Συνέντευξη στην εφημερίδα "Τα Νέα"
ΘANAΣHΣ ΠAΠAKΩNΣTANTINΟY
«Ο κόσμος βαρέθηκε το στημένο»
Mετρημένες εμφανίσεις, μετρημένες συνεντεύξεις, καθόλου μετρημένη δημιουργικότητα και ταλέντο. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου θα είναι και πάλι για μια σειρά εμφανίσεων στην Aθήνα στο θέατρο «Xώρα»
ΧΑΡΗΣ ΠΟΝΤΙΔΑ
 |
| «Ακριβοθώρητος;» λέει γελώντας ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. «Τι ακριβοθώρητος; Εδώ το έχουμε ξεφτιλίσει πλέον. Κάθε τρεις και λίγο συναυλίες» |
Δεν γεμίζεις εύκολα στις μέρες μας έναν Λυκαβηττό. Ούτε «εισχωρείς» στις παρέες ακόμη και αυτών που δεν σε ακούν, μόνο και μόνο για να μη θεωρηθούν «αδιάβαστοι» επειδή δεν γνωρίζουν… Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου κατάφερε τα τελευταία τέσσερα χρόνια και τα δύο, λειτουργώντας με εκείνο το περίεργο (για τα σύγχρονα ήθη της δισκογραφίας) στυλ, που ουσιαστικά καταργεί όλους τους κανόνες της επικοινωνιακής τεχνικής, πέρα από τις λάιβ εμφανίσεις του, που είναι μετρημένες και αυτές και στις οποίες πάντα σχηματίζονται ουρές έξω από τα ταμεία.
Φίσκα αυτόν τον Σεπτέμβριο ο Λυκαβηττός, ουρές τον περασμένο χειμώνα στο θέατρο «Χώρα» και ο Θανάσης πάντα σταθερός στη… σκιά, με εκείνο το αμήχανο χαμόγελο να σου λέει «μα τι τις θες τώρα τις συνεντεύξεις»; H τελευταία του πάντως κυκλοφορία (το διπλό λάιβ «Θανάσης Παπακωνσταντίνου και οι Λαϊκεδέλικα» - Λύρα), μια επιλογή από λάιβ που έκανε στην Αθήνα το 2003 και το 2004, είναι η πεμπτουσία του ύφους και του ήχου που δημιούργησε τα τελευταία χρόνια με τη συνδρομή των εκλεκτών μουσικών του, ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον μείγμα εναλλακτικού ροκ, βαλκανικού ήχου, τζαζίστικων αυτοσχεδιασμών και ελληνικής παράδοσης -όλα με την ένταση και τη φλόγα μιας ροκ μπάντας που στα λάιβ απογειώνεται.
Λίγες ημέρες πριν αρχίσει τη νέα σειρά εμφανίσεών του στο Θέατρο Χώρα (αρχίζουν στις 5 Νοεμβρίου) τον συναντήσαμε στα μέρη μας, σε μια σύντομη επίσκεψή του στην Αθήνα και αυτή τη φορά τον πετύχαμε σε πιο… επικοινωνιακή διάθεση.
Ο λόγος της επίσκεψής του εδώ, επαγγελματικός. Ετοιμάζει τη μουσική για την ταινία ενός νέου σκηνοθέτη, του Στέλιου Μιτζίρη… Ασχολείσαι πλέον αποκλειστικά με τη μουσική… Αν λάβω υπόψη μου την γκρίνια της γυναίκας μου, κάτι περισσότερο από αποκλειστικά…
Ασχολείσαι πλέον αποκλειστικά με τη μουσική…
Αν λάβω υπόψη μου την γκρίνια της γυναίκας μου, κάτι περισσότερο από αποκλειστικά…
Σε παίρνει ψυχή τε και σώματι η μουσική;
Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή. Κατά βάθος πιστεύω ότι όσοι έχουν το σαράκι τής τέχνης πρέπει να είναι μόνοι τους. Εγώ πάντως προσπαθώ να τα συνδυάσω όλα…
Δεν είναι κάτι που μπήκε σαν σίφουνας στη ζωή σου η μουσική…
Όχι. Ήρθε πολύ γλυκά. Πολύ φυσικά…
Απλά δεν περίμενες να δεις αυτό που γίνεται τώρα.
Δεν το σκεπτόμουν. Ούτε τώρα το σκέπτομαι.
Δεν μπορεί να μην το σκέπτεσαι… Έπειτα από έναν γεμάτο Λυκαβηττό…
Ξέρεις πού την πατάμε; Παίρνουμε σαν δεδομένο το μικρό υποσύνολο όπου κινούμαστε εμείς και νομίζουμε ότι συμβαίνει παντού το ίδιο. Τους ανθρώπους που έρχονται στις συναυλίες μου, σχεδόν τους γνωρίζω έναν έναν…
Και στον Λυκαβηττό τους γνώριζες;
Εντάξει, είχε κόσμο. Αλλά αυτό δεν το λαμβάνω υπόψη μου όταν κάνω μουσική…
Τελικά όμως, η μουσική που κάνεις ανταμείβεται -και με το παραπάνω θα έλεγα…
Ναι, και αυτό με ικανοποιεί πολύ και το χαίρομαι ιδιαίτερα. Αλλά ξέρεις τι πιστεύω; Δεν είναι μόνο η μουσική μου που φέρνει όλον αυτό τον κόσμο. Νομίζω ότι είναι η γενικότερη στάση μου στα πράγματα. Είναι σαν αντίδραση σ' αυτή τη σαχλαμάρα που επικρατεί. Ο κόσμος έχει βαρεθεί αυτό το στημένο πράγμα που υπάρχει. Γιατί δεν υπάρχει χειρότερος από μένα σε σκηνική παρουσία. Νομίζω ότι καταρρίπτω κάθε μύθο. Κάθε φορά που βλέπω τον εαυτό μου σε βίντεο, τι να πω… ντρέπομαι… ιδρώνει το μουστάκι μου…
Αισθάνεσαι και σήμερα άσχημα για τη φωνή σου;
Ε, πώς να μην αισθάνομαι; Αφού το ξέρω, δεν λέει τίποτα η φωνή μου…
«Δικαίωμα να μιλούν έχουν μόνο εκείνοι που θυσιάζουν κάτι»
Γιατί αποφεύγεις να μιλάς για τη δουλειά σου; Γενικά αποφεύγεις τη δημοσιότητα…
Πιστεύω ότι δικαίωμα να μιλούν έχουν μόνο εκείνοι που θυσιάζουν κάτι από τον εαυτό τους για τους άλλους. Εμείς δηλαδή που βγάζουμε δυο τρία τραγουδάκια, σαν την κότα που κάνει το αυγουλάκι της, δεν καταλαβαίνω, γιατί πρέπει να κακαρίζουμε; Σιγά…
Ίσως θέλεις να αποφύγεις τη στιγμή που θα αρχίσει να είναι σπάνια η έμπνευση… Γιατί κάποια στιγμή θα έρθει κι αυτό.
Ναι, κι εκεί είναι που την πατάνε όλοι. Αισθάνονται ότι φεύγει η γη κάτω από τα πόδια τους και γίνονται γραφικοί ή ακόμη και κακοί.
Πάντως η κίνηση τού να βγαίνει κάποιος στη σκηνή και να έχει όλο το φως επάνω του, έχει εξ ορισμού κάτι βαθιά ναρκισσιστικό… Αν δεν πιστεύει ότι κάτι αξίζει, γιατί να το κάνει;
Γιατί περνάει καλά. Και αυτός και ο κόσμος…
Ναι, αλλά δεν τραγουδάει στην παρέα του…
Παρέα είναι και αυτή. Μια διευρυμένη παρέα. Τώρα θα με αναγκάσεις να πω πάλι πράγματα που έχω πει και δεν θέλω. Κατά βάθος δεν θεωρώ ότι όλα αυτά είναι δικά μου. Εγώ πιστεύω ότι λειτουργώ σαν ρωγμή και από μέσα μου έρχεται και αναβλύζει ένα ποτάμι από ήχους και εικόνες που υπήρξαν και -τολμώ να το πάω και παραπέρα- θα υπάρξουν.
Πολύ μεταφυσικό αυτό…
Γιατί; Ό,τι δεν κατανοούμε με τη λογική το ονομάζουμε μεταφυσικό;
«Ήμουν μοναχικός στη δημιουργία»
Όλο αυτό το διονυσιακό πράγμα που βγαίνει στον ήχο, η μείξη παράδοσης και ροκ και τζαζ και βαλκανικού ήχου και ψυχεδέλειας, πώς βγήκε;
Σίγουρα δεν ήταν προγραμματισμένο. Επειδή ήμουν γενικά μοναχικός στο θέμα της δημιουργίας, λαχταρούσα να βρεθώ με κόσμο να παίξουμε μαζί. Όταν αυτό πετύχει, βγαίνουν κάποιες ενέργειες που ξεπερνάνε κατά πολύ το άτομο. Είναι ένα φοβερό συναίσθημα…
Ξένη μουσική άκουγες πάντα;
Μέχρι την εφηβεία μου, αποκλειστικά ελληνική. Τώρα πια αποκλειστικά ξένη. Πολλά λεφτά σε δίσκους. Γυρνάω στα δισκάδικα κι αγοράζω. Τρώω πολλές φόλες, αλλά βρίσκω και ωραία πράγματα.
INFO
Θανάσης Παπακωνσταντίνου και Λαϊκεδέλικα, στο Θέατρο «Χώρα» (Αμοργού 18-20, τηλ. 210-8673.945-8), από την Παρασκευή έως 15 Νοεμβρίου.
ΤΑ ΝΕΑ, 03-11-2004, Σελ.: P24