Μια βραδιά... με τον Σαββόπουλο και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου


Τραγούδια μιας κοινής γεωγραφίας


Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ


Ο Αλέξης Ασλάνογλου θανάσιμα μοναχικός. Ο Καίσαρας Βαλιέχο, διάφανος. Το Κιλελέρ του Μαρίνου Αντύπα. Το Μεξικό του Φορτίνο Σαμάνο. Η προσωπική εικονοποιία και ποιητική, ο υπερρεαλισμός και η μεταφυσική αγωνία, η πολιτική σκέψη και οι ήρωες, τα όνειρα, η γλώσσα, η χώρα και ο τόπος του Διονύση Σαββόπουλου και αυτός του Θανάση Παπακωνσταντίνου.


Τι θα έφερνε η συνάντηση του παλαιότερου και εμβληματικού με τον νεότερο αλλά επίσης ισχυρό αφηγητή ενός απολύτως προσωπικού υπερρεαλισμού, που καταλήγει όμως να τραγουδά σε πρώτο πληθυντικό;

Και οι δύο, αν και ανήκουν σε δύο διαφορετικές γενιές, έχουν γράψει τραγούδια που τα κάναμε δικά «μας». Πέμπτη βράδυ σε μια πρόβα τζενεράλε της κοινής τους εμφάνισης στη σκηνή του Polis Theater, ζήσαμε και την πρώτη επίσημη δοκιμή των καινούργιων τραγουδιών που έγραψε ο Παπακωνσταντίνου για να τα ερμηνεύσει ο Σαββόπουλος, όπως κι ένα μέρος του υπόλοιπου προγράμματος το οποίο δεν μοιράζεται μόνο στα δύο, αλλά μοιράζει και τα κουπλέ του ενός στον άλλο.

«Είμαστε σαν δυο άνθρωποι που σκάβουμε ένα τούνελ από διαφορετικές μεριές, ελπίζοντας στο μέσο να συναντηθούμε», είχε προσδιορίσει λίγες μέρες πριν ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου τις συνθήκες αυτής της συνάντησης που προϋπέθετε αμοιβαία υποχώρηση, ώστε στο τελικό αποτέλεσμα να συμπρωταγωνιστούν. Αυτό ήταν ίσως και το πιο δύσκολο. Αλλά τα κατάφεραν διατηρώντας καθένας τους τη σκηνική του προσωπικότητα.

Μαζί βγήκαν στη σκηνή για να λουστούν με την πρώτη στο χειροκρότημα ενός κοινού που ήταν εξαρχής θερμό. Μην κρυβόμαστε. Μέρες τώρα η συνάντηση των δυο τους έχει βαφτιστεί η πιο ενδιαφέρουσα της χρονιάς. Κι αυτό είναι «φορτίο». Ισως γι' αυτό οι πρώτες στιγμές ήταν λίγο αμήχανες, με το μάγο στη σκηνή Σαββόπουλο να κρύβει πιο αποτελεσματικά την αγωνία του και με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, σκηνικά ούτως ή άλλως πιο στατικό, να στέκεται στο μικρόφωνο σαν ντροπαλός μαθητής, βρίσκοντας κινησιολογική διέξοδο σε έναν αυτοσχέδιο μουσικό όργανο: ένα ποτηράκι που «τραγουδά» καθώς το γυαλί του περνά από τις χάντρες ενός κομπολογιού.

Πρώτο τραγούδι εκείνο για τον Μεξικανό επαναστάτη Σαμάνο που δευτερόλεπτα πριν εκτελεστεί φωτογραφήθηκε ακουμπισμένος σε ένα τοίχο, χαμογελώντας ελαφρά καθώς κάπνιζε το τελευταίο τσιγάρο. Ο Σαμάνο έδωσε εξαρχής και το στίγμα του καινούργιου δίσκου: συνεπής και στις καλύτερες στιγμές της η στιχουργική του Παπακωνσταντίνου, διακριτά και τα μουσικά του γυρίσματα, ισχυρή η ικανότητα του Σαββόπουλου να κάνει και δικό του ό,τι ερμηνεύει, όπως δική του είναι και η μελωδική σφραγίδα στην ενορχήστρωση.

Η πρώτη εντύπωση από ένα τραγούδι που βάζει το τσιγάρο να αφηγείται («θα φωνάξει \"Λιμπερτά\" κι όπως θα κοιτάει τις σκάλες, θα βρεθώ στα χείλη του σαν τσιγάρο ξανά») κατανέμεται ισομερώς. Η αίσθηση διατηρείται καθώς ένα ένα ξετυλίγονται τα τραγούδια του καινούργιου δίσκου, άλλοτε αφήνοντας τον Σαββόπουλο μόνο να ερμηνεύει σπαρακτικά το τραγούδι για τον «Ραμόν»-Τσε. Κι άλλοτε καλώντας και τους δύο να εναλλάσσουν κουπλέ και ρεφρέν καθώς εμείς αρπάζουμε θραύσματα από καινούργιους στίχους: «Κοιμάται σαν γέρος, ξυπνάει σαν παιδί» ή «αυτό που σωπαίνει και μου παίρνει τ' αυτιά» ή «σαν αστραπή από μακριά ό,τι δεν μπορεί να υπάρξει». Τα θραύσματα σίγουρα θα γίνουν σύντομα μέσα μας τραγούδι: η συνολική εντύπωση επιβεβαιώνει την προσδοκία.

Ομως δεν είναι μόνοι τους οι δύο στο πρόγραμμα που κάνει τέχνη το τραγούδι. Οι μουσικοί συνοδοιπόροι τους γίνονται στιγμές στιγμές και συνδημιουργοί. Είναι ο Γιώτης Κιουρτσόγλου, η Βάσω Δημητρίου, ο διάσημος Ινδός περκασιονίστας Σάτναμ Ραμγκότρα και ο Ελληνοαμερικανός κιθαρίστας Τζίμι Μαχλίς. Συνδημιουργός και ο Στέλιος Φαϊτάκης, ο εικαστικός που συνδυάζοντας το γκράφιτι με την αγιογραφία, έφτιαξε τοιχογραφίες υπέροχες, μία για κάθε νέο τραγούδι.

Το δεύτερο μέρος «λύνει» τον Παπακωνσταντίνου και τον αφήνει μόνο στη σκηνή να πει την Αγρύπνια, τον Τειρεσία, τη Σαμπάχ, τον Πεχλιβάνη, το Ονειρο, τον Διάφανο. Είναι συγκινητικό: 25άρηδες στα μαξιλαράκια γύρω από τη σκηνή φωνάζουν ενθουσιασμένοι και πιο πίσω παρέες «εκδρομέων» της γενιάς του '60 ανακαλύπτουν τη νεότερη γενιά της τραγουδοποιίας. Δεν υπάρχει κανείς που να μην ξέρει τα ρεφρέν τουλάχιστον του Σαββόπουλου. Κι ας έχει επιλέξει εκείνος το πιο βαθύ αλλά κι ευθέως πολιτικό του κομμάτι: από τη «Θανάσιμη Μοναξιά του Αλέξη Ασλάνογλου» στο «Κιλελέρ», τη «Σημαία από νάιλον», τους «Αχαρνής».

Στο τελευταίο μέρος του προγράμματος μοιράζονται ή ανταλλάσσουν τραγούδια μιας κοινής «γεωγραφίας» που παραμένει βαθιά ελληνική. Το καλύτερο σημείο της είναι όταν η ωδή του Παπακωνσταντίνου για τους Ελληνες μετανάστες στην «Αμερική» ερμηνεύεται εναλλάξ και συνδυάζεται με το «Πέντε μάγκες στον Περαία». Και πριν από το τέλος μία ακόμα έκπληξη: η «Βέσπα», με την οποία οι δυο τους μας αποχαιρετούν για να συνεχίσουν πιο ήσυχοι την πρόβα, είναι σε στίχους του Παπακωνσταντίνου και μουσική του Σαββόπουλου. Χρειάζεται να πούμε ότι ήδη οι πρώτες βραδιές στο Polis Theater είναι sold out;

Polis Theater (Π. Ράλλη 18, τηλ.: 210 3452527). Παρ.-Σάββ. (9.30 μ.μ.), Κυρ. (9 μ.μ.): Διονύσης Σαββόπουλος-Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Είσοδος με ποτό 15 ευρώ, κρασί ανά δύο 80 ευρώ, μπουκάλι ουίσκι 160 ευρώ.




ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 26/01/2008

Σκιπίωνας έγραψε:
Οι πέντε λέξεις του σκίπι:

1. Σκίζει
2. Το
3. Σύμπαν
4. Στα
5. Δυο



Το πρόγραμμα είναι υπέροχο, ή δεύτερη εμφάνιση ενώπιον κοινού μια ανεμόσκαλα ανώτερη απ την πρώτη, φανταστείτε δλδ πως θα ναι σε ένα μήνα, πως θα ναι σε δυο μήνες, πως θα ναι το καλοκαίρι, μεγάλες στιγμές θα ζήσουμε πάλι.......

Το Πόλις είναι υπέροχος χώρος, φιλοτεχνημένος ειδικά για την παράσταση με τις δημιουργίες του Στέλιου Φαιτάκη, καταπληκτικό ήχο, ευρυχωρεία και μοναδικό μπαρ. Επίσης είναι ο μοναδικός κλειστός χώρος στον οποίο πήγα και δεν σκυλοβρώμαγα τσιγαρίλα φεύγοντας. Δεν έχω δει κανένα αντίστοιχο χώρο στην Αθήνα εκτός ίσως από την Ιερά Οδό όταν προτάνοιξε πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια.

Τα κοιλαδόπουλα περάσαμε υπέροχα, για τους υπόλοιπους δεν ξέρω <br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: MeLiTzaNio, στις: 26/01/2008 14:20

Φίλτατε Θανάη,

Η καθυστέρησις ήτο ένα και ήμισυ έτος σχεδόν. Αφού όμως έπαιξες επιτέλους \"τα μπλέ παράθυρα\" (προτροπή ημών από το πρόγραμμα στο Σταυρό), αποφάσισα μεγαλοψύχως να αποσύρω τις όποιες οικονομικές κυρώσεις είχαν επιβληθεί. Ενδέχεται να ενημερώσω και το τραπεζικό σύστημα ώστε να μεταφερθεί ένα σεβαστό ποσό εις τον λογαριασμό σου - θα χρειαστεί να περάσει κάποιο διάστημα πριν συμβεί αυτό, δια να αποφύγωμεν ύποπτους συνειρμούς.

Να μεταφέρεις, σε παρακαλώ, τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στον συμπορευτή σου και στη λαμπερή μπάντα υμών.

Μετά τιμής,
Λόρδος Κλίφφορντ

Υγ. Πες και στο Διονύση, αν βλέπει τον Αλέξη πιο συχνά από μένα, να του δώσει χαιρετίσματα.

Καλημέρα και από μένα..

Ξεκινώντας θέλω, να παρατηρήσω ότι η επίσημη πρεμιέρα ήταν πάρα πολύ διαφορετική από την avant-premiere... Αποδείχτηκε, δηλαδη, ότι αυτό που έγινε την Πέμπτη ήταν πάρα πολύ χρήσιμο, καθώς όλο το πολύ υποτονικό (την Πέμπτη) πρώτο μέρος μεταμορφώθηκε ριζικά (την Παρασκεύη).

Λοιπόν, το πρόγραμμα ξεκινάει με τα καινούρια τραγούδια, συνεχίζει με ένα ορχηστριό της Βάσως Δημητρίου, Θανάσης - σόλο, Κιουρτσόγλου και ο Ινδός σε απίστευτους αυτοσχεδιασμούς, Σαββόπουλος σόλο, φινάλε...

Για τα καινούρια κομμάτια δεν μπορούμε να πούμε πάρα πολλά πράγματα λόγω των ελάχιστων ακροάσεων... Αέρα \"σουξέ\" έχει το \"Ζειμπέκικο της Κυριακής\" (το οποίο ακούστηκε δύο φορές - έκλεισε το πρόγραμμα) και το \"Λαραλιοραλα\", εξαιρετικό το τσιγάρο του Σαμάνο, φανταστική, κατά τη γνώμη μου, η νέα εκτέλεση των \"Ορυχείων\". Το \"ακυκλοφόρητο από ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ\" μελοποιήθηκε αλλά το περίμενα κάπως διαφορετικό, όπως επίσης μελοποιήθηκαν και οι υπέροχοι στίχοι του \"¼,τι δεν μπόρεσε\", με προσθήκη ενός κουπλέ. Εξαιρετικό και το \"Αυτό\". Αποκατάστάθηκε η τάξη στον \"Δεύτερο Άνεμο\", επανήλθαν οι \"ζύγρες\"!!! Την Παρασκευή ακούστηκαν περίπου τα μισά από τα τραγούδια του νέου δίσκου και έτσι δεν έχασε το πρόγραμμα το ρυθμό του, όπως την Πέμπτη. Επιλέχτηκαν τα περισσότερο \"δυναμικά\"¨κομμάτια. Η σφραγίδα του Σαββόπουλου είναι εμφανής αλλά νομίζω αυτό το περιμέναμε από την στιγμή που μάθαμε για τη συνεργασία. Υπάρχουν αρκετές ατυχείς στιγμές, όπου η σφραγίδα του είναι τόσο έντονη, λίγο ενοχλητική.

Η συνέχεια είναι συγκλονιστική... Ο Θανάσης λέει 11 από τα παλαιότερα τραγούδια (τα αναμενόμενα) σε πολύ ωραίες, νέες εκτελέσεις ... Χαμός από κάτω... Το κοινό την Παρασκεύή συμμετείχε σε μεγάλο βαθμό, τραντάζοντας όλο το Polis. Το εντυπωσιακότερο δε είναι να παρατηρείς τις φάτσες κάποιων περισσότερο ηλικιωμένων θαμώνων, που προφανώς δεν γνώριζαν τον Θανάση, να απορούν με τα τεκταινόμενα και να λένε \"καλά τι γίνεται εδώ τώρα;;;\" Αν εξαιρέσουμε το \"Σαμπάχ\", ο Θανάσης έχει επιλέξει τα λεγόμενα \"σουξέ\" του. Θα περίμενα να ακούσω και λιγότερο γνωστά κομμάτια, που θα μπορούσαν να αναδειχτούν από τους μουσικούς αυτούς.

Μετά το διάλειμμα, απολαμβάνουμε ένα εντυπωσιακότατο δεκάλεπτο αυτοσχεδιασμών από Κιουρτσόγλου και Ινδό. Μπαίνει και ο Σαββόπουλος και βάζει στο μαγαζί \"Πυρκαγιά\". Οι επιλογές του είναι μη αναμενόμενες. Ενέργεια και τρομερός πάθος πάνω στη σκηνή, όπως πάντα. Εν αντιθέσει με την εμφάνιση του Θανάση, εδώ τα πάντα είναι σκηνοθετημένα, από τα φώτα μέχρι τη συνεχόμενη εκτέλεση των τραγουδιών χωρίς κενό ανάμεσά τους... Παρλάτες δεν έχει το πρόγραμμα. Οι περισσότερο από μένα Σαββοπουλικοί της παρέας (Σκιπίωνας, ACES) απογειώνονται !!! Οι υπόλοιποι παρακαλοθούμε απλώς με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τα δρώμενα.Οφείλω να ομολογήσω ότι στο πρόγραμμα του Σαββόπουλου, οι μουσικοί είνια περισσότερο αγχωμένοι, τους καθοδηγεί σαν μαέστρος και τους ζητάει να αλλάξουν γρήγορα όργανα για να μην υπάρχει κενό μεταξύ τρων τραγουδιών...

Λένε και πέντεξι τραγούδια μαζί για φινάλε... Εκπληκτική η εκτέλεση της \"Αμερικής\", με ξαφνική αλλαγή του τόνου στα κουπλέ που τραγουδάει ο Σαββόπουλος, \"Πέντε μάγκες στον Περαία\", ντουέτο \"Τον χειμώνα ετούτο\", ο Θανάσης την \"Παράγκα\" και κλείνουν με το \"Αερικό\".

Συνοπτικά, ένα καλοδουλεμένο πρόγραμμα, το οποίο αν στρώσει θα πετάει για τα καλά, με ελάχιστες ατυχείς στιγμές.

¸να τεράστιο μπράβο στους μουσικούς, οι οποίοι αναμφισβήτητα δίνουν το κάτι παραπάνω στην υπόθεση!

Ο χώρος πανέμορφος, λειτουργικός, ΑΨΟΓΟΣ ήχος (καμία σχέση με τον Σταυρό). Σκηνή δεν υφίσταται, καθώς η μπάντα είναι στο ύψος των πρώτων τραπεζιών (δερμάτινων καναπέδων) και τα υπόλοιπα τραπέζια ανεβαίνουν σε επίπεδα αμφιθεατρικά. Οι του μπαρ κάθονται σε κόκκινα μαξιλαράκια ακριβώς μπροστά αλλά και πίσω από την σκηνή.


Οι τοιχογραφίες δεν μου άρεσαν... Βυζαντινοφέρνουν πάρα πολύ, χωρίς λόγο νομίζω, σε πολύ σκοτείνά χρώματα.

Συμπέρασμα: Θα ξαναπάμε σε δυο-τρεις βδομάδες που θα στρώσει περισσότερο το πρόγραμμα.

υ.γ. ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΤΗΣ ΚΟΙΛΑΔΑΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΡΙΘΜΟΥΣΕ ΧΘΕΣ ΠΕΡΙ ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑ ΑΤΟΜΑ. ΣΚΙΠΙ ΕΙΣΑΙ ΑΡΧΗΓΟΣ.

Πιστεύω οτι αυτές οι 5 λέξεις του Γιάννη που προανέφερε και η Μαρίνα είναι οτι πρέπει για να χαρακτηρίσουν αυτό που είδα χθες, προχθές και θα δω και σήμερα.
Τα παιδιά έπαιξαν πολύ ωραία, ο Σαββό ήταν όπως πάντα γεμάτος
ενέργεια, όσο να τον Θανάση μπορώ να πω ότι ήταν πιο χαλαρός
σε σχέση με την πρόβα, μακάρι όσο περνάει ο καιρός να χαλαρώσει
κι άλλο και να μας δώσει αυτό που όλοι περιμένουμε.
'Οσο για αυτούς που έφυγαν στην μέση γιατί βαρέθηκαν πιστεύω
ότι έχασαν το πιο ωραίο μέρος της συναυλίας, το´τέλος.

Το μόνο που μπορώ να πω οτι μου την έδωσε λίγο είναι η τιμές του μαγαζίου, εξωφρενικές δεν τις λες, αλλά όσο να´'ναι είναι λίγο πιο πάνω απο ότι περίμενα....

Από τον Ελεύθερο Τύπο, ο συντάκτης του οποίου διαβάζει \"Κοιλάδα\" και μας κλέβει τους τίτλους:

Ο Νιόνιος, ο Θανάσης και ο Σαμάνος
Η Φεϊρούζ συναντά τη Συννεφούλα...και ο Σαββοπουλος ερμηνεύει τα νέα τραγούδια του Παπακωνσταντίνου από σήμερα στη σκηνή του ''Πολις''Παρασκευή, 25.01.08
Δύο τραγουδοποιοί που προέρχονται από διαφορετικές γενιές αλλά εκφράζουν ο καθένας και το κοινό του άλλου, ο Διονύσης Σαββόπουλος και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, συναντιούνται για πρώτη φορά επί σκηνής.


Αφορμή της συνεργασίας και η δισκογραφική τους συνάντηση. Ο Διονύσης τραγουδά για πρώτη φορά μια ολόκληρη δουλειά που έχει την υπογραφή άλλου δημιουργού και εν προκειμένω του Θανάση. Τα δώδεκα τραγούδια του «Σαμάνου» θα κυκλοφορήσουν την άνοιξη, αφού πρώτα δοκιμαστούν μπροστά στο κοινό, στις εμφανίσεις των δύο τραγουδοποιών, που ανοίγουν σήμερα την αυλαία στο «Πόλις».


Την Τετάρτη το βράδυ ο ΕΤ πέρασε το κατώφλι του νέου αυτού χώρου και παρακολούθησε την πρόβα. Παρά τον άδειο χώρο, με τις καρέκλες ακόμη αναποδογυρισμένες πάνω στα τραπέζια, η ατμόσφαιρα είναι ζεστή. Τη ζεσταίνει η παρέα της σκηνής. Ο Διονύσης Σαββόπουλος έχει το γενικό πρόσταγμα. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου συνεπικουρεί, ενώ οι μουσικοί διατυπώνουν τις απόψεις τους και όλοι μαζί «ζυμώνουν» το πρόγραμμα.


Ο Διονύσης άδει «Ελλάδα, σαν αγριόχορτο φύτρωσες κι εσύ». Στίχος από το τραγούδι «Στην Αμερική» του Θανάση, που τραγουδά επίσης, αλλά και υπογραμμίζει με το μπουζούκι του. Ακολουθούν οι «Πέντε μάγκες» (πού το θυμήθηκαν του Γιοβάν Τσαούς από τις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα, το μοναδικό μη δικό τους κομμάτι στο πρόγραμμα. Ταιριάζει όμως γάντι μετά την «Αμερική», γιατί έχει «πνεύμα Νέας Ορλεάνης», όπως λέει ο Νιόνιος. «Από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ. Σαν να μην το έχει αγγίξει ο χρόνος», λέει ο Θανάσης.

«Μπετόβεν είναι», απαντά ο Διονύσης. «Πειράζει που το παίζουμε πιο γρήγορα στο τέλος;», ρωτά ο Θανάσης. «Ισα ίσα μήπως πρέπει να το παίξουμε ακόμα πιο γρήγορα;», απαντά ο Διονύσης, πιάνει το τύμπανο και δίνει ρυθμό στους μουσικούς. Οι δεξιοτέχνες του ακολουθούν. «Θα σηκωθεί όλη η αίθουσα, θα ζητά κι άλλο, μπράβο», επιβραβεύει ο παλιός της παρέας.


Ακολουθεί το «Αερικό» του Παπακωνσταντίνου. Ποίηση&#8230; Ο δημιουργός του, όπως είναι φυσικό, έχει εδώ τον πρώτο λόγο. Και ο Σαββόπουλος είναι αισθαντικός και μελωδικός στο δικό του μέρος. Ερχονται ακόμη η «Παράγκα», ο «Λαϊκός τραγουδιστής», η «Συννεφούλα».


Λίγο πριν από το φινάλε που είναι εκρηκτικό, ο Διονύσης -όπως το συνηθίζει- παρουσιάζει τους μουσικούς του και τους δίνει τα εύσημα: «Κυρίες και κύριοι, ο εξωτικός κύριος εκεί πίσω που παίζει τάμπλες, τύμπανα και κρουστά είναι ο Satnam Ramgotra&#8230; Η γυναίκα μπουζουξού, η γυναίκα κιθαρίστρια, η επιμελήτρια της τάξης, η Βάσω Δημητρίου&#8230; Το αδάμαστο Ελληνόπουλο από το Λος Αντζελες παίζει ούτι, ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα, ο Jim Mahlis&#8230; Τελευταίος αλλά όχι έσχατος, αυτή η δύναμη της Φύσης, ο Γιώτης Κιουρτσόγλου», ο οποίος και κλείνει την παρουσίαση με το δικό του σόλο στο μπάσο.


Οχι, το πρόγραμμα δεν τελειώνει εδώ, ακολουθούν και τα ανκόρ, που δεν τσιγκουνεύονται.
Διάλειμμα λέει ο Σαββόπουλος και ο Φάνης Κιρκινέζος, ο παραγωγός του, μετρά κεφάλια για να παραγγείλει πίτσες. Πλησιάζω και ρωτάω ποιος από τους δυο υπερίσχυσε στη συνεργασία: «Οταν ο Διονύσης ερμηνεύει, αγαπάει τόσο πολύ αυτά που τραγουδάει, που τα κάνει δικά του χωρίς να τα εξουδετερώνει. Μπορεί να προσθέτει στοιχεία, αλλά κρατάνε το χαρακτήρα τους», λέει ο Θανάσης και ο «ερμηνευτής» του συμφωνεί. «Είκοσι τραγούδια μού έφερε, το ένα καλύτερο από το άλλο», σημειώνει ο Σαββόπουλος. «Δεν αντάμωσα με καλύτερο συνεργάτη τα τελευταία 20 χρόνια. Είναι ανοιχτός άνθρωπος και πολύ έξυπνος. Από το βλάκα να φοβάσαι».


Η πρόβα ξαναρχίζει ύστερα από λίγο. Πάνε το πρόγραμμα από την αρχή. Η αυλαία ανοίγει με τα καινούργια τραγούδια που έγραψε ο Παπακωνσταντίνου για τον Σαββόπουλο. Ωραία τραγούδια, με έντονα έγχορδα και με το στίγμα του Παπακωνσταντίνου σαφέστατο, αλλά και ο Σαββόπουλος είναι τόσο δημιουργικά παρών, παρόλο που αυτή τη φορά -θεωρητικά τουλάχιστον- έχει μόνο τον τίτλο του ερμηνευτή. Μετά τα καινούργια, ακολουθούν 12 παλιά κι αγαπημένα του Θανάση, για να περάσουμε ύστερα σε 12 επίσης (ίσος καταμερισμός γαρ) παλιά και ανεξίτηλα του Διονύση. Περνάνε μερικές ακόμα διορθώσεις σε κομμάτια, καθώς έχουν καταλήξει στη γενική δομή. Το «έχουν καταλήξει» είναι βέβαια σχετικό, καθώς με τον Νιόνιο, αλλά και τον Θανάση, που δέχονται πάντα και επεξεργάζονται τα μηνύματα του κοινού, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι η δομή θα μείνει ίδια. Τελειομανείς...


Αναρωτιέμαι μόνο, αν έχεις αυτό το αίσθημα πληρότητας στην πρόβα, τότε τι θα γίνει στην κανονική παράσταση;