Από το in.gr:


Η Βροχή από Κάτω

Παπακωνσταντίνου, Θανάσης


Σύγχρονο ¸ντεχνο


¸νας φίλος που έχει κόψει το κάπνισμα εδώ και πολλά χρόνια μού διηγήθηκε κάποτε την εξής ιστορία. Η γυναίκα του, που αρνήθηκε να ακολουθήσει το παράδειγμά του, άλλαξε κάποια στιγμή μάρκα. ¸να πρωί εκείνος πήρε ένα τσιγάρο από το πακέτο της. Το περιεργάστηκε, το μύρισε, το στριφογύρισε στα δάχτυλά του. Στο νου του ήρθε η πρώτη φορά που είχε δοκιμάσει καπνό. Αισθάνθηκε με κάθε λεπτομέρεια την πικρίλα, το γαργάλημα στο λαιμό, το κάψιμο στα ρουθούνια, το βήχα. Μια παρόμοια αίσθηση μου προκάλεσε η καινούργια δουλειά του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Του ταξιδιού προς τα πίσω. Της πορείας προς τις πηγές ενός ποταμού, όπου αναβλύζει το αρχικό, το πρώτο υλικό, είτε πρόκειται για μνήμη είτε για καλλιτεχνική δημιουργία.
Με το \"Βραχνό Προφήτη\" και με την \"Αγρύπνια\" ο Θεσσαλός δημιουργός απομακρύνθηκε από την τραγουδοποιία, με τους όρους που θέτει η εμπορική δισκογραφία, αλλά και ο μέσος νους. Με το συγκεκριμένο δίσκο πάει ακόμη πιο πέρα. Γυρίζοντας ανάποδα τους δείκτες του ρολογιού, δείχνει να ανιχνεύει το πριν: ¸να τραγούδι προτού γίνει τραγούδι, η πρωτόγονη κακοφωνία που εξελίσσεται σε μελωδία, άτακτοι ήχοι που θα γίνουν ρυθμός, μια φωνή που με εφόδιο το ένστικτο συγκλονίζει με αυτό που τραγουδά.
Η \"Βροχή από Κάτω\" καταργεί την έννοια του μουσικού άλμπουμ, όπως τουλάχιστον το εννοούν οι περισσότεροι. Προτείνει μια καλλιτεχνική πράξη. Μια παράθεση εργασιών και διεργασιών του μυαλού που γίνεται παράσταση μέσα από τραγούδια, μοτίβα, κείμενα με ρίμα, λούπες, επεξεργασμένο στον υπολογιστή υλικό, μπομπίνες που παίζουν ανάποδα, ηχογραφημένες στιγμές. Σε μια στιγμή ακούγονται οι διάλογοι από μια ταινία. Σε μια άλλη το διαλάλημα ενός πλανόδιου έρχεται από μακριά.
Κινδυνεύοντας να χαρακτηριστεί εστέτ ή... πυροβολημένος, ο Θ.Παπακωνσταντίνου δεν προσπαθεί ιδιαίτερα να τιθασεύσει το πηγαίο. Φτιάχνει τη \"Βάλια Κάλντα\", τη \"Σάρα\", τα υπέροχα \"Μολύβια\" (\"Κι όταν γυρίσει το κλειδί/και μπει στο μαγαζί/πρώτα ο ήλιος και ο άνθρωπος κατόπι...\"), καταφεύγει στον Λόρκα και στον Νίκο Καρούζο, ανακαλύπτει την ποίηση στο στιγμιαίο και στο φθαρτό και επεξεργάζεται ξανά θέματα που είχε γράψει για τη μουσική επένδυση της ταινίας \"Ο Βασιλιάς\".
Αυτό που παραδίδει στον ακροατή είναι ένα έργο που ηθελημένα κατακερματίζει το καθεστώς τελειότητας και στρογγυλότητας που μας έχει επιβληθεί. ¸να ηχητικό τοπίο ξεχωριστό. ¸να υφαντό που το αποτελούν ξέφτια μνήμης, γι' αυτό και μοιάζει ακριβό. ¼πως η πρώτη φορά. Η όποια πρώτη φορά. Η όποια αξέχαστη πρώτη φορά.
Για τον... εξανθρωπισμό του υλικού φρόντισε ο Κώστας Θεοδώρου, ο οποίος επιμελήθηκε και αρκετές ενορχηστρώσεις. Η Μάρθα Φριντζήλα συνεργάστηκε πολλαπλά, ενώ το CD διατίθεται σε ιλουστρασιόν πολυσέλιδο μπλοκάκι που μοιάζει με προέκταση του δίσκου. Περιέχει τους στίχους, πληροφορίες για τους συντελεστές, σημειώσεις, φωτογραφίες και αποκόμματα από περιοδικά και εφημερίδες.

