Χμ νομιζω ο,τι η Γεωργια επιχειρησε με το ποστ της να περασει μια σκεψη σχετικα με το ποσο εχει νοημα να ειναι καποιος κολλημενος στην ζωη του, θα επιχειρησω καποιες σκεψεις πανω στα ζητηματ απου εβαλε η Γεωργια..
Καταρχας επειδη ανοιξαν πολλα 'μετωπα' θα ακολουθησω μια πιο αποσπασματικη αναλυση
Οσο αφορα το ζητημα του φορουμ(ξεκινοντας απο αυτο), γραφεις ειμαι στο φορουμ 5 χρονια....σας παρακολουθω, εχετε κανει αυτο, εχετε κανει το αλλο, Γεωργια μου γιατι αυτο το 3ο προσωπο? δεν αφορα εσενα, δεν εισαι εσυ ενα εν γενη κομματι της κοιλαδας και της οποιας κοιλαδας? Συμφωνω στο απολυτο σε ο,τι γραφεις σχετικα με την λειτουργια του 'καφενε', σχετικα με το ποσο απευθυνεται σε ολους τους χρηστες(ω, ματι απισια λεξη), ποσο λειτουργικο ειναι και ποσο ατελεσφορο για ουσιαστικες σχεσεις ειναι η ενασχοληση με την μουσικη του Θαναση, με την εννοια του συγκεκριμενου, και εγω θα ηθελα με αφορμη τις μουσικες του(που ειναι αυτες που μνας ενωνουν), να ανοιγαμε νεα μετωπα, νεες αναζητησεις, συζητησεις και καταστασεις, και ολο αυτο σε μιαν ατμοσφαιρα μυσταγωγιας... θεωρω το φορουμ πεδιο διερευνησης μιας κουλτουρας, μεσω της μουσικης.. Προτασεις, βιβλια, δισκοι, πειραματισμοι, μαζωξεις, συναυλιες, ερωτες, φιλιες, ταξιδια,εικονες, εικονες, βιωματα' ολα αυτα που μας χαριζουν τα τραγουδια του Θαναση ολα αυτα τα χρονια, μεσα απο τις προσωπικες μας διαδρομες συναντιωνται σε αυτο εδω το νησι, αναζητωντας νεους συντροφους, νεες εμπειριες να ερθουν να μεστωσουν, ετοιμες για το επερχομενο ταξιδι.. τετοιο φορουμ ζωντανο και διαρκως ανοιχτο σε ο,τι νεο, μακρυα απο κολλημενα μυαλα, και κολλημενες συμπεριφορες, θα ητανε οαση σε μια περιοδο οπου ο κινδυνος αυτοαναφορικοτητας, το κλεισιμο στον εαυτο μας ελλοχευει, ας βγουμε εξω ρε..
Ο Θανασης μιλωντας γαντζωματα και κολληματα, εννοει το αυτονοητο, μην μενουμε στην γεννα των συναισθηματων(που τα τραγουδια του επιφερουν σε καποιους), ας προχωρησουμε τα συναισθηματα, ας μας οδηγησουν οπου αυτα καθε φορα καταληγουν, ας μην μενουμε στασιμοι, η μουσικη ειναι παγκοσμια, και ατελειωτη' βρισκεται στην Αγια Νοσταλγια, στα τζαμαρισματα μαυρων στα γκετο του Παρισιου, στις μαζωξεις σε σπιτια με τσιπουρα πολλα, στο σφυριγμα του ανεμου, στα σιγοψιθυρισματα ατομων, στα ολα και στα παντα, ας μην 'γαντζωνομαστε', και προπαντων ας μην ταυτιζουμε τον ανθρωπο με τα τραγουδια που βγαζει' φυσικο αυτα να κουβαλανε κατι απο την ψυχη του, αλλα δεν ειναι μια ολοκληρωτικη εικονα αυτου..
«…μπροστά στο χάος της ύπαρξης νιώθοντας ένα φόβο κι έναν τρόμο, αντί να προσφύγουν, όπως είναι πιο διαδεδομένο, στη θρησκεία, καταφεύγουν στην τέχνη και στα τραγούδια…κλπ»
λεει πολλα αυτη η κουβεντα, και λυπαμαι γιατι ακομα δεν εχω καταφερει αυτον τον ανθρωπο να τον γνωρισω και προσωπικα, ειναι βαλσαμο να ακους τετοια λογια, περα παο την μουσικη του..
Επειδη δεν θελω να κουρασω αλλο(και συγνωμη για την εκταση), αυτο που θελω συντροφακια μου ειναι οι σχεσεις μας να αντανακλουν τις αληθειες μας, πονταρω πολλα σε αυτες, οι μουσικες του μιλανε μεσα μας, ξυπνανε η και δημιουργουν βιωματα, με αυτες ηρθαμε κοντα, με αυτες προχωραμε, χωρις να 'κολλαμε'...
ειναι ο νοσταλγος της αρχης...
Υ.Γ θεωρω υγεια μια τετοια κουβεντα και ελπιζω στην συνεχεια της, ελπιζοντας και σε μια δια ζωσης εκδοχη της.