Η Χριστιάννα Φινέ από το avopolis.gr δεν συμφωνεί με το Δημήτρη Κανελλόπουλο. Παραθέτω την κριτική της:

\"Το δισκογραφικό και μουσικό, γενικότερα, παρελθόν του Θανάση Παπακωνσταντίνου, άφηνε σχεδόν πάντοτε την υποψία πως κάποια στιγμή θα έφτανε σε τούτο το σημείο. Να φτιάξει, δηλαδή, έναν τόσο ενδοσκοπικό δίσκο, έναν πειραματικό δίσκο, εντελώς διαφορετικό, από κάθε προηγούμενη δουλειά του, που όμως θα μπορεί πάλι, ίσως ακόμα πιο έντονα, να αγγίξει το συναίσθημα του ακροατή και, εν συνεχεία, να του δημιουργήσει και άλλα νέα, έντονα συναισθήματα.

Ο Θανάσης έμεινε 2 χρόνια εσώκλειστος στο ησυχαστήριό του με παρέα και μόνιμο μουσικό εργαλείο τον επεξεργαστή του υπολογιστή. Φαίνεται πως όσο απομακρύνεται από τους καθημερινούς ήχους, τόσο πιο έντονα διυλίζονται αυτοί στους μουσικούς του αισθαντήρες. Σε αυτό το δίσκο ο Θανάσης μοιάζει να γίνεται ένα μικρό παιδί που διψά να μάθει πως λειτουργούν τα νέα του παιχνίδια, αλλά παράλληλα αυτό λειτουργεί αντίθετα, καθώς τα νέα κατασκευάσματα χαίρουν υψηλότερης υλικοτεχνικής ποιότητας, από το αρχικό υλικό.

14 κομμάτια με ορχηστρική δομή κατά την πλειοψηφία τους, γεμάτα με «λούπες που έφτιαξε από ετερόκλητες πηγές», μουσικά θέματα και παραλλαγές από μουσικές για ταινίες και παραστάσεις που χει φτιάξει στο παρελθόν, πειραματισμό που δεν ματαιοδοξεί και δεν ξεφεύγει άνευ λόγου, και σκόρπιοι στίχοι, αυτοσχέδιοι και εμπνευσμένοι από τις εμμονές του δημιουργού τους, που χαμηλόφωνα τραγουδιούνται ή απαγγέλλονται, όταν έρχεται η σειρά τους να εκφραστούν. ¼λο αυτό το συνονθύλευμα, πέρασε από την ενορχηστρωτική εποπτεία του Κώστα Θεοδώρου και σε συνδυασμό με την παρέα των μουσικών που τα εκτελούν (από τους καλύτερους στην Ελλάδα και με συμμετοχές από τους Λαικεδέλικα), τα 14 αυτά κομμάτια εξωτερικεύουν όλη την συναισθηματική και δημιουργική εσωστρέφεια με τρόπο αφοπλιστικό και ιδιόμορφης (υψηλής πάντοτε) αισθητικής.

Εξαιρετικό, είναι, δε, το booklet (μέσα στο οποίο κρύβεται και το cd) που έχει επιμεληθεί ο Μάνος Χαμηλάκης και η Μάρθα Φριτζήλα, με φωτογραφίες, σκόρπιες σημειώσεις, λεπτομέρειες για τα κομμάτια, ολοκληρώνοντας την αρτιότητα της μουσικής δουλειάς.

«Μʼ αυτό το δίσκο προσπάθησα –ενδόμυχα- να ανιχνεύσω καινούρια συναισθήματα, να προσεγγίσω το παράδοξο. ¼σο εκλογικευμένη είναι η καθημερινότητά μου, τόσο στην τέχνη αφήνω περιθώριο νʼ ανθίσει το αναπάντεχο και το τυχαίο, σε σημείο που –ειδικά γιʼ αυτή τη δουλειά- να αμφιβάλλω αν όντως είναι δημιουργία αυτό που κάνω ή παιχνίδι. Κι ακόμα περισσότερο –επειδή εργάστηκα δύο χρόνια εσώκλειστος στο ησυχαστήριό μου για το ηχογράφημα, με σύμμαχο και αντίπαλο τον υπολογιστή – αναρωτιέμαι αν έχουν τα κομμάτια τη ζωικότητα και τη συναισθηματική φόρτιση που χρειάζεται η μουσική για να μπορεί να φιλά τα μέτωπα των ανθρώπων.» (Θ.Π – Απόσπασμα από το Δελτίο Τύπου)

Και σίγουρα τα κομμάτια διαθέτουν κάτι παραπάνω από αυτό που αναρωτιέται...\"

Dimko έγραψε:
μα δεν είπα ότι πρέπει να αρέσει σε όλους αγαπητέ.
απλά ο τρόπος έκφρασης του συντάκτη του άρθρου δε μου άρεσε. Eσένα δηλαδή σου άρεσε? Aυτός που τα έγραψε αυτά πολύ πιθανόν να έχει γράψει κάτι παρόμοιο και για τους προηγούμενους δίσκους του Θ.Π.

Κριτικές για τον δίσκο από το mic.gr...

¼πως στο όνομα του Θεού έχουν γίνει οι χειρότερες σφαγές στην ιστορία, έτσι και στο όνομα της καλλιτεχνικής ελευθερίας έχουν βγει μερικοί από τους πιο βαρετούς και άχρηστους δίσκους στη μουσική. Άχρηστους με την έννοια ότι έχουν ακουστεί από μία το πολύ φορά (βρείτε μου έναν λογικό άνθρωπο που βάζει έστω και μια φορά τη δεκαετία να ακούσει το \"Metal Machine Music\" και εγώ δεν θα ξαναγράψω λέξη) και δεν εξυπηρέτησαν τίποτε άλλο εκτός από τον καλλιτεχνικό ναρκισσισμό των δημιουργών τους και τον ναρκισσιστικό βερμπαλισμό των κριτικών.

Συμβαίνει συνήθως σε ταλαντούχους, πετυχημένους και ανήσυχους καλλιτέχνες που είναι ταυτόχρονα και έξυπνοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι (δεν είναι απαραίτητο να πηγαίνουν μαζί αυτά, πολύ συχνά συμβαίνει το αντίθετο) μετά από μεγάλες επιτυχημένες περιόδους, να ανακαλύπτουν τον ελεύθερο πειραματισμό με τους ήχους και να θέλουν να κυκλοφορήσουν τα αποτελέσματά του. Το όλο πράγμα λειτουργεί φαντάζομαι σαν μια ιδιότυπη κολυμβήθρα του Σιλωάμ από την οποία ο artist βγαίνει αναβαπτισμένος και κεκαθαρμένος από την παρατεταμένη στενή του επαφή με τον κόσμο και την καταραμένη εμπορικότητα. Και ο Θανάσης εδώ και μια δεκαετία έχει γνωρίσει μεγάλη και ολοένα αυξανόμενη εμπορική επιτυχία (μέχρι και στον Τριάντη της Ελευθεροτυπίας άρεσε, και αυτό κι αν είναι πλήγμα για ένα σοβαρό άνθρωπο. Αλλά όπως ο Μπετόβεν δε φταίει που τον άκουγαν οι ναζί, δε φταίει κι ο Θανάσης που τον ακούν κάτι τέτοιοι τύποι) και τεράστια κριτική αποδοχή, που μπορεί να αποβεί εξίσου ή και περισσότερο επαχθής. Αν δεν είσαι εντελώς αποστασιοποιημένο τομάρι που παίζει πρωτίστως για τα φράγκα, που ξέρω καλά ότι δεν είναι, δεν αντέχεις. Πόσες φορές δηλαδή να παίξεις την Ανδρομέδα χωρίς να πεις αϊ σιχτίρ...

Στον καθένα αυτό βγαίνει διαφορετικά. Ο μέγας Serge Gainsbourg ηχογράφησε τις κλανιές του με reggae/dub υπόκρουση (το κομμάτι είναι εκπληκτικό και λέγεται \"Evguenie Sokolov\", για όποιον ενδιαφέρεται για download) o Lou Reed έβγαλε διπλό δίσκο με μεταλλικό θόρυβο (το \"Metal Machine Music\" που λέγαμε παραπάνω) που έκανε τον Lester Bangs να χύνει σε μια θεαματική επίδειξη ελιτισμού, οι Radiohead το \"Kid A\", που χωρίς να είναι και εντελώς στριφνό δίχασε τους fans τους, που ήταν μικροί και τριανταφυλλένιοι σαν τις μωρές παρθένες, και η λίστα είναι μεγάλη.

Δηλώνω φαν του Θανάση. Νομίζω ότι είμαι ο πρώτος που έγραψε γι' αυτόν στο mic, μόλις βγήκε η \"Αγρύπνια\" την οποία στόλισα με ένα στρογγυλό δεκάρι, και δε χάνω συναυλία του σε ακτίνα 50 χιλιομέτρων από το σπίτι μου (κάποτε έκανα και τριακόσια σ' ένα βράδυ πήγαινε-έλα). Τον θεωρώ σήμερα τον πιο σημαντικό δημιουργό στον ελληνικό τραγούδι, και τον μόνο που μπορεί να το ανανεώσει και ίσως, αν ξανοιχτεί ο ίδιος και πιστέψει σ' αυτό, να το βάλει στο χάρτη της world music που γίνεται χαμός με δαύτη σε όλο τον κόσμο και η Ελλάδα απουσιάζει. Και καταλαβαίνω πολύ καλά την εσωτερική του παρόρμηση να φτιάξει αυτό το έργο, και τους λόγους που τον ώθησαν να πολεμήσει τόσο αποφασισμένα να το βγάλει. Γι' αυτό και έτρεξα να το αγοράσω χωρίς δεύτερη σκέψη.

Αυτό που δεν μπορώ να κάνω, είναι να αγαπήσω τη \"Βροχή από Κάτω\" στο σύνολό της όσο και τους υπόλοιπους δίσκους του. Γιατί ενώ έχει διαμάντια αυθεντικής Θανάσειας έμπνευσης, με πρώτο ανάμεσά τους \"Τα μολύβια\", κι από κοντά τη \"Sara\", τη \"Bάλια Kάλντα\" και μερικά σκόρπια αποσπάσματα εδώ κι εκεί, έχει και αρκετή φλυαρία, την οποία κανένας δεν απέφυγε όταν άφησε τη σεληνιασμένη μούσα του να τον παρασύρει ανεξέλεγκτο στα μονοπάτια του πειραματισμού.

Η Bροχή δεν είναι ούτε άχρηστος δίσκος, μια που αρκετά κομμάτια της θα ακούγονται για χρόνια, ούτε βαρετός, αφού ακούγεται στο σύνολό του μια χαρά και παραπάνω από μια φορά. Αν είναι ακριβώς όπως την ήθελε, είναι ο δίσκος που χρωστάμε όλοι στο Θανάση, και χαλάλι του. Δεν είναι όμως ο δίσκος που θα αλλάξει την πορεία της ελληνικής μουσικής. Δεν είναι το νέο που ξεπετάχτηκε και θα τα σαρώσει όλα. Δεν είναι το έργο για το οποίο ο δημιουργός του θα μείνει στην ιστορία, ούτε όμως και χαλάει την εικόνα του στο ελάχιστο.
Δημήτρης Κάζης

* * *

Τα έχουμε ξαναπεί αυτά, εκεί που ενώνεται η Θεσσαλία, η Ήπειρος, η φουστανέλα του καπεταν-Νικηταρά, με το σύγχρονο τρόπο του ελληνικού post rock (αν είναι βέβαια δόκιμος ο όρος) βρίσκεται από καιρό ο κ. Παπακωνσταντίνου. Και τι έχουμε μπροστά μας εκτός από μια εξαιρετική (αν και περιέργως \"δυσάρεστη\") δουλειά στο εξώφυλλο και το βιβλιαράκι που εμπεριέχεται στο cd; ¸χουμε ένα μπουκέτο από καλοδουλεμένες συνθέσεις με την γνωστή πατροπαράδοτη κατήφεια, με την πρέπουσα δόση ανατρεπτικού και λεβέντικου χιούμορ και με αρκετή από τεχνολογία με την μορφή loupων, sampleρακίων, ανάποδων ηχογραφημένων τζουράδων κτλ. τα οποία πιθανώς να σας κάτσουν και στο στομάχι. Επίσης, τολμώ να πω ότι, υπάρχουν σαφέστατα ψήγματα από αυτό το υλικό, που αν καλλιεργηθεί μπορεί να αυγατίσει ο αντίστοιχος έλληνας Waits (και δεν είναι ειρωνεία αυτό). Τα λίγα μαύρα σύννεφα που μαζεύονται είναι προς το τέλος του cd όπου φλερτάρει ελαφρώς με την φλυαρία. Βέβαια είναι και κάτι άλλο λιγότερο ευδιάκριτο που μου έρχεται, σαν συναίσθημα από τα παλιά, κομμάτι δύσκολο να αποκρυσταλλωθεί.

¼ταν ήμουνα μικρός θυμάμαι στα βαρετά σαββατοκύριακα στο χωριό, τεράστιους (στα μάτια μου προφανώς) κυκλικούς χορούς με διάφορες κοινωνικές αφορμές (γάμους, βαφτίσια κτλ). Μιλάμε για πολύ πληκτικές φάσεις (στα μάτια μου προφανώς επίσης). Ο Θανάσης με συμφιλίωσε με εκείνα τα χαμένα μεσημέρια και μου τα επέστρεψε, σαν τις παλιές χαμένες από χρόνια μπίλιες μου, δείχνοντας μου, ίσως όχι καλύτερα από τους άλλους, αλλά σίγουρα ποιο ξεκάθαρα, ότι δεν χρειάζεται ποτέ να ξαναβαρεθείς τις Κυριακές τα μεσημέρια. Δείχνει με υπερβολικό, ομολογουμένως, ζήλο ότι η παράδοση δεν είναι σώνει και καλά αρτηριοσκληρωτική και αγκυλωμένη σαν την θεία Ευτέρπη, αλλά κάτι ζωντανό και ενδεχομένως γαμηστερό. Ωστόσο υπάρχει ένα δυσδιάκριτο όριο στην διαδικασία αυτή, όταν η έμπνευση (από όπου και αν εκπορεύεται, samplerάκια, γκάιντες, τσαρούχια, γιαγιάδες κτλ) δεν μετουσιώνεται σε τραγούδι (γιατί θεωρώ ότι οι μονόλογοι δεν είναι τραγούδι). Και εδώ είναι και η ένσταση μου όταν ακούς μια από τις καλύτερες μελωδίες του δίσκου (αυτή με τον ραδιοφονικότατο τίτλο \"Μου 'κλασες τα αρχίδια κ. μοίραρχε\") να μην γίνεται τραγούδι, όταν στα \"Ορυχεία\" (ίσως το καλύτερο τραγούδι του δίσκου) ο λεβέντης Αθανάσιος μπαίνει εμφατικά με την φράση \"...πολλές φορές προσπάθησα μα αυτά τα γαμημένα...\" (είμαι πολύ περίεργος αν και πως θα το παίξει το 2ο αυτό) τότε νιώθεις ότι κάτι πάει στραβά. ¼χι γιατί σοκαριστήκαμε (εδώ γουστάραμε \"δημοσιοϋπαλληλικό ρετιρέ\" και \"λοστ μπόντις\" και έχουμε διατελέσει και άγριοι-ατρόμητοι χεβιμεταλάδες), ούτε γιατί μας χάλασε η σκέτη μελωδία (έχουμε εντρυφήσει σε ατελείωτες υπνωτικές και νυσταλέες post rockικές συνθέσεις) αλλά διότι θεωρώ ότι ο εν λόγω κύριος είναι ένας υπερβατικός τραγουδοποιός.

Τελικά και επί της ουσίας είναι μια χαρά δουλειά που, πέρα από την νεοελληνική μου γκρίνια, σαν γεροδεμένος τσέλιγκας ανοίγει καινούργιους δρόμους στα θερινά βοσκοτόπια της βόρειας Πίνδου ακούγοντας (αλίμονο από το iPod του) όχι Καψάλη, αλλά το τελευταίο demo του DJ Shadow. Ανίερος συνδυασμός αλλά λένε ότι όπου υπάρχει μπαστάρδεμα υπάρχει και ομορφιά, για αυτό και αν τελικά τον τιμήσετε με τον οβολό σας δείξτε την αρμόζουσα υπομονή.

Επιμύθιο: την τελευταία φορά που είδα τον Θανάση ήταν με τους λαϊκεδέλικα σε μια όντως συγκλονιστική συναυλία αλλά να, κάτι με χάλασε. Δεν είχε να κάνει με την μουσική, ούτε με κάτι απίθανους τύπους που ανέβαιναν στην σκηνή για να εκδηλώσουν τον έρωτά τους για κάποια κ. Κούλα, ούτε με το ότι οι εν λόγω κύριοι χόρευαν αργότερα νομαδικώς στην σκηνή με το \"στανιό\". Αυτό που με πείραξε και το κατάλαβα αρκετά αργότερα, ήταν που ένα ζευγάρι καθότανε κανα δύο μέτρα αριστερά μου, μεγαλούτσικοι (προφανώς παλαιάς κοπής οπαδοί του Θανάση) με το παιδάκι τους και περιμένανε υπομονετικά. Τι περιμένανε; Ξέρω και 'γώ τι περιμένανε, μπορεί καμιά Ανδρομέδα. Αυτό που ξέρω είναι ότι σε κάποια φάση το παιδί κουράστηκε, κοιμήθηκε στην αγκαλιά τους και φύγανε κατά τη μία παρά. Βέβαια τι γυρεύανε γέροι άνθρωποι σε rock συναυλία για να είμαι ειλικρινής δεν το κατάλαβα...
Νίκος Ντάσιος
...

8

Παραθέτω κ’εγώ με τη σειρά μου ένα απόσπασμα από τον τύπο. Περιοδικό free press: CITY τεύχος 21
Συντάκτης: Λουκάς Φωτόπουλος
\"Κάθε νέα κυκλοφορία δίσκου του Θανάση Παπακωνσταντίνου είναι μια σημαντική στιγμή για το ελληνικό τραγούδι, που προσπαθεί να βρει νέες φόρμες και ήχους ώστε να δώσει ισχυρό παρόν. «Η Βροχή Από Κάτω» είναι ένα άλμπουμ που σίγουρα θα ικανοποιήσει τους φανατικούς ακροατές του αλλά σίγουρα και κάποια μερίδα του κοινού που ακούει πολύ ξένη μουσική. Αυτή τη φορά όμως, ξεχάστε τους ήχους που έχετε συνηθίσει ν’ακούτε από τον Θανάση μια που αφενός έχουμε να κάνουμε με έναν σαφώς πιο «ηλεκτρικό» ήχο, αφετέρου με έναν σχεδόν ορχηστρικό δίσκο. Μόλις στα έξι από τα δεκατρία κομμάτια που περιλαμβάνονται στο άλμπουμ έχει γράψει στίχους ο Θανάσης ενώ τα υπόλοιπα μας αφήνει να φανταστούμε με τις δικές μας σκέψεις τα λόγια, δίνοντάς μας παράλληλα «οδηγίες» ακρόασης! Προσωπικά, θεωρώ ότι πρόκειται για έναν καταπληκτικό δίσκο, που σαφώς απευθύνεται σε ένα πιο «ειδικό» κοινό αλλά που σίγουρα αποτελεί πρότυπο σύνθεσης και ενορχήστρωσης. Αποκτήστε το.\"

Από την Athensvoice σημερα...

ΘANAΣHΣ ΠAΠAKΩNΣTANTINOY - H βροχή από κάτω (Λύρα) ****
Tολμηρός κολυμβητής, πέφτει στα βαθιά νερά αναζητώντας άλλους δρόμους έκφρασης απ' αυτούς που γνωρίζαμε ως τώρα. Σαμπλς, ηλεκτρονικοί ήχοι, αχνές μελωδίες, αφηγήσεις ιστοριών, χαμηλοί τόνοι, νωχελικοί ρυθμοί. ¼σοι τον αγάπησαν με τα προηγούμενα μπορεί και να δυσαρεστηθούν, το άλμπουμ δεν έχει ραδιοφωνική προοπτική, η εταιρεία του θα ζει μες στην αγωνία για την εμπορική τύχη του άλμπουμ, αλλά ο ίδιος τραβάει το δρόμο του, όπως κάθε γνήσιος δημιουργός που σέβεται τον εαυτό του και την τέχνη του. Kαι μπορεί να έχουμε συνηθίσει εδώ στην Eλλάδα οι περισσότεροι που κάνουν επιτυχία να λένε μετά μια ζωή το ίδιο τραγούδι, ευτυχώς όμως που υπάρχουν κι αυτοί που δοκιμάζουν, όχι πάντα με απόλυτη επιτυχία αλλά τι πειράζει; Tο άλμπουμ δεν είναι «εύκολο», δεν έχει πάντα ροή και χρειάζεται αφοσιωμένες ακροάσεις για να συνδεθείς μαζί του. Aν πιάσεις όμως το νήμα...

Ζόρικα δεν νομίζω.Ζόρικα είναι για όσους δεν ακούν τη φωνούλα μέσα τους, που άλλες φορές υπαγορεύει σκυλάδικα και άλλες πάλι, μουσικούς σαν το Θανάση. Το τελευταίο δισκάκι μπορεί να είναι εσωτερικό και ενδοσκοπικό, αλλά χαλάλι του.Του πήρε 2 χρόνια. Ε, και; και μεις το χρόνο μας θα πάρουμε για να το μάθουμε και να το αγαπήσουμε και να φτάσουμε στο σημείο να λέμε μ'αρέσουν τα ορυχεία ή μου' κλασες τ' αρχίδια κύριε μοίραρχε. σωστά; Χαλάλι του ξανά. Τον περιμένω το καλοκαίρι στην Κρήτη.