοι μουσικοί. Στη διάρκεια της εργασίας αυτής ανακάλυψε τις τεχνικές της ινδικής μουσικής. Αφού έψαξε στη Βόρεια Αμερική, στην Ινδία και τα Ιμαλάια, επέστρεψε στη Ν. Υόρκη αποκηρύσσοντας την προηγούμενη μουσική του και άρχισε να εφαρμόζει ανατολικές τεχνικές στο έργο του.
Ήδη το 1974 είχε συνθέσει μια μεγάλη συλλογή νέας μουσικής, όχι μόνο για τη θεατρική εταιρεία Mabou Mines, της οποίας ήταν συνιδρυτής, αλλά κυρίως για το δικό του συγκρότημα, το Philip Glass Ensemble. Αυτή την περίοδο μεσουράνησε το Music in Twelve Parts, μια τρίωρη συλλογή της νέας μουσικής του Philip Glass. Έφτασε το απόγειό της το 1976 με την όπερα των Glass/Robert Wilson Einstein on the Beach, ένα έπος 4½ ωρών που τώρα πια φαντάζει ως σημείο αναφοράς για το μουσικό θέατρο του 20ου αιώνα.
Εκτός από αυτό το έργο, ο Glass συνεργάστηκε με τον Robert Wilson σε διάφορα άλλα όπως το the Civil wars - Act V (Rome Section), γραμμένο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984· στο White Raven, μια όπερα που ζητήθηκε από την Πορτογαλία για να γιορτάσει την ιστορία της ανακάλυψής της, η οποία έκανε πρεμιέρα στην έκθεση EXPO '98 στη Λισσαβόνα. Επίσης συνεργάστηκαν και στο Monsters of Grace, μια όπερα τριών διαστάσεων.
Τα πιο πρόσφατα συνθετικά του έργα περιλαμβάνουν το Concerto Fantasy for Two Timpanists and Orchestra το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε στο Avery Fisher Hall το Νοέμβριο του 2000 το In the Penal Colony, ένα μιούζικαλ βασισμένο σε μια ιστορία του Franz Kafka, που του ανατέθηκε από το A Contemporary Theatre και παρουσιάστηκε στο Σιάτλ το 2000. Επίσης στο έργο Voices for Didgeridoo, Organ and Narrator, το οποίο ζητήθηκε απ' την πόλη της Μελβούρνης στην Αυστραλία, υποψήφια για παγκόσμια πρεμιέρα το Μάιο του 2001. Ακόμα συνεργάστηκαν στο Concerto for Cello and Orchestra για τα πεντηκοστά γενέθλια του Julian Lloyd Webber, που έκανε πρεμιέρα στο Beijing Festival τον Οκτώβριο του 2001 και, τέλος, σ' ένα σάουντρακ για το Naqoyqatsi, το τρίτο μέρος της τριλογίας Glass/Reggio.
Στις περιοδείες του -πέρασε και από την Αθήνα το περασμένο καλοκαίρι- συμπεριέλαβε και την ενότητα Philip on Film, το απόσταγμα της δουλειάς του για τον κινηματογράφο τα τελευταία 25 χρόνια, με κλασσικά έργα που ξαναδούλεψε για τις ζωντανές εμφανίσεις όπως τα Koyaanisqatsi, Powaqqatsi, La Belle et La Bete, Dracula.
Όπερα:
1) Satyagraha
2) Akhnaten
3) The Making of the Representative for Planet 8 (λιμπρέτο της Doris Lessing)
4) The Fall of the House of Usher
5) Hydrogen Jukebox (λιμπρέτο του Allen Ginsberg)
6) The Voyage (λιμπρέτο του David Henry Hwang)
Κινηματογράφος:
1) Koyaanisqatsi
2) Mishima
3) Powaqqatsi
4) The Thin Blue Line
5) A Brief History of Time
6) Candyman
7) Dracula
8) Kundun, σε σκηνοθεσία Martin Scorsese (Βραβείο Κριτικών του Los Angeles 1998, Χρυσή Σφαίρα και υποψήφιο για Grammy στην κατηγορία καλύτερου σάουντρακ)
9) The Truman Show σε σκηνοθεσία Peter Weir (Χρυσή Σφαίρα 1999 στην κατηγορία καλύτερου σάουντρακ)
Χορός:
1) A Descent into the Maelstrom
2) In the Upper Room (χορογραφία της Twyla Tharp)
Θέατρο:
1) The Photographer
2) 1000 Airplanes on the Roof (λιμπρέτο του David Henry Hwang)
3) The Mysteries and What's so Funny?
4) Orphee, La Belle et La Bete και Les Enfants Terribles (μια τριλογία κειμένων μουσικού θεάτρου βασισμένη στις ταινίες του Jean Cocteau)
Συμμετοχές σε ηχογραφήσεις:
1) Songs from Liquid Days (Στίχοι των David Byrne, Paul Simon, Laurie Anderson και Suzanne Vega)
2) Passages (σε συνεργασία με τον Ravi Shankar)
Ορχηστρική μουσική:
1) Itaipu (έργο για χορωδία και ορχήστρα)
2) Symphony No. 2
3) Symphony No. 3, ή αλλιώς οι Συμφωνίες "Low" και "Heroes" (βασισμένες και οι δύο στη μουσική των David Bowie and Brian Eno)
4) Symphony No. 5 - Requiem, Bardo and Nirmanakaya, (έργο για χορωδία, φωνή και ορχήστρα).