Μίλτος Σαλβαρλής
HITECH

Από το εξαιρετικό μηνιαίο περιοδικό της Καβάλας \"ΠΕΡΙωΔΙΚΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ\", τεύχος 94 (Απρίλιος 2006), σελίδες 62-63:
κείμενο: Μπάμπης Γαμβρέλης
Με των άστρων τη μουσική

Για ένα πράγμα είμαι πια σίγουρος σε ό,τι αφορά τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Δεν πρόκειται να πλήξω με τίποτα. Είτε πρόκειται για Ανδρομέδες, είτε για Λάφυρα, είτε για Βραχνούς Προφήτες, κάπου εκεί, στην άκρη των ήχων του, θα παραμονεύει η έκπληξη και το ξάφνιασμα. Ζιζάνιο πράγμα ο Θεσσαλός, έρχεται και σε τσιγκλάει με κάτι κινέζικους Αη-Βασίληδες, με κάτι μολύβια- χορευτές, με δυο γερόντια λαλητάδες του κάμπου και απλώνει στην άυπνη πόλη \"ψυχές που νηστεύουν από πάθη\".

Μας \"ομορφαίνει τη μέρα\" ο Παπακωνσταντίνου. Στα χέρια του η μουσική γίνεται παιχνίδι αθωότητας, συνομιλεί αφτιασίδωτη, μεταμορφώνεται σε χάδι σιωπής. Μια λαϊκότητα που γέρνει αμέριμνα στην ψυχεδέλεια, μια μικρή λεπτομέρεια ακριβής ποίησης είναι και τούτη Η Βροχή από κάτω.

Δε συνιστώ το δίσκο σε όσους θέλουν να ακούσουν τραγούδια. Παρότι μέσα του υπάρχουν δύο διαμάντια (Ορυχεία, Τα Μολύβια), αυτός εξακολουθεί να ερωτοτροπεί με την περιπέτεια, το ταξίδι, το άγνωστο. Κάθε του αυλάκι κι ένα φευγιό. Οι ήχοι του δεν έχουν όρια. Γης και αέρας, ένα. Μετακινούνται στο χρόνο, πλαγιάζουν στη Βάλια Κάλντα, σκεπάζοντας στο όνειρο τις σκιές που αγρυπνούν με έναν σκύλο κάτω από τ' άστρα.

Ναι. Ο Παπακωνσταντίνου τολμά να κάνει αυτό που λείπει από την ελληνική μουσική. Να πειραματίζεται διαρκώς χωρίς να φοράει ετικέτα διανοούμενου. Να συνταιριάζει το λαϊκό με τη τζαζ, το ροκ με το δημοτικό, την κλασική με τη φολκ. Κι όλα αυτά αποφεύγοντας γραφικότητες και τυποποιημένες έθνικ αναφορές.

Η Βροχή από κάτω είναι ίσως ο πιο \"ψαγμένος\" του δίσκος. Η συνύπαρξή του με μουσικούς υψηλών προδιαγραφών (Θεοδώρου, Φαραζής, Γκουβέντας, Στόικος κλπ) σε προετοιμάζουν για την πανδαισία που έρχεται. Αριστοτεχνικά σόλο, υπόγειοι ψίθυροι, ανόθευτα φωνητικά, σε πολιορκούν από την αρχή μέχρι το τέλος. Στην ουσία, ο δίσκος είναι ένα παιδικό viewmaster που κινητοποιεί με μοναδικό τρόπο τα πιο βαθιά συναισθήματα. Οι εικόνες του αρχέγονες, ερωτικές, αθώες. Αυτό το υπέροχο μυστήριο της μουσικής καταφέρνει και μας προσφέρει απλόχερα ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου.

Είναι ευτύχημα για όλους -και κυρίως για την ελληνική δισκογραφία- που μια τέτοια δημιουργία μπορεί και ανοίγεται μπροστά μας με τέτοια ευθύτητα και καθαρότητα. Ακούστε την μόνοι, χωρίς βιασύνη και θα ανακαλύψετε ξανά τις \"χαμένες πατρίδες\" σας. Τολμήστε το.

MariaSbr στη φωτογραφια αυτη τι ακριβώς κανεις?..Εστω.Κριτικές εχει κ στο 2φωνο που κυκλοφορει..μια θετικη κ μια αρνητικη!

Σήμερα από την Ελευθεροτυπία...

Ενας δίσκος καλλιτεχνικής ελευθερίας


Σε ήχο ελληνικό


ΓΙΩΡΓΟΣ Ε. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ


* Θανάσης Παπακωνσταντίνου: Η βροχή από κάτω. Παραγωγή: LYRA



Ισως φανεί παράξενο, αλλά νομίζω πως ο καινούργιος δίσκος του Θανάση Παπακωνσταντίνου είναι μία από τις πλέον αξιόλογες εκδόσεις της κατηγορίας αυτής, όπως κι αν την ονομάσουμε (ροκ, έντεχνη, πειραματική, avant garde ή ό,τι άλλο, που έτσι κι αλλιώς στην ουσία μόνο ταμπέλες είναι). Η εργασία αυτή διεκδικεί μια ξεχωριστή θέση, κυρίως γιατί καταφέρνει να κάνει φανερό το ότι αποτελεί προϊόν καλλιτεχνικής ελευθερίας και άδολη έκφραση που θέλει να αντισταθεί (μ' έναν τρόπο) σ' εκείνο που επικρατεί ως φιλοσοφία στο διεφθαρμένο σύστημα παραγωγής και εμπορίας της μουσικής.

Αν και πολλοί μπορεί να πιστεύουν πως το «φυσικό» ακροατήριο του Θανάση Παπακωνσταντίνου αποτελείται από νέους ανθρώπους, έχω τη γνώμη πως η μόνη βάση που μπορεί να έχει αυτό βρίσκεται στη «διεφθαρμένη» επίσης αντίληψη που τακτοποιεί τα πνεύματα των ανθρώπων χωρίζοντάς τα κατά ηλικίες. Με άλλα λόγια, «πες μου πόσων χρόνων είσαι, να σου πω τι μουσική σού αρέσει». Αν θέλουμε οπωσδήποτε να «τακτοποιήσουμε» τα ανθρώπινα πνεύματα και γούστα, ας τα διακρίνουμε τουλάχιστον σε «κλειστά», «ημίκλειστα», «ανοιχτά» και «ορθάνοιχτα», αλλά ανεξαρτήτως ηλικίας. Προς τρανή μάλιστα απόδειξη του ανωτέρω, δεν έχει κανείς παρά να ακούσει τι λένε ορισμένοι νέοι στα διάφορα τηλεοπτικά προγράμματα ταλέντων, κοινωνικών δραμάτων και σωματικών καλλιστείων.

Για έναν ικανό, ανήσυχο, ερευνητικό και έξυπνο δημιουργό σαν τον Θανάση Παπακωνσταντίνου αυτό που έχει σημασία και αφορά το ακροατήριο όλων των ηλικιών δεν είναι το αν και πόσο πειραματίζεται αφήνοντας κατά μέρος τις συμβατικές και στερότυπες συνταγές και τις πεπατημένες της «επιτυχίας», αλλά το αν έχει κάτι να πει. Και όπως πιστεύω, ο καλλιτέχνης αυτός έχει κάτι να πει. Κάτι που αφορά το ζοφερό μεσαίωνα που εδώ και χρόνια απεργάζονται τα μέσα ενημέρωσης και οι εξουσίες.

Ο ίδιος προσδιορίζει ως εξής την εργασία του: «...προσπάθησα -ενδόμυχα- να ανιχνεύσω καινούργια συναισθήματα, να προσεγγίσω το παράδοξο. Οσο εκλογικευμένη είναι η καθημερινότητά μου τόσο στην τέχνη αφήνω περιθώριο να ανθήσει το αναπάντεχο και το τυχαίο, σε σημείο που -ειδικά γι' αυτή τη δουλειά- να αμφιβάλλω αν όντως είναι δημιουργία αυτό που κάνω ή παιχνίδι...». Σημείωση δική μας: αποτελεί άραγε ερώτημα αν η δημιουργία δεν έχει παιχνίδι ή (ακόμη περισσότερο) το παιχνίδι δημιουργία;

Ο δίσκος έχει τραγούδια και ορχηστρικά. Τα τραγούδια δεν θα έλεγα πως αποδίδονται από μια φωνή με δεινή τεχνική ή με συμβατική καλλιέπεια. Απαγγέλλονται μάλλον, με ηθοποιητική πάντως διάθεση και με υπόκρουση φόντα που φιλοδοξούν να δώσουν μια εικόνα ή μια σύνοψη εκείνου που κυρίως αποτελεί το βαθύτερο νόημά τους. Αυτό που αποτελεί τη δύναμη των τραγουδιών είναι τα εξαιρετικά, κατά τη γνώμη μου, στιχουργήματα. Δεν θα αποφύγω ένα δείγμα: «Σαν αστραπή από μακριά / ό,τι δεν μπόρεσε να υπάρξει, / σκίζει τη νύχτα βιαστικά, / άηχα κι ύστερα σβήνει. / Κι ούτε στη μνήμη φίλημα / ούτε ελεημοσύνη / ούτε απ' τα δίχτυα του ψαρά / να πολεμάει να φύγει». Χωρίς να είναι το μόνο που ξεχώρισα. Ας αναφέρω ακόμα το τραγούδι «Σάρα», όχι μόνο για τους στίχους αλλά και για τον τρόπο μελοποίησης, κι ακόμα «Τα μολύβια» («τα κίτρινα μολύβια των μαραγκών, τη νύχτα δεν κοιμούνται, σαλτάρουν απ' τον πάγκο στα βυζιά των γυναικών, που προκαλούν απ' τα παλιά εξώφυλλα των τοίχων...»).

Τα ορχηστρικά κομμάτια (με τίτλους που δεν περνούν απαρατήρητοι, όπως «mou 'klases t' arxidia kyrie moirarxe», ή «ο Satie στη Χιμάρα»), έχουν, νομίζω, κι αυτά, όπως και τα τραγούδια, την πρόθεση να αποτελούν και «νύξεις» ή ακόμα και «δήγματα» (δαγκωνιές) για πρόκληση της μνήμης και ίσως, ακόμη περισσότερο, φιλοδοξούν να σταθούν, με τον τρόπο τους, απέναντι στην τηλεοπτική (και κάθε άλλη) ακτινοβολία αποβλάκωσης. Εδώ πρέπει όμως να πούμε πως ο δημιουργός δεν απέφυγε τα κλισέ της ηλεκτρονικής τεχνολογίας (samples, φυσικοί και μουσικοί ήχοι που αναπαράγονται αντίστροφα, λούπες και άλλα κοινά και θαυμαστά κόλπα των υπολογιστών, γνωστά πια και ήδη αποδυναμωμένα και βαρετά).

Στα «αρνητικά» ή στα αμήχανα, τέλος, και το λεγόμενο artwork που, κατά τη γνώμη μου, εις το όνομα, κι αυτό, ενός πειραματισμού (μπορεί κι ενός ελιτισμού) ταλαιπωρεί τον αναγνώστη με μια άβολη διευθέτηση των περιεχομένων του.




ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 26/04/2006

Ουσιαστικά στο προηγούμενο κομμάτι της Ελευθεροτυπίας η πρώτη πλήρως αρνητική κρίση του artwork...

o papadakis exei shizofreniki shesi me ton thanasi kata tin gnwmi mou

edw ston profiti eixe grapsei kritiki pio thapsimo den ginete tou typou oti diakwmwdei tin paradosi oti kanei exypnades kai oti einai faltsos

kai meta apo 2 mines pige kai ton psifise disko tis xronias ti perimenete na vgalete akri me ton papadaki

kata vathos enw ton exei thapsei arketa einai poly megalos thaymastis tou