Από το περιοδικό Δίφωνο (Μάϊος 2006, Τεύχος 128)

Σελ. 29 , Στήλη “tips”
……..
Μου ʼκλασες τʼ αρχίδια, κύριε μοίραρχε
Γεια σου, ρε Θανάση, με τα ωραία σου!
………

Σελ 134 , Στήλη “ η συλλογή του Διφώνου “
Οι συντάκτες του διφώνου επιλέγουν τα τραγούδια που τους άρεσαν περισσότερο τούτο το μήνα και φτιάχνουν τη δική τους συλλογή.

(και πιο έχουν πρώτο-πρώτο τραγούδι ? οεο ? )
Sara
Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Η Βροχή Από Κάτω

Από το περιοδικό Δίφωνο (Μάϊος 2006, Τεύχος 128)
Σελ 117
Στήλη “ ένας δίσκος… δύο υπογραφές “

Δεν ξέρω πως, δεν ξέρω γιατί, αλλά οσμίζομαι ότι με αυτό το δίσκο ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου κλείνει έναν κύκλο, που άνοιξε πριν από έξι χρόνια με τον Βραχνό Προφήτη. Ο όγδοος κατά σειρά δίσκος του δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Σύμφωνοι. Εάν εξαιρέσεις δυο-τρία κομμάτια (Sara, Βάλια Κάλντα, Ορυχεία) δεν θα βρεις κάποιο ρεφρέν να πιαστείς, να σιγοτραγουδήσεις, να πετάξεις. Επίσης, δεν πληροί ραδιοφωνικούς όρους airplay (γιʼ αυτούς τους όρους βέβαια ευθύνεται σε μεγάλο ποσοστό το ίδιο το μέσο και φυσικά όσοι δουλεύουμε σε αυτό) και τους γνωστούς κανόνες περί ανοιξιάτικου και φωτεινού ακούσματος. ¸στω. Να μην τα χαλάσουμε και να ξανασυμφωνήσουμε –αν και χωράει πολλή κουβέντα- ότι το παρόν ηχογράφημα δεν θα λυτρώσει από τα ερτζιανά τον φίλο οδηγό που βρίσκεται μποτιλιαρισμένος στην Αλεξάνδρας και δεν πρόκειται να συντροφεύσει τη σαββατιάτικη οινοποσία. Ωραία λοιπόν. Και; Εκεί οφείλει να σταματάει ο ρόλος της τέχνης, του δημιουργού; Να ικανοποιεί ανάγκες και ένστικτα της εποχής; Να χαϊδεύει τις συνήθειες και τις προσδοκίες κοινού και ζηλωτών; ¼χι δα. Η Βροχή Από Κάτω δεν είναι ένας τραγουδοποιητικός ή τραγουδιστικός δίσκος, αλλά μια ποιητική-στιχουργική εργασία. Πάνω απʼ όλα τα δεκατέσσερα tracks είναι ένα φωτογραφικό άλμπουμ με πολύ χρώμα αλλά και σκόνη από το χτες. ¸νας εσωτερικός μονόλογος, μια οσμή από τα παλιά, αλλά και από τα καινούργια. Μια πολύμορφη ταινία, ένας ηχοποιημένος κόσμος που ακροβατεί μεταξύ μοντέρνας παρέμβασης και συναισθηματικής ενατένισις. Κολάζ, μουσικοραφίες, λούπες από διάφορες πηγές, τζουράς, πιάνο, τσέλο, κιθάρες, πνευστά, κρουστά, samples, τραγούδισμα, αφηγήσεις, απαγγελίες, ψίθυροι αλλά και Φαρατζής, Στόικος, Μπαντούκ, Ανισέγκος, Γκουβέντας, Παπαδόπουλος, Φριντζήλα (φωνητικά και επιμέλεια στο πολύ καλό artwork) κ.α. Η οργανοθεσία (κατευθυντήρια και αποκαλυπτική εν τέλει) σʼ ένα μεγάλο κομμάτι του υλικού, έχει στηθεί από τον Κώστα Θεοδώρου (έλα παππού μου να σου δείξω τʼ αμπελοχώραφά σου), ενώ συμπράττουν ο Νίκος Βελίωτης (στα έγχορδα) και ο ίδιος ο Παπακωνσταντίνου που έχει βάλει άλλωστε και τα δύο του χέρια σε μουσική και στίχο, ενώ σε δύο συνθέσεις φιλοξενείται η ποίηση του Νίκου Καρούζου (αλλά και η φωνή του) και του Φ. Γκ. Λόρκα. Αβανγκάρντια; Νεωτερισμός; Πειραματική διάθεση; Μη γίνουμε δέσμιοι θεωρητικών σχημάτων. Στη Βροχή Από Κάτω ο Παπακωνσταντίνου χάνει τη βολή του, βγαίνει από τη ρότα και παίρνει το ποτάμι ανάποδα χωρίς σκόντο, μʼ ένα δίσκο που κρύβει μυστικά και έχει αρκετό δρόμο για περπάτημα. Για ψάξιμο ή απλά για βόλτα ˙ δεν έχει και πολλή σημασία. Χαράμι δεν θα πάει

Γιάννης Θ. Πετρίδης

ΥΓ: αυτή είναι η πρώτη υπογραφή του Πετρίδη. Ακολουθεί η δεύτερη του Βάκη...

ΥΓ2: To σύμπλεγμα ΜαρινΟα Φραγκίσκου6064 υπάρχει καταχωρημένο στα βιβλία της γεννετικής ?? <br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: lab_mice, στις: 29/04/2006 18:45

Από το περιοδικό Δίφωνο (Μάϊος 2006, Τεύχος 128)
Σελ 117
Στήλη &#8220; ένας δίσκος&#8230; δύο υπογραφές &#8220;

Τραγούδια του πρωτοάκουσα το χειμώνα 1992-1993, στο Ραβάναστρον, από τον Σωκράτη Μάλαμα και τη Μελίνα Κανά, ήμουν και ένας από τους λίγους τότε που αγόρασαν το Αγία Νοσταλγία. Μου άρεσε αρκετά αυτό το (ερασιτεχνικό, συχνά άγαρμπο μουσικά, αλλά με δημιουργική αγωνία) κλίμα του τραγουδοποιού. Συνέχισα να τον παρακολουθώ, έβρισκα ενδιαφέροντα το συνδυασμό των θεσσαλικών μοτίβων με τις εικόνες των στίχων. Ο πολύς ντόρος έγινε αρκετά αργότερα, με το δίσκο Βραχνός Προφήτης και τη στροφή σε πιο ηλεκτρικές αλλά και πιο στρυφνές φόρμες, που εξαντλούταν στην ενορχήστρωση και στο αμπαλάζ όμως, μιας και οι μελωδικές του γραμμές παρέμεναν στο ίδιο σημείο και η συνολική ηχητική εικόνα εξαρτώνταν όλο και περισσότερο από την προσωπικότητα σημαντικών μουσικών (Μπάμπης Παπαδόπουλος κ.ά.). Η Βροχή Από Κάτω επιβεβαιώνει την τάση του Λαρισαίου δημιουργού να υπαχθεί στη μουσική «πρωτοπορία», μέσα από μια συνεχή ροή ήχων από λούπες και πειραγμένα ηχοχρώματα. Κάτι τέτοιο έχει γίνει αρκετές φορές στο παρελθόν, στα κολάζ του Μιχάλη Σιγανίδη π.χ. ή στον πρόσφατο δίσκο του Γιάννη Αγγελάκα που βασίζεται στα παραμορφωμένα τσέλα του Νίκου Βελίωτη&#729; εκεί όμως ένιωθες πως είχες ακούσει ένα ολοκληρωμένο και σχεδιασμένο concept. Αυτό ουδόλως συμβαίνει εδώ, όπου όλα δείχνουν να επαφίενται στο τυχαίο και φωτογραφίζουν την αδυναμία του Παπακωνσταντίνου να διαχειριστεί τα στενά και μονότονα μουσικά του σχήματα. Διαβάζοντας δε και το δελτίο τύπου, που έγραψε ο ίδιος, απογοητεύτηκα περισσότερο. Μιλάει για την προσπάθεια «να ανιχνεύσει καινούργια συναισθήματα, να προσεγγίσει το παράδοξο» και για τη διαστροφή του «να εστιάζει την προσοχή σε πράγματα τα οποία οι πολλοί τα προσπερνάνε, ανύποπτοι για την ένταση που κρύβουν», λες και κανείς στην τέχνη δεν ασχολήθηκε ποτέ με κάτι τέτοιο. Αυτές οι κοινοτοπίες ηχούν επηρμένες &#8211;ας μου επιτρέψουν την έκφραση οι φανατικοί θαυμαστές του- οι ίδιοι πάντως (και κυρίως οι έχοντες επαγγελματική σχέση με το χώρο) είναι και αυτοί που τον πήραν στο λαιμό τους, με την αναγωγή του σε πνευματικό ταγό της εποχής μας. Κρίμα, γιατί παλαιότερα δεν θα υπέγραφε μάλλον στίχους της μυθολογίας τα κίτρινα μολύβια των μαραγκών / τη νύχτα δεν κοιμούνται / σαλτάρουν απ´ τον πάγκο στα βυζιά των γυναικών / που προκαλούν απʼ τα παλιά εξώφυλλα των τοίχων ή το track με τον εύηχο τίτλο Μου κλασες τʼ αρχίδια, κύριε μοίραρχε.

Αλέξης Βάκης

ΥΓ1: Μερικοί να μην ανησυχούν. Η καρέκλα τους δεν τρίζει.
ΥΓ2: Κατηγορώ Α) τις εταιρίες αποδελτιοποίησης που δεν κάνουν γρήγορα την δουλειά τους, Β) αυτούς που δεν μπαίνουν συχνά σε αυτές τις εταιρίες για να πάρουν το \"υλικό\" και να στείλουν mail εκεί που πρέπει και Γ) αυτούς που δεν κοιτάνε συχνά το mail τους έτσι ώστε να ενημερώσουν τον κοσμάκη ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΙΑΣΤΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΓΡΑΨΙΜΟ
ΥΓ3: Ξέρει κανείς πως μπαίνει η άνω τελεία στο Word ???
ΥΓ4: Τη λέξη ταγό την \"μαύρισα\" εγώ γιατί δεν ξέρω τι πάει να πει. ¼ποιος ξέρει ας μας πει και μας ....<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: lab_mice, στις: 29/04/2006 19:36

Ταγός μαλλον σημαίνει αρχηγός, καθοδηγητής.
Ωραίος ο Βάκης..
(Που χάθηκες λατρευτέ Θεόδωρε?)

Dimko έγραψε:
Αυτό ακριβώς σημαίνει ταγός, φίλε μου.
Και για μένα αυτή η κριτική του Βάκη ήταν από τις πιο εύστοχες... <br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: alatariel, στις: 30/04/2006 13:20

Άρθρο στην Κυπριακή εφημερίδα 'Πολίτης' (30 - Απριλίου - 2006)


Θανάσης Παπακωνσταντίνου:

\"H Βροχή Από Κάτω\"




Να και ένα \"παιδί\" που έχει βαλθεί να μας εκπλήσσει ακόμα περισσότερο όσο μεγαλώνει. Με μια αχόρταγη περιέργεια για πειραματισμούς και αναζητήσεις η οποία δεν απαντάται συχνά στο ελληνόφωνο τραγούδι, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μάς προτείνει την πέμπτη του προσωπική δουλειά (όγδοη κατ' ακρίβεια αν προσθέσουμε και ένα ζωντανό album που κυκλοφόρησε πριν δυο χρόνια με τους Λαϊκεδέλικα, καθώς και τις δυο εξαιρετικές του συνεργασίες με την Μελίνα Κανά).



Μετά τα albums \"Βραχνός Προφήτης\" που κυκλοφόρησε το 2000 και \"Αγρύπνια\" του 2002, χύθηκε πάρα πολύ μελάνι γύρω από το όνομα του Θανάση, μιας και σε αυτές τις δυο δουλειές ο δημιουργός κατάφερε να εισαγάγει με επιβλητικό τρόπο ένα καινοτομικό ήχο για τα ελληνικά μουσικά δεδομένα.

Πιο συγκεκριμένα, με τη βοήθεια μιας πλειάδας εξαιρετικών μουσικών και κυρίως του Μπάμπη Παπαδόπουλου, πρώην κιθαρίστα του συγκροτήματος \"Τρύπες\" ο οποίος έκανε τις ενορχηστρώσεις, στήθηκαν δυο albums τα οποία κατάφεραν να \"εγκλωβίσουν\" μέσα τους ένα μεγάλο κράμα από τους ήχους των Βαλκανίων, τις τάσεις της ροκ στην Ελλάδα, τουλάχιστον όπως θα τις φαντάζονταν οι \"Τρύπες\" αν δεν σταματούσαν το ταξίδι τους λίγα χρόνια πριν, τις τζαζέ απολήξεις του ρεμπέτικου τραγουδιού στην εποχή μας, τη γη και τον άνθρωπο. Και τα δύο albums έλαβαν διθυραμβικές κριτικές από τον μουσικό Τύπο και χαρακτηρίστηκαν τα καλύτερα τής χρονιάς τους από διάφορα μουσικά περιοδικά, όπως το \"Δίφωνο\" και το \"Avopolis\". Πιο σημαντικό όμως, είναι ότι έφεραν κοντά στον δημιουργό μια τεράστια και πολυποίκιλη ομάδα ακροατών, που παρόμοιά της ίσως να χρονολογείται τόσο πίσω όσο και η πρώτη δημιουργική δεκαετία του Διονύση Σαββόπουλου.
Τέσσερα χρόνια λοιπόν μετά την \"Αγρύπνια\", o Θανάσης ξαναεπισκέπτεται τη δισκογραφία με ένα album που ήδη έχει προκαλέσει τεράστιες συζητήσεις.

¼σοι δεν είχαν αισθανθεί μέσα από τις προηγούμενες δουλειές την άκρατη τάση του τραγουδοποιού για εσωτερική αναζήτηση που οδηγεί σε εξωτερίκευση πράγματα που φωνάζουν και πηγάζουν από πολύ μακριά, έχουν βρεθεί ξαφνικά μπροστά σε μια εξαιρετικά \"δύστροπη\" δουλειά. Μια μικρή έρευνα στον Internet να κάνει κανείς και θα βρει τόσους χαρακτηρισμούς για το album, όσοι και οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με αυτό. ¼πως γίνεται συνήθως στις περιπτώσεις ιδεών που μοιάζουν να έρχονται από το πουθενά και να μην έχουν κάποιο συμβατό εννοιολογικό πλαίσιο για να χωρέσουν, οι αρχικές αντιδράσεις του κόσμου στηρίζονται κυρίως στην υπερβολή με αποτέλεσμα να γράφονται πράγματα του τύπου \"ο δίσκος είναι για να κόβεις φλέβες\" μέχρι \"ο δίσκος είναι αριστούργημα που θα περιμένει την επόμενη γενιά για να τον εκθειάσει\".

Κατά τη δική μου άποψη λοιπόν, το \"Η Βροχή Από Κάτω\" αποτελεί ένα σημαντικότατο παράδειγμα τού πώς κάποιοι άνθρωποι καταφέρνουν να φτάσουν τη ζωή τους ένα βήμα πιο πάνω και να επιτύχουν έτσι μια μικρή προσωπική νίκη. Άμα κάτι σου πάει πολύ καλά και εσύ αντί να γυρεύεις να το καλυτερέψεις νοιάζεσαι μόνο να το επαναλάβεις για να κερδίσεις δόξα και χρήματα, είναι σαν να τρέφεις το προσωπικό σου τέρας που αργά ή γρήγορα θα σε κατασπαράξει.

Λίγη διορατικότητα να έχει κανείς σε σχέση με το τι συμβαίνει σε ένα τεράστιο κομμάτι των ελληνικών μουσικών δρώμενων και θα δει πως δεν είναι καθόλου λίγοι αυτοί που, είτε έχουν πέσει στην παγίδα ή έχουν επιλέξει να μας ξαναταΐζουν με τα ίδια και τα ίδια, απλά για τη χάρη μιας καινούριας κυκλοφορίας. Και δεν μιλώ εδώ μόνο για το πιο \"ανάλαφρο\" τραγούδι όπου ένας Καρβέλας, ένας Φοίβος και ένας Θεοφάνους βρήκαν την κότα με τα χρυσά αυγά εδώ και χρόνια και αυτό που κάνουν είναι να σερβίρουν στον κόσμο μια από τα ίδια σε τακτά χρονικά διαστήματα, αλλά και για πιο σημαντικούς καλλιτέχνες όπως είναι ο συνεπίθετος τού Θανάση, ο άλλος Παπακωνσταντίνου, του οποίου κατά τη γνώμη μου, η συντριπτική πλειοψηφία της δουλειάς που έχει βγάλει την τελευταία δεκαετία δεν έχει προχωρήσει ούτε ένα βήμα μπροστά σε σχέση με ό,τι είχε κάνει παλαιότερα.

Στο \"Η Βροχή Από Κάτω\", ο Θανάσης ψάχνει μέσα του τόσο πολύ, που καταφέρνει να βγάλει έναν ορυμαγδό συναισθημάτων και να τον χωρέσει μέσα σε 52 λεπτά. Οσμιζόμενος το πόσο σημαντικό είναι να αρπάζουμε και να ζούμε την κάθε μικρή λεπτομέρεια που περνά καθημερινά από μπροστά μας, γιατί πολύ απλά αυτό είναι το δώρο της ζωής προς εμάς, καταφέρνει να στήσει μια δουλειά που σαν την ακούς σού φαίνεται ότι σου μιλά η γη, ο ουρανός, και όλα τα όντα τού σύμπαντος.

Μέσα από τα 14 μέρη του δίσκου παρελαύνουν οι φωνές των δίδυμων παιδιών του σε διάφορες ηλικίες, η φωνή και η ποίηση του Καρούζου, η ποίηση του Λόρκα, οι γεμάτες πάθος φωνές των γριών της Λάρισας, οι βοσκοί και τα κουδούνια των κοπαδιών τους, οι επιρροές από Portishead και Philip Glass, οι πηγές που αναβλύζουν από τα έγκατα της γης, η χαρακτηριστικότατη φωνή τού Θανάση, αποσπάσματα από τηλενουβέλες, τα μολύβια των μαραγκών που τρελαίνονται από τις γυμνές αφίσες στους τοίχους και μια τεράστια ποικιλία ήχων, που όμοιά της σπάνια ανευρίσκεται ακόμα και σε ανάλογους καλλιτέχνες του εξωτερικού. Και όλα αυτά, από έναν σαρανταεξάχρονο πολιτικό μηχανικό, που τη μουσική την έχει για χόμπι του, όπως λέει!

Σε γενικές γραμμές πάντως, έχουμε όντως να κάνουμε με ένα \"δύσκολο\" άκουσμα. Προσωπικά θα παρέπεμπα κάποιον που δεν ξέρει τη μουσική τού Θανάση και θα ήθελε να εντρυφήσει σε αυτήν να ξεκινήσει σιγά-σιγά ακούγοντας παλαιότερους δίσκους του, όπως είναι το \"Στην Ανδρομέσα Και Στην Γη\" και τα δυο albums που ανέφερα στην αρχή αυτού του άρθρου. Επίσης, καλές αναφορές νομίζω σε παραπλήσιες δουλειές \"συγγενικών\" τραγουδοποιών είναι τo αριστουργηματικό \"Λαβύρινθος\" του Σωκράτη Μάλαμα και το περσινό, εξίσου σπουδαίο \"Από 'Δω Και Πάνω\" του Γιάννη Αγγελάκα. ¼σοι πάλι θέλουν να πέσουν \"στα βαθιά νερά\" απευθείας, ας ακούσουν το album δυνατά και κατ' επανάληψη και ας το αφήσουν να \"στάξει\" μέσα τους σαν προσευχή.

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.

Για όσους ενδιαφέρονται να μάθουν κάτι παραπάνω για τον Θανάση παραθέτω εδώ το link ενός πολύ καλού site: www.koiladatwntempwn.gr/




Σωφρόνης Σωφρονίου

Κωδικός άρθρου: 627469

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΟΛΙΤΗΣ - 30/04/2006, Σελίδα: 3