Από τα Νέα, Τρίτη 26/02/2008


ΠΗΓΑΜΕ ΣΤΟΥΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟ- ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Μια παράσταση χωρισμένη σε «Εκείνον» κι «Εκείνον»


Χάρη Ποντίδα

O Διονύσης Σαββόπουλος στο λάιβ έχει θεατρικότητα και εκτόπισμα στη σκηνή- αρετές που όσα χρόνια κι αν περάσουν, διατηρούνται.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι το αντίθετο: ¼λη η σκηνική γοητεία του- για όσους την αναγνωρίζουν- είναι ο «ακαλλιέργητος» και ευθύς τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει το κοινό. Σίγουρα δεν έχει γεννηθεί τραγουδιστής. Ούτε σόουμαν. Αλλά το προσπερνάει με ευθύτητα και αυτοσαρκασμό. Η ταυτότητά του είναι η αμηχανία του. Και η αίσθηση συλλογικότητας που έχει με τους μουσικούς του. Η δύναμή του πηγάζει από τα τραγούδια που γράφει- ό,τι πιο ανατρεπτικό, σουρεαλιστικό, ευφάνταστο έχουμε ακούσει, μουσικά και στιχουργικά, την τελευταία δεκαετία. Από αυτή την άποψη, το πολυσυζητημένο ντουέτο ΣαββόπουλοςΠαπακωνσταντίνου είναι καταδικασμένο, γιατί κάθε καλλιτέχνης είναι διαφορετικής «σχολής»: Ο ένας παίζει, ενώ ο άλλος είναι εμφανές ότι θεωρεί την ηθοποιία περιττή διαδικασία.

Κάθε καλλιτέχνης,επίσης, εκπροσωπεί κάτι πέρα από το ίδιο το τραγούδι.

Ο Σαββόπουλος είχε την τύχη να εκπροσωπήσει τη γενιά που κάποτε... εξερράγη, αλλά σήμερα είναι κατεστημένο. Άλλωστε και ο ίδιος είναι ένας άλλος σήμερα. Εκείνος που έχει τη σιγουριά της ιστορίας του και του ταλέντου του. Του αδιαμφισβήτητου δικαιώματος να έχει πάντα τον πρώτο ρόλο. Η σιγουριά αυτή τον κάνει απόμακρο στα μάτια της νεώτερης γενιάς. Τους αρέσει σκηνικά, αλλά από την άλλη κάτι δεν κολλάει. Ίσως γιατί και όλο αυτό που εκφράζει σαν ματιά ζωής είναι αντίθετο από αυτό που υπαινίσσεται ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Και αυτό βγαίνει στη σκηνή. Μουσικά είναι προσεγμένο το πρόγραμμα. Οι μουσικοί ένας κι ένας. Τα νέα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου που ερμηνεύει ο Σαββόπουλος εξαιρετικά. Αλλά τα συστατικά αυτά δεν φτάνουν για να δέσει η παράσταση που μοιάζει να είναι χωρισμένη σ´ αυτόν και σ´ εκείνον.

Τα καλύτερα:

Τα σόλι του Ινδού περκασιονίστα Σάτναμ Ραμγκότρα και της Βάσως Δημητρίου με το ούτι της.

Η ώρα που Παπακωνσταντίνου και Σαββόπουλος τραγουδούν μαζί το «Πέντε Μάγκες στον Περαία».

Ο Παπακωνσταντίνου στην «Παράγκα».

Ο Σαββόπουλος στο μικρόφωνο και η αίθουσα να σιγοψιθυρίζει στίχους του στα «Κιλελέρ», «Το Μακρύ Ζεϊμπέκικο για τον Νίκο», «Μ´ Αεροπλάνα και Βαπόρια», «Ας αρχίσουν οι χοροί»...

Και ο Παπακωνσταντίνου στη σκηνή και μέλη από το φαν κλαμπ του- οι λεγόμενοι «Κοιλαδίτες» (των Τεμπών)- να του θυμίζουν τραγούδια και να φωνάζουν ρυθμικά Θα-νά-σης.

Χάρη Ποντίδα έγραψε:
Με το ποιό;

Άντε πάλι με αυτό το φαν-κλάμπ
Ποιός φώναζε ρυθμικά;;;
Το υποβολείο χάριν ευγενείας!!!

Το Σαββάτο έπεσε \"στόμα\" και την Κυριακή έπεσε Λιάνης, Λαλιώτης, Τσίπρας, Καράντη, Ψαριανός, Δημητρούκα, Τανάγρη, Φαραντούρη, Κοντογιάννης κλπ, κλπ.

Και στο τέλος έπεσε και Θαλασσογραφία (να σκάσεις απ τη ζούλεια σου και να πλαντάξεις Μιχαηλιδάκομ!!!!!!!!!)

Την άκουσα πριβέ το Σάββατο!!

ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ

Μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική

Της Ρούλας Γεωργακοπούλου This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.


Αν και είμαι σταθερά υπέρ του Μάνου Χατζιδάκι, του μόνου δημιουργού που λειτούργησε ως πολίτης χωρίς ποτέ να επιδιώκει κολλητιλίκια με το κοινό του, το ωραίο σχόλιο της Χάρης Ποντίδα για τη μουσική συνύπαρξη του Διονύση Σαββόπουλου με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου με έκανε να πάρω το θάρρος και να προσθέσω κι εγώ το δικό μου ανειδίκευτο λογάκι. Βρέθηκα εκεί σχεδόν από σπόντα, μετά την επιμονή φίλων που χρόνια τώρα πορεύονται κάτω από τη σαρωτική επιρροή του Σαββόπουλου.

Προσωπικά είμαι αρκετά δύσπιστη απέναντι στις ιστορίες που γράφουν οι παρέες, όσο για των Ελλήνων τις κοινότητες, άστο καλύτερα για να μη χαλάσουμε τις καρδιές μας.

Εν πάση περιπτώσει, εκείνο το βράδυ ομολογώ πως πέρασα καλά, πολύ καλά, και πραγματικά εκτίμησα τη σοφία του Σαββόπουλου να κοντρολάρει την απίθανη σκηνική του γοητεία και να μεταφέρει τη δύναμη των στίχων στο τώρατώρα- τώρα. Χειροκροτώντας τον με τα χέρια ψηλά, επιβράβευα με τον τρόπο μου το ποιοτικό του άλμα να μην ποντάρει αυτή τη φορά στη νοσταλγία αλλά να ρισκάρει επενδύοντας στο παρόν.

Φυσικά σε όλα αυτά βασικό ρόλο επαιξε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, μια μουσική περσόνα τελείως κόντρα σε αυτή του Σαββόπουλου αφού το ακαταμάχητο γκελ της βασίζεται ακριβώς στη μηδαμινή σκηνική παρουσία και στον περίπλοκο, απαιτητικό στίχο, μα πώς τα καταφέρνει;

Μετέφερα σε μια κολλητή τη μεταστροφή μου απέναντι στον Σαββόπουλο κι εκείνη με πυροβόλησε με το εξής: «¼ταν μαλακώνει μέσα μας ο φθόνος τότε αρχίζουμε να εκτιμάμε τη δοτικότητα του Νάρκισσου». Ακόμη το σκέφτομαι...


Τα Νέα (03/03/2008)

τι ειναι η θαλασσογραφια